Próbką pomiarową może być cienką warstwą metalu (np. bizmut). W czasie pomiaru płytkę tę umieszcza się w szczelinie elektromagnetycznej prostopadle do kierunku linii sił pola magnetycznego. Źródłem prądu Ip jest elektroniczny zasilacz prądu stałego Z. Napięcie Halla występujące między elektrodami VH, mierzymy za pomocą miliamperomierza V (lub kompensatora). Czysty efekt uzyskuje się, gdy linia, na której leżą elektrody VH jest dokładnie prostopadła do linii łączącej elektrody Ip. Na ogół elektrody VH są nieznacznie przesunięte względem Ip. W takim przypadku po przyłożeniu do elektrod Ip napięcia, wzdłuż próbki wytwarza się spadek potencjału. Ten spadek napięcia równy jest wskazaniu woltomierza V, występującym po wyłączeniu prądu Ip, lecz w nieobecności pola magnetycznego .
IV. Obliczenia i wyznaczanie niepewności pomiarowych.
1) Wyznaczanie stałej Halla
a) dla B=0,142 [T]
Lp.
Rh1i
1.
0,04309859
0,00000077
2.
0,04262911
0,00000017
3.
0,04225352
0,00000000
4.
0,04287324
0,00000043
5.
0,04258216
0,00000013
6.
0,04237425
0,00000002
7.
0,04250000
0,00000008
8.
0,04209703
9.
0,04200000
0,00000005
10.
0,04181818
0,00000016
11.
0,04159624
0,00000039
12.
0,04162514
0,00000036
13.
0,04142857
0,00000063
b) dla B=0,210 [T]
Rh2i
0,04390476
0,00000020
0,04581587
0,00000213
0,04376190
0,00000035
0,04445714
0,00000001
0,04406349
0,00000009
0,04367347
0,00000047
0,04380952
0,00000030
0,04359788
0,00000058
0,04375238
0,00000037
0,04496970
0,00000038
0,04457143
...
cloudzer678