Danielle Steel - Sekrety.pdf - Steel Danielle - krystian_017

Steel Danielle

Sekrety

ROZDZIAŁ I

Blask słońca odbijał się od budynków, jak gdyby ktoś garściami rzucał

brylanty na lodowiec. Białe migotanie wprost oślepiało Sabinę, nagą, na leżaku, w

upale Los Angeles. Nasmarowana olejkiem, cała roziskrzona, opalała się w tym

bezlitosnym słońcu na miodowy brąz. Później miała wskoczyć do basenu, żeby się

ochłodzić, ale dopiero po dopełnieniu niezliczonych porannych obrządków.

Każdy dzień zaczynała od takiego leżenia na wznak z twarzą powleczoną kremem, ze

swoją efektowną blond grzywą zasłoniętą przed słońcem, z namoczonymi w naparze

ziołowym płatkami gazy na oczach, z wilgotną ściereczką wokół twarzy, chroniącą

nieznaczne zeszłoroczne blizny. Tak samo jedną i drugą pierś chroniły wilgotne

tampony. Trzy operacje plastyczne, którym się poddała, rzeczywiście odniosły skutek

nie pozostawiając śladów.

Pierwsza — w wieku lat trzydziestu ośmiu, a więc później, niż należało o tym

pomyśleć — polegała tylko na wygładzeniu małej bruzdy pomiędzy brwiami i

podciągnięciu powiek, żeby były takie jak dziesięć lat wcześniej. Druga operacja — w

wieku lat czterdziestu dwóch — sprawiła, że piersi stały się większe i pełniejsze,

bardziej sterczące niż nawet wtedy, gdy wkroczyła w szesnastą wiosnę życia. I

niedawno, przed rokiem, trzecia operacja — czy też raczej powtórzenie pierwszej na

większą skalę — która z konieczności pozostawiła maleńkie fałdki za uszami. W

dobre dni Sabina wyglądała na trzydzieści pięć lat, w dni wspaniale na trzydzieści

jeden, a na ekranie jeszcze młodziej — chwilami, jeżeli operator kamery znal swój

fach.

Sabina Quarles ukończyła czterdzieści pięć lat. Ciało miała dopracowane do perfekcji.

Trzy razy na tydzień masaż, co dzień rano godzina gimnastyki, a po południu pływanie

i przy chłodniejszej pogodzie dwumilowy spacer. Spacer, nie bieg. Przecież nie była

głupia. Nie po to na swój biust wydała pięć tysięcy dolarów, żeby w biegu po betonie

Beyerly Hilis opadł jej znowu o trzy cale.

Mogła sobie pozwalać na dekolty, odsłaniać rowek między piersiami, którym w

skrytości ducha się chlubiła, i skórę koloru miodu, idealnie gładką, nie zdradzającą

wieku. I mogła nosić spódnice rozcięte aż do połowy uda. Nie bez powodu. Takie nogi

jak jej chciałaby za wszelką cenę mieć każda kobieta, ale chirurgia żadnej takich nóg

nie da. Bo takie nogi daje Bóg. Otóż właśnie ją, Sabinę, Bóg dobrze pod tym

względem wyposażył. Zresztą pod innymi względami też okazał się hojny wobec

Mary Elizabeth Ralston, urodzonej w Huntington w stanie Pensylwania prawie pół

stulecia wcześniej.

Jej oj ciec był górnikiem, a matka kelnerką w przydrożnym barze dla kierowców

ciężarówek, nad którym jaśniał przez całą noc mrugaj ący neon „Kawiarnia”. Ojciec

umarł, gdy Mary Elizabeth miała dziewięć lat, matka w ciągu następnych siedmiu lat

wyszła za mąż jeszcze trzy razy, dwukrotnie owdowiała i zamężna po raz trzeci,

umarła pozostawiając ją, siedemnastoletnją sierotę. Nie było po co

— zresztą tak jak i przedtem — mieszkać tam dalej, więc Mary Elizabeth wskoczyła

swymi długimi, pięknie utoczonymi nogami do autobusu z tabliczką „Nowy Jork”.

Tamtego dnia Mary Elizabeth Ralston po prostu umarła. Do Nowego Jorku

przyjechała Virginia Harlowe, takie bowiem imię i nazwisko wydawało jej się bardzo

eleganckie.

Próbowała pracować jako modelka i ostatecznie wylądowała w szeregu chórzystek

okraszającym rewię wystawianą bardzo daleko od Broadwayu. Uważała, że to już

szczytowe osiągnięcie w życiu, ale ktoś niespodziewanie zaproponował jej rolę w

filmie. Miała wtedy dwadzieścia jeden lat i kruczoczarne włosy. Farbowała je

starannie, żeby efekt ich czerni bez odrostów podkreślał zieleń dużych, migdałowych

oczu. Nie dostała żadnych strojów, by wystąpić w tym filmie, tylko skierowano ją do

lodowato zimnej hali jakichś składów towarowych w Lower East Side z dwiema

jeszcze dziewczynami i jednym

mężczyzną. W rezultacie żywot Virginii Harlowe był krótszy niż żywot Mary

Elizabeth Raiston. Po kilku następnych takich filmowych rolach i uprawianiu przez

pewien czas striptizu w West Side zmądrzała na tyle, by się zorientować, że weszła w

ślepy zaułek.

Nazwisko Sabina Quarles wyskoczyło kiedyś wieczorem z tygodnika pozostawionego

przez koleżankę we wspólnej garderobie, a pieniądze, które zaoszczędziła, akurat

wystarczyły na bilet do Los Angeles. Miała dwadzieścia cztery lata i zdawała sobie

sprawę, że to ostatni dzwonek. No, przedostatni. Czarną farbę zostawiła w Nowym

Jorku i wjechała do Kalifornii jako blondynka. W ciągu trzech tygodni znalazła

umeblowany pokój i agenta, przy czym o nowojorskim stażu filmowym nie było

mowy. Tamto należało do puszczonej w niepamięć przeszłości. Sabina Quarles, jak się

nazywała już zawsze, cudownie potrafiła puszczać w niepamięć wszystko, czego

wolała nie pamiętać, a więc kopalnię węgla i lokal ze striptizem w Nowym Jorku, i

tanie szpetne filmy pornograficzne kręcone w składzie towarowym w Lower East

Side.

W Los Angeles została modelką, wystąpiła w kilku reklamówkach, zrobiono z nią

próbne zdjęcia w MGM i w niespełna sześć miesięcy dostała rolę w bardzo

przyzwoitym filmie. Po jeszcze trzech niedużych rolach trafiła się rola porządna, tak

że zanim Sabina ukończyła dwadzieścia sześć lat, jej twarz już znało i brało pod

uwagę kilku reżyserów. Jej aktorstwo nie wstrząsało światem, lecz grała nieźle i agent

wyszukał korepetytora, by jej pomagał w trudnych scenach. Gdy miała dwadzieścia

osiem lat, jej nazwisko i twarz raz po raz ukazywały się w gazetach.

Kojarzono ją kolejno z kilkoma gwiazdorami. Mając lat trzydzieści zasłynęła

romansem z rzeczywiście czołowym gwiazdorem. Po zagraniu z nim w filmie stała się

jeszcze bardziej wzięta. Ciężko pracowała, żeby zrobić karierę, mozolnie się pięła,

rozbierając się bardziej ochoczo niż wiele innych aktorek w tamtych czasach, ale

zawdzięczała ją także temu, że naprawdę nauczyła się grać. Po trzydziestce zniknęła,

później znów się pojawiła ni stąd, ni zowąd w hucznie reklamowanym filmie, który

jak wszyscy zapewniali, miał z niej uczynić gwiazdę. Gwiazdy z niej nie uczynił,

sprawił jednak, że jej nazwisko trochę więcej ludziom mówiło i dostawała lepsze role

niż przedtem.

Tak więc chociaż Sabina Quarles niełatwo osiągnęła obecną pozycję i w ciągu

czterdziestu pięciu lat życia nie odniosła żadnego wielkiego sukcesu, przynajmniej

znano ją dobrze w Hollywood, a po krótkim namyśle rozpoznawała ją publiczność kin

w całych Stanach:

„A, tak... czy to nie ona grała w...” Przez chwilę wzrok pusty, potem uśmiech,

łypnięcie okiem, wyraz pożądania na twarzach mężczyzn. Była właśnie taką kobietą, z

jaką mężczyzna bardzo chce iść do łóżka, lecz z wiekiem zrobiła się zdumiewająco

wybredna. Sabina Quarles wiedziała, czego chce, i swoje ciało uniezależniła od wieku.

Dbała o siebie, podtrzymywała znajomości, dzwoniła do agenta codziennie i gdy

dostała rolę, nie szczędzila wysiłków na planie, tak że nadzywczaj dobrze się z nią

pracowało.

Nie byla primadonną, lecz jedną z pomniejszych gwiazd kUmowych, powiedzmy,

jednym ze świateł dalszych, nieraz jaśniejących dłużej niż wielkie neonowe sławy,

które dzień w dzień zapalają się i gasną w wytwórniach Hollywood, zastępowane

twarzami młodszymi i świeższymi. Na twarz Sabiny Quarles wciąż jeszcze warto było

patrzeć, jej nazwisko nie oznaczało pieniędzy w kasie, ale mężczyznom mówiło, że

wyjdą z kina zadowoleni. Sabina Quarles bowiem zachowała urodę swojej młodości.

Mężczyźni nadal chcieli sięgać po nią, dotykać jej, a już samo to, że chcą, sprawiało

jej przyjemność. J nieważne, czy im się poddawała, czy nie. Uważała swoje ciało za

pojazd wiozący ją do sukcesu.

Spojrzała na budzik, który specjalnie trzymała na tarasie. Ponieważ minął czas leżenia

na wznak, przewróciła się zwinnie na brzuch. Szybkim wprawnym ruchem nabrała na

palce kremu z dużego słoika i znów natłuściła nim twarz i przedramiona. Były młode i

jędrne jak ona cała. Ani jeden milimetr Sabiny nie wiotczał, nie obwisał.

Telefon zadzwonił akurat wtedy, gdy i tak miała wstać. Nadszedł czas wypicia dwóch

szklanek wody mineralnej i zjechania windą na dół, do basenu. Odruchowo spojrzała

na zegarek, zastanawiając się, kto to i w jakiej sprawie. Do agenta już dziś

telefonowała.

— Halo?...

Wszystko w Sabinie było jak miód. Głos miała niski i miękki, zmysłowy, szalenie

działający na mężczyzn zapatrzonych w nią w ciemnym kinie.

— Z panią Sabiną Quarles, proszę — zaćwierkał młody sekretarski głosik. Nie znała

go.

— Jestem przy telefonie.

Danielle Steel - Sekrety.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: