Roberts Nora - Schwytana gwiazda.pdf - Niebieski diament(1) - gosiadabrowska

NORA ROBERTS

SCHWYTANA GWIAZDA

ROZDZIAŁ 1

Gotów był niemal zabić za jedno piwo. Za wielki oszroniony kufel napełniony

ciemnym importowanym piwem, W tej chwili smakowałoby mu duŜo bardziej niŜ pocałunek

pociągającej kobiety. Piwo w jakimś mrocznym, chłodnym pubie, w towarzystwie paru

innych siedzących na stołkach bywalców, śledzących przebieg meczu baseballowego na

ekranie telewizora.

Nie spuszczając z oka mieszkania, które obserwował, Jack Dakota dla zabicia czasu

puszczał wodze fantazji.

Piana na kuflu, zapach droŜdŜy, pierwszy łakomy haust dla ochłody i ugaszenia

pragnienia. A potem powolne smakowanie, łyk za łykiem, aŜ w końcu doszedłby do

przekonania, Ŝe na świecie wszystko byłoby w porządku, gdyby politycy i prawnicy

debatowali nad rozwiązaniami nieuniknionych konfliktów przy kuflu zimnego piwa w

miejscowym pubie, a tymczasem pałkarz szykowałby się do decydującego odbicia.

Było tuŜ po pierwszej po południu, ciut za wcześnie na drinka, ale upał tak dawał się

we znaki, Ŝe cała lodówka pełna puszek z zimnymi napojami nie sprawiłaby takiej frajdy jak

jedno , zimne piwo z pianką.

Jego stareńki oldsmobile nie miał takich luksusów jak klimatyzacja. Prawdę mówiąc,

jedynym luksusem była kosztowna, rozdzierająca uszy wieŜa, zainstalowana w obłaŜącej

desce rozdzielczej pokrytej imitacją skóry. Zestaw stereo był wart dwa razy tyle co samochód,

ale Jack nie potrafił Ŝyć bez muzyki. Podczas jazdy lubił nastawiać sprzęt na pełną moc i

śpiewać na całe gardło z Beatlesami czy Stonesami.

Solidny, ośmiocylindrowy silnik pod powyginaną brudnoszarą maską, wyregulowany

jak szwajcarski zegarek, zawoził Jacka wszędzie, gdzie ten chciał, i to szybko. Teraz silnik

odpoczywał, a Jack, dostosowując się do atmosfery spokojnej dzielnicy w północno -

zachodniej części Waszyngtonu, nastawił cicho odtwarzacz CD i mruczał do wtóru Bonnie

Raitt.

Była jedną z nielicznych uznawanych przez niego współczesnych wykonawczyń

muzyki rozrywkowej.

Jack często myślał, Ŝe urodził się w niewłaściwej epoce MoŜe nawet byłby z niego

niezły rycerz Okrągłego Stołu. Oczywiście na czarnym koniu. Odpowiadała mu prosta

filozofia prawa pięści. Wspierałby króla Artura, dumał, bębniąc palcami o kierownicę, jednak

w Camelot rządziłby na swój własny sposób. Trzymanie się ustalonych reguł powoduje

niepotrzebne komplikacje.

Mógłby teŜ Ŝyć na Dzikim Zachodzie i na przykład pokiwać na bandytów. śadnej

nonsensownej papierkowej roboty. Po prostu chwytałby ich i dostarczał, dokąd trzeba.

śywych lub umarłych.

W dzisiejszych czasach bandyci wynajmowali adwokata albo zapewniało im go

państwo, a rozprawy sądowe sprowadzały się do przepraszania ich za kłopoty.

„Bardzo nam przykro, sir. To. Ŝe pan gwałcił, rabował i mordował, nie usprawiedliwia

zabierania pańskiego cennego czasu i naruszania pańskich praw”.

Tak przedstawiała się smutna rzeczywistość.

Był to jeden z powodów, dla których Jack Dakota nie został policjantem, choć jako

nieopierzony dwudziestolatek przez jakiś czas się nad tym zastanawiał. Sprawiedliwość nigdy

nie była dla niego pustym słowem. Ale sprawiedliwość to jedno, a regulaminy i przepisy to

drugie.

Właśnie dlatego w wieku trzydziestu lat Jack Dakota trudnił się chwytaniem zbiegłych

przestępców.

Tropił złych facetów, ale sam określał swój czas pracy, płacono mu za wykonanie

zadania i nie musiał zajmować się upiorną papierkową robotą.

Tu teŜ obowiązywały jakieś przepisy, ale bystry facet wie, jak je obchodzić. A Jack

zawsze był bystry.

W kieszeni miał dokumenty dotyczące tropionego właśnie obiektu. Tego ranka o

ósmej zadzwonił do niego Ralph Finkleman z nowym zadaniem. Dziwny facet z tego Ralpha,

zamyślił się Jack. Wiecznie się czymś martwi, a z drugiej strony jest optymistą. Ciekawa

kombinacja, ale pewnie typowa dla poręczyciela. On osobiście nie był w stanie zrozumieć

idei poŜyczania pieniędzy nieznajomym - skoro potrzebowali poręczenia, tym samym

ujawniali swoją niewiarygodność.

Ale w grę wchodziły niezłe pieniądze, a pieniądze to wystarczająca motywacja

większości działań.

Jack dopiero co wrócił ze zbiegiem, którego tropił aŜ do Karoliny Północnej. Kiedy

przyholował głupiego jak but wiejskiego chłopaka, który próbował wzbogacić się, okradając

całodobowe sklepy na stacjach benzynowych, Ralph Finkleman wprost nie wiedział, jak mu

dziękować. WyłoŜył za niego kaucję, uznawszy, Ŝe chłopakowi do głowy nie przyjdzie, Ŝeby

uciekać.

Jack mógłby mu powiedzieć, prosto z mostu, Ŝe dzieciak jest na tyle nierozgarnięty, Ŝe

nie rozumie, czym grozi ucieczka.

Ale nie płacono mu za udzielanie rad.

Zamierzał przez kilka dni odpoczywać, moŜe obejrzeć parę meczów na Camden

Yards, zadzwonić do którejś ze swych przyjaciółek, by pomogła mu przepuścić zarobione

pieniądze. Właściwie chciał odesłać Ralpha z kwitkiem, ale chłopisko tak skamlało, tak się

usprawiedliwiało, Ŝe nie miał serca odmówić.

No więc wpadł do jego firmy i wziął papiery na niejaką O'Leary, która najwyraźniej

postanowiła nie stawiać się w sądzie z wyjaśnieniami, dlaczego postrzeliła swego Ŝonatego

kochanka.

Doszedł do wniosku, Ŝe ona równieŜ jest głupia jak but. Niebrzydka kobieta - a sądząc

z fotografii i opisu, moŜna było tak o niej powiedzieć - z paroma szarymi komórkami na

swoim miejscu, mogła z łatwością przekonać sędziego i ławę przysięgłych, Ŝe taki drobiazg

jak postrzelenie niewiernego księgowego nie powinien podlegać zbyt surowej karze.

Robota wydawała się jak kaszka z mlekiem, ale Ralph był okropnie nerwowy. Jąkał

się bardziej niŜ zwykle, a oczy latały mu jak błędne.

Jack nie miał jednak ochoty analizować zachowania Ralpha. Chciał szybko zakończyć

pracę, napić się piwa i zacząć się cieszyć zarobioną forsą.

Pieniądze z tej ekstra roboty oznaczały, Ŝe moŜe pozwolić sobie na pierwsze wydanie

„Don Kichota”. ZaleŜało mu na nim od dawna. Dla czegoś takiego moŜna znieść spływanie

potem w samochodzie przez parę godzin.

Nie wyglądał na męŜczyznę, który poluje na białe kruki czy rozsmakowuje się w

filozoficznych rozprawach o naturze ludzkiej. Brązowe włosy z jaśniejszymi od słońca

pasemkami nosił związane w krótki kucyk - co wynikało raczej z jego nieufności do

fryzjerów niŜ chęci hołdowania modzie. Gładka fryzura uwydatniała jego pociągłą, wąską

twarz o ostro zarysowanych szczękach i zapadniętych policzkach. Nad płytkim rowkiem w

brodzie rysowały się pełne, stanowcze wargi sprawiające wraŜenie rozmarzonych, gdy nie

wykrzywiał ich szyderczy uśmiech.

Jego stalowoszare oczy przybierały odcień dymu na widok poŜółkłych stron

pierwszego wydania Dantego bądź ciemniały z zachwytu na widok ładnej kobiety w cienkiej

letniej sukience. Lekko demoniczne wygięcie brwi uwydatniała biała blizna idąca po skosie

lewej, skutek zetknięcia ze scyzorykiem zabójcy, który nie zamierzał pozwolić, by Jack

odebrał swoje pieniądze.

Jack odebrał pieniądze, a zbieg zarobił złamaną rękę i pokiereszowany nos, który juŜ

nigdy nie będzie taki jak przedtem, chyba Ŝe państwo zafunduje mu operację plastyczną.

Co wcale by Jacka nie zaskoczyło.

Były teŜ inne blizny. Jego smukłe, mocne ciało nosiło ślady licznych walk. Kobiety to

uwielbiały.

Jack nie miał nic przeciwko temu.

Wyciągnął przed siebie długie nogi, rozluźnił ramiona i medytował, czy nie otworzyć

kolejnej puszki napoju i czy znowu nie udawać, Ŝe to piwo.

Kiedy obok przeleciał ze świstem MG z opuszczonym dachem i włączonym na cały

regulator radiem, pokręcił głową. Głupia jak but, powtórzył w myśli, choć w pełni aprobował

jej muzyczny gust. Pęd samochodu poruszył papierami, a szybkie zerknięcie na kobietę

siedzącą za kierownicą potwierdziło jego przypuszczenia. Krótkie rude włosy rozwiewające

się na wietrze zdradzały ją bez pudła.

Zaparkowała tuŜ przed nim. Obserwując, jak wydostaje się z małego samochodu,

pomyślał, Ŝe to ironia losu, iŜ kobieta z takim wyglądem moŜe być tak Ŝałośnie głupia.

Nie, nie nazwałby jej milutką. Wyglądało na to, Ŝe nie ma w mej nic łagodnego, ale on

miał słabość do długonogich, niebezpiecznych kobiet. Była wysoka. Wąskie chłopięce biodra

oblepiały spłowiałe dŜinsy starte na szwach do białości i rozdarte na kolanie. Podkoszulek

wciśnięty w dŜinsy był zwyczajny, z białej bawełny, a jej małe, nie skrępowane stanikiem

piersi odznaczały się wyraźnie pod miękką tkaniną.

Wyciągnęła torbę z samochodu i przed Jackiem odsłonił się miły dla oka widok

jędrnego damskiego tyłeczka. Uśmiechnął się szeroko do siebie i poklepał po sercu. Nic

dziwnego, Ŝe jakiś kretyn zdradził z nią swoją Ŝonę.

Miała buźkę tak kanciastą jak ciało. Choć delikatna, mlecznobiała cera harmonizowała

z płomiennymi włosami, nie było w mej nic z niewinnego dziewczątka. Ostro zarysowany

podbródek i wyraźne kości policzkowe tworzyły upartą, zmysłową twarz, którą dopełniały

pełne, wraŜliwe usta.

Nosiła ciemne, przylegające do twarzy okulary, ale z dokumentów wiedział, Ŝe ma

zielone oczy. Ciekawe, czy przypominają mech czy szmaragdy.

Z olbrzymią torbą zarzuconą na jedno ramię i torbą ze sklepu spoŜywczego opartą o

biodro ruszyła w stronę domu. Pozwolił sobie na jedno westchnienie na widok tego

spręŜystego, zamaszystego kroku.

Stanowczo lubił długonogie kobiety.

Roberts Nora - Schwytana gwiazda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: