Definicje_socjologii_sciagawa_.doc

Definicje socjologii:

(W. Markiewicz)

Socjologia to nauka, która zajmuje się przede wszystkim procesami zachodzącymi w zbiorowościach ludzkich, a pojedynczym człowiekiem o tyle, o ile jest on w swoim postępowaniu i własnościach zdeterminowany przynależnością do tych zbiorowości. Przedmiotem socjologii nie jest jednostka, a zbiorowośći. Nauka posługuje się swoim językiem i charakterystycznymi metodami.

Socjologia do opisu stosuje pewne teorie:

- wiedzę potoczną opierającą się na założeniach:

1. znam życie społeczne, bo to jest moje środowisko,

2. ludzie reagują w ten sam sposób na te same wpływy, bez względu na swą indywidualną przeszłość zbiorową,

3. ludzie rozwijają się spontanicznie bez wpływów z zewnątrz

Cechy charakterystyczne wiedzy potocznej to potwierdzenie faktów. Fakty rozpatrywane w izolacji wybiera się do wymyślonych wcześniej tez np. korupcja  teza(wszyscy biorą)stereotypy,

Jeśli ludzie definiują jakąś sytuacje jako rzeczywistą to staje się ona sytuacją rzeczywistą (samospełniające się proroctwo) np. przeciek głosowy, że bank jest bankrutem prowadzi do tego, że ludzie, akcjonariusze wypłacają i uciekają z tego banku.

- wiedzę naukową

SOCJOLOGIA JAKO DYSCYPLINA NAUKOWA- jest zbiorem tez, hipotez formułowanych na różnych szczeblach ogólności.

Poziom MIKRO- zajmuje się zjawiskami społecznymi, mającymi wpływ na osobowość i zachowanie jednostki (kontakty interpersonalne),

Poziom Mezo- opisuje i wyjaśnia funkcjonowanie instytucji społecznych,

Poziom MAKRO- analizuje społeczne systemy (konflikty społeczne)

Naukowa socjologia zajmuje się zbiorowościami osobowymi, różnymi gr. społecznymi, procesami społecznymi (urbanizacja, kultura), stosunkami społecznymi (konflikty więzi społeczne), świadomością społeczną. Socjologia jako nauka stosuje metody pobierania, zbierania danych (analiza dokumentów, ankiety).

Do opisu rzeczywistości stosuje teorie:

Indywidualizm, spojrzenie funkcjonalne a konfliktowe (konflikt jest istotą społeczną), naturalizm, antynaturalizm.

TEORIE SOCJOLOGII:

1.      FUNKCJONALIZM (Tarkot Parsons, Robert K. Merton) – system społeczny rozpatrywany jest jako całość składająca się z elementów, które analizowane są z punktu widzenia ich funkcji dla utrzymania całości.

Podsystemy funkcjonalistów:

- ekonomiczny związany z materialnymi aspektami

- polityczny związany z utrzymaniem stabilności systemu i władzą

- kulturowy związany ze sferą wartości

Funkcje jawne bądź ukryte. W skład jawnych funkcji wchodzą: podświadome, niezamierzone, zamierzone.

2.      TEORIA KONFLIKTU (Karol Marks, Ralf Dahrendorf) – istotą życia społecznego jest przymus, dominacja i konflikt. Życie społeczne koncentruje się wokół interesów indywidualnych i grupowych. Interesy owe są sprzecznenością, co prowadzi do konfliktów. Konflikt jest wszechobecny. Konflikt jest również funkcjonalny.

3.      TEORIA WYMIANY (G.C.Homans, P.Blau) – założeniem jest twierdzenie, że jednostka jest fundamentem społeczeństwa. Społeczeństwo składa się z jednostek ich aktów wyboru i ich wyborów. Zachowaniem jednostki kieruje dążenie do uzyskania nagród, a uniknięcie kar (co mogę zyskać, a co stracić?).

4.      SYMBOLICZNY INTERAKCJONIZM (H. Blumer, Mead) – całość społeczna to zbiór jednostek. Jednostka jest podstawą życia społecznego. Działający ludzie dostosowują się do siebie po przez ujawnianie znaczeń, jakie są zawarte w działaniach, które ludzie podejmują względem siebie. Społeczeństwo jest wytworzoną w procesie wzajemnego dopasowywania działań siatką symbolicznych interakcji. Nie ma ustalonych ram i struktur.

5.      SOCJBIOLOGIA (E.O. Wilson) – rozumie się człowieka jako istotę biologiczną, a społeczeństwo traktuje się jako sposób dostosowania się ludzi do otoczenia.

FUNKCJE SOCJOLOGII:

1.      poznawcze

2.      praktyczne

SOCJOLOGIA OD II POŁOWY XIX w:

C. H. SAINT- SIMON, A. COMTE, K. MARKS, SPENCER, E. DURKHEIM, M. WEBER, V. PARETO, T. PARSONS, R. MERTON, B. MALINOWSKI, R. BROWN.

POLSCY SOCJOLOGOWIE (koniec XIXw):

L. KRZYWICKI, E. ABRAMOWSKI, L. GUGLOWICZ,

Lata 20/30:

FLORIAN ZNANIECKI (KF), S. CZARNOWSKI, OSSOWSKI S. (po 1950r)

Współcześni:

A. KTOSKOWSKA, PIASECKI, H. JORDAN, T. HAŁBIŃSKI, KRAWCZYK (KF)

DOMINANTY życia człowieka:

1.      przyrodnicze (uwarunkowania życia człowieka):

2.      społeczne (podstawy życia ludzi)

DETERMINANTY przyrodnicze:

- wzrost, budowa ciała, popędy, potrzeby rozpatrywane indywidualnie,

- biologiczne rozpatrywane grupowo,

- środowiskowe,

DETERMINANTY społeczne:

- ludzie i zbiorowości ludzkie (jacy są? Jakie mają cechy?)

- procesy zachodzące w zbiorowościach ludzkich

- artefakty (wytwory ludzi)

KONCEPCJE:

Homo Faber – człowiek pracujący,

Homo Ludens – człowiek zabawy,

Homo Aeconomicus – człowiek ekonomiczny,

Homo Symbolicus – człowiek mający zdolność symbolicznego komunikowania się.

Homo Socius – CZŁOWIEK TO ISTOTA SPOŁECZNA

TEZY:

1.      Człowiek nie mógłby rozwinąć swych specyficznie ludzkich cech, gdyby znajdował się poza środowiskiem społecznym (nie staniemy się człowiekiem poza społeczeństwem).

Być człowiekiem to znaczy:

- umieć się symbolicznie komunikować,

- abstrakcyjnie myśleć,

- posiadać antycypacje zdarzeń (zdolność przewidywania)

2.      Człowiek jest produktem stosunków społecznych. Jest takim, jakie jest społeczeństwo, które go wychowało.

3.      Człowiek ma „instynkt społeczny”, który przejawia się w skłonnościach do zrzeszania się to znaczy człowiek chce być w grupie społecznej.

4.      (NORMATYWNA) Człowiek powinien być człowiekiem

OSOBOWOŚĆ CZŁOWIEKA – zespół względnie trwałych cech lub dyspozycji psychicznych jednostki różniących ją od innych jednostek (def. psychologiczna).

W skład OSOBOWOŚCI wchodzą:

- cechy i elementy biogenne (płeć, wzrost, budowa i fizjologia organizmu),

- cechy psychogenne (temperament, pamięć, wola, inteligencja, spostrzegawczość),

- cechy socjogenne ( kulturowy ideał osobowości, role społeczne, jaźń subiektywna, jaźń odzwierciedlona),

OSOBOWOŚĆ- element społeczny w człowieku, to zinternalizowana kultura, dynamiczna organizacja idei, postaw, motywów nabudowanych nad naturę biologiczną (rozumienie socjologiczne).

SOCJALIZACJA to proces wchodzenia lub uczestnictwa w kulturze poprzez poznawanie, uczenie się i przyjmowanie przez jednostkę wartości kultury.

Mechanizm socjalizacji:

- internalizacja,

…brak dalszej części, bo się pospałem J…

INTERNALIZACJA – proces zachodzący w świadomości człowieka polegający na postępującym identyfikowaniu się niego z funkcjonującymi w społeczeństwie wzorami zachowań wartościami do momentu uznania ich za zupełnie naturalne.

Czego się uczymy podczas socjalizacji:

- panowania nad potrzebami (czynami) i popędami,

- zachowań zgodnych z ogólnie przyjętymi normami społecznymi i przebiegających według określonych wzorów,

- kształtujemy swoje systemy wartości i hierarchie potrzeb,

- zdobywamy podstawowe wiadomości o otaczającym nas świecie i sobie samym,

- odgrywania ról społecznych,

- komunikowania się z innymi ludźmi za pomocą symboli i języka,

- umiejętności potrzebnych nam do funkcjonowania w zbiorowości.

….brak ostatniego wykładu……..pobalowałem w sobotę do 4, niedziele przespałemJ…………