Coelho Paulo - Wojownik Światła.pdf - Paulo Coelho - AjEmPiekuo

Za wyjątkiem prologu i epilogu, wszystkie teksty zawarte w tej książce były publikowane w latach 1993-1996 w rubryce "Maktub" w

dzienniku A Folha de Săo Paulo oraz w wielu innych gazetach brazylijskich.

O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami,

którzy się do Ciebie uciekamy.

Amen.

Rio de Janeiro, sobota 31 sierpnia 1996 roku

Dla S.I.L.

Edouarda Rangela i Anne Carriere,

mistrzów rygoru i współczucia

Uczeń nie przewyższa nauczyciela.

Lecz każdy, dobrze wyuczony,

będzie jak jego nauczyciel.

Łukasz, 6;40

Każdy wojownik światła bał się kiedyś podjąć walkę.

Każdy wojownik światła zdradził i skłamał w przeszłości.

Każdy wojownik światła utracił choć raz wiarę w przyszłość.

Każdy wojownik światła cierpiał z powodu spraw,

które nie były tego warte.

Każdy wojownik światła wątpił w to, że jest wojownikiem światła.

Każdy wojownik światła zaniedbywał swoje duchowe zobowiązania.

Każdy wojownik światła mówił "tak", kiedy chciał powiedzieć "nie".

Każdy wojownik światła zranił kogoś, kogo kochał.

I dlatego jest wojownikiem światła.

Bowiem doświadczył tego wszystkiego i nie utracił nadziei,

że stanie się lepszym człowiekiem.

- Z plaży, we wschodniej części wioski, dojrzeć można wyspę, na której wznosi się gigantyczna świątynia, z niezliczoną ilością

dzwonów - powiedziała kobieta. Mały chłopiec po raz pierwszy widział ją w tych okolicach. Zwrócił uwagę na osobliwy strój

i welon, okrywający jej włosy.

- Czy znasz tą świątynię? - spytała. - Pójdź ją obejrzeć i powiedz mi, czy ci się podoba.

Dzieciak urzeczony urodą nieznajomej, udał się we wskazane miejsce. Usiadł na piasku i zaczął bacznie wpatrywać się w horyzont,

ale zobaczył tylko to, co zwykle: błękitne niebo, zlewające się z taflą oceanu.

Rozczarowany, powędrował do sąsiedniej osady i spytał napotkanych rybaków, czy słyszeli cokolwiek o jakiejś wyspie albo świątyni.

- O tak! To było bardzo dawno temu, w czasach, kiedy żyli tu moi pradziadowie - odezwał się stary rybak. - Trzęsienie ziemi

pochłonęło wyspę. Choć nie można jej już zobaczyć, zdarza się czasem, że w morskich głębinach słychać bicie świątynnych

dzwonów.

Chłopiec powrócił na plażę i wytężył słuch, ale do jego uszu dobiegał jedynie szum morskich fal i krzyk mew.

Kiedy zapadła noc, przyszli po niego rodzice. Lecz już następnego ranka, skoro świt, znów wrócił na plażę. Obraz nieznajomej nie

dawał chłopcu spokoju. Wydawało mu się nie do pomyślenia, aby osoba tak piękna mogła kłamać, jeśli ona któregoś dnia powróci,

chciałby móc jej powiedzieć, że choć nie dojrzał wyspy, to słyszał dzwony świątyni puszczone w ruch przez fale.

Mijały miesiące. Z czasem chłopiec zapomniał o tajemniczej kobiecie, lecz pamiętał o skrywającej skarby podwodnej świątyni.

Gdyby posłyszał dźwięki dzwonów, miałby przynajmniej pewność, że rybacy mówili prawdę. A gdy dorośnie mógłby zgromadzić

dość pieniędzy, by zorganizować wyprawę w poszukiwaniu zatopionych skarbów.

Nie interesowała go już szkoła ani zabawy z kolegami. Stał się ulubionym celem kpin innych dzieci, które powtarzały w kółko: "On

nie jest taki jak my. Woli przesiadywać nad brzegiem morza, niż bawić się z nami, bo lęka się przegranej". I śmiały się głośno na

widok chłopca siedzącego na plaży. Wciąż nie udawało mu się posłyszeć starych dzwonów, lecz każdego ranka uczył się czegoś

nowego. Na początku odkrył, że kiedy wsłuchuje się w szum morza, fale nie rozpraszają już jego uwagi. Trochę później przywykł do

krzyku mew, do brzęczenia pszczół, do szelestu wiatru w palmowych liściach. W bez mała pół roku po pierwszym spotkaniu

z tajemniczą kobietą, żaden hałas nie był już w stanie go rozproszyć, lecz i tak nie potrafił dosłyszeć bicia dzwonów zatopionej

świątyni.

Czasami przychodzili do niego rybacy. "My je słyszymy" - mówili z przekonaniem. Chłopcu to się ciągle nie udawało. Z czasem

słowa rybaków stały się inne: "Jesteś zbyt przejęty tymi dźwiękami dzwonów. Daj temu spokój i wracaj do zabaw z kolegami. Pewnie

tylko rybacy mogą je usłyszeć".

Po roku dał za wygraną. "A jeśli ci ludzie mają rację? Lepiej będzie jak urosnę i zostaną rybakiem. Wtedy każdego ranka będę wracał

na brzeg i kiedyś na pewno usłyszę dzwony. A zresztą, może to tylko legenda? Może podczas trzęsienia ziemi roztrzaskały się

wszystkie dzwony i nigdy już nie zagrają?" - myślał w duchu. Tego popołudnia postanowił wrócić do domu i dać sobie spokój

z zatopioną wyspą. Zbliżył się da oceanu, by go pożegnać i raz jeszcze ogarnął wzrokiem jego bezmiar. A ponieważ nie zaprzątał już

sobie głowy dzwonami, mógł radować się po prostu śpiewem mew, szumem fal i szelestem wiatru w palmowych liściach. W oddali

posłyszał rozbawione głosy dzieci i poczuł się szczęśliwy, że znów powróci do zabaw z rówieśnikami. Pewnie na początku jego

koledzy będą się z niego naśmiewać, ale szybko zapomną o tym co się zdarzyło i, jak dawniej, znów przyjmą go do swego grona.

Rozpierała go radość i tak jak może to uczynić tylko dziecka - podziękował za dar życia. Był pewien, że nie stracił czasu na marne, bo

nauczył się obcować z przyrodą i szanować ją. I nagle, niespodziewanie, kiedy słuchał morza, mew, szelestu palm i głosów swoich

przyjaciół w oddali, dobiegł go pierwszy dźwięk dzwonu. I następny.

A potem jeszcze następny, aż w końcu odezwały się wszystkie dzwony zatopionej świątyni, wypełniając radością jego serce.

Wiele lat później, kiedy był już dorosłym mężczyzną, powrócił do swojej rodzinnej wioski. Nie zamierzał już wydobywać z głębin

morza zatopionych skarbów. Pewnie cała ta historia była jedynie wytworem jego dziecięcej wyobraźni. Może nigdy nie słyszał bicia

zatopionych dzwonów? Ale poszedł na plażę, by posłuchać szum u fal i śpiewu mew.

Jakież było jego zdziwienie, kiedy na piasku ujrzał siedzącą kobietę, tę samą, która kiedyś opowiedziała mu o wyspie i o świątyni.

- Co tu robisz? - spytał.

- Czekam na ciebie.

Chociaż od ich spotkania upłynęło wiele lat, była tak samo piękna jak dawniej.

Ten sam, wcale nie spłowiały welon okrywał jej włosy. Podała mu zeszyt w błękitnej okładce.

- Pisz. Kiedy wojownik światła pragnie dowiedzieć się, czy jakaś osoba jest godna zaufania, wtedy spogląda na nią oczami dziecka,

bowiem dzieci potrafią patrzeć na świat bez goryczy.

- A kim jest wojownik światła?

- Człowiekiem, który umie docenić, jakim cudem jest życie; który do samego końca walczy o to, w co wierzy i potrafi usłyszeć bicie

dzwonów kołysanych w głębinach oceanu.

Mężczyzna nigdy dotąd nie sądził, że jest wojownikiem światła. Nieznajoma zdawała się czytać w jego myślach:

- Wszyscy to potrafią. Ale nikt nawet nie podejrzewa, że jest wojownikiem światła. Każdy człowiek może nim być. Spojrzał na białe,

niezapisane kartki zeszytu. Kobieta znów się uśmiechnęła:

- Pisz.

Wojownik światła nigdy nie zapomina, co to wdzięczność. Anioły dopomogły mu podczas bitwy, siły niebiańskie ustawiły każdą

rzecz na odpowiednim miejscu i sprawiły, że wojownik mógł dać z siebie wszystko. Jego znajomi mówią: "Ależ on ma fart!", bo

wojownik otrzymuje czasem od życia o wiele więcej, niż oczekuje. Dlatego kiedy zachodzi słońce, klęka i dziękuje Opiekuńczemu

Płaszczowi, który go otula. Jednak jego wdzięczność, nie ogranicza się tylko do świata duchowego: nie zapomina nigdy

o przyjaciołach, bowiem na polu bitwy ich krew zmieszała się z jego własną. Wojownikowi nie trzeba przypominać o pomocy, której

udzielili mu inni - sam o tym pamięta i dzieli się z nimi nagrodą.

Wdzięczność

Wszystkie drogi świata prowadzą do serca wojownika. Zanurza się on bez wahania w rzece namiętności, która przepływa przez jego

życie. Wojownik wie, że wolno mu wybrać to, czego pragnie. Podejmuje więc decyzje z odwagą, bezinteresownością, a czasem -

z odrobiną szaleństwa. Akceptuje swoje pasje i raduje się nimi z całego serca. Przekonał się, że wcale nie trzeba wyrzekać się

podbojów - stanowią one nieodzowną część życia i napawają radością tych, którzy biorą w nich udział. Jednak nigdy nie traci z oczu

rzeczy nieprzemijalnych ani silnych więzi z ludźmi, zacieśniających się z biegiem czasu . Wojownik potrafi odróżnić to, co ulotne od

tego, co wieczne.

Serce wojownika

Wojownik światła nie polega tylko na własnych siłach - korzysta także z energii swojego przeciwnika. Kiedy rozpoczyna się bitwa,

jedyne co posiada, to zapał i sztuka fechtunku, której nauczył się podczas ćwiczeń. Ale podczas walki odkrywa, że zapał i ćwiczenia

nie wystarczają do zwycięstwa - nieodzowne jest doświadczenie. Wtedy otwiera serce na Wszechświat i prosi Boga o natchnienie, tak

aby każdy cios wroga stał się dla niego lekcją obrony. Jego towarzysze mówią: "jakiż on zabobonny! Przerwał walkę, by się po

modlić i szanuje podstępność wroga!" Wojownik światła nie odpowiada na te zaczepki. Wie, że bez natchnienia i bez doświadczenia

na nic się zdadzą zapał i treningi.

Własne siły

Wojownik światła nigdy nie oszukuje; umie jednak zmylić przeciwnika. Żeby nie wiadomo jak się niepokoił, potrafi zastosować

w walce odpowiedni wybieg, by zwyciężyć. Kiedy czuje, że jest u kresu sił, sprawia, że przeciwnik ma wrażenie, iż mu się wcale nie

spieszy. Kiedy powinien atakować z prawej, przemieszcza swe oddziały na lewą flankę. Jeśli ma zamiar ruszyć natychmiast do boju,

udaje, że jest zmęczony i właśnie szykuje się do snu. Jego przyjaciele mówią: "Popatrzcie, gdzieś ulotnił się cały jego zapał!". Ale on

nie przejmuje się tymi uwagami, bowiem przyjaciele nie mają pojęcia o jego taktyce. Wojownik światła wie, czego chce i nie musi

niczego objaśniać.

Zmylić przeciwnika

Pewien chiński mędrzec tak opisuje taktykę wojownika światła: "Pozwól, aby wróg uwierzył, że nie odniesiesz wielkich korzyści

z decyzji o ataku - w ten sposób osłabisz jego zapał. Nie wstydź się wycofać na chwilę z bitwy, jeśli czujesz, że wróg jest silniejszy -

liczy się bowiem koniec wojny, nie zaś pojedyncze utarczki. Jeśli masz dość sił, nie wstydź się okazać słabości - to uśpi czujność

przeciwnika i popchnie go do ataku przed czasem. Podczas wojny zdolność zaskoczenia wroga jest kluczem do zwycięstwa".

Taktyka

"To dziwne - myśli wojownik światła. - Spotkałem w życiu wielu ludzi, którzy przy pierwszej nadarzającej się okazji, starają się

pokazać to, co w nich najgorsze. Zasłaniają swoją wewnętrzną siłę agresją, a lęk przed samotnością kryją pod maską niezależności.

Nie wierzą we własną siłę i możliwości, ale bez ustanku przechwalają się nimi na cztery strony świata". Wojownik dostrzega tę cechę

u wielu mężczyzn i kobiet. Nigdy nie daje się jednak zwieść pozorom i milczy, gdy ktoś usiłuje zwrócić na siebie uwagę.

Ale wykorzystuje najmniejszą nawet sposobność, by przezwyciężyć własne wady, bowiem inni ludzie bywają wspaniałym

zwierciadłem dla nas samych. Wojownik korzysta z każdej okazji, by stać się swoim własnym mistrzem.

Zwierciadła nas samych

Wojownik światła walczy czasem z tymi, których kocha. Człowieka, który ma przyjaciół, nigdy nie złamią wichry losu. Ma on

w sobie dość sił, by pokonać trudności i iść dalej naprzód. Jednak bardzo często ci, których wtajemnicza w arkana walki okazują mu

nieufność i prowokują do pojedynku. Wtedy wojownik pokazuje na co go stać - kilkoma ruchami wytrąca broń z rąk uczniów,

a wtedy znowu powraca harmonia i zaufanie. "Czemu to czynisz, skoro masz tak wielką nad nimi przewagę?" - spytał go pewien

wędrowiec. "Ponieważ, kiedy rzucają mi wyzwanie, w istocie chcą ze mną rozmawiać. W ten sposób podtrzymuję z nimi dialog" -

odparł wojownik.

Dialog z uczniami

Przed rozpoczęciem ważnej bitwy wojownik światła pyta siebie: "Do jakiego stopnia rozwinąłem swoją sprawność?". Wie,

że wszystkie bitwy, które kiedyś stoczył, zawsze go czegoś uczyły, ale te nauki zazwyczaj wiele go kosztowały. Nieraz tracił czas,

walcząc w imię kłamstwa, bądź cierpiał przez ludzi, którzy nie byli warci jego miłości. Zwycięzcy nie powtarzają w nieskończoność

tych samych błędów. Dlatego właśnie wojownik światła wystawia swoje serce na ryzyko jedynie dla sprawy, która jest tego warta.

Te same błędy

Wojownik światła szanuje główną naukę Księgi I Ching: "Wytrwałość przynosi pomyślny los". Wie, że wytrwałość nie ma nic

wspólnego z uporem. Bywa, że bitwy trwają dłużej niż to konieczne, wyczerpując siły i osłabiając entuzjazm. W takich chwilach

wojownik myśli: "Wojna przeciągająca się w nieskończoność niszczy również kraj zwycięzcy". Wtedy wycofuje swoje oddziały

z pola bitwy i zawiesza broń. Jego wola walki jest niezłomna, lecz potrafi zaczekać na dogodniejszy moment do ponownego ataku.

Wojownik zawsze podejmuje na nowo walkę. Czyni tak, kiedy stwierdza, że sytuacja się zmieniła, nigdy zaś ze strachu.

Dogodniejszy moment

Wojownik światła zauważa, że niektóre sytuacje w życiu powtarzają się. Często staje przed problemami, z jakimi już kiedyś się

zetknął. Wtedy wpada w rozpacz. Wydaje mu się, że nie uda mu się zrobić kolejnego kroku naprzód, ponieważ trudności i kłopoty

znowu powracają. "Przecież już kiedyś przeszedłem przez to samo" - skarży się w duchu. "Co prawda, już kiedyś to przeżyłeś -

odpowiada jego serce - ale nigdy tego nie pokonałeś". Dopiero wtedy wojownik pojmuje, że doświadczenia, które powtarzają się

wielokrotnie, mają jeden jedyny cel: nauczyć go tego, czego jeszcze nie potrafi.

Niepokonane przeszkody

Wojownik światła często robi rzeczy odbiegające od przeciętności. Może tańczyć na ulicy, idąc rano do pracy. Patrzeć nieznajomym

prosto w oczy i mówić o miłości od pierwszego wejrzenia. Bronić poglądów, które innym mogą wydawać się śmieszne. Wojownik

światła pozwala sobie na takie dziwactwa. Nie lęka się opłakiwać starych smutków ani radować nowymi odkryciami. Kiedy czuje,

że nadeszła pora, porzuca wszystko i wyrusza na poszukiwanie przygód, o których marzył. Kiedy odkrywa, że jest u kresu sił, bez

poczucia winy porzuca walkę dla jednego czy dwóch szaleństw. Wojownik nie trwoni czasu, by odgrywać role, które chcą mu

narzucić inni.

Przeciętność

Wojownicy światła mają w oczach osobliwy blask. Żyją i stanowią część życia innych ludzi. Rozpoczęli swoją ziemską podróż bez

tobołków i bez sandałów. Często bywają tchórzliwi i nie zawsze postępują tak jak trzeba. Cierpią z powodu błahych spraw, bywają

małoduszni, czasami uważają, że nigdy nie uda im się dorosnąć, albo sądzą, że nie są godni błogosławieństwa czy cudu. Nie zawsze

wiedzą, co właściwie robią na świecie i często spędzają bezsenne noce, myśląc, że ich życie nie ma sensu. Dlatego właśnie są

wojownikami światła. Ponieważ się mylą. Ponieważ zadają sobie pytania. Ponieważ poszukują sensu i - z całą pewnością - kiedyś go

odnajdą.

Ciemności drogi

Wojownik światła nie boi się uchodzić za szaleńca. Rozmawia sam ze sobą, gdy nie ma nikogo obok. Ktoś powiedział mu kiedyś,

że to najlepszy sposób, żeby porozumieć się z aniołami, a on poszukuje tego kontaktu. Z początku uważa, że to trudne zadanie.

Wydaje mu się, że nie ma nic do powiedzenia, że w kółko powtarza to samo. Ale nie poddaje się. Każdego dnia rozmawia ze swoim

sercem. Mówi rzeczy, których nie myśli naprawdę, mówi głupstwa. Pewnego dnia zauważa jednak jakąś zmianę w swoim głosie.

Wtedy pojmuje, że przepływa przez niego najwyższa mądrość. Wojownik zdaje się szalony, ale to tylko maska.

Rozmowy z wnętrzem

Pewien poeta powiedział kiedyś: "Wojownik światła wybiera sobie wrogów". Wojownik wie, do czego jest zdolny. Nie musi więc

pysznić się swoimi zaletami. Jednak zawsze pojawia się ktoś, kto pragnie udowodnić, że jest lepszy od niego. Wojownik wie, że nie

istnieje ani "lepszy" ani "gorszy", bowiem każdy otrzymał w darze talenty potrzebne mu, by iść własną drogą. Niektórzy jednak nie

dają za wygraną. Judzą, obrażają, robią wszystko, żeby go rozsierdzić. W takiej chwili serce wojownika mówi: "Nie słuchaj tych

obelg, one nie rozwiną twoich umiejętności. Zmęczysz się tylko na próżno". Wojownik światła nie traci czasu na prowokacje - on

musi wypełniać swoją powinność.

Prowokacje lepszego

Wojownik światła ma zawsze w pamięci słowa Johna Bunyana: "Choć przeżyłem to wszystko, co przeżyłem, wcale nie żałuję

tarapatów, w jakie popadałem, ponieważ to właśnie one przywiodły mnie tam, dokąd zawsze pragnąłem dotrzeć. Teraz, u progu

śmierci, jedyne co posiadam to miecz i przekazuję go temu, kto pragnie odbyć swoją pielgrzymkę. Zabieram ze sobą blizny i rany

bitewne - one są świadectwem tego, czego doświadczyłem i nagrodą za to, co osiągnąłem. Te drogie memu sercu blizny i rany

otworzą przede mną bramy Raju. Był czas, kiedy całymi dniami słuchałem opowieści o brawurowych wyczynach. Był czas, kiedy

żyłem tylko dlatego, że musiałem żyć. Lecz teraz żyję, ponieważ jestem wojownikiem i pragnę powrócić przed oblicze Tego, w imię

Którego zawsze walczyłem."

Blizny i Rany

Wojownik światła odkrywa swoją Drogę w chwili, gdy stawia pierwszy krok. Wita go każdy kamień, każdy zakręt. Rozpoznaje się

w mijanych pagórkach i potokach. Widzi cząstkę swojej duszy w roślinach, zwierzętach i dzikich ptakach. I wtedy, z pomocą Boga

i Boskich Znaków pozwala, by jego Własna Legenda wiodła go ku zadaniom, które na niego czekają. Bywają noce, kiedy nie ma

gdzie spać, bywają takie, kiedy nie może zmrużyć oka. "Sam postanowiłem pójść tą drogą - myśli wojownik. - A to cena, którą muszę

za to zapłacić". W takim sposobie myślenia tkwi cała jego moc. To on wybrał ścieżkę, którą teraz podąża i na nic zdadzą się skargi.

Własna ścieżka

Od tej chwili - i przez kilka najbliższych stuleci - Wszechświat będzie wspierał wojowników światła i bojkotował tych, którzy myślą

stereotypami. Energia Ziemi łaknie odnowy. Nowe myśli potrzebują przestrzeni. Ciało i dusza pragną nowych wyzwań. Przyszłość

stała się teraźniejszością i wszystkie marzenia - prócz tych, które są wyrazem nietolerancji - będą mogły się spełnić. Rzeczy istotne

przetrwają, niepotrzebne przepadną bez śladu. Lecz wojownik wie, że nie jest powołany do tego, by osądzać marzenia bliźnich i nie

traci czasu, by potępiać ich decyzje. By wierzyć we własną drogę, wcale nie musi udowadniać, że droga innego człowieka jest zła.

Marzenia innych

Wojownik światła starannie przygotowuje się do tego, co chce osiągnąć. I jakkolwiek niedostępny byłby jego cel, wie, że zawsze

istnieje sposób, by pokonać przeszkody. Bada wszystkie możliwe ścieżki, które tam wiodą, ostrzy klingę szpady i stara się wypełnić

serce wytrwałością, konieczną, by stawić czoła wyzwaniu. Jednak w miarę posuwania się naprzód, zdaje sobie sprawę, że istnieją

trudności, których nie przewidział, lecz gdyby czekał na odpowiedni moment, nigdy nie ruszyłby z miejsca. Czasem potrzeba

odrobiny szaleństwa, by postawić kolejny krok. Wojownik korzysta z tej odrobiny szaleństwa, bowiem ani na wojnie ani w miłości

nie sposób wszystko przewidzieć.

Odrobina szaleństwa

Wojownik światła zna własne wady. Zna również swoje zalety. Niektórzy jego kompani skarżą się bez przerwy: "Inni mają więcej

szczęścia niż my". Być może mają oni rację, ale wojownik nie daje się zarazić takim myśleniem i próbuje jak najlepiej poznać

i wykorzystać wszystkie swoje atuty. Wie, że siła gazeli polega na szybkości jej biegu, siła mewy - na precyzji z jaką namierzy rybę.

Odkrył, że tygrys nie boi się hieny, bo jest świadom własnej siły. Wojownik stara się rzetelnie ocenić, na co go stać. Zawsze sprawdza

swój podręczny bagaż, w którym mieszczą się: wiara, miłość i nadzieja. Jeśli znajduje te trzy, nie waha się iść naprzód.

Własne atuty

Wojownik światła wie, że nikt nie jest głupcem, i że każdy może nauczyć się wiele od życia - nawet jeśli wymaga to czasu. Daje

z siebie zawsze to, co najlepsze, ale też najlepszego oczekuje od innych. Stara się wydobyć na światło dzienne zalety i umiejętności

każdego człowieka. Niektórzy znajomi mówią mu: "Świat pełen jest niewdzięczników!". Wojownik nie daje się zbić z tropu i nie

przestaje dodawać otuchy innym, bowiem to najlepszy sposób, by pobudzać da działania samego siebie.

Równość

Każdy wojownik światła bał się kiedyś podjąć walkę.

Każdy wojownik światła zdradził i skłamał w przeszłości.

Każdy wojownik światła utracił choć raz wiarę w przyszłość.

Każdy wojownik światła cierpiał z powodu spraw,

które nie były tego warte.

Każdy wojownik światła wątpił w to, że jest wojownikiem światła.

Każdy wojownik światła zaniedbywał swoje duchowe zobowiązania.

Każdy wojownik światła mówił "tak", kiedy chciał powiedzieć "nie".

Każdy wojownik światła zranił kogoś, kogo kochał.

I dlatego jest wojownikiem światła.

Bowiem doświadczył tego wszystkiego i nie utracił nadziei,

że stanie się lepszym człowiekiem.

Wojownik Światła

Wojownik chętnie słucha słów dawnych myślicieli, jak choćby tych T. H. Huxleya: "Owoce naszego działania są postrachem dla

tchórzy, a promykami światła dla mędrców. Świat jest wielką szachownicą, na której figurami są nasze codzienne uczynki, zaś

regułami gry to, co zwie się prawami natury. Nie możemy dojrzeć Gracza, który stoi po drugiej stronie szachownicy, lecz wiemy,

że jest on dobry, prawy i cierpliwy". Wojownik podejmuje wyzwanie. On dobrze wie, że Bóg nie wybacza ani jednej pomyłki tym,

których kocha i nie godzi się na to, by jego wybrańcy udawali, że nie znają zasad gry.

Reguły Gry

Wojownik światła nie ucieka przed podjęciem decyzji. Głęboko namyśla się nim zacznie działać, dokładnie ocenia swoją gotowość

do walki, odpowiedzialność i powinności wobec mistrza. Nie traci pogody ducha, ale rozważa każdy swój krok, jakby od niego

zależało wszystko. Kiedy jednak podejmie już decyzję, rusza naprzód i nie podaje w wątpliwość swojego wyboru ani nie zbacza

z obranej drogi, kiedy okoliczności okazują się odmienne od tych, na które liczył. Jeśli jego decyzja była słuszna, to wygra bitwę,

nawet jeśli potrwa ona dłużej niż przewidywał. Jeśli natomiast jego decyzja była zła, to przegra i będzie musiał zacząć wszystko od

nowa - za to z większą mądrością. Kiedy wojownik światła coś rozpoczyna, to konsekwentnie kończy swoje dzieło.

Decyzja

Wojownik światła wie, że najlepszymi nauczycielami są jego towarzysze z pola bitwy. Prosić o radę, to sprawa niebezpieczna,

jeszcze ryzykowniej jest jej udzielać. Kiedy wojownik potrzebuje pomocy, stara się przyjrzeć, w jaki sposób jego przyjaciele

rozwiązują - lub nie - swoje problemy. Kiedy potrzebuje natchnienia, czyta z ust swego sąsiada słowa, które pragnie mu przekazać

jego anioł stróż. Kiedy czuje się zmęczony lub samotny, nie śni o kobietach i mężczyznach, którzy są daleko, tylko rusza na spotkanie

tych, co są blisko. Z nimi dzieli swoje troski i zaspakaja potrzebę czułości - z radością i bez poczucia winy. Wojownik wie, że nawet

najbardziej odległa we Wszechświecie gwiazda, ma wpływ na wszystko, co go otacza.

Wpływ wszystkiego

Wojownik światła dzieli się całym swoim światem z ludźmi, których kocha. Kiedy brak im odwagi, zachęca ich, by spełniali swoje

marzenia. W takich chwilach pojawia się wróg z dwoma tabliczkami w dłoniach. Na pierwszej wyryte są słowa: "Myśl więcej

o sobie. Zachowaj dla siebie swoje dobrodziejstwa, inaczej wszystko stracisz". Na drugiej czyta: "Kim jesteś, by dawać rady innym?

A może nie potrafisz dojrzeć swoich własnych wad?" Wojownik wie, że ma wady. Ale wie również, że nie sposób rozwinąć się

w samotności, z dala od przyjaciół. Rzuca więc na ziemię obie tabliczki, nawet jeśli myśli, że zawierają one ziarenko prawdy.

Zamieniają się w pył, a wojownik nadal przychodzi z pomocą bliźniemu.

Pomoc bliźniemu

Mędrzec Lao-Tsy tak oto opisuje podróż wojownika światła: "W Drodze zawiera się szacunek do wszystkiego, co małe i kruche...

Zawsze powinieneś rozpoznać, kiedy nadchodzi pora, by przyjąć adekwatną do sytuacji postawę... Nawet jeśli strzelałeś z łuku wiele

razy, to ciągle uważnie zakładaj strzałę i z dbałością napinaj cięciwę... Gdy początkujący wie czego chce, staje się mądrzejszy od

roztargnionego mędrca... Gromadzić w sobie miłość oznacza szczęście, gromadzić nienawiść to klęska... Ten kto nie widzi małych

problemów zostawia otwarte drzwi, przez które wdzierają się wielkie tragedie... Walka nie ma nic wspólnego z kłótnią".

Rozwaga

Wojownik światła medytuje. Siada spokojnie w swoim namiocie i z ufnością powierza się Boskiemu światłu. Nie myśli o niczym,

odrywa się od pogoni za przyjemnościami, wyzwaniami, objawieniami i pozwala, by ukazały mu się w całej krasie jego talenty

i umiejętności. Nawet jeśli nie dostrzega ich od razu, owe talenty i umiejętności rządzą jego losem i wpływają na dzień powszedni.

Kiedy medytuje, nie jest już jedynie sobą, lecz nikłą jak iskierka cząstką Duszy Świata. Te chwile pozwalają mu pojąć, za co jest

odpowiedzialny i działać w zgodzie z tą wiedzą. Wojownik światła wie, że w zaciszu jego serca istnieje pewien ład, który wskazuje

mu drogę.

Medytacja

"Gdy mój łuk jest napięty - powiedział Herrigel do swojego mistrza zen - nadchodzi taka chwila, że jeśli natychmiast nie puszczę

cięciwy, to zapiera mi dech". "Dopóki próbował będziesz wymusić moment wypuszczenia strzały, dopóty nie zgłębisz tajników

łuczniczego rzemiosła - rzekł mu na to mistrz. - Ręka, która napina cięciwę musi otworzyć się tak, jak otwiera się ręka dziecka.

Precyzję strzału zakłóca najczęściej zbyt silna wola łucznika". Wojownik światła myśli czasami: "To, czego nie zrobię, po prostu nie

będzie zrobione". Ale nie ma racji: musi działać, lecz w stosownej chwili powinien pozwolić, by zadziałał też Wszechświat.

Niech się dzieje wola nieba

Kiedy wojownikowi dzieje się krzywda, to zazwyczaj stroni od ludzi, by nie obarczać ich swoim cierpieniem. Jest to postępowanie

Coelho Paulo - Wojownik Światła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: