Deveraux Jude - Saga rodu Montgomerych 12 - Porwanie.pdf - Saga Rodu Montgomerych - wiolamatrix

Jude Deveraux

Porwanie

GÓRY SKALISTE, LATO 1859

Pułkownik Harrison po raz drugi przeczytał list, potem

odchylił się na krześle i uśmiechnął.

Bóg wysłuchał moich modlitw - pomyślał. Tylko tak można to

ująć: Bóg wysłuchał moich modlitw.

Żeby się upewnić, czy rzeczywiście dobrze zrozumiał, zerknął

ponownie na kartkę. Oto generał Yovington przysyła z

Waszyngtonu rozkaz, aby porucznik L. K. Surrey z Drugiej

Kompanii Dragonów został oddelegowany do innych, specjalnych

zadań. Ponieważ jednak porucznik Surrey zmarł tydzień temu,

pułkownik Harrison będzie musiał znaleźć kogoś innego do

wypełnienia misji.

Pułkownik Harrison uśmiechnął się jeszcze szerzej. Na miejsce

porucznika Surreya wybrał kapitana C. H. Montgomery'ego. Misja

porucznika, którego miał teraz zastąpić - kapitan Montgomery,

polegała na eskortowaniu zagranicznej śpiewaczki operowej przez

terytorium Kolorado, gdzie znajdowały się złotonośne pola.

Kapitan winien zostać z nią i towarzyszącymi jej muzykami oraz

służbą tak długo, jak owa dama sobie zażyczy. Miał strzec jej przed

wszelkimi niebezpieczeństwami i robić, co w jego mocy, aby podróż

upłynęła jej spokojnie i przyjemnie.

Pułkownik odłożył list niczym cenną relikwię i usta rozciągnęły

mu się w uśmiechu od ucha do ucha. Pokojówka - zacierał w duchu

ręce. Oto, kim będzie teraz dumny i wyniosły kapitan Montgomery.

Zwykłą pokojówką. A co więcej, w ten sposób pozbędę się go z Fort

Breck! Pułkownik Harrison kilka razy głęboko odetchnął i po-

myślał o tym, że wreszcie sam będzie rządził fortem, że nie będzie

musiał dzień w dzień mieć do czynienia z chodzącą doskonałością i

chłodną wiedzą, których uosobieniem jest kapitan Montgomery.

Nigdy więcej jego podwładni nie będą spoglądali na kapitana,

szukając u niego potwierdzenia każdego rozkazu, który wydał

Harrison, upewniając się, czy mają wykonać polecenie

pułkownika.

Pułkownik Harrison wrócił pamięcią do dnia, kiedy rok temu

przyjechał do Fort Breck. Jego poprzednik, pułkownik Collins był

starym, głupim opojem, który marzył wyłącznie o tym, żeby dożyć

emerytury, wynieść się z tych nawiedzanych przez Indian terenów i

wrócić do Wirginii, gdzie mieszkają cywilizowani ludzie. Dlatego

też ochoczo złożył całą odpowiedzialność za fort na barki swego

zastępcy, kapitana Montgomery'ego. Bo i czemu nie? Jak dotąd

kapitan miał wspaniałe rekomendacje. Od osiemnastego roku życia

służył w armii i przez te osiem lat przeszedł wszystkie szczeble

kariery. Zaczął od szeregowca, potem odznaczył się wyjątkowym

bohaterstwem na polu bitwy, za co został mianowany oficerem. W

ciągu zaledwie trzech lat awansował ze starszego sierżanta na

kapitana i jeśli utrzyma to tempo, za kilka lat może być starszy rangą

od pułkownika Harrisona.

Bez dwóch zdań kapitan w pełni zasłużył na swoje stanowisko.

Zdaniem pułkownika Harrisona kapitan Montgomery był po prostu'

doskonały: opanowany w czasie bitwy, nigdy nie tracił głowy.

Wielkoduszny, uczciwy, rozumiał prostych żołnierzy, w zamian, za

co ci traktowali go jak właściwego zwierzchnika fortu. Oficerowie

przychodzili doń ze swoimi problemami, ich towarzyszki wodziły za

nim wzrokiem i szukały u niego rady we wszelkich kwestiach

towarzyskich. Kapitan Montgomery nie pił, nie moralizował na temat

dziwek, mieszkających poza obozami, nikt nie widział, żeby

kiedykolwiek stracił nad sobą panowanie. Umiał zrobić po prostu

wszystko. Jeździł konno jak szatan, potrafił w pełnym galopie, z

odległości prawie stu metrów trafić w oko indyka. Znał język migowy

Indian, opanował podstawy języków kilkunastu plemion. Do licha,

nawet Indianie go lubili, twierdzili, że mogą mu ufać i wierzyć. Nikt

nie wątpił, że kapitan Montgomery pierwej by umarł, niżby złamał

dane słowo.

Wszyscy jak jeden mąż lubili, szanowali, poważali, a nawet czcili

kapitana Montgomery'ego. To znaczy wszyscy, z wyjątkiem pułkownika

Harrisona. Pułkownik Harrison z całego serca nienawidził tego

człowieka. Nie nie lubił, nie niecierpiał, on go po prostu nienawidził.

Wszystko, co kapitan umiał, a pułkownik nie, sprawiało, że ta nienawiść

jeszcze bardziej się pogłębiała, Żołnierze już po tygodniu jego rządów

zorientował się, że Harrison nie ma pojęcia o Dzikim Zachodzie,

prawda zaś była taka, że pierwszy raz w życiu znalazł się po zachodniej

stronie Missisipi. Kapitan Montgomery nie zaproponował

zwierzchnikowi, że go wprowadzi w tutejsze środowisko, nie, na to

był zbyt dobrze wychowany, ale w końcu pułkownik musiał się do

niego zwrócić o pomoc w pewnych kwestiach. Kapitan zawsze miał

gotową odpowiedź, zawsze znał najlepszy sposób rozwiązania

problemu.

Po pięciu miesiącach pobytu w Fort Breck pułkownik Harrison zaczął

nienawidzić człowieka, który potrafił sobie ze wszystkim poradzić. A to,

że jego szesnastoletnią córka niemal mdlała na widok kapitana,

dodatkowo pogarszało sytuację.

Niechęć pułkownika Harrisona sięgnęła szczytu pewnego letniego

dnia, kiedy wściekły nakazał ukarać chłostą szeregowca, który zaspał

na apel. Pijaństwo żołnierzy doprowadzało go do szału i tych

dwadzieścia batów miało się dla nich stać nauczką. Nie zwrócił uwagi

na pełne nienawiści spojrzenia podwładnych, ale w środku coś go

ścisnęło. Nie był złym człowiekiem, po prostu chciał zaprowadzić

dyscyplinę w swoim forcie; kiedy kapitan Montgomery wystąpił,

aby zaprotestować przeciwko karze, pułkownika ogarnęła szewska

pasja. Poinformował zastępcę, że to on, pułkownik, jest tutaj

zwierzchnikiem i kapitan ma się trzymać od sprawy z daleka,

chyba ze chce sam przyjąć na siebie karę żołnierza. Dopiero, kiedy

Deveraux Jude - Saga rodu Montgomerych 12 - Porwanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: