Cook Robin - 25 - Marker.pdf - Cook Robin - mdarcym

Robin Cook

Marker

(Marker)

przełożył Norbert Radomski

Dla Jean i Camerona za wszystko, co dla mnie znaczą Chciałbym podziękować swojej

uczelni – Wydziałowi Lekarskiemu Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku. Studiowanie tam

było dla mnie zaszczytem i przywilejem. Zarówno moje życie zawodowe, jak i kariera pisarska

opierają się w znacznym stopniu na fundamencie wiedzy i doświadczenia, jakie zdobyłem w tej

instytucji.

R. C.

Prolog

Drugiego lutego przed świtem padająca nieprzerwanie zimna mżawka skrapiała betonowe

iglice Nowego Jorku, spowijając je gęstą, sinoróżową mgłą. Jeśli nie liczyć kilku stłumionych

syren, miasto, które nigdy nie zapada w sen, pogrążone było we względnej martwocie. Jednak

dokładnie o trzeciej siedemnaście po przeciwnych stronach Central Parku zaszły dwa niemal

równoczesne, nie powiązane ze sobą, ale zasadniczo podobne wydarzenia, które – jak miało się

okazać – były w tragiczny sposób splecione. Jedno z nich rozegrało się na poziomie

komórkowym, drugie na poziomie molekularnym. Choć biologiczne skutki tych wydarzeń były

całkowicie odmienne, same wydarzenia zrządzeniem losu niespełna dwa miesiące później

doprowadziły swych sprawców – obcych sobie ludzi – do brutalnego starcia.

Zdarzenie na poziomie komórkowym nastąpiło w momencie intensywnej rozkoszy i polegało

na gwałtownym wstrzyknięciu do pochwy nieco ponad dwustu pięćdziesięciu milionów

plemników. Niczym gromada niecierpliwych maratończyków, plemniki błyskawicznie

zmobilizowały się, sięgnęły do swych zasobów energii i rozpoczęły prawdziwie herkulesowy

wyścig ze śmiercią: wyczerpujący i niebezpieczny bieg, który wygrać mógł tylko jeden z nich,

skazując pozostałe na krótki i frustrująco jałowy żywot.

Najpierw musiały przedrzeć się przez czop śluzowy tarasujący dostęp do obkurczonej jamy

macicy. Mimo tej potężnej zapory plemniki szybko zatriumfowały, choć było to pyrrusowe

zwycięstwo. Dziesiątki milionów gamet z pierwszej fali zginęły w akcie samopoświęcenia, by

uwolnić zawarte w nich enzymy mające otworzyć przejście dla innych.

Następnym sprawdzianem dla tej hordy maleńkich istot było przebycie olbrzymiej

przestrzeni macicy, wyczyn porównywalny pod względem dystansu i niebezpieczeństw

z wysiłkiem małej rybki przemierzającej wzdłuż Wielką Rafę Koralową. Ale nawet ta pozornie

nieprzekraczalna przeszkoda została pokonana, gdy kilka tysięcy krzepkich plemników

szczęśliwie zdołało dotrzeć do ujść jajowodów, pozostawiając za sobą trupy setek milionów

pechowców.

Jednak nie był to jeszcze koniec ich trudów. Wśród falujących fałd nabłonka szczęśliwcy,

którzy trafili do właściwego jajowodu, przyspieszyli bieg pod wpływem chemicznych bodźców

płynu z pękniętego pęcherzyka Graafa. Gdzieś przed nimi, za dwunastoma centymetrami krętego,

zdradliwego tunelu, znajdował się ich Święty Graal, świeżo uwolniona komórka jajowa spowita

obłokiem chroniących ją osłon.

Napędzana coraz mocniej nieodpartą siłą chemotaksji, część męskich gamet dokonała rzeczy

pozornie niemożliwej i otoczyła swój cel. Pozostało ich już niespełna sto, wyczerpanych długą

podróżą i ucieczką przed drapieżnymi makrofagami, które unicestwiły wielu ich braci, a liczba ta

malała wciąż w szybkim tempie. Niedobitki w ostatnim zrywie zwaliły się na nieszczęsną

haploidalną komórkę jajową.

Po zaledwie godzinie i dwudziestu pięciu minutach zwycięski plemnik ostatnim

rozpaczliwym ruchem witki rzucił się na osłony otaczające jajo. Gorączkowo przedzierał się

przez warstwę komórek ziarnistych, by dotknąć swym czapeczkowatym akrosomem grubej

osłonki przejrzystej i doprowadzić do fuzji. W tym momencie wyścig dobiegł końca.

Ostatecznym, przedśmiertnym czynem zwycięskiego plemnika było wstrzyknięcie do wnętrza

komórki jajowej materiału jądrowego, wskutek czego powstało męskie przedjądrze.

Pozostałych szesnaście plemników, które dotarły do komórki jajowej parę sekund po

zwycięzcy, przekonało się, że nie są w stanie przylgnąć do zmodyfikowanej osłonki przejrzystej.

Ich zasoby energii były na wyczerpaniu i wkrótce ich witki zamarły. Nie było innego miejsca.

Wszyscy przegrani zostali wychwyceni, wchłonięci i usunięci z organizmu przez śmiercionośne

makrofagi.

Tymczasem wewnątrz zapłodnionej komórki jajowej męskie i żeńskie przedjądrza

wędrowały ku sobie. Gdy ich otoczki uległy rozpadowi, zawartość obu połączyła się, tworząc

wymagany dla ludzkiej komórki zestaw czterdziestu sześciu chromosomów. Jajo przekształciło

się w zygotę. W ciągu następnej doby uległo podziałowi w procesie zwanym bruzdkowaniem,

pierwszym z sekwencji wydarzeń, która po dwudziestu dniach miała doprowadzić do powstania

zarodka. Zaczęło się życie.

Niemal równoczesne zdarzenie na poziomie molekularnym również wiązało się ze

wstrzyknięciem. W tym przypadku do jednej z obwodowych żył przedramienia wprowadzono

przeszło bilion cząsteczek zwyczajnej soli, zwanej chlorkiem potasu, rozpuszczonej

w niewielkiej ilości wody destylowanej. Efekt był niemal natychmiastowy. Jony potasu

przeniknęły na zasadzie biernej dyfuzji do wnętrza komórek wyściełających żyłę, zaburzając

równowagę elektrolityczną niezbędną dla ich życia i funkcjonowania. Znajdujące się między

komórkami delikatne zakończenia nerwowe pospiesznie wysłały do mózgu pilne sygnały bólu,

ostrzegając o nadciągającej katastrofie.

Parę sekund później jony potasu dopłynęły głównymi żyłami do serca, skąd każdy skurcz

wyrzucał je do rozgałęzionego drzewa tętnic. Choć coraz bardziej rozcieńczały się w osoczu, ich

stężenie wciąż pozostawało zabójcze. Szczególnie zagrożone były wyspecjalizowane komórki

odpowiedzialne za inicjowanie uderzeń serca, komórki pnia mózgu sterujące oddechem oraz

przenoszące sygnały neurony i wrzeciona mięśniowe. Już wkrótce wszystkie one odczuły

niekorzystny wpływ potasu. Częstość akcji serca spadła gwałtownie, a jego skurcze osłabły.

Oddech stał się płytki, a natlenienie krwi niewystarczające. Kilka chwil później serce zatrzymało

się, zapoczątkowując proces obumierania komórek w całym organizmie oraz śmierć kliniczną.

Życie się zakończyło. Ostatnim ciosem było wysączenie się potasu zawartego w umierających

komórkach do nie funkcjonującego już układu krążenia, co skutecznie zamaskowało wstrzykniętą

śmiertelną dawkę.

Cook Robin - 25 - Marker.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: