Robin Cook Zabójcza kuracja.pdf

Robin Cook

ZABÓJCZA KURACJA

Przełożyła Magda Pietrzak- Merta

Opowieść ta jest całkowicie fikcyjna.

Opisane tutaj wydarzenia, jak również

miejsca i postaci, zostały wymyślone.

Jeśli nawet autor użył jakiejś prawdziwej

nazwy, to nie w celu przedstawiania

konkretnych miast czy osób. Nie chciał też

sugerować, że opisane tu zdarzenia

rzeczywiście miały miejsce.

Książkę tę dedykuję

duchowi reform w służbie zdrowia

oraz świętości, jaką są stosunki

między pacjentem a lekarzem.

Żywię gorącą nadzieję, że obie te sprawy

nie muszą się wzajemnie wykluczać.

Prolog

Siedemnasty lutego był pechowym dniem dla

Sama Flemminga.

Sam uważał siebie za człowieka, któremu

zawsze dopisywało szczęście. Jako broker

jednej z głównych firm przy Wall Street

już w wieku lat czterdziestu sześciu stał

się bardzo zamożny. Wówczas, jak

hazardzista, który wie, kiedy należy

wycofać się z gry, zabrał zarobione przez

siebie pieniądze i uciekł z betonowych

kanionów Nowego Jorku na północ, do

idyllicznego Bartlet w Vermont. Tam zaczął

wreszcie robić to, o czym marzył przez

całe życie: malować.

Jedną z podstaw wiary, że sprzyja mu

szczęście, stanowiło dla Sama dobre

zdrowie, dopóki siedemnastego lutego, o

godzinie wpół do piątej, nie stało się coś

dziwnego. Liczne molekuły wody w jego

komórkach zaczęły rozpadać się na dwie

części: stosunkowo nieszkodliwy atom

wodoru oraz wysoce reaktywny,

niszczycielski wolny rodnik hydroksylowy.

W odpowiedzi na owe molekularne reakcje u

Sama uruchomił się system obrony

komórkowej. Jednak tego szczególnego dnia

mechanizmy obronne zwalczające wolne

rodniki szybko się wyczerpały i nawet

takie przeciwutleniacze jak witaminy E, C

oraz beta-karoten, które codziennie

skrupulatnie łykał, nie zdołały

powstrzymać tej nagłej, druzgoczącej

nawałnicy.

Wolne rodniki hydroksylowe zaczęły

atakować jego ciało i wkrótce w błonie

dotkniętych chorobą komórek zabrakło płynu

i elektrolitów. W tym samym czasie

niektóre z komórkowych enzymów

proteinowych zaczęły się rozszczepiać i

inaktywować. Zaatakowanych zostało także

wiele molekuł DNA, co spowodowało

zniszczenie pewnych genów.

Leżąc w łóżku w Bartlet Community

Hospital, Sam nie był świadomy toczącej

się wewnątrz jego komórek walki na śmierć

i życie, odczuwał jedynie jej następstwa:

podwyższoną temperaturę, burczenie w

brzuchu i początki zastoju krwi w klatce

piersiowej.

Kiedy tego samego popołudnia lekarz Sama,

doktor Portland, przyjechał go odwiedzić,

zaniepokoił się wysoką gorączką pacjenta.

Osłuchawszy go, próbował powiedzieć mu, że

wystąpiły pewne komplikacje i szybki

powrót do zdrowia po operacji złamanego

biodra został niespodziewanie zakłócony

przez zapalenie płuc. Najwyraźniej jednak

słowa lekarza wcale do Sama nie docierały.

Nie zareagował na wiadomość o przepisaniu

antybiotyku, apatycznie też przyjął

zapewnienia o rychłym wyzdrowieniu.

Co gorsza, prognozy doktora nie sprawdziły

się. Antybiotyk nie zdołał powstrzymać

rozwijającej się infekcji. Stan Sama nigdy

nie polepszył się na tyle, by mógł

uświadomić sobie ironię losu: uszedł z

życiem dwóm rabusiom, którzy napadli go w

Nowym Jorku, przeżył rozbicie się samolotu

czarterowego w hrabstwie Westchester i

wyszedł cało z karambolu czterech

samochodów na New Jersey Turnpike -

wszystko po to, by umrzeć na skutek

komplikacji wynikłych po upadku na

oblodzonej ścieżce przed sklepem żelaznym

Staleya w Bartlet w Vermont.

Czwartek, 18 marca

Stojąc przed najważniejszymi pracownikami

Bartlet Community Hospital, Harold Traynor

milczał dostatecznie długo, by rozkoszować

się tą chwilą. Właśnie przywołał zebranych

do porządku. Zgromadzeni posłusznie

ucichli i wszystkie spojrzenia skierowały

się w jego stronę. Poświęcenie, z jakim

wypełniał obowiązki prezesa zarządu

szpitala, stanowiło dlań prawdziwy powód

do dumy, dlatego też napawał się podobnymi

momentami dotąd, aż poczuł, iż jego osoba

budzi lęk.

- Dziękuję wam wszystkim za przybycie w

ten śnieżny wieczór - powiedział. -

Zwołałem to zebranie, by udowodnić wam,

jak poważnie zarząd szpitala traktuje tę

okropną napaść na siostrę Prudence

Huntington na dolnym parkingu w zeszłym

tygodniu. Fakt, że gwałt został na

szczęście udaremniony dzięki przypadkowemu

pojawieniu się jednego ze strażników, w

żaden sposób nie zmniejsza powagi

sytuacji.

Traynor umilkł, patrząc znacząco na

Patricka Sweglera. Dowódca straży

szpitalnej odwrócił wzrok, unikając

oskarżycielskiego spojrzenia szefa. Napad

na pannę Huntington był trzecim tego

rodzaju wypadkiem w ciągu ostatniego roku

i ze zrozumiałych względów Swegler czuł

się za to odpowiedzialny.

- Trzeba położyć temu kres! - stwierdził

dramatycznie Traynor, zerkając na Nancy

Widner, przełożoną pielęgniarek. Wszystkie

trzy ofiary były jej podwładnymi. -

Bezpieczeństwo personelu jest naszą

największą troską - dodał, przenosząc

wzrok z Geraldine Polcari, kierowniczki

kuchni, na Glorię Suarez, szefową

intendentów. - Zarząd zaproponował więc,

aby na terenie niższego parkingu powstał

wielopoziomowy garaż, połączony

bezpośrednio z głównym budynkiem szpitala.

Byłby on porządnie oświetlony i wyposażony

w kamery.

Traynor skinął głową w stronę Helen

Beaton, dyrektora administracyjnego

szpitala. Na dany znak kobieta zdjęła

tkaninę okrywającą stół konferencyjny.

Oczom zebranych ukazał się szczegółowy

architektoniczny model już istniejącego

kompleksu szpitalnego wraz z proponowanym,

dwupiętrowym, obszernym garażem,

usytuowanym na tyłach głównego budynku.

Wśród licznych pomruków aprobaty Traynor

obszedł stół dookoła i stanął tuż obok

modelu. Stół konferencyjny często służył

do prezentowania sprzętu medycznego,

którego zakup rozważano, dlatego też

Traynor musiał najpierw usunąć stos

lejkowatych sond, żeby wszyscy mogli

lepiej zobaczyć makietę. Powiódł wzrokiem

po zebranych. Wszystkie oczy utkwione były

w modelu; wszyscy też - oprócz Wernera Van

Slyke'a - wstali z miejsc.

Parkowanie zawsze stanowiło problem w

Bartlet Community Hospital - szczególnie

przy brzydkiej pogodzie. Traynor wiedział,

że jego projekt zyskałby poparcie nawet

bez serii napadów na dolnym parkingu. Tak

jak przewidywał, wszystko potoczyło się po

jego myśli. Zgromadzeni odnieśli się do

pomysłu entuzjastycznie. Tylko ponury Van

Slyke, odpowiadający za aparaturę i

konserwację budynków, pozostał

niewzruszony.

- O co chodzi? - zapytał Traynor. - Czyżby

nie podobał ci się ten projekt?

Van Slyke popatrzył na Traynora z

nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- No więc? - powtórzył z napięciem prezes

zarządu. Van Slyke irytował go. Nigdy nie

lubił tego zamkniętego w sobie, mrukliwego

człowieka.

- Jest w porządku - odparł ponuro Van

Slyke.

Niespodziewanie drzwi sali konferencyjnej

otworzyły się gwałtownie, z hałasem

uderzając o przykręconego do podłogi

odboja. Wszyscy, włącznie z Traynorem,

podskoczyli.

W progu stanął Dennis Hodges, energiczny,

krępy, siedemdziesięcioletni mężczyzna o

grubo ciosanych rysach twarzy i wyblakłej

cerze. Nos miał różowy, kartoflowaty, oczy

zaś paciorkowate i kaprawe. Ubrany był w

ciemnozieloną, wełnianą marynarkę i

pogniecione sztruksowe spodnie. Na głowie

miał oproszoną śniegiem czapkę myśliwską w

czerwoną kratę.

Nie ulegało wątpliwości, że Hodges jest

wściekły. Z daleka czuć było od niego

alkohol. Zimnymi jak lufy rewolwerów

oczyma wodził przez chwilę po zebranych,

po czym utkwił wzrok w prezesie zarządu.

- Chciałbym porozmawiać z tobą na temat

kilku moich byłych pacjentów, Traynor. Z

tobą także, Beaton - powiedział, rzucając

kobiecie przelotne, niechętne spojrzenie.

- Nie wiem, jakiego rodzaju szpital

chcecie tu stworzyć, ale mogę wam

powiedzieć, że ani trochę mi się to nie

podoba!

- Och, nie! - jęknął prezes, ochłonąwszy

nieco po nieoczekiwanym wtargnięciu

Hodgesa. Zaskoczenie szybko Ustąpiło

miejsca irytacji. Pośpieszne rozejrzenie

się po sali upewniło go, że inni

podzielają jego uczucia.

- Doktorze Hodges... - zaczął, za wszelką

cenę starając się, by zabrzmiało to

uprzejmie. - Sądzę, że łatwo spostrzec, iż

odbywa się tu zebranie. Gdyby był pan tak

dobry i opuścił tę salę...

- Nie obchodzi mnie, do diabła, co tutaj

robicie - warknął Hodges. - Cokolwiek by

to było, jest nieważne w porównaniu z tym,

jak ty i cały zarząd postępujecie z moimi

pacjentami. - Sztywnym krokiem podszedł do

Traynora, który instynktownie odchylił się

do tyłu. Bijący od przybysza zapach whisky

stał się jeszcze bardziej intensywny.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: