1997 rok.pdf

1997 rok

31 maja10 czerwca 1997 r.: Papieskiej wizycie znowu towarzyszyły tłumy 6 milionów

Polaków wzięło udział w spotkaniach z PapieŜem, ponad 6,5 mln osób oglądało w

telewizji Mszę św. na krakowskich Błoniach, na którą przyszło ok. 1,5 mln wiernych.

"Między 31 maja a 10 czerwca 1997 roku Jan Paweł II głosił w Polsce radosne przesłanie otuchy i

miłości" napisał George Weigel.

PapieŜ starszy, schorowany, bardziej zmęczony i słabszy niŜ w czasie poprzednich wizyt, był

"mocny swoją słabością", heroicznym symbolem, który nie stracił ani siły, ani poczucia humoru.

We Wrocławiu, podczas Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego, mówił o miłości i

solidarności z potrzebującymi. W Gnieźnie odbyły się obchody tysiąclecia śmierci św. Wojciecha

obecni byli prezydenci Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Litwy, Ukrainy i Niemiec.

Ojciec Święty mówił: "Nie będzie jedności Europy, dopóki nie będzie ona wspólnotą ducha. Ten

najgłębszy fundament jedności przyniosło Europie i przez wieki go umacniało chrześcijaństwo".

W Zakopanem, gdzie pod Wielką Krokwią przygotowano wspaniały ołtarz, PapieŜ wspomniał o

krzyŜu postawionym na Giewoncie "Ten krzyŜ tam stoi i trwa. Jest niemym, ale wymownym

świadkiem naszych czasów. (...) Nie wstydźcie się krzyŜa. Starajcie się na co dzień podejmować

krzyŜ i odpowiadać na miłość Chrystusa. Brońcie krzyŜa, nie pozwólcie, aby Imię BoŜe było

obraŜane w waszych sercach, w Ŝyciu społecznym czy rodzinnym".

8 czerwca PapieŜ wziął udział w obchodach 600lecia Uniwersytetu Jagiellońskiego, kanonizował teŜ

królową Jadwigę model dla Polski przyszłości: słuŜąca innym, budująca wspólnotę narodów w

Europie Środkowowschodniej, patronka kultury. W kolegiacie świętej Anny spotkał się z polskimi

intelektualistami i przedstawicielami świata kultury. Wśród nich znalazło się wielu przyjaciół Karola

Wojtyły i starych znajomych.

W swoich przemówieniach PapieŜ stwierdzał prymat kultury nad polityką i gospodarką. Kościół ma

być obecny w Ŝyciu publicznym jako czynnik, który kształtuje kulturę, a katolicyzm i jego cnoty

najlepszym fundamentem polskiej demokracji.

"Wierność korzeniom nie oznacza mechanicznego kopiowania wzorów z przeszłości mówił Jan

Paweł II w czasie ceremonii poŜegnania, odwołując się do chrześcijańskiej przeszłości Polski.

Wierność korzeniom jest zawsze twórcza (...) Oznacza nade wszystko umiejętność budowania

organicznej więzi między odwiecznymi wartościami, które tyle razy sprawdziły się w historii, a

wyzwaniami świata współczesnego, między wiarą i kulturą, między Ewangelią a Ŝyciem".