Żyd ministrem Króla Zygmunta.pdf

Żyd ministrem Króla Zygmunta

Rozproszeni po całej kuli ziemskiej żydzi nigdzie nie umieli sobie zjednać sympatyi ludności, pośród

której osiadali. Wyjątkiem niejako w tym względzie jest, a raczej była Polska. Albowiem w wiekach

średnich prześladowani okropnie w całej Europie, a szczególniej w sąsiednich Niemczech - żydzi

tłumnie przybywali do Polski, gdzie stosunkowo gościnnego doznawali przyjęcia. Prawie zupełny

brak przemysłowców z pośród krajowców zmuszał ówczesnych książąt polskich do zaludniania

miast rzemieślnikami sprowadzanymi z Niemiec. Dla tego dość chętnem okiem spoglądano na

nowych przybyszów, których przebiegłość i zdolność do handlu dobrze już była znaną, a przywileje i

nadania zapewniły im opiekę władzy.

Nie możemy na tem miejscu wchodzić w rozbiór znanego dobrze zjawiska, jak się żydzi

odwdzięczyli krajowi, w którym znaleźli bezpieczny przytułek i ucieczkę od prześladowania, ani też

nie będziemy roztrząsać przyczyn, dla czego przyniósłszy ze sobą łamany język niemiecki mówią

nim dotąd, a po tylu wiekach ani pod względem mowy, ani pod względem obyczajów i potrzeb

ducha nic wspólnego nie mają z ziemią, którą za ojczystą powinni uważać. Niemasz wprawdzie

reguły bez wyjątku - są więc i żydzi, którzy zachowawszy wiarę swych przodków przyjęli język i

obyczaje ludności, która ich przygarnęła, ale ilość takich żydów w stosunku do całej ich masy jest

niestety bardzo niewielka.

Żydzi w Polsce szybko zaczęli rosnąć w liczbę i dostatki, a przez połączenie Litwy z Polską i na

Litwie znaleźli obszerne bardzo pola dla swej działalności. Wielki książę Witold wydał, żydom

Brzeskim, Trockim i Grodzieńskim, przywileje, mocą których w prawach zrównał ich z

mieszczanami. Przywileje te określają zajęcia żydów : wydawali oni pożyczki pod zastawy,

zajmowali się szynkarstwem, utrzymywali kramy i drobny handel uprawiali na rynkach i po ulicach;

nadto trudnili się rozmaitemi rzemiosłami. Niewielka. ich liczba uprawiała rolę; inni byli po prostu

mieszczanami1).

II.

Najgłówniejszym zajęciem zamożnych żydów litewskich w XV wieku były dzierżawy (arenda)

podatków i poborów (myto). Komory celne, podatki od wódek, sól, wosk, przewozy, mostowe i t. p.

znajdowały się w rękach żydów. Panowie zawistnym okiem spoglądali na rosnących w bogactwa

żydów- arendarzy (mytników). Starano się ich usunąć, próbowano zbierać podatki przez

urzędników - poborców, ale sposób ten był widocznie nie tak korzystnym dla skarbu wielko-

książęcego, skoro po pewnym przeciągu czasu znów się do żydów zwrócono. I w istocie stosunki z

żydami-arendarzami były niezaprzeczenie najdogodniejsze dla wielkich książąt. Władcy bowiem

Litwy znajdowali się ciągle w kłopotach pieniężnych a żydzi z góry uiszczali znaczną część sumy

dzierżawnej, na zapłatę długów niekiedy lata całe cierpliwie czekali, a bardzo często zamiast

pieniędzy przyjmowali przedmioty w naturze, jako to : wozy i beczki soli, miód, wosk w

kamieniach, pszenicę, a nawet całe stada bydła. Żydzi arendarze gromadzili w ten sposób bogactwa

i z czasem bądź przez kupno, bądź też w skutek przywilejów wielkoksiążęcych, nabywali posiadłości

ziemskie, dość często przyjmując chrześcijaństwo.

Kaźmierz Jagiellończyk umierając w 1492 roku pozostawił synowi swemu Aleksandrowi,

wyniesionemu na wielkie księstwo, sporo długów zaciągniętych u żydów. Z początku wszystko szło

po staremu. Nie bez trudności wprawdzie Aleksander jednak spłacał długi ojcowskie; pobory po

dawnemu oddawano żydom i to tym, którzy je już dzierżawili od króla Kaźmierza. Sprzykrzyła się

jednak wielkiemu księciu i panom ta zależność finansowa, a stąd krok tylko jeden pozostawał do

wyszukania powodów, któreby do wyswobodzenia się z pod jarzma długów żydowskich doprowadzić

mogły. O powód nie było trudno. Były to czasy, kiedy żydów co do jednego wypędzono z Hiszpanii,

a król Jan Olbracht zabronił im mieszkać w Krakowie. Pod pozorem więc religijnym wydano w r.

1495 dekret skazujący wszystkich żydów, którzyby chrześcijaństwa przyjąć nie chcieli, na wygnanie

z obrębu granic wielkiego księstwa Litewskiego. Ma się rozumieć, że wówczas pod naciskiem

dekretu wielu żydów, a szczególniej zamożniejsi, chrzest przyjęli. Tym ostatnim nietylko że

potwierdzono dawne posiadłości, domy lub majątki, ale nawet dzierżawy, jeżeli je mieli. Pozostali

musieli wywędrować do Polski, pozostawiając swoje nieruchomości do szafunku wielkiego księcia

Aleksandra. Prześladowanie to jednak trwało niedługo. Kiedy bowiem Aleksander królem został i na

wojnę z Moskwą potrzebował pieniędzy, w r. 1503, przywrócił żydom prawo osiedlania się na Litwie

w tych miastach, które przed wypędzeniem ich z Litwy zamieszkiwali, pod warunkiem wszakże, aby

jeżeli zechcą wrócić do dawniejszych swych posiadłości, takowe od teraźniejszych posiadaczy

wykupili. Nadto żydzi litewscy obowiązani zostali do utrzymywania wspólnemi siłami, w czasie

wojny oddział złożony z 1000 konnych2).

Powróciwszy na Litwę żydzi w bardzo prędkim czasie zajęli dawne swe stanowisk, a to tem łatwiej,

że w osobie króla Zygmunta I gorliwego znaleźli protektora.

III.

Najznakomitszymi w owym czasie na Litwie między żydami byli trzej bracia Ezofowicze z Brześcia,

Abraham, Michel i Ajzak3). Według wszelkiego prawdopodobieństwa już przed katastrofą 1495

roku, Abraham zajmował urząd horodniczego Kowieńskiego.

Dekret skazujący żydów na banicyję zmusił go widać do przybycia do Wilna dla złożenia rachunków

z dzierżaw, które trzymał4). We współczesnych źródłach nie znajdujemy wcale śladów jego

działalności w ciągu następnych lat dziesięciu. Z tego wypadałoby wnosić, iż dzielił los wygnańczy

swych współwyznawców. Należy przypuszczać, że sprzykrzywszy sobie pobyt zagranicą, wrócił na

Litwę i przyjął chrześcijaństwo, a król Aleksander, ceniąc niepospolite jego zdolności, nietylko

przypuścił go do swej łaski, ale nawet nadał mu szlachectwo i herb Jastrzębiec5). W czasie gdy w r.

1506 Abraham Ezofowicz brał w dzierżawę myto Kowieńskie, był już „starostą miasta Smoleńskiego

i wójtem Mińskim"6). Już wtedy musiał w obec króla znaczne położyć zasługi, skoro otrzymał na

wieczność majątek Wojduny w powiecie Wileńskim, we włości Rakanciskiej, wraz z przywilejem

następującej treści: „Gdy cnotami i godnością każdy ze średniego stanu wznosi się na wyższy

stopień, na którym stanąwszy, daje większe jeszcze dowody wierności ku swemu panu i rozumu w

wypełnianiu jego zleceń, przeto My, zważywszy wierną, sprawiedliwą i nieposzlakowaną służbę

szlachetnego Abrahama Ezofowicza, który w tych czasach najścia nieprzyjaciół na pograniczne

nasze miasta i zamki, zawsze nam się zasługiwał, nie szczędząc ani krwi, ani gardła, chcąc jemu,

jako wiernemu słudze, dać nagrodę i na przyszłość uczynić jeszcze chętniejszym i pilniejszym do

naszej służby, nadaliśmy mu majątek Wojduny etc. i dajemy, darujemy i tym listem na wieczność

zapisujemy go Abrahamowi, jego żonie, dzieciom i ich potomkom i t. d."7)

Wkrótce po wstąpieniu na tron król Zygmunt I potwierdził Abrahamowi wszystkie nadania króla

Aleksandra, jako to majątku Wojdun ze służbami, służb w Smoleńskim powiecie i wójtowstwa

Mińskiego8).

IV.

Skarb wielko-książęcy znajdował się naówczas w bardzo smutnym stanie i brak gotówki dotkliwie

czul się dawał, tem bardziej, że dochody wpływały po większej części w naturze, w postaci

surowych produktów. Za przykładem swoich poprzedników i Zygmunt I musiał zaciągać długi. Już w

rok po swojem wstąpieniu na tron Zygmunt I był winien Abrahamowi około 2.000 kop groszy. Dług

to był częścią jego własny, a częścią jeszcze przez króla Aleksandra zaciągnięty. Król aż do czasu

wybrania tej sumy oddał Abrahamowi w dzierżawę dochody od cła i soli w Koronie i cło woskowe w

Smoleńsku9). Dochody te musiały być bardzo znaczne, skoro niespełna we dwa miesiące Abraham

odebrał swoje 2.000 kop i nadto złożył do rąk królewskich w Grodnie 500 kop groszy, jako

przewyżkę dochodu, za co potwierdzenie królewskie na dalsze zawiadywanie term dochodami

otrzymał10). Jednocześnie król oddał w dzierżawę Abrahamowi Ezofowiczowi, za sumę 900 kop

groszy, na trzy lata myto Mińskie11). Około tego samego czasu musiał Abraham wydzierżawić

mennicę litewską12). W ten sposób trzymając w swych rękach komory i mennicę, główne źródła

dochodów królewskich, był Abraham dla króla najważniejszą w całej Litwie osobą i w ciągłych i

bliskich zostawał z królem stosunkach. Działo się to wszystko w tym samym czasie, kiedy król

Zygmunt przybył do Wilna, a uprzedzony, że niektórzy z panów ciągłe ze zdrajcą Hlińskim

utrzymują stosunki, kazał uwięzi, w Styczniu 1509 roku, Olbrachta Gasztolda, Fedka Chrebtowicza

podskarbiego ziemskiego, Marcina Chrebtowicza koniuszego litewskiego i innych13). W braku więc

podskarbiego król opuszczając Wilno, poruczył Abrahamowi Ezofowiczowi poczynić rozmaite

wypłaty, z których ten ostatni zjechawszy w Czerwcu 1509 roku do Krakowa, przedstawił królowi

rachunek, jako za listami i rozkazami królewskiemi wypłacił 5000 złotych i 809 kop groszy. Sumy

powyższe król pozwolił wybrać Abrahamowi Ezofowiczowi z rozmaitych dochodów: od horodniczego

Wileńskiego, z komory Wileńskiej, z pieniędzy woskowych, z komor Brzeskiej, Łuckiej i

Włodzimierskiej. Abraham nadto otrzymał prawo sprowadzania wosku z zagranicy bez uiszczania

cła i t. p.14). Ze swej strony „Abraham starosta miasta Smoleńskiego, wójt Miński, wywdzięczając

się królowi za doznane łaski i dobrodziejstwa, robi królowi darowiznę tysiąca grzywien swego

własnego srebra na mennicy litewskiej, z których obowiązuje się wybić monetę, dopóki mennicę

będzie trzymał"15). Około tego czasu Abraham Ezofowicz otrzymuje przywilej królewski na dwór

Hrynkowski i dwie ziemie puste w Trockim powiecie16).

Niewątpliwie król już od dawna nosił się z zamiarem powierzenia Abrahamowi Ezofowiczowi kluczów

od skarbu wielkiego księstwa; nikt na Litwie nie był zdolniejszym do administrowania dochodów,

kontroli wydatków i wyprowadzania króla z bezustannych kłopotów pieniężnych. Ale niełatwem to

było zadaniem oddanie świeżemu przechrzcie urzędu, który dawał prawo zasiadania i głosu w

radzie wielkoksiążęcej obok takich panów, jak kniaź Konstanty Ostrogski kasztelan Wileński i

hetman, Mikołaj Radziwiłł wojewoda Wileński i kanclerz, Ostyk wojewoda Trocki i marszałek dworu,

Kieżgajło starosta Żmudzki i kasztelan Trocki, Jurij Hlebowicz wojewoda Smoleński i Stanisław

Hlebowicz wojewoda Połocki, Jan Zabrzeziński wojewoda Nowogrodzki, Iwan Sapieha wojewoda

Witebski i sekretarz najwyższy królewski i t. d. i t. d.17) Uciekł się więc król do innego środka. W

jesieni 1509 r. podskarbim ziemskim litewskim mianowany został pan Bohusz Bohowitynowicz18)

pisarz; krótki jednak czas sprawował ten urząd i sam rezygnował, czy też usuniętym został dla

braku odpowiednich zdolności. Wówczas to król zdecydował się na krok stanowczy i Abrahama

Ezofowicza, starostę miasta Smoleńskiego, wójta Mińskiego, mianował (na początku 1510 roku)

podskarbim ziemskim (wielkim) litewskim. Metryka litewska nie dochowała nam nominacyi

Abrahama19), a źródła współczesne uporczywie milczą nietylko o szczegółach wypadków, które

naznaczeniu temu musiały towarzyszyć, ale nawet, jakby z umysłu, i o samym Abrahamie

Ezofowiczu żadnej nie czynią wzmianki. W każdym razie nominacyja ta nie mogła była być dobrze

przyjętą i niewątpliwie towarzyszyły jej energiczne ze strony panów protesty. Król ze wszystkiego

starał się ciągnąć korzyści, a rozdawnictwo urzędów było dlań źródłem znacznych dochodów. Nie

darmo więc musiała się dostać Abrahamowi tak wysoka godność. Prawdopodobnie musiał on

zwolnić króla z długów, a może jeszcze pewne wydatki z własnej szkatuły obiecał zaspokoić.

Pewnem jest to tylko, że Abraham Ezofowicz utrzymał się na urzędzie podskarbiego i odtąd, jako

członek rady przybocznej króla, poświadczał i kontrasygnował razem z innymi panami przywileje i

dyplomata wy chodzące z kancelaryi królewskiej20). Podówczas, wcześniej nieco, był wydanym

statut króla Aleksandra, według którego podskarbi powinien skarbca pilnować, dochody publiczne

pobierać, koszta wykładać, zarówno pierwsze jak drugie w rachunki wciągać i czuwać nad biciem

monety. Zupełny brak źródeł nie pozwala określić finansowej działalności Abrahama Ezofowicza,

jego wpływu na stan ekonomiczny Litwy i korzyść lub szkodę, jakie mógł na swojem wysokiem

stanowisku przynieść krajowi. Wobec panów litewskich stale dążących do separatyzmu z Polską,

Abraham stał po stronie króla. Zaraz na początku jego urzędowania na sejmie w Piotrkowie

uchwalono, aby wielkie księstwo Litewskie i Prusy wspólnie z Polską uczestniczyły w ciężarach

ustanowionych ku dobru ogólnemu, czyli t. zw. Rzeczypospolitej21).

VI.

Mimo wysokiego swego stanowiska Abraham Ezofowicz nie zerwał stosunków z braćmi, Michelem i

Ajzakiem, którzy pozostali żydami ; kupował od nich adamaszki, aksamit, sukno22) i rozdzielał

między nich korzyści wspólnie osiągnięte23). Nowemi nabytkami ciągle powiększał i tak już bardzo

znaczny swój majątek. W końcu 1510 roku król udziela mu pozwolenie na nabycie od Jana Sapiehy

majątku Nowy Dwór24), a w następnym roku nadaje mu dom w Wilnie25). W tymże samym roku,

podczas sejmu Brzeskiego, król potwierdził Abrahamowi Ezofowiczowi kupno majątku Żerosławki w

powiecie Grodzieńskim26). Nowy nabywca powiększył ten majątek przez kupno służb i ziemi

pustych27). W kilka lat później król znów potwierdza mu kupno folwarku pod Mińskiem28). Rósł

Abraham w skarby i znaczenie, a majątek jego wielkim być musiał, skoro w 1514 roku pożycza

królowi ogromną na owe czasy summę 10.000 czerwonych złotych węgierskich, które król

ubezpiecza na zamku i mieście Koronie i dworze Rumszyszki29).

Na początku następnego roku Abraham nabył od Iwana Sapiehy, wojewody Podlaskiego,

wójtowstwo Mińskie i otrzymał na posiadanie tego wójtowstwa wiecznemi czasy potwierdzenie

królewskie30).

Król pod zastaw Korona, jak nadmieniliśmy wyżej, otrzymał bardzo znaczną summę. Po fakcie

spełnionym nie pozostawało mu nic innego, jak puścić to miasto Abrahamowi Ezofowiczowi, który w

ten sposób do zajmowanych już urzędów dołączył jeszcze tytuł starosty Kowieńskiego31).

Abraham protegował byłych swych współwyznawców. Jego to staraniem i wstawiennictwu

niewątpliwie przypisać należy, że król w r. 1514 uwolnił żydów litewskich od obowiązku

dostarczania 1000 koni na wojnę i dał im prawo wolnego handlu i rzemiosł32), a w osobie Michela

Ezofowicza; brata Abrahama, ustanowił „starszego" z władzą sądowniczą nad wszystkimi żydami

litewskimi33).

Król bezustannie zapożyczał się u Abrahama Ezofowicza i to do tego stopnia, że niepodobna było

przewidzieć konta tej zależności pieniężnej. W 1517 roku na wyjezdnem z Litwy do Polski król

pożycza od Abrahama Ezofowicza, podskarbiego, 2.000 kop. lit., które na Wielkanoc słowem swym

królewskim oddać się obowiązuje34). W końcu następnego roku król prolonguje Abrahamowi

Ezofowiczowi za opłatą 1000 kop rocznie arendę komory mytnej Brzeskiej35). Jeszcze na początku

1519 roku król wziąwszy od Abrahama Ezofowicza soboli, kun; bobrów i kożuchów kunich na

summę 3217 kop - część summy splata a resztę wkrótce oddać się obowiązuje36).

Oprócz znacznych majątków na Litwie posiadał Abraham także i w Koronie dobra i starostwo

Soleckie. Dowiadujemy się o tem z pierwszego testamentu, który spisywał w Brześciu w grudniu

1518 roku. Testamentem tym „Abraham Józefowicz, podskarbi W. Ks. Lit., starosta Kowieński i

Solecki, wyznacza na przypadek swej śmierci dwóch opiekunów : Krzysztofa Szydłowieckiego

wojewodę i starostę Krakowskiego, ze strony dóbr swych w Koronie, a dla dóbr na Litwie Olbrachta

Marcinowicza Gasztolda wojewodę Połockiego, dzierżawcę Mozyrskiego37).

VII.

Czując się bliskim śmierci Abraham Ezofowicz przystąpił, w Brześciu we Wrześniu 1519 r., do

spisania ostatniej swej woli. Synowi Wasilowi (Janowi), zaręczonemu z córką Jurja Iwanowicza

Ilinicza - Jadwigą, marszałkówną dworną, starościanką Brzeską i Lidzką, zapisuje wójtowstwo

Brzeskie, dwory Żerosławkę i Gładkowice, dom w Wilnie i 10.000 czerwonych złotych,

ubezpieczonych na Koronie i Rumszyszkach. W testamencie tym Abraham prosi pana Jurja Ilinicza,

aby się opiekował synem jego i majątkami, dopóki ten do lat nie dojdzie i córkę Ilinicza za żonę

pojmie. - Drugiemu synowi Konstantemu Abraham zapisuje Nowy Dwór, dwór Hrynkowski, folwark

pod Wilnem, dom w Wilnie i 7000 kop groszy litewskich. Małżonce swej Hannie Wasilewnie

Abraham zapisał 1000 kop groszy, wszystkie srebra i dochody z dworów syna Konstantego.

Nareszcie córce Marynie, oprócz gotowej już wyprawy, dochody z dworów syna Wasila; nadto

bracia przy zamążpójściu mają jej wypłacić po 200 kop groszy. Egzekutorami tego testamentu

Abraham wyznacza panów Olbrachta Gasztolda wojewodę Trockiego i Jurja Ilinicza marszałka

dwornego. Testament ten, między innymi podpisali jako świadkowie: żona Hanna, dwaj księża

Brzescy, przeor od świętej Trójcy i proboszcz od św. Ducha, bracia Michel i Ajzak38).

Abraham Ezofowicz musiał umrzeć w końcu 1519 roku, prawdopodobnie zaraz po sporządzeniu

powyższego testamentu. Następcą jego na urzędzie podskarbiego był Bohusz Bohowitynowicz,

powtórnie mianowany w Maju 1520 roku39).

VIII.

Wdowa po Abrahamie Hanna wyszła powtórnie za Jana Swetyckiego40).

Z dzieci Abrahama Ezofowicza córka Maryna wydaną została zamąż do Korony za pana Sobka,

brata Marcina Zborowskiego podczaszego koronnego, któremu wniosła dobra Soleckie41);

Konstanty Abrahamowicz niczem się nie odznaczył. Odziedziczywszy po ojcu majątek Nowy Dwór

takowy odprzedał w 1555 roku królowej Bonie42). Najstarszy syn podskarbiego Jan Abramowicz

dostał się pod opiekę pana Jurja Ilinicza i następnie zaślubił córkę jego Jadwigę43), która zmarła

bezpotomnie w 1536 roku44). Jan Abramowicz ponowił związki małżeńskie z Hanną Lwowną

Kotowicz i umarł przed 1563 r., pozostawiając syna, także Jana i wdowę, która wyszła powtórnie za

Jurja Wasilewicza Tyszkiewicza, dzierżawcę Wołkowyskiego45), następnie (1566-1576 wojewodę

Brzeskiego. Jan II (Janowicz) Abramowicz pisał się na Wornianach. Już w 1580 r. był starostą

Lidzkim, wojskim i namiestnikiem Wileńskim46); 22 Czerwca 1593 roku otrzymał nominacyję na

województwo Mińskie, a w roku 1596 na województwo Smoleńskie. Umarł 19 Kwietnia 1602

roku47). Z żony Doroty Wołłowiczówny48), która zmarła w wieku lat ośmdziesiąt w r. 163649),

pozostawił syna Mikołaja Abramowicza, wojewodzica Smoleńskiego50), starostę Starodubowskiego

i Miadziolskiego, który kolejno zajmował urzędy: cześnika litewskiego (1638), kasztelana

Mścisławskiego (1639), wojewody Mścisławskiego (1643) i wojewody Trockiego (1647);

jednocześnie był generałem artyleryi litewskiej i zmarł w lutym 1651 r.51). Rodzina Abramowiczów

używa herbu Jastrzębiec52) i po dziś dzień istnieje.

W XYIII wieku dała ona jeszcze jednego senatora: był nim Andrzej Abramowicz kasztelan Brzeski

(1757-1763). Należąc do znakomitszych rodzin na Litwie, Abramowiczowie pilnie ukrywali

żydowskie swoje pochodzenie, to też o pochodzeniu tem w żadnym z herbarzy nie znajdujemy

wzmianki.

IX.

Bracia podskarbiego (Michel i Ajzak Ezofowicze) pozostali żydami i szli tą samą co i on drogą. Już w

r. 1513 obaj wspólnie dzierżawili komory: Brzeską, Łucką i Włodzimierską53). W r. 1514, jak

wzmiankowaliśmy wyżej, Michel Ezofowicz mianowanym został „starszym" nad wszystkiemi żydami

na Litwie. Okólnik królewski wydany z tego powodu do żydów brzmi, jak następuje:

„Aby sprawy wasze sprawiedliwie były rozstrzygane, postanowiliśmy żyda Brzeskiego Michela

Ezofowicza starszym nad wami wszystkimi; do niego macie się uciekać w potrzebach waszych i na

jego ręce składać czynsz i serebrszczyznę, którąśmy na was nałożyli" i t. d.54). Na mocy tego

przywileju Michel i Ajzak Ezofowicze w r. 1518 zaskarżyli przed królem starostę, namiestnika i

burmistrzów brzeskich, o to, że ośmielili się osądzić żyda w swoim sądzie55). Michel Ezofowicz

arendował kolejno: komory Łucką i Włodzimierską, woskową i solną56), karczmy, myto i pobory

kleckie57), szynki w Mohylewie58) i Witebsku59). W r. 1523 za summę 3000 kop rocznie Michel

Ezofowicz wziął komory: Drohicką, Grodzieńską, Kamieniecką, Łosicką, Mielnicką, Bielską, Łucką i

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: