Cordy Michael - Gen zbrodni.pdf - Cordy Michael - ssonja

Michael Cordy

Gen Zbrodni

(The Crime Code)

Przełożył Paweł Martin

Moim rodzicom,

Betty i Johnowi Cordym

Bezwątpienia istnieje gen wspólny dla wszystkich przestępców. Poznaliśmy cały jego

łańcuch DNA. Jest to gen przenoszony przez męski chromosom Y. Większość przestępców to

mężczyźni: gen odpowiedzialny za przestępczość został odkryty! Rzecz jasna, nikt nie

zaproponował, aby genetyka zajęła się tym problemem.

Steve Jones, profesor genetyki, Kolegium Uniwersytetu Londyńskiego

PROLOG

Zakład karny San Quentin, Kalifornia

Środa, 29 października 2008, godz. 3.11

To nie jego ból nie pozwalał mu zasnąć. To nie jego strach zraszał mu skórę lepkim

potem i po raz dziesiąty tej nocy kazał zrywać się z mokrej pościeli, zmuszając do oddania

moczu. I to nie jego cierpienie nakazywało mu odebrać sobie życie po siedmiu latach w celi

śmierci.

To ich ból zmuszał go do tego. Ich strach, ich cierpienie.

Coś się w nim zmieniło. Nie wiedział, co to było ani dlaczego tak się stało. Zdawał sobie

jednak sprawę z doniosłości i nieodwracalności zmiany.

W ciągu pięćdziesięciu sześciu lat swojej egzystencji Karl Axelman odebrał życie wielu

ludziom, jednak nigdy nie pomyślał o odebraniu życia sobie. Nigdy nie czuł się przytłoczony

swoją przeszłością. Rozkoszował się swymi dokonaniami, przywołując dzięki fotograficznej

pamięci wszystkie szczegóły dotyczące dziewcząt, które gwałcił, torturował i mordował dla

przyjemności. Teraz jednak twarze jego ofiar pojawiały się nieproszone, by dręczyć go

dniami i nocami. Po raz pierwszy w życiu czuł ich ból, ich strach, rozumiał ich cierpienie.

Wrócił na pryczę w swojej długiej na trzy i szerokiej na półtora metra celi we wschodnim

bloku więzienia San Quentin. Wpatrywał się w mrugającą lampę na korytarzu. Światło nie

przynosiło mu ulgi, wzmagało jedynie cierpienie, potęgując otaczającą go ciemność.

Usiadł i rozejrzał się po celi będącej teraz całym jego światem. Nierdzewna umywalka,

toaleta w kącie, równy stos starannie ułożonych gazet na półce nad metalowym łóżkiem.

Odwrócił się i po raz kolejny przyjrzał się poduszce. Pożółkłe płótno znaczyły srebrzyste

nitki. Jego gęste włosy, choć z wiekiem przyprószone siwizną, zawsze symbolizowały jego

siłę. Teraz jednak wypadały garściami. Jego przystojną twarz, której niegdyś używał jako

przynęty, pokrywały teraz ropiejące pryszcze, jakich nie powstydziłby się nastolatek. Jednak

gdy mocno splótł lepkie dłonie, a bicie serca zagłuszyło dochodzące z sąsiednich cel

rozpaczliwe jęki, przestawał dbać o te fizyczne niedogodności.

Czuł suchość w ustach i przyprawiający o palpitacje serca niepokój, jakiego nie

doświadczył nigdy wcześniej. Niechciane obrazy bezbronnych ciał atakowały jego umysł,

wzbudzając w nim dobrze mu znane pragnienie dominacji i poniżania. Nagłej erekcji

towarzyszył jednak dreszcz odrazy. Poczucie winy dławiło w gardle.

Drżącymi dłońmi sięgnął po leżący na półeczce nad pryczą „San Francisco Examiner”.

Półka uginała się pod ciężarem gazet. Na jednym jej końcu leżało pudełko po butach. Wiedza

o tym, co dzieje się na zewnątrz, zawsze dawała Axelmanowi poczucie władzy, złudzenie, że

ma jakiś wpływ na wydarzenia. Do czasu.

Rozłożył gazetę, pomijając nagłówki o sytuacji w Iraku i ostatnie sondaże dotyczące

pierwszej w historii kobiety, która za tydzień miała walczyć o fotel prezydencki. To już go nie

interesowało. I tak nie będzie go wówczas wśród żywych. Została mu do załatwienia tylko

jedna sprawa.

Otworzył gazetę na trzeciej stronie i przyjrzał się fotografii przedstawiającej mężczyznę

wynoszącego późną nocą z cmentarza nagą dziewczynę okrytą jego marynarką. Nagłówek

głosił: „FBI ratuje ofiarę numer cztery”. Axelman przyjrzał się mężczyźnie. Potem sięgnął po

pudełko z przedmiotami osobistymi, które pozwolono mu trzymać w celi. Na wierzchu sterty

listów i innych drobiazgów leżało stare, wyblakłe zdjęcie. Mrużąc oczy w migoczącym

świetle, porównał wyblakłą fotografię ze zdjęciem w gazecie, jak to robił mnóstwo razy

wcześniej. W końcu przeczytał artykuł, po raz kolejny zwracając uwagę na wiek i nazwisko.

Westchnął. Miał pewność, że się nie myli. Jeśli jednak nawet był w błędzie, to i tak po raz

pierwszy wyzna wszystko temu agentowi. Kiedyś delektował się wodzeniem policji za nos i

przedłużaniem cierpienia rodziny, zachowując dla siebie miejsce ukrycia ciał. Teraz jednak

ich ból stał się jego bólem i nie pozwalał mu dłużej trzymać tych informacji w sekrecie. Jego

przyszły rozmówca może jakoś wykorzysta jego wiedzę.

Nasłuchując kroków nadchodzących strażników, Axelman powoli odłożył zdjęcie i

gazetę. Ukląkł na ziemi i podniósł jeden z rogów łóżka. Włożył dwa palce w wydrążoną

podstawę nogi i wydobył metalową sprzączkę od paska, przymocowaną tam gumą do żucia.

Ze sprzączki usunięto szpilę, pozostawiając kanciastą ramę.

Osiemnaście miesięcy temu nabył sprzączkę za sześć paczek papierosów. Pamiętał, z jaką

satysfakcją współwięzień, który mu ją sprzedał, upychał po kieszeniach paczki marlboro. Bez

szpili sprzączka była bezużyteczna i nieszkodliwa. Jednak z czasem Axelman naostrzył jeden

z jej brzegów o betonową podłogę, żelazne łóżko i kraty celi, uzyskując coś w rodzaju noża.

Początkowo ostrzenie sprzączki było sposobem na zabicie czasu, aktem buntu. Teraz jednak

nabrało nowego znaczenia.

Siedząc na łóżku, przejechał kciukiem po ostrej krawędzi. Na ostrzu pojawiła się krew.

Jego atroficzne jądra mimowolnie schowały się w ciele. Przez sekundę Axelman miał ochotę

poczekać na kata. Wybawienie cudzą ręką byłoby znacznie łatwiejsze. Nie chodziło jednak

tylko o wybawienie. Pozostawała kwestia kary. On sam musiał usunąć to źródło mrocznych

żądz.

Kołysał się na krawędzi łóżka. Wiedział, że sen nie nadejdzie, a jeśli nawet, to i tak nie

przyniesie ukojenia. Po raz kolejny dotknął ostrza, które w dziwny sposób dodało mu otuchy.

Niedługo wzejdzie słońce, a potem wyspowiada się agentowi FBI. Nie mógł zrobić nic

więcej, by odnaleźć spokój. Po tym wszystkim przyjdzie czas na ostatni akt. Mniejsza o to,

czy zostanie zbawiony, czy potępiony, przynajmniej skończą się jego tortury.

Cordy Michael - Gen zbrodni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: