Berling Peter - Korona świata.pdf - ebooki Historia z przygodą - magnolia75

BERLING PETER

KORONA ŚWIATA

epopeja średniowieczna część 3.

Część 1 – Dzieci Graala

Część 2 –Krew królów

PROLOG

Na południe od Bagdadu, na lewym brzegu Tygrysu, stał ktezyfoński liwan, letni pałac

amira al-muminin, „księcia wiernych". Kalif przeniósł się tu wraz z dworem i haremem, żeby w

miejscowych termach uwolnić się od prześladujących go lekarzy. Al-Mustasima

dręczyła bowiem podagra, łupało go w plecach, kłuło w kolanach, a stopy tak czy owak

nie były przywykłe do dźwigania ciężaru jego ciała.

Kiedy leżał w ciepłej wodzie, a smukłe ręce polewały go wonnymi esencjami, wcierały

je łagodnie w zwiędłą skórę i starannie opiłowanymi paznokciami ślizgały się wzdłuż

jego kończyn, przynosiło mu to stokroć większą ulgę niż lewatywy ordynowane przez

żydowskich doctores z Aleksandrii, puszczanie krwi i polewanie zimną wodą przez medyków

przysłanych mu przez cesarza z Salerno czy delikatne nakłuwanie ciała

igłami, na co namówił go uczeń Ibn Bajtara z Pekinu.

Al-Mustasim podniósł wzrok na jedyne w swoim rodzaju sklepienie beczkowe,

posadzone na piaszczystym brzegu Tygrysu niczym ogromne strusie jajo. Samotny

liwan wznosił się pionowo ku niebu. Po jednej stronie otwierał się na palmy daktylowe

oazy, po drugiej na leniwie płynącą rzekę. Kalif uwielbiał tę przewiewną halę, która

pochodziła jeszcze z czasów Proroka, jej jasny chłód i lekkość konstrukcji. Wśród

kamieni gnieździły się jaskółki, a od czasu do czasu w pobliże basenu, w którym

spoczywał, zabłąkała się szmaragdowa jaszczurka. Dziewczęta uderzające w

tamburyn, z dzwonkami na przegubach dłoni i szczupłych kostkach u nóg, kołysały się

w rytmie dźwięków fletu. Gdyby nie śpiewały, pomyślał mały stary człowiek, byłyby

jeszcze piękniejsze, ale wtedy pewnie by paplały jak damy z mojego haremu, które za

zasłoną — Al--Mustasim popatrzył ze smutkiem na swą zapadniętą klatkę piersiową i

wystający brzuch, i dalej w dół na zwiotczałą ozdobę swoich lędźwi - marzyły o innych

mężczyznach. Myśli kalifa pośpieszyły ku kobiecie, którą przysłał mu An-Nasir, sułtan

Damaszku. Syryjski władca zachwalał mu ją jako niewiastę bystrą i dowcipną i

podkreślał jej wyjątkowe pochodzenie. To córka cesarza z rodu Staufów, mądra i

ukształtowana na zachodnią modłę. Potrafi nie tylko czytać, ale i pisać, a w sztuce

opowiadania nikt jej nie dorówna. Pewnie uznam ją za zbyt starą do haremu, rozmyślał

Al-Mustasim. Bądź co bądź ten dojrzały dar liczył już sobie dwadzieścia pięć wiosen.

Kalif popatrzył na zegar na brzegu basenu — cóż za szkaradzieństwo! Ale za to

pokazywał godziny i był darem od króla Franków, który kazał go sporządzić specjalnie

dla niego w paryskiej pracowni złotniczej. Pozłacana figurka przedstawiała rycerza,

który dzierżył w jednej ręce okrągłą tarczę okoloną inkrustowanymi cyframi, a pośrodku

przebitą ośką, na tej zaś obracała się strzała, wskazując godziny. Nie to jednak było

ważne, gdyż rycerz miał w drugiej ręce małą maczugę lub raczej pałeczkę od bębenka,

jakim bawią się chłopcy. I tąż pałeczką uderzał głośno o każdej pełnej godzinie w brzeg

tarczy dwanaście razy. Potem jednak — i to było najpiękniejsze jego ramię wyskakiwało

co kwadrans w górę i waliło w hełm „bang! bang!" Przyłbica, Allahowi dzięki, była

spuszczona, toteż kalif za każdym razem potrafił sobie bez trudu wyobrazić, że znajduje

się pod nią głowa niewiernego. Również tym razem Al-Mustasim przyłapał się na tym,

że z zachwytem łowi uchem odgłosy uderzeń. Klasnąwszy w dłonie, odprawił z

powrotem za zasłonę śpiewające bajadery,* pozwolił kąpielowym, by zawinęli go w

prześcieradła i zanieśli na sofę na skraju hali, dokładnie naprzeciwko namiotu uszytego

z lekkiej tkaniny, w którym jego damy znów zaczęły szeptać ze sobą.

Klarion z Salentyny stała wśród nich i wiedziała, że wkrótce zostanie wezwana do kalifa.

Naczelny eunuch własnoręcznie usunął jej ostatnie czarne kręcone włoski pod pachami

i właśnie nacierał ją maściami i olejkami. Znała te zabiegi, w których nie omijano

żadnego miejsca ciała. Do każdego używano pachnidła z innego tygielka. Czuła przy-

jemne łaskotanie, a zarazem satysfakcję z zazdrosnego poszeptywania kobiet. To

prawda, nie była już najmłodsza i podarowała życie córce, a ponadto zdradzała lekką

skłonność do tycia, ale kalif był chudym człowieczkiem, tacy zaś potrafią docenić

krągłość bioder oraz bujne piersi.

Nie miała na sobie nic oprócz przezroczystej tkaniny z Mosulu, która podkreślała jej

miękkie kształty. Uczesana, upudrowana i jeszcze raz spryskana wonnościami,

przeszła z podniesioną głową przez liwan i zbliżyła się do sofy, na której spoczywał

władca.

Al-Mustasim dźwignął się na łokciu i usiadłszy, przyglądał się Klarion z upodobaniem.

Wskazał jej miejsce na obleczonej aksamitem poduszce, która leżała u jego stóp. Był

ciekaw, czym zamierza go uradować, i bynajmniej tego nie ukrywał.

- Nadobna huryso* z raju, opowiedz mi o tych dwojgu dzieciach, óre Allah posłał, żeby

sprowadzić Franków na właściwą drogę! Aha, pomyślała Klarion, to stąd wieje wiatr.

Zadumana patrzyła na Tygrys w dole, jakby opowiadała o czymś, co ukazało się jej

podczas widzenia.

—Nie tylko Franków — rzekła z uśmiechem — cały Zachód. Wielki cesarz rzymski...

—Czy to nie papież? — nieroztropnie wpadł jej w słowo Al-stasim.

Papież to najwyższy kapłan! — podjęła z oburzeniem. — Ten , który podaje się za

następcę Jezusa z Nazaretu i z nienawistną zazdrością prześladuje dzieci, prawowitych

dziedziców świętej krwi! A król Franków jest jego sługą i siepaczem. Kalif zerknął na

bijący właśnie zegar. Dzieci pochodzą zatem od proroka Isy?* Klarion skinęła głową.

Wtem rozległo się głośne „bang! bang! bang!"

—Jak król Franków śmie podnosić rękę na dzieci proroka? — Frankowie to durne

plemię, pomyślał kalif, dowodzi tego choćby ten rycerz, który wali pałką we własny

Berling Peter - Korona świata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: