Dlaczego wciąż brak nam pieniędzy - Colin Barclay-Smith.pdf - Biblioteka narodowa portalu Wolna Polska - marlon791

Sztuczka z pieniędzmi.

Już czas, by społeczeństwa na całym świecie poznały

alarmujące fakty.

Sprawdź swą wiedzę o nich, śledząc poniższe pytania:

-Czy wiesz, że żaden bank nie pożycza złożonych w nim

pieniędzy?

-Czy wiesz, że gdy bank pożycza pieniądze, TWORZY je

z niczego?

-Czy wiesz, że pożyczki bankowe to tylko zapisy w

rubryce kredytowej bankowych rejestrów? Nie posiadają

żadnej innej egzystencji.

-Czy wiesz, że praktycznie wszystkie pieniądze ludności

wchodzą w obieg jako długi wobec banku?

-Czy wiesz, że pożyczka zaciągnięta w Banku

Narodowym oznacza dla społeczeństwa taki sam dług,

jak gdyby była zaciągnięta w banku prywatnym?

-Czy wiesz, że „nienaruszalność wkładów” jest wygodną

zasłoną, za którą stwarza się kredyt?

-czy nie przyszło ci do głowy, że bankom jest bardzo na

rękę to szczególne udogodnienie w tworzeniu kredytu i

stopniowe wpędzanie narodu w sieć zadłużenia, ponieważ

tworzą one drogo sprzedawany kredyt FINANSOWY, w

oparciu o kredyt RZECZYWISTY tworzony przez

społeczeństwo?

-Czy wiesz, że w ciągu ostatnich 40 lat, od 1944 do 1984

roku, narodowy dług Australii (Związku i Stanów)

wzrósł z 4 734 milionów do 43 933 milionów dolarów?

-Czy zdajesz sobie sprawę, że dług ten jest w dużej

mierze własnością banków - jeśli nie bezpośrednio, to w

postaci pożyczek gwarancyjnych?

-Czy zdajesz sobie sprawę, że sumy opodatkowania

dochodowego w Związku Australijskim wzrosły od 431

milionów dolarów w latach 1944-45, tj. od 59 dolarów na

głowę do 36 339 milionów dolarów w latach 1984-85, tj.,

co najmniej do 2340 dolarów na głowę?

Biuro podatkowe Związku zatrudniało nie mniej niż 15

904 ludzi (dane na 30.06.1985) i zapłaciliśmy i m pensje w

wysokości 317,5 miliona dolarów.

-Czy wiesz, że podatek obrotowy - wprowadzony w 1930

roku, jako „tymczasowy środek zaradczy” wzrósł w

ciągu około 39 lat (1946/47 - 1985/86 od 72,5 miliona do

6000 milionów dolarów? Wynosi on obecnie ponad 385

dolarów na głowę ludności Australii.

-Czy zdajesz sobie sprawę, że ilekroć rząd pożycza

pieniądze na roboty publiczne, ludność zostaje tym

długiem obciążona (po wieczne czasy), ale nigdy nie

księguje się wartości tych prac na jej dobro?

-Czy wiesz, że każdy zwrot pożyczki bankowej kasuje

istnienie odpowiedniej sumy pieniędzy?

-Czy wiesz, że Państwowe Obligacje Skarbowe są

rządowymi skryptami dłużnymi - narodowymi kwitami

zastawnymi, oddającymi dobra Australii pod zastaw

bankom, w zamian za pożyczanie nam NASZEGO

WŁASNEGO kredytu finansowego?

-Czy wiesz, że banki nabywają place budowy, wznoszą

budynki i wchodzą w posiadanie własności bez żadnych

kosztów własnych - dzięki prostej czynności uznawania

swych własnych czeków?

Polonijne Stowarzyszenie Patriotów

Narodu Polskiego w Kanadzie

E-mail : jasiek80@hotmail.com

Zapodał w wersji elektronicznej: „jasiek z toronto”

Colin Barclay-Smith

Dlaczego wci ąż brak nam pieni ę dzy

Prywatny monopol społecznego kredytu

Tłumaczenie Szczęsny Górski

Pieniądze w służbie narodu

Prolog

Bogactwo jest rzeczą; pieniądz jest znakiem. Znak

powinien zależeć od rzeczy.

Bogactwem są rzeczy użyteczne, które odpowiadają ludzkim

potrzebom.

Kapitał to tylko rzeczy, które służą do wytwarzania innych

rzeczy, a papiery wartościowe powinny być rzeczy tych

odzwierciedleniem.

„Są pewne kategorie dóbr, o których można słusznie

twierdzić, że powinny być zarezerwowane dla

zbiorowości, gdyż z ich posiadaniem wiąże się władza

ekonomiczna, której nie można pozostawić w rękach osób

prywatnych bez narażenia dobra publicznego”. [...]

„W naszej epoce od razu uderza w oczy nie tylko

nagromadzenie bogactw, ale ponadto skupienie ogromnej

dyskrecjonalnej władzy ekonomicznej w ręku małej

liczby ludzi, którzy zazwyczaj nie są właścicielami, lecz

tylko zwykłymi depozytariuszami i poręczycielami

kapitału, którym zarządzają według swego upodobania”.

„Władza ta jest szczególnie wielka u tych, którzy będąc

absolutnymi właścicielami i panami pieniądza,

zarządzają kredytem i rozdzielają go według swego

uznania. W ten sposób doprowadzają krew do

organizmu ekonomicznego, którego życie trzymają w

swoim ręku, tak że bez ich zgody nikt już nie może

oddychać” (Pius X, Encyklika Quadragesimo anno).

„Reforma struktury światowego systemu finansowego

jest z pewnością jedną z najpilniejszych i

najpotrzebniejszych inicjatyw” (Jan Paweł II. List z 26.09.1985

do uczestników Genewskiej Konferencji Narodów Zjednoczonych na temat

Handlu i Rozwoju)

Możesz odrzucić te stwierdzenia jako „niewiarygodne ”

czy „absurdalne”, lecz przekonasz się, że każde z nich

zostanie udowodnione ponad wszelką wątpliwość.

Większość z nas wychowała się z bardzo niejasnymi

pojęciami na temat pieniądza. Nie mamy wątpliwości, że

Rząd ma prawo drukować banknoty i bić monety. Co do

reszty, nasza wiedza jest bardzo niejasna.

Na przykład ludzie przeważnie są ofiarami nieporozumienia

w przekonaniu, że jedynym pieniądzem w obiegu są

banknoty i srebrne czy mosiężne monety. Stanowią one

bardzo, bardzo małą część pieniędzy krążących w

społeczeństwie.

Faktycznie, banknoty i monety - tj. prawne środki płatnicze -

są używane w niespełna pięciu procentach ogólnej sumy

zakupów w Australii. Ponad 95 procent wszystkich

transakcji dokonuje się w czekach.

Pieniądz w postaci czeków jest w rzeczywistości pieniądzem

tworzonym w banku - kredytem bankowym - lecz działa

dokładnie tak samo, jak waluta obiegowa. Autorytety

bankowości, cieszące się światowym uznaniem, stwierdzają,

że banki mogą tworzyć i tworzą kredyt w wysokości za

dziwięcio-, dziesięciokrotnie przewyższającej ich zasoby

gotówkowe.

Banki bardzo starają się o podtrzymanie fikcji, iż są tylko

„strażnikami depozytów swoich klientów” - że pożyczają

depozyty, oraz że ich dochody pochodzą z różnicy między

oprocentowaniem płaconym depozytorom, a tym które

otrzymują od pożyczkobiorców.

Tego rodzaju wyobrażenie jest całkiem niesłuszne.

Powszechne przyjmowanie tego wielkiego złudzenia

finansowego za prawdę jest źródłem przeważającej części

fałszywych pojęć na temat pieniądza.

Fakty odnośnie pieniądza są następujące:

1) Banki nie pożyczają złożonych u nich pieniędzy .

2) Każda pożyczka bankowa lub przekroczenie konta jest

aktem stworzenia całkiem nowego pieniądza (kredytu).

Stanowi on czysty przyrost ilości pieniądza krążącego w

społeczeństwie.

3) Gdy bank pożycza pieniądze, nie zużywa do tego ani

krzty pieniędzy depozytorów.

4) Praktycznie wszystkie pieniądze w społeczeństwie mają

swe źródło w jakimś oprocentowanym długu wobec banków.

Technika pożyczki bankowej

Gdy bank pożycza komuś np.: 1000 dolarów, wszystko co

czyni polega na otwarciu rachunku na imię pożyczkobiorcy -

jeśli nie ma on jeszcze rachunku - i wpisaniu, na początku

odpowiedniego rejestru, granicznej wartości kredytu: 1000

dolarów.

Obecnie pożyczkobiorca może swobodnie dokonywać

operacji wypłat z rachunku do wysokości udzielonej

pożyczki, a nawet powyżej tej kwoty, w granicach ustalonych

przez bank.

Gdy na rachunku zostaje wystawiony czek, a czek ten zostaje

z kolei umieszczony na innym rachunku w tym samym lub

innym banku - powstaje tym samym „depozyt” i zwiększa

się zasób pieniądza.

W ten sposób pożyczki bankowe tworzą „depozyty”, które

oczywiście nie są źródłem pożyczanych pieniędzy, a raczej

odwrotnie, są one wynikiem udzielania pożyczek.

Co mówią autorytety

Zwróćmy się do niepodważalnych autorytetów w dziedzinie

tworzenia bankowych kredytów.

Dyrektor Eccles, swego czasu przewodniczący zarządu

Federalnego Banku Rezerw Stanów Zjednoczonych

powiedział, zeznając przed komisją Kongresu:

„Banki mogą tworzyć i unicestwiać pieniądze. Kredyt

bankowy jest pieniądzem. W większości naszych

interesów używamy tej właśnie postaci pieniądza, a nie

waluty, uważanej powszechnie za pieniądz”.

(Encyklopedia Britanica, wyd. 14, pod hasłem Bankowość i

kredyt (tom 3 str. 48):

„Bank tworzy kredyt. Błędem jest przypuszczenie, że

kredyt bankowy jest tworzony w istotnej części przez

wkłady bankowe. Środkiem płatniczym są długi wobec

banku, stanowiące pieniądz kredytowy. Stanowi on

czysty przyrost ilości środków płatniczych w

społeczeństwie”.

Pan R.G. Hawtrey, były asystent podsekretarza stanu w

brytyjskim Ministerstwie Skarbu, w swej publikacji „Trade

Depression and the Way Out” (upadek handlu - drogi

wyjścia) powiada:

„Gdy bank udziela pożyczki, tworzy pieniądze z

niczego”.

Hawtrey napisał też w swej książce „The Art of Central

Banking (Sztuka centralnej bankowości):

„Bank pożyczając tworzy kredyt. W parze z pożyczką,

którą wpisuje na konto swych aktywów, zapisuje

depozyt, po stronie swych pasywów. Lecz inni

pożyczkodawcy nie mają tej mistycznej władzy tworzenia

środków płatniczych z niczego. Mogą pożyczać tylko

pieniądze uzyskane w wyniku swej działalności

gospodarczej”.

Ekonomista Lord Keynes, swego czasu członek zarządu

Banku Anglii, stwierdza:

„Nie może być żadnej wątpliwości, że wszystkie depozyty

są tworzone przez banki”.

Profesor Soddy, znakomity fizyk z uniwersytetu Oxford,

napisał:

„Czy w naszych czasach niewiary w cuda w świecie

fizycznym, można by znaleźć większy dziwoląg od tych

instytucji, które jakoby pożyczają pieniądze, lecz ich nie

pożyczają, ale je tworzą? A gdy się je im zwraca -

unicestwiają je? Którym udało się zrealizować tym

samym niemożliwy fizyczny cud, aby nie tylko dostać coś

za nic, ale ponadto otrzymywać z tego tytułu niekończące

się odsetki?”

Profesor H. Kniffer w American Banking Practice

(Amerykańska praktyka bankowa) także zaświadcza o tym

fakcie:

„Stosunek gotówki do udzielonych kredytów, niezbędny

dla utrzymania się banku, jak to wykazała wieloletnia

praktyka, wynosi 2,5 %, z 7,5 -procentową rezerwą w

innych bankach”.

(Dane te zbliżone są do australijskich, gdzie banki handlowe

mają niewielkie zapasy gotówki dla wypłat w walucie oraz

depozyt w Australijskim Banku Rezerw)

Jedyne ograniczenie w udzielaniu pożyczek.

Lipcowe wydanie Barch Banking z 1938 r. (pismo

angielskich bankowców) stwierdza:

„Spór o wskaźniki kredytowe jest zupełnie jałowy,

ponieważ istnieje dostatecznie wiele autorytatywnych

wypowiedzi, wykazujących wtajemniczonym, że banki

tworzą kredyt bez ograniczeń”

Istnieje tylko jedno ograniczenie. „Rozsądna praktyka

bankowa” ogranicza tworzenie kredytu do 9, 10 krotnej

wartości posiadanej przez bank gotówki.

(Chamber’s Encyclopedia (1950) tom 2, str. 99, pod hasłem

Bankowość i kredyt podaje:

„Faktem jest, że pożyczki bankowe są traktowane tak jak

pieniądz, co stanowi uzasadnienie stwierdzenia, iż

‘pożyczki bankowe tworzą depozyty’. Tworzenie to ma

miejsce, gdy wartość pożyczki wpisuje się na rachunek

kredytowy klienta lub gdy stosuje się inną praktykę,

polegającą na tym, że polecenie przekraczającej konto

wypłaty jednego klienta staje się depozytem dla innego”.

(Czasopismo Economics of Enterprise (Ekonomia

przedsiębiorstwa) z Davenport stwierdza:

„Banki nie pożyczają swych depozytów, lecz poprzez

zwiększanie kredytów, tworzą depozyty”.

„Gdy mówi się, że wielki Londyński Bank Akcyjny

posiada około 50 milionów funtów depozytów, prawie

wszyscy rozumieją przez to, iż posiada on 50 milionów

aktualnej gotówki, którą może ‘pożyczyć’, jak to się

mylnie określa. Jest to zupełne i całkowite złudzenie.

Owe ‘depozyty’ nie są w ogóle żadnymi depozytami

gotówkowymi. Nie są one niczym innym, jak ogromną

superstrukturą kredytu”.

Hartley Withers napisał w swej książce International

Finance(Międzynarodowe Finanse):

„Społeczność finansowa uważa kredyt zapisany w

rejestrach Bank of England za ‘gotówkę’ i ta miła fikcja

dała bankowi możność tworzenia gotówki za

pociągnięciem pióra, w dowolnych rozmiarach,

podległych tylko jego własnemu osądowi odnośnie tego,

co jest rozważne i rozsądne” ( s.31)

„Może się zdarzyć, że pożyczkobiorcy zażądają

udostępnienia faktycznej gotówki. W takim razie część

kredytu może być wypłacona w banknotach, ale ogólną

regułą jest to, że Bank przeprowadza operacje

dostarczania pilnych kredytów poprzez same zapisy

księgowe” (s. 32 )

Heinz Wolfgang Arndt, profesor ekonomii na Uniwersytecie

Narodowym w Canberra, pisząc o bankowości w New International

Illustrated Encyclopaedia, tom 1. s. 321, tak powiada:

„Inną ważną funkcją, zastrzeżoną wyłącznie dla systemu

bankowego, jest dostarczenie społeczeństwu pieniędzy i

zarządzanie systemem monetarnym. Obie te funkcje są

ściśle powiązane ze sobą, ponieważ współczesny pieniądz

jest stwarzany przez banki w procesie przyznawania

kredytu”. (Uwaga: „stwarzać” znaczy wytwarzać z

niczego)

Dobrej prawniczej definicji bankowości dostarczył Komitet Sądowniczy

Królewskiej Rady Przybocznej, w znanej sprawie nacjonalizacji banku

( Commonwealth Law Reports), 1947, tom 79, s. 632-633).

„Działania bankowe, polegające na tworzeniu i

transferze kredytu, tworzeniu pożyczek, nabywaniu i

zbywaniu lokat kapitałowych i na innych temu

podobnych operacjach, są częścią składową przemysłu i

handlu i wzajemnych stosunków nowoczesnego

społeczeństwa”.

BANKI HANDLOWE : H. W. Arndt i C.P. Harris, w swym

podręczniku The Australian Trading Banks (Australijskie

banki handlowe), tak komentują ten temat w specjalnym

dodatku pt: ”Tworzenie pieniędzy”:

„Proces tworzenia pieniędzy przez banki wciąż opisuje

się powszechnie jako polegający na ‘depozytach’

pieniężnych składanych przez klientów w bankach’,

które następnie mogą ‘pożyczać więcej pieniędzy niż

posiadają’, ponieważ część pożyczonych pieniędzy

‘wraca do nich jako depozyty’.

Opis ten jest obecnie szkodliwy mylący. Jest zwodniczy

ponieważ mylnie sugeruje:

a) że pieniądz to banknoty i monety, zaś depozyty nie są

pieniędzmi;

b) że banki jedynie zaciągają pożyczki i same pożyczają

pieniądze tworzone przez kogoś innego;

c) że depozyty biorą się głównie z wpłat klientów

dokonywanych w banknotach i monetach, a jedynie

wtórnie z pożyczek bankowych”.

Bankowość to niemalże czysta księgowość

Nieżyjący już Sir Edward Holden, wybitny bankier brytyjski powiedział:

„Bankowość to niemalże sama księgowość. Polega na

transferze kredytu od jednej osoby do drugiej. Transfer

dokonuje się przez czek. To czeki stanowią właściwą

walutę (a nie obiegowe środki płatnicze). Waluta to

pieniądz”.

Reginald Mc Kenna, były minister Skarbu i prezes Midland

Bank, zwracając się do akcjonariuszy banku 25 stycznia

1924r., powiedział (jak podaje w swej książce Post-War

Banking; -Bankowość powojenna):

„Obawiam się, że zwykły obywatel nie byłby

zachwycony, gdyby mu powiedziano, że banki mogą

tworzyć i unicestwiać pieniądze i czynią to. Ilość

istniejącego pieniądza zmienia się jedynie w zależności od

działalności banków, polegającej na zwiększaniu lub

zmniejszaniu bankowych pożyczek i depozytów. Wiemy

jak się to robi. Każda pożyczka, przekroczenie konta czy

bankowy nabytek, tworzy depozyt, zaś każdy zwrot

pożyczki, przekroczenia konta czy sprzedaż czegoś przez

bank, unicestwia jakiś depozyt”.

H.D. Mc Leod stwierdza w swej książce Elements of

Banking (Podstawy bankowości):

Dr COOMBS: Były naczelny dyrektor Banku Rezerw, dr H.

C. Coombs, dał takie samo wyjaśnienie, w przemówieniu

wygłoszonym na uniwersytecie w Queensland, 15 września

1954 r,:

„Każdy wydatek można sfinansować za pomocą jednego

z czterech źródeł ( lub kombinacji):

(a) nowych oszczędności

b) zgromadzonych rezerw

c) pieniędzy pożyczonych poza bankiem

d) pieniędzy pożyczonych w banku

To ostatnie źródło różni się od trzech poprzednich, ponieważ

gdy bank pożycza pieniądze, przechodzą one w ręce osoby

pożyczającej bez umniejszenia sumy pieniędzy w

czyimkolwiek posiadaniu. Zatem gdy bank pożycza

pieniądze - wzrasta ogólna suma dostępnych pieniędzy”

(podkr.red. org.)

BANK OF NEW SOUTH WALES : Wreszcie sprawa ta

została wyrażona całkiem jednoznacznie w bardzo ważnym

specjalistycznym artykule: Sources of Money ( Źródła

pieniądza), w czasopiśmie Bank of New South Wales

Reviev, z października 1978r., z którego przytaczamy

wyjątki:

„Obecnie w Australii, jak w większości innych

nowoczesnych systemów gospodarczych, wszystkie

pieniądze stanowią dług wobec systemu bankowego [...]

Gdy bankier przyznaje klientowi kredyt na

przekroczenie konta, ‘otwiera mu rachunek’ w swych

rejestrach i daje klientowi prawo pobierania funduszy

bez uprzedniej ich wpłaty na swój rachunek. Lecz gdy

klient faktycznie wypisuje na ten rachunek czeki, aby

zapłacić swoim wierzycielom, depozyty bankowe jedynie

wzrastają. W przypadku pożyczki, na kredyt klienta

deponuje się fundusze, co powoduje bezpośredni wzrost

ilości pieniądza. W obu przypadkach, w wyniku

czynności pożyczkowych banku, wzrasta dopływ

pieniądza. Dopóki dług pozostaje nie spłacony, ilość

pieniędzy w społeczeństwie zostaje

zwiększona”.

Na przykład włoski słownik podaje:

‘Monte, stały bank lub fundusz - dosł. „kopiec”

pieniężny, jakich jest wiele odmian we Włoszech’ [...]

Widzimy więc, że słowo kopiec i banco są synonimami i

oznaczają stos, kopiec, fundusz składkowy utworzony przy

współudziale szeregu osób.

Takie było znaczenie tego słowa, gdy po raz pierwszy

zostało wprowadzone do języka angielskiego. [...]

Podobnie rozpowszechnione jest niezrozumienie co do

znaczenia słowa bankier i natury interesów bankowych.

W popularnym opracowaniu na temat bankowości mówi się:

‘Bankier handluje kapitałem lub dokładniej pieniędzmi.

Jest pośrednikiem pomiędzy pożyczkobiorcą a

pożyczkodawcą. Od jednych pożycza, wypożyczając

innym; różnica między opłatami za te dwa akty

pożyczkowe stanowi jego dochód’.

Pokażę zaraz jak wielkim nieporozumieniem na temat

natury bankowej działalności jest twierdzenie, iż ‘bank

jest pośrednikiem pomiędzy pożyczkobiorcą a

pożyczającym’”.

Czytelnik może sam stwierdzić fakty

Sądzimy więc, że zgodzicie się, iż

przytoczyliśmy dość jednoznacznych świadectw

najwyższej klasy specjalistów, na poparcie

trzech pierwszych stwierdzeń przytoczonych na

pierwszej stronie tego opracowania:

-żaden bank nie pożycza złożonych w nim

pieniędzy

-gdy bank pożycza pieniądze, tworzy z niczego

środki płatnicze

-bankowe pożyczki to tylko zapisy w

kolumnach kredytowych bankowych rejestrów.

Jeśli jednak czytelnik nie jest skłonny do

przyjęcia licznych świadectw cytowanych

autorytetów, może w bardzo prosty sposób

sprawdzić to sam:

1) Globalna suma prawnych środków

płatniczych (banknotów i monet), znajdujących

się w obiegu w Australii w 1984 roku, wynosiła

6 983 miliony dolarów, natomiast globalna

suma istniejących pieniędzy wynosiła 76 836

milionów dolarów (Year Book No. 69, 1985), to

jest ponad jedenaście razy więcej niż globalna

suma prawnych środków płatniczych w postaci

banknotów i monet.

2) W przeciwieństwie do popularnej fikcji

bankowej, że pożyczają one tylko złożone w

nich pieniądze, proponujemy nieufnemu

czytelnikowi, aby znalazł choćby jednego

depozytora bankowego, którego depozyt

Pochodzenie banków

„[...] słowo Banco, w odniesieniu do banku, nie oznacza

ławy. Otóż powiemy teraz co ono naprawdę znaczy i skąd

się wzięło.

-W 1171 r. Wenecja była uwikłana w wojnę między

cesarstwami Wschodu i Zachodu. Jej finanse znajdowały się

w opłakanym stanie. Wówczas Rada nałożyła na wszystkich

obywateli 1-no procentową przymusową pożyczkę od

posiadłości, obiecując im 5-cio procentowe odsetki. Na tego

rodzaju pożyczkę istnieje w języku włoskim parę nazw, lecz

najczęściej używaną jest monte, fundusz składkowy.

W tym czasie znaczna część Włoch była pod panowaniem

niemieckim i jako synonimu słowa monte zaczęto używać

niemieckiego słowa Bank, to znaczy kopiec lub stos. To

słowo uzyskało włoskie brzmienie banco, zaś pożyczki czy

długi publiczne nazywano monti albo banchi.

Istnieją niezliczone przykłady świadczące o tym, że słowo

banco oznacza w języku włoskim dług publiczny. Podam z

nich tylko parę.

zmniejszył się choćby o jednego centa po to, aby

bank mógł komuś pożyczać pieniądze.

Dla wyrównania tego zakupu, w bilansie banku zostaje

zwiększona wartość bankowych aktywów na koncie

nieruchomości.

Technika księgowania polega na obciążeniu sumą zakupu

konta nieruchomości i dodanie do tego samego konta

wartości nabytku.

W podobny sposób bank może nabywać akcje czy

państwowe papiery wartościowe. Płaci za nie wystawionym

na siebie czekiem i od razu suma czeku i nabytku zostają

zaksięgowane pod „winien” oraz „ma” konta papierów

wartościowych.

Można by oczywiście twierdzić, że bank płaci za swoje

nabytki z zysków czy rezerw. Jednakże takie wyobrażenie

jest równie złudne jak fikcja, że bank pożycza swoje

depozyty.

Żaden wydatek banku nie narusza ani zysków, ani rezerw,

ponieważ bank faktycznie niczego się nie wyzbył.

Zupełnie inna jest sytuacja, gdy nieruchomość kupuje jakaś

osoba. Koszt nieruchomości zostaje zaksięgowany na jej

rachunku bankowym po stronie „winien”. Osoba ta,

pomimo że nabyła prawa własności, ma obniżone o tę sumę

konto w swym banku.

Natomiast w przypadku nabycia nieruchomości czy papierów

wartościowych, czy czegokolwiek, przez bank, koszt tej

transakcji sprowadza się tylko do zaksięgowania go we

własnych rejestrach.

Jak zauważył Hawtrey, były podsekretarz stanu w brytyjskim

Ministerstwie Skarbu, w swej książce Art of Central Banking

( Sztuka centralnej bankowości ) : „Inni pożyczkobiorcy nie

posiadają owej mistycznej władzy tworzenia środków

płatniczych z niczego”.

Można by tu wysunąć zarzut, że jeśli bank „A” kupił

nieruchomość, a jego czek został zdeponowany w banku

„B”, tamten może odmówić współpracy. Istnieje oczywiście

taka możliwość. Sytuację tę reguluje jednak wymiana

bilansów z innymi bankami.

Wszystkie banki stosują ten sam system i jeśli utrzymują to

samo tempo, ich pasywa i aktywa wzajemnie się znoszą. W

najgorszym przypadku zostanie bankowi do zapłacenia

jedynie różnica na rzecz innych banków.

J.M. Keynes , bardzo znany ekonomista, który później

został baronem Keynes, członkiem zarządu Bank of

England, powiedział pewnego razu, że wszystkie własne

czeki banku podlegają wymianie regulującej debety i kredyty

każdego z banków.

Jeśli banki harmonijnie współpracują ze sobą (jak to

faktycznie ma miejsce), mogą zaspokoić swe potrzeby i

nabywać aktywa, bez poniesienia żadnych faktycznych

kosztów.

Inaczej mówiąc, gdyby wszystkie banki budowały czy

kupowały nieruchomości itd. w miarę napływu wracających

do nich depozytów, czeki wystawione przez te banki

wzajemnie znosiłyby się i banki mogłyby nabywać

nieruchomości jedynie za cenę zwiększenia obciążenia

depozytowego, co nie przedstawia jakiejś szczególnej

trudności.

Może to pomóc czytelnikowi zrozumieć, jakim sposobem

banki mogły wejść w posiadanie najdroższych placów w

miastach i pobudować tak okazałe budynki.

Matactwo bankowych zysków

Istota bankowego wyłudzania opiera się na utrzymywaniu

pozorów, że dochody bankowe wiążą się z różnicą między

oprocentowaniem płaconym za wkłady, a oprocentowaniem

bankowych pożyczek. Pozwala to bankom na przysłowiowe

mydlenie oczu łatwowiernej publiczności i na

uprawdopodobnienie ich bilansowych hokus-pokus,

wyczynianych na dowód, że nie mają większych zysków niż

inne przedsiębiorstwa handlowe.

Lecz pojęcie zysku traci całe swoje zwykłe znaczenie, gdy

grupa finansowych instytucji korzysta z jedynego w swoim

rodzaju przywileju możliwości stwarzania pokrycia

narodowego zapotrzebowania na pieniądze.

Aby ocenić, jak banki wzbogaciły się kosztem narodu, trzeba

się dobrze przyjrzeć wzrostowi ich aktywów.

Globalnie aktywa banków komercyjnych w Australii

wzrastały w taki oto sposób:

-1962 - 7 282 milionów dolarów

-1974 - 15 361 milionów dolarów

-1979 - 29 341 milionów dolarów

-1984 - 62 626 milionów dolarów

Nieruchomości banków nie kosztują ich nic!

Stwierdziliśmy, że przeważająca część pieniędzy wchodzi do

obiegu jako dług wobec banków.

Powiedzieliśmy: „przeważająca część”. Jedynymi

pieniędzmi, nie pochodzącymi z długów wobec banków są

pieniądze, które banki wydają na siebie.

Wszystkie pieniądze, które bank wydaje na swoje potrzeby,

czy będą to pensje pracowników, czy koszty zakupu placów,

budynków, papiery giełdowe, druki, reklama, materiały

biurowe itd., wszystkie tego typu wydatki wprowadzają do

obiegu pieniądz nie obciążony kosztami zadłużenia.

Lecz poza tym wyjątkiem, można ze słusznością powiedzieć,

że ogólna masa społecznych pieniędzy poczyna się jako jakiś

dług wobec banków.

Na dowód tej istotnej tezy przytoczyliśmy wiele

autorytatywnych wypowiedzi.

Jak banki nabywają posiadłości

Zajmijmy się najpierw stwierdzeniem, że banki opłacają

nabytki, ubezpieczenia, reklamę dzięki zwykłemu uznawaniu

własnych czeków.

Tę techniczną sprawę postaramy się przedstawić możliwie

jak najprościej.

Rozpatrzmy przypadek nabycia przez bank jakiejś

nieruchomości. Najpierw bank wystawia na siebie czek.

Ten czek zostaje wpłacony na czyjeś konto - powiedzmy w

jakimś innym banku. W ten sposób depozyty bankowe

ulegają zwiększeniu.

Dlaczego wciąż brak nam pieniędzy - Colin Barclay-Smith.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: