porównawcza charakterystyka Kreona i Edypa.doc

Kreon i Edyp byli następcami tronu królewskiego po śmierci Laiosa. Jednak nad krajem , w którym sprawowali władzę ciążyło fatum . Przyczyna była podwójna zbrodnia Edypa : ojcobóstwo i kaziroctwo. To stanowiło główny powod dla bóstw olimpijskich . Teby zaczęły nawiedzać wszelakie klęski i katastrofy.
Kreon był władcą despotycznym i ślepo zapatrzonym w siebie. Jego racjonalizm i tyrania wzbudzały strach w społeczeństwie . Mimo iż podawał się za władcę dobrego i sprawiedliwego , w rzeczywistości było to tylko jego błedne mniemanie. Kreon wywyższal się w każdej sytuacji , nawet w rozmowie z synem. Haimon tłumaczył ojcu , że skazując Antygonę na śmierć , pozbawi szczęścia własnego syna. Jednak Kreon pozostaje obojętny wobec cierpienia pary kochanków . Młodzieniec podkreśla także , że król powinien opierac swą władzę na miłosci i godnym zrozumieniu , a nie nienawiści . Monarcha wydaje się być całkowicie bezdusznym człowiekiem . Cały zcas trwa w przekonaniu , iż jego działania są słuszne . Jednak jego lekkomyślność i brak wyobrażni spowodowały samobójstwo syna , żony i Antygony . Był bezwzględny wobec wykroczeń. Wyrok wydany na narzeczona jego syna był okrutny : " I żywcem wrzuć do skalistej jamy . Jadła dam tylko tyle , co konieczne . By miasto całkiem od skazy uchronić ... Wywieżc ją każę w bezludne pustkowie ." Kreon chciał być również za wszelka cenę konsekwentny i uparty . Dowiódł tego w konflikcie z Antygoną . POnadto w jego rządach nie było miejsca na religie i tradycję. Prawa ludzkie przekładał nad prawa boskie . Zabronił miedzy innymi pochowanie ciała Polinejkesa . Jednak mimo wszystko troszczył się o swój lud . Bardzo kochał swoją rodzinę , gdyż śmierć najbliższychprzeżył niesamowicie . Potwierdza to wypowiedż :"Ach widzę nedzy mowę , mękę! Jakaż mnie jeszcze boleść czeka ?! A tam przecież martwe leży . Ach , ach mój synu ciało twej macierzy ."

Edyp sprawował rządy całkowicie odmienne od Kreona . Kochał lud i troszczył się o niego , martwiąc sie każdym jego niepowodzeniem :" Wyjaw to mężowi , Co chce wam ulżyć ; bo byłby bez serca , Gdyby ten widok mu serca nie wzruszył ." Edyp rzeczywiście kierował się dobrem państwa . Cierpienie narodu utożsamił z własnym bólem . Postanowił , ze bedzie szukał prawdy ta długo , aż ją znajdzie i uwolni kraj od nieszczęść :" Z wami ja wspólnie siły złączonemi spłacę dług bogu i dług naszej ziemi ."Ponadto był on dla Tebańczyków opiekunem , obrońcą oraz ich sługą . Władca nie zaniedbał w swych rządach niczego , co mogłoby zniesławić jego imię. Edyp również był wspaniałym ojcem dla swych dzieci . Umierając , prosił brata Jokasty o zaopiekowanie się jego córkami : Antygoną i Ismeną . Przykładem niech będzie cytat :"Lecz o biedaczki , sieroce dziewczęta , ktore siadały tu ze mną pospołu , z którymi skoro wyciągały rączęta , każdą się strawą dzieliłem ze stołu , o te się troskaj ; pozwól je rękami objąć , rzewnymi opłakać je łzami . Uczyń to , książę szlachetny ." Królowi bardzo zależało na szczęściu nie tylko córek , ale także mieszkańców Teb . Wiedzaił , iż odchodząc , uwolni naród od klęsk i zaraz . Ta decyzja świadczyła o jego prawdziwej miłości do Tebańczyków .

Zarówno jedna postać , jak i druga zajęła bardzo ważne miejsce w historii swego państwa . Edyp zawsze troszczył się o naród , starając sie być mu wiernym i oddanym . Kreon natomiast , rządząc miastem , mógłby kierowac sie nie tylko rozumem , ale również uczuciami . Oszczedził by w ten sposób cierpienie swoim bliskim i cieszyłby się większym uznaniem wśród podwładnych.

PORÓWNANIE KRÓLA KREONA I KRÓLA EDYPA JAKO WŁADCÓW ANTYCZNYCH
 

Na początku porównania obydwóch bohaterów trzeba zauważyć,iż wspólną ich cechą jest ciążąca na nich klątwa bogów,dlatego każde ich przedsięwzięcie, każdy wybór musi zakończyć się klęską, co jest typowym przykładem ironii tragicznej występującej w sztuce antycznej.

Król Kreon był na swój sposób postacią tragiczną. Musiał wybierać pomiędzy działaniem, które nakazywało mu sumienie i uczucia rodzinne a decyzją konieczną do utrzymania autorytetu władzy. Wydając rozkaz królewski, zabraniający pochowania Polinejkesa, miał na celu dobro społeczne, gdyż uznał, że zaatakowanie przez niego Teb jest czynem zdrajcy. Opowiadając się tą decyzją za utrzymaniem silnej władzy i interesem państwa naraził się bogom, poświęcając prawo religijne nakazujące pochowanie zwłok zmarłego. Ponadto spowodował wejście w konflikt z prawem Antygony, narzeczonej swego syna Hajmona, która była również członkiem rodu królewskiego. Zmusił ją swą decyzją do opowiedzenia się za miłością do narzeczonego a miłością do brata, co jest swoistym dylematem życiowym, za co również ponosi on pełną odpowiedzialność.
Tragizmem Kreona było również to, iż słusznie uważał, że bratobójcza wojna może doprowadzić do anarchii a co za tym idzie do upadku królestwa. Sądził, że jest uprawniony do wydawania rozkazów w imieniu bogów, gdyż jako król jest ich prawowitym zastępcą na ziemi. Nie zmienia to jednak faktu, iż był władcą zaślepionym pychą, który nie widział jak bardzo krzywdzi najbliższych. Był człowiekiem gwałtownym, skorym do gniewu, nieustępliwym i pełnym podejrzliwości, przez co był postrzegany jako władca niesprawiedliwy. Kierowało nim zaślepienie i przesadne ambicje. W ogólnym rozrachunku zauważył on swój błąd. Niestety zbyt póżno, za co zapłacił straszliwą karę w postaci samobójczej śmierci żony i syna, czyli utraty najbliższych mu osób.
Kolejną postacią w twórczości Sofoklesa jest król Edyp. Był on charakterem zgoła odmiennym. Jako władca Teb dbał o swych poddanych. Szanował ludzi, którzy odwdzięczali mu się tym samym. Starał się rządzić najlepiej jak umiał, z całych swych sił. Jego charakter obrazowała olbrzymia troska o innych, kochał wręcz pomagać ludziom. Przekładało się to również na jego życie rodzinne tj. wielką i odwzajemnioną miłość do żony i swych dzieci.

Był postacią równie tragiczną jak król Kreon. Jako dziecko zostaje porzucony na pastwę losu w górach. Powodem tej strasznej decyzji rodziców była przepowiednia, która głosiła, że Edyp, gdy dorośnie zabije swego ojca i ożeni się ze swą matką. Na przekór wszystkiemu udaje mu się jednak przetrwać i dorosnąć. Niestety dowiaduje się o ciążącej na nim straszliwej klątwie i chcąc uniknąć jej spełnienia odchodzi od swych przybranych rodziców. W drodze do Teb, niczego nie świadomy, spotyka swego rodzonego ojca i na skutek sporu zabija go. Po pokonaniu okrutnego Sfinksa zostaje obwołany władcą Teb i poślubia swą matkę Jokastę. Pewnego dnia dowiedziawszy się od posłańca z Koryntu o całej prawdzie okalecza się i odchodzi.
Dramat tej postaci polega na tragicznych wyborach, które zniszczyły jego życie. Starał się zrobić wszystko by od tego uciec, myśląc, że mu się udało, nie wiedząc zarazem, że od przeznaczenia ucieczki nie ma. Okaleczając się i odchodząc chciał pokazać konsekwencje i odpowiedzialność ciążące na nim za zabicie własnego ojca i ożenek z matką. Można zaryzykować przypuszczenie, że inaczej potoczyłyby się jego losy gdyby przybrani rodzice wyjawili mu prawdę, co prowadzi z kolei do wniosku, iż są po części tak samo winni jak on sam.
Istotą obydwu postaci jest konflikt tragiczny, czyli starcie się dwóch sprzecznych racji a zwycięstwo którejkolwiek z nich musi prowadzić do tragicznych konsekwencji.

Król Edyp miał odmienny charakter, sposób działania i postępowania niż król Kreon. Bezsprzecznie jednak mieli jedną, łączącą ich, wspólną cechę. Otóż obaj sądzili, iż biorą sprawy w swoje ręce, byli przekonani o trafności swych decyzji i pewni, że są panami swego losu.
Niestety ich losy pokazały nam jak bardzo się mylili.