Cook Robin - 19 - Toksyna.pdf - Cook Robin - mdarcym

ROBIN COOK

Toksyna

Pewnego wieczoru lekarz Kim Regis zabiera swoją córkę do restauracji na kolację. Sielanka

zmienia się w tragedię: dziewczynka umiera w wyniku zatrucia bakteriami Escherichia Coli. Co

spowodowało śmierć Selden? Czy ktoś postanowił wyrównać stare rachunki z Kimem Regisem?

Zawiesiwszy czasowo praktykę lekarską, Kim robi co w jego mocy, by rozwiązać tragiczną

zagadkę. Wśród twórców thrillerów medycznych Robin Cook od lat jest po prostu najlepszy.

Książkę tę dedykuję rodzinom, które ucierpiały od chorób wywołanych przez

Escherichia coli 0157:H7 i od innych zatruć pokarmowych.

Chciałbym wyrazić wdzięczność następującym osobom:

Bruce'owi Bermanowi za jego cenne sugestie na początku niniejszego

przedsięwzięcia oraz wnikliwą krytykę szkicu Toksyny;

Nikki Fox za podzielenie się ze mną swoją fachową wiedzą o chorobach na tle

pokarmowym;

Ronowi Savenorowi za pomoc w pokonaniu pewnej przeszkody na etapie zbierania

informacji;

oraz Jean Reeds za jej nieocenione uwagi i sugestie w trakcie pisania tej

książki.

Prolog

9 stycznia

Niebo było ogromną, odwróconą misą pełną szarych chmur rozciągających się od

jednego kresu horyzontu po drugi. Takie niebo widuje się nad amerykańskim

Środkowym Zachodem. Latem te ziemie zalewałoby morze kukurydzy i soi, ale

teraz, w środku zimy, było to zamarznięte ściernisko z plamami brudnego śniegu

i paroma samotnymi, ogołoconymi z liści drzewami.

Przez cały dzień z ponurych ołowianych chmur sączyła się mżawka - raczej mgła

niż deszcz. Około drugiej po południu opady ustały i jedyna sprawna

wycieraczka na przedniej szybie starej ciężarówki, należącej kiedyś do United

Parcel Service, nie była już dłużej potrzebna, kiedy pojazd brnął przez

koleiny polnej drogi.

- Co powiedział stary Oakly? - zapytał Bart Winslow.

Bart był kierowcą ciężarówki. On i jego partner, Willy Brown, siedzący na

miejscu dla pasażera, byli już po pięćdziesiątce i mogliby uchodzić za braci.

Zmarszczki na ich twarzach świadczyły, że przez całe życie pracowali na

farmie. Obaj ubrani byli w wytarte, poplamione ziemią drelichy i kilka warstw

przepoconych koszul, obaj też żuli tytoń.

- Benton Oakly nie mówił zbyt wiele - odparł Willy, starłszy wierzchem dłoni

nieco śliny z brody. - Po prostu powiedział, że jedna z jego krów obudziła się

chora.

- Jak bardzo chora? - zapytał Bart.

- Tak bardzo, że nie mogła wstać - powiedział Willy. Ma silną biegunkę.

Z upływem lat Bart i Willy ze zwykłych pomocników na farmie stali się

zespołem, który miejscowi farmerzy nazywali 3-U: obaj jeździli po okolicy i

zbierali umarłe, umierające i upośledzone zwierzęta, szczególnie krowy, które

odwozili do rzeźni. Nie była to praca godna pozazdroszczenia, ale Bartowi i

Willy'emu całkiem odpowiadała.

Ciężarówka skręciła w prawo przy zardzewiałej skrzynce pocztowej i pojechała

błotnistą drogą biegnącą między płotami z drutu kolczastego. Milę dalej droga

wychodziła na małą farmę. Bart podjechał ciężarówką do stodoły, zawrócił na

trzy razy i cofnął pod otwarte drzwi. Kiedy Bart i Willy wysiadali z

ciężarówki, pojawił się Benton Oakly.

- Dobry - rzucił na powitanie.

Był równie zwięzły i lakoniczny jak Bart i Willy. Tutejszy krajobraz miał w

sobie coś takiego, że ludziom nie chciało się za dużo gadać. Benton był

wysokim, chudym mężczyzną o popsutych zębach. Wobec Barta i Willy'ego

zachowywał dystans, podobnie jak jego pies, Shep, który ujadał głośno, zanim

Bart i Willy wysiedli z ciężarówki. Teraz świdrująca nozdrza woń śmierci

sprawiła, że pies schował się za swojego pana.

- W stodole - rzekł Benton. Wskazał ją ręką i poprowadził swoich gości do

ciemnego wnętrza. Zatrzymawszy się przy zagrodzie, jeszcze raz pokazał ręką za

ogrodzenie.

Bart i Willy podeszli nieśmiało i zajrzeli do środka. Pomieszczenie cuchnęło

świeżym nawozem.

Chora krowa leżała w zagrodzie we własnych odchodach. Uniosła chwiejnie głowę

i spojrzała na Barta i Willy'ego. Jedna z jej źrenic była koloru szarego

marmuru.

- Co jest z jej okiem? - spytał Willy.

- Miała takie już jako cielak - odparł Benton. - Odbiła je sobie albo co.

- Choruje dopiero od rana? - zapytał Bart.

- Tak - powiedział Benton. - Ale już od miesiąca dawała mniej mleka. Chcę się

jej pozbyć, zanim inne krowy dostaną biegunki.

- Jasne, weźmiemy ją - stwierdził Bart.

- Dwadzieścia pięć dolców za odstawienie jej do rzeźni? upewnił się Benton.

- Tak - potwierdził Willy. - Czy możemy ją opłukać, zanim załadujemy ją na

ciężarówkę?

- Proszę bardzo - powiedział Benton. - Wąż jest przy ścianie.

Willy poszedł po wąż, a Bart otworzył wejście do zagrody. Ostrożnie postawił

jedną nogę, drugą dał krowie kilka kopniaków w zad. Zwierzę niechętnie

podniosło się i powlokło przed siebie.

Willy wrócił z wężem i polewał krowę wodą, dopóki nie nabrała względnie

czystego wyglądu. Potem stanęli za nią i razem wywabili ją z zagrody. Z pomocą

Bentona wyprowadzili zwierzę na zewnątrz i umieścili je w ciężarówce. Willy

zamknął tylne drzwi wozu.

- Co tam macie? Jeszcze cztery sztuki? - spytał Benton.

- Owszem - odparł Willy. - Wszystkie padły dziś rano. Gdzieś przy farmie

Silverton jest jakaś zaraza.

- Koszmar - rzekł zaniepokojony Benton. Wcisnął Bartowi w rękę kilka zmiętych

zielonych banknotów. - Zabierzcie mi to stąd.

Bart i Willy splunęli, wsiadając na swoje miejsca. Zmęczony silnik prychnął

czarnym dymem i ciężarówka wytoczyła się z farmy.

Tak jak to mieli w zwyczaju, Bart i Willy nie odezwali się do siebie słowem,

póki auto nie znalazło się na utwardzonej drodze należącej do hrabstwa. Bart

przyspieszył i wreszcie wrzucił czwarty bieg.

- Myślisz o tym samym co ja? - zapytał.

- Zapewne - powiedział Willy. - Ta krowa nie wyglądała tak źle, kiedy ją

umyliśmy. Do diabła, wyglądała o wiele lepiej niż ta, którą sprzedaliśmy do

rzeźni w zeszłym tygodniu.

- Stała o własnych siłach, a nawet chodziła - zgodził się Bart.

Willy spojrzał na zegarek.

- W samą porę - stwierdził.

Ekipa 3-U zamilkła. Willy i Bart zjechali z szosy na drogę biegnącą wokół

rozległych, niskich budynków niemal pozbawionych okien. Na szyldzie wielkości

tablicy ogłoszeniowej widniał napis: Higgins i Hancock. Na tyłach budynku

znajdowała się pusta zagroda dla bydła - istne morze zdeptanego błota.

- Zaczekaj tutaj - polecił Bart, zatrzymując ciężarówkę w pobliżu tunelu

łączącego zagrodę z fabryką.

Wysiadł z ciężarówki i zniknął w tunelu. Chwilę później Willy też wysiadł i

oparł się o tylne drzwi ciężarówki. Po pięciu minutach nadszedł Bart z dwoma

przysadzistymi mężczyznami w poplamionych krwią białych kitlach, żółtych

kaskach budowlanych i żółtych gumiakach do połowy łydki. Obaj mieli plakietki

identyfikacyjne. Plakietka tęższego głosiła: JED STREET, KIEROWNIK, plakietka

drugiego: SALVATORE MORANO, KONTROLER JAKOŚCI. Jed trzymał w ręku podręczny

notes.

Bart dał znak Willy'emu, a ten odbezpieczył tylne drzwi ciężarówki i otworzył

je. Salvatore i Jed zajrzeli do środka, zatykając nosy. Chora krowa uniosła

głowę.

- To zwierzę może stać? - Jed zwrócił się do Barta.

- Pewnie. Nawet trochę chodzi.

Jed spojrzał na Salvatora.

- No, co o tym myślisz, Sal?

- Gdzie jest kontroler weterynaryjny? - zapytał Salvatore.

- A gdzie ma być? - odpowiedział Jed. - Jest w świetlicy, zawsze tam łazi,

kiedy myśli, że ostatnie zwierzę zostało odprawione.

Salvatore odchylił połę kitla, żeby wyciągnąć zawieszoną u pasa krótkofalówkę.

Włączył ją i podniósł do ust.

- Słuchaj, Gary, czy ta ostatnia skrzynia dla Mercer Meats jest już pełna?

- Prawie. - Szum zagłuszył nieco odpowiedź.

- Okay - powiedział Salvatore. - Wysyłamy wam jeszcze jedno zwierzę. To

powinno wystarczyć.

Salvatore wyłączył krótkofalówkę i popatrzył na Jeda.

- Do dzieła - rzekł.

Jed kiwnął głową i zwrócił się do Barta:

- Wygląda na to, że dobiliście targu, ale, jak mówię, płacimy tylko

pięćdziesiąt dolców.

- Pięćdziesiąt dolców - skinął Bart. - Zgoda.

Podczas gdy Bart i Willy wchodzili na tył ciężarówki, Salvatore oddalił się w

kierunku tunelu. Z kieszeni wyjął zatyczki do uszu. Kiedy wchodził do rzeźni,

nie zaprzątał już sobie głowy chorą krową. Myślał o milionach formularzy,

które będzie musiał wypełnić, zanim pójdzie do domu.

Zatkał uszy, aby nie słyszeć hałasu, który panował w tej części rzeźni, gdzie

dokonywano uboju zwierząt. Podszedł do Marka Watsona, kierownika linii, i

zwrócił na siebie jego uwagę:

- Mamy jeszcze jedno zwierzę! - wrzasnął, usiłując przekrzyczeć harmider. -

Ale tylko na wołowinę bez kości. Kadłuba nie bierzemy. Kapujesz?

Marle przytknął palec wskazujący do kciuka na znak, że rozumie.

Następnie Salvatore przeszedł przez dźwiękoszczelne drzwi, które wiodły do

administracyjnej części budynku. Wszedłszy do swego biura, ściągnął z siebie

zakrwawiony kitel i kask. Usiadł za biurkiem i zajął się swymi formularzami.

Tak bardzo skupił się na pracy, że nie miał pojęcia, ile czasu upłynęło, gdy w

drzwiach nagle zjawił się Jed.

- Mamy mały problem - powiedział.

- Co znowu? - spytał Salvatore.

- Głowa tej krowy, która padła, zsunęła się z szyny.

- Czy widział to któryś z inspektorów? - zapytał Salvatore.

- Nie - odpowiedział Jed. - Wszyscy siedzą w świetlicy i jak zwykle gadają z

tymi z weterynarii.

- No to powieś tę głowę z powrotem na szynie i opłucz ją.

- Okay - powiedział Jed. - Pomyślałem tylko, że powinieneś o tym wiedzieć.

- Bezwzględnie - przyznał Salvatore. - Żeby chronić nasze tyłki, wypełnię

nawet raport o niedostatecznej jakości. Jaki jest numer porządkowy tego

zwierzęcia i jego głowy?

Jed zajrzał do kartki wpiętej w notes.

- Numer trzydzieści sześć, głowa pięćdziesiąt siedem.

- W porządku - powiedział Salvatore.

Jed opuścił biuro Salwatora i wrócił do rzeźni. Klepnął w ramię Jose. Jose był

sprzątaczem, którego zadanie polegało na wymiataniu wszystkich nieczystości z

podłogi i wyrzucaniu ich do okratowanych studzienek. Jose nie pracował tu zbyt

długo. Charakter pracy powodował, że trudno było utrzymać sprzątaczy.

Jose kiepsko mówił po angielsku, a Jed niewiele lepiej po hiszpańsku, toteż

porozumiewali się prostymi gestami. Jed pokazał mu na migi, że tamten ma pomóc

Manuelowi, jednemu z pracowników oprawiających zwierzęta, powiesić głowę

obdartej ze skóry krowy na jednym z haków sunących po szynie.

W końcu Jose zrozumiał. Całe szczęście, że on i Manuel mogli się porozumieć,

ponieważ praca wymagała niewiele wprawy, ale znacznego wysiłku. Najpierw

musieli położyć pięćdziesięciokilogramową głowę na metalowym podeście. Potem,

gdy sami się tam wdrapali, musieli podnieść ją dostatecznie wysoko, by

umocować ją na jednym z ruchomych haków.

Jed podniósł kciuk, wyrażając tym gestem aprobatę obu zdyszanym mężczyznom,

którzy w ostatniej sekundzie omal nie wypuścili śliskiej głowy z rąk. Później,

kiedy pobrudzony łeb krowy przejeżdżał na ruchomych hakach, Jed skierował na

niego strumień wody. Nawet dla takiego twardziela jak Jed widok oka z

kataraktą nadawał odartej ze skóry głowie upiorny wygląd. Jed był jednak

zadowolony, widząc, ile brudu wydobyło się z niej pod strumieniem wody

puszczonym pod wysokim ciśnieniem. Kiedy głowa w swej drodze do pomieszczenia

z głowizną przeszła przez otwór w ścianie rzeźni, wyglądała na względnie

czystą.

Rozdział 1

Piątek, 16 stycznia

Centrum Handlowe Sterling skrzyło się od marmurów, błyszczącego mosiądzu i

politurowanego drewna witryn sklepowych. Tifi'any konkurował z Cartierem,

Neiman-Marcus z Saksem. Z ukrytych głośników płynęły dźwięki koncertu

fortepianowego numer 23 Mozarta. Wokół przechadzali się piękni ludzie w butach

od Gucciego i płaszczach od Armaniego, by w to późne piątkowe popołudnie

zapoznać się z ofertami wyprzedaży po świętach Bożego Narodzenia.

Zazwyczaj Kelly Anderson nie przejmowałaby się tym, że spędza część popołudnia

w centrum handlowym. Dla dziennikarki telewizyjnej, była to zupełna odmiana od

szybkich wypadów na miasto, żeby poskładać materiał do wiadomości na szóstą

lub jedenastą. Lecz w ten szczególny piątek centrum handlowe zawiodło

oczekiwania Kelly.

- To kpiny - powiedziała z irytacją. Rozejrzała się po ekskluzywnym holu za

kandydatem do wywiadu, ale nikt nie wyglądał zbyt obiecująco.

- Myślę, że na razie starczy - odezwał się Brian.

Brian Washington, wysmukły, flegmatyczny Murzyn, był wybranym przez Kelly

operatorem kamery. Według niej był najlepszy w stacji i Kelly użyła wszelkich

gróźb, próśb i pochlebstw, żeby stacja przydzieliła go jej.

Kelly wydęła policzki i westchnęła głośno, dając wyraz swemu rozdrażnieniu.

- Diabła tam wystarczy! - odparła. - Mamy wielkie zero, a nie materiał.

Trzydziestoczteroletnia Kelly Anderson była inteligentną, agresywną i ambitną

kobietą, która zamierzała dostać się do wiadomości ogólnokrajowych. Większość

ludzi uważała, że Kelly ma szansę tego dokonać, jeśli znajdzie temat, który

zwróci na nią światła fleszy. Wyraziste rysy twarzy i żywe oczy, okolone

czupryną gęstych blond włosów, z pewnością czyniły ją idealną kandydatką do

tej roli. Aby wzmocnić swój profesjonalny wizerunek, ubierała się modnie i ze

smakiem, zawsze była elegancka i zadbana.

Przełożyła mikrofon do prawej ręki, żeby spojrzeć na zegarek.

- A najgorsze jest to - powiedziała - że jesteśmy spóźnieni. Muszę jeszcze

odebrać córkę. Jej lekcja jazdy na łyżwach już się skończyła.

- Świetnie się składa - rzekł Brian. Ściągnął kamerę z ramienia i wyłączył

źródło zasilania. - Ja też muszę zabrać córkę z przedszkola.

Kelly pochyliła się i schowała mikrofon do swojej pojemnej torby, po czym

pomogła Brianowi złożyć sprzęt. Jak para doświadczonych komandosów pouwieszali

sobie wszystko na barkach i ruszyli w stronę centrum kompleksu.

- To oczywiste - odezwała się Kelly - że ludzie mają gdzieś, czy AmeriCare

wchłonęła szpital Dobrego Samarytanina i Uniwersyteckie Centrum Medyczne czy

nie, jeśli sami od pół roku nie byli w szpitalu.

- To nie jest temat, który by podkręcał ludzi - przyznał Brian. - Bez zbrodni,

seksu i skandali, no i żadnej gwiazdy.

- Ale ludzi powinno to obchodzić - odrzekła z niesmakiem Kelly.

- To, co ludzie powinni robić, i to, co naprawdę robią, nigdy nie idzie ze

sobą w parze - stwierdził Brian. - Dobrze o tym wiesz.

- Wiem tylko to, że muszę wstawić ten materiał do dzisiejszych wiadomości o

jedenastej wieczorem - odpowiedziała Kelly. - Jestem zrozpaczona. Powiedz, jak

zrobić z tego seksowny kawałek?

- Gdybym wiedział, byłbym reporterem, a nie operatorem kamery - roześmiał się

Brian.

Wynurzywszy się z jednego z promieniście rozchodzących się korytarzy, Kelly i

Brian dotarli do przestronnego centrum kompleksu. Na środku pustej

przestrzeni, pod szklanym dachem zawieszonym na wysokości drugiego piętra,

znajdowało się owalne lodowisko. Jego oszroniona powierzchnia jarzyła się w

blasku reflektorów.

Po lodowisku uwijało się około tuzina dzieci i kilkoro dorosłych. Wszyscy

pędzili na łeb na szyję w różnych kierunkach. Ten chaos najwyraźniej wynikał z

faktu, że właśnie skończyła się lekcja dla średnio zaawansowanych i niebawem

miała zacząć się lekcja dla zaawansowanych.

Dostrzegłszy jasnoczerwony kostium swojej córki, Kelly pomachała i zawołała

dziewczynkę. Caroline Anderson pomachała jej również, ale nie spieszyła się z

podjazdem do bandy. Caroline była bardzo podobna do matki - zdolna,

wysportowana i uparta.

- Pospiesz się, kurczaczku - powiedziała Kelly. - Zabieram cię do domu. Mama

jest spóźniona i ma kłopoty.

Caroline zeszła z lodowiska, podeszła na czubkach łyżew do ławki i usiadła.

- Chcę iść do Onion Ring na hamburgera. Padam z głodu.

- To już zależy od twojego ojca, kochanie - stwierdziła Kelly. - Szybciutko,

zaraz idziemy.

Kelly uklękła i wyjęła z torby buty Caroline. Położyła je na siedzeniu obok

córki.

- Rany, to ci dopiero łyżwiarka - rzekł z podziwem Brian.

Kelly wyprostowała się i osłoniła ręką oczy przed blaskiem lamp.

- Gdzie?

- Tam, na środku. - Brian pokazał ręką. - W różowym kostiumie.

Kelly powiodła za nim wzrokiem i natychmiast stało się jasne, kogo Brian ma na

myśli. Jakaś dziewczynka, mniej więcej w tym samym wieku co Caroline,

rozgrzewała się tak, że niektórzy kupujący zatrzymali się, aby na nią

popatrzeć.

- Ho, ho! Jest dobra. Prawie jak zawodowiec - powiedziała Kelly.

- Wcale nie jest taka dobra - odezwała się Caroline, zaciskając zęby i

próbując zzuć jedną z łyżew.

- Mnie wydaje się dobra - odparła Kelly. - Kto to?

Cook Robin - 19 - Toksyna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: