141 - Lowell Elizabeth - Miłosna pieśń dla Kruka ----.pdf - Harlequin Desire +++ - borutka69

Elizabeth Lowell

Miłosna pieŚŃ dla Kruka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Człowiek zwany Krukiem przebudził się między jednym a drugim uderzeniem serca. LeŜał

w absolutnym bezruchu, nasłuchując jak ktoś, kogo Ŝycie wiele juŜ razy zaleŜało od

wyczucia zmiany kierunku wiatru na morzu. "Czarna Gwiazda" szarpała cumy, dowodząc, Ŝe

nawet w zatoce wody były niespokojne. Powietrzne prądy jęczały wokół dzikim i czystym

głosem wiatru, który od ponad tysiąca kilometrów leciał nad oceanem, aŜ w końcu dotarł tu,

do Wysp Królowej Charlotty. A teraz ten głos przemawiał do gór wyrastających stromo z

zimnego oceanu, gór porośniętych paprociami i wiecznie zielonymi drzewami, gór tak

poszarpanych, Ŝe człowiek wolał w cedrowych canoe rzucić wyzwanie morzu, niŜ

przechodzić przez ten okryty chmurami dziewiczy ląd.

Dla leŜącego na szerokiej koji męŜczyzny Ŝywiołowa pieśń wiatru, góry i morze były

czymś znajomym. Kruk nasłuchiwał jeszcze przez chwilę, zapamiętał, Ŝe sztorm przybył o

dwanaście godzin wcześniej, niŜ zapowiadano, i zasnął znowu.

Za płytką zatoką morze było rozkołysaną i szarpaną gwałtownym wiatrem czernią. Blask

przedświtu, zredukowany do niewyraźnego lśnienia, ledwie przebijał niskie chmury. Jedynie

walcząca z falami biała łódź zakłócała wszechobecną szarość.

Siedząc przy potęŜnym przyczepnym silniku, Janna Moran utrzymywała kurs łodzi ostro

na wiatr. Jedną ręką sterowała, a drugą wybierała wodę. UŜywała plastykowej butli po

wybielaczu, z mocno zakręconą nakrętką i odciętym dnem. Normalnie ten dwulitrowy

pojemnik zupełnie wystarczał, by łódź była sucha czy tez w miarę sucha. Na wyspach nic

nie było naprawdę suche. Zderzenie wód zimnych mórz północy i stosunkowo ciepłego

prądu Kuroshio powodowało nieustanną mgłę, mŜawkę, deszcz lub prawdziwą ulewę.

Na ogół Janna lubiła tę ciekłą wersję słonecznych dni nad Wyspami Królowej Charlotty.

Jednak nie tego ranka. Była na otwartym morzu, gdy wody wzburzyły Się nagle i bez

ostrzeŜenia nadciągnął wiatr. Burzę zapowiadano na wieczór, ale najwyraźniej gdzieś nad

Pacyfikiem nabrała ona szybkości i mocy. Sztorm, nadciągający zamiast prognozowanego

zwykłego deszczu i wiatru, był niezwykle gwałtowny.

Janna niespokojnie spojrzała na linię brzegową po lewej stronie. MruŜąc oczy z powodu

wiatru, obserwowała wyrastającą z ciemnego morza nierówną ścianę lądu. Jęknęła cicho,

widząc, Ŝe do wejścia w Zatokę Totemu został jeszcze spory kawał drogi. Poprzednim

razem, zanim chmury zakryły niebo na wschodzie, potrzebowała piętnastu minut rejsu, by

skręcić i wpłynąć na spokojniejsze wody zatoki. Ale wiatr się zmienił. Teraz i odpływ, i

wichura działały przeciwko niej, a fale łamały się nad dziobem tak, Ŝe ledwie nadąŜała

wybierać gromadzącą się w łodzi wodę·

Co gorsza, silnik zaczął stroić fochy. Z początku były to tylko ledwie zauwaŜalne przerwy

w funkcjonowaniu, tak krótkie, Ŝe sądziła, iŜ są tylko złudzeniem.. Nim pokonała połowę

drogi do bezpiecznej zatoki, przerwy te stały się bardziej dostrzegalne i groźniejsze. Silnik

zaciął się dwa razy w ciągu paru minut, a serce Janny zatrzymało się na moment.

Raz jeszcze spojrzała na brzeg. Zastanawiała się czy nie podpłynąć bliŜej,

zmniejszając w ten sposób odległość do celu. Odrzuciła ten pomysł, wspominając

ogromne fale atakujące ciemne urwiska po obu stronach wejścia do zatoki. Trasa, którą

wybrała, była dłuŜsza, ale teŜ bezpieczniejsza.

Silnik zakrztusił się, przycichł, ruszył znowu i zgasł zupełnie.

Wiatr wydał się nagle bardzo głośny. Czując, jak serce podchodzi jej do gardła, Janna

odwróciła się, oparła o ławeczkę i z całej siły szarpnęła linkę startera. Silnik zawarczał, ale

nie zaskoczył. Szarpnęła linkę ponownie, i jeszcze raz. A potem poczuła ogromną ulg~,

gdy silnik ruszył znowu. Natychmiast skierowała łódź pod wiatr i zwiększyła obroty. Przy

większej szybkości wleje się więcej wody, ale teŜ łódź szybciej dotrze do zatoki.

Przez kilka minut Janna płynęła bez problemów.

Kiedy zaczęła się uspokajać, silnik niespodziewanie zgasł. Odrzuciła plastykowy

pojemnik, chwyciła linkę startera i zaczęła ją szarpać. Silnik parsknął, zamruczał i zgasł.

Janna raz po raz pociągała za linkę. Za kaŜdym razem silnik warczał przez chwilę, ale nie

chciał się zbudzić.

- Ruszaj, do diabła!

Jakby tylko czekając na właściwą zachętę, silnik nagle oŜył. Szczupłymi palcami Janna

chwyciła dźwignię. Oszczędnie dawkując paliwo, znowu ustawiła łódź

: pod wiatr. Fale unosiły się nad burtą, a strumienie zimnej wody zalewały Ŝółtą kurtkę

dziewczyny. Większość tej wody ściekała do łodzi, ale część zawsze znajdowała drogę, by

dostać się pod kurtkę i ściekać po plecach i między piersiami. Mimo wysokich rybackich

gumiaków Janna miała zupełnie przemoczone nogi.

Szybko wybierała wodę, bez nadziei, Ŝe nadąŜy, ale próbowała przynajmniej zmniejszyć

cięŜar łodzi, by nie zanurzyła się głęboko. Wody było zbyt duŜo, o czym lewe ramię Janny

przypominało przy kaŜdym kolejnym ruchu. I pomimo wysiłków dziewczyny ciągle jej

przybywało.

Silnik zadygotał i stanął. Janna rzuciła pojemnik i ostro pociągnęła za linkę startera. Motor

rzęził chrapliwie, lecz nie zapalił. Spojrzała na brzeg. Był bliŜej. Zbyt blisko. Przez chmury

sączyło się dość światła, by dostrzec wyraźną linię piany tam, gdzie fale przyboju łamały się

u stóp klifu. W tej białej linii nie było Ŝadnej przerwy, niczego, co wskazywałoby na

jakiekolwiek bezpieczne miejsce do cumowania.

Janna nacisnęła bańkę leŜącą pomiędzy zbiornikiem paliwa a silnikiem. Zachlupotała

ciecz. Czuła jej opór pod palcami. Nie z braku paliwa stanął silnik. Gwałtownie szarpnęła za

linkę startera, wkładając w to wszystkie swe siły.

Nie zdało się to na nic.

Uderzona przez fale łódź przechyliła się na bok.

Janna ledwie zdołała utrzymać się na pokładzie. Bez silnika łódź była zdana na łaskę wiatru,

w przeraŜającym tempie popychana w stronę brzegu. Janna jeszcze dwa razy szarpnęła za

linkę, jednak wysiłki poszły na marne. Nie usłyszała nawet znajomego krztuszenia się silnika.

I nagle uświadomiła sobie, Ŝe nie moŜe dłuŜej tracić energii. Nie miała juŜ czasu na

szarpanie linki martwego silnika. Wstała z rufowej ławeczki i podeszła do środkowego

siedzenia. Tak szybko, jak tylko po zwalały jej na to zmarznięte dłonie, wyciągnęła wiosła,

wcisnęła je w dulki i z całej siły zaczęła wiosłować. Ciągnąc wiosła, wykręciła łódź dziobem

pod wiatr. Natychmiast zaczęła nabierać mniej wody.

Janna zaparła się stopami o pokład i wzięła się do pracy. Wiosłowała długimi, równymi

pociągnięciami, tak jak dawno temu uczyli ją bracia na małym jeziorku w stanie Waszyngton.

Obserwowała widniejący za rufą brzeg. Próbowała ocenić szybkość łodzi, szukając

charakterystycznych punktów, które z wolna materializowały się wśród mgły.

Kiedy okazało się, Ŝe łódź stoi w miejscu, uznała, Ŝe po prostu za bardzo się denerwuje.

Wybrała inny punkt terenu, odliczyła pięćdziesiąt pociągnięć i znowu sprawdziła, ile drogi

zdołała przebyć. Przesunęła się, ale ledwie dostrzegalnie. Wiatr i fale były dla niej zbyt silne,

a co kilka sekund przez burty wlewało się coraz więcej wody. W tym tempie nie dotrze do

Zatoki Totemu. Prędzej straci siły, wiatr zepchnie łódź na skały albo sprawi, Ŝe zatonie pod

większą falą.

Na kilka minut Janna zwiększyła tempo wiosłowania, oddalając się od ciemnych urwisk

brzegu. Do tej pory uwaŜała się za osobę dość silną i sprawną fizycznie. Zawdzięczała to

zarówno cechom wrodzonym, jak i zabawom z trzema starszymi braćmi, którzy draŜnili się z

nią bezlitośnie, gdy była jeszcze zbyt słaba, by im dorównać w mocowaniu. Nauczyła się

uśmiechać i Ŝartować, jakby nic ją nie bolało, nauczyła się pracować cięŜej i dłuŜej, by

następnym razem poradzić sobie lepiej. W efekcie zyskała opinię wysportowanej dziewczyny

z duŜym poczuciem humoru.

Woda w łodzi sięgała juŜ do kostek. Janna pozwoliła sobie na jeden rzut oka w stronę

brzegu. Łódź tkwiła niemal w tym samym miejscu. JeŜeli odrobinę się przesunęła, to

wyłącznie bliŜej skał. N a jeden moment przeraŜenie odebrało Jannie siły. Natychmiast

jednak zacisnęła zęby, zamiast na ukos, skierowała łódź prosto w morze i zaczęła

wiosłować. Po stu pociągnięciach linia brzegu nieco się cofnęła. Jednak zatoka nie była ani

trochę bliŜej.

Janna skręciła, wybierając kurs prowadzący ku zatoce. Przez moment zastanawiała się,

co moŜe zrobić. Wiosłując prosto w morze, utrzyma odpowiednią odległość od skał, ale nie

zbliŜy się do przystani. Płynąc kursem ukośnym, dotrze szybciej do zatoki, ale siła wiatru i fal

zepchnie ją teŜ bliŜej klifu. To będzie wyścig: czy Ŝywioły rzucą ją na skały, zanim dotrze do

bezpiecznej przystani w zatoce. Szczerze mówiąc, nie wierzyła, by się jej to udało.

Lecz jeśli nie przestanie wiosłować, by wybrać wodę, zatonie, nim dotrze do zatoki czy do

skał.

Rzuciła wiosła i przez minutę gorączkowo wybierała wodę, potem ściągnęła wodoodporną

kurtkę i rzuciła na dno łodzi. JeŜeli łódź przewróci się lub zatonie, nie chciała, by krępowało

ją niewygodne okrycie. Sięgała po wiosło, gdy wiatr rozwiał jej długie cynamonowej barwy

włosy. Po chwili jakaś większa fala zupełnie je zmoczyła. Chwyciła wiosła i raz jeszcze

skierowała dziób pod fale. Zdjęła teŜ rybackie buty. Wiedziała, Ŝe ściągną ją na dno, jeśli

spróbuje w nich pływać. Została tylko w przemoczonych tenisówkach. Będą jej potrzebne,

jeśli stanie na kamienistym brzegu.

- Nie "jeśli" - poprawiła siebie stanowczo. - Kiedy. Jesteś dobrą pływaczką. Dwa tygodnie

temu przepłynęłaś prawie dwa kilometry bez Ŝadnej przerwy. A stąd do wejścia zatoki nie ma

nawet pięciuset metrów.

Co prawda dwa tygodnie temu był wyjątkowo spokojny ciepły dzień, pływała w osłoniętej

zatoczce, a morze było płaskie jak lustro. Teraz trwał sztorm i wysokie fale miotały łodzią.

Jednak nie naleŜy spodziewać się najgorszego. Wiedziała, Ŝe w niebezpiecznych sytuacjach

najwięcej ludzi ginie z powodu paniki.

By zbyt duŜo nie rozmyślać, Janna pochyliła się nad wiosłami. Pomarańczowa kamizelka

ratunkowa lśniła w półmroku niczym płomień. Była jedynym barwnym punktem widocznym

na lądzie i na morzu.

Kruk stał na mostku" Czarnej Gwiazdy". Wydawał się potęŜny niczym góry wznoszące się

stromo po obu stronach Zatoki Totemu. Pod jego stopami pokład kołysał się lekko na

falujących wodach zatoki. Stał spokojnie, bez trudu utrzymując równowagę. Nie zwracał

uwagi na chłodny wiatr szarpiący za kołnierz ciemnoniebieskiej flanelowej koszuli. Z

zamkniętymi oczami wytęŜał słuch, by usłyszeć cichy warkot, świadczący o tym, Ŝe daleki

silnik zaskoczył w końcu i ruszył. Jednak prócz wycia wiatru nie dobiegał go Ŝaden dźwięk.

Przez potęŜną lornetkę spojrzał w stronę wyjścia z zatoki. Czarnymi oczami wpatrywał się

w ciemne wody, poszukując jakiegoś znaku, Ŝe łódź dotarła do bezpiecznego miejsca. Nie

widział jednak niczego. Tylko białe grzywacze i niewielkie czarne fale rozbijały się o burtę

"Czarnej Gwiazdy". Za ujściem zatoki widział linię spienionej wody. Ktokolwiek się tam

znalazł, wobec nasilającego się sztormu miał pełne ręce roboty, zwłaszcza, jeśli płynął

otwartą łodzią z przyczepnym silnikiem.

Z drugiej strony Kruk wiedział, Ŝe gwałtowny wiatr mógł tłumić odgłos silnika. Być moŜe stoi

tu i wyobraŜa sobie problemy, które naprawdę nie istnieją. Prócz zawodowych rybaków

niewielu ludzi pływa samotnie w tym rejonie. Turyści, którzy zjawiają się pośród tych

groźnych urwisk i wąskich zatoczek, albo przybywają z przewodnikami, albo są

wystarczająco doświadczeni, by pływać na własnych łodziach. I to nie otwartych łodziach. A

dźwięk, który wcześniej słyszał, dobiegał niewątpliwie z pojedynczego zewnętrznego silnika..

Dlatego właśnie Kruk zastanawiał się teraz, czy nie uległ złudzeniu. Niewielu ludzi miało

dość doświadczenia i dostatecznie mało wyobraźni, by w otwartej łodzi płynąć na zachód od

Wysp Królowej Charlotty. ChociaŜ moŜliwe, Ŝe któryś z Haidów z Old Masset lub Skidegate

postanowił udać się na pielgrzymkę do Zatoki Totemu. Spadkobierca ludu, który wyruszał w

cedrowych canoe na południe, aŜ do Oregonu, nie wahałby się przed wypłynięciem w morze,

by z pierwszym brzaskiem dotrzeć do ojczyzny przodków.

Uśmiechnął się. Oczywiście to moŜliwe, Ŝe ktoś z Haidów przybył do legendarnej zatoki z

osobistych powodów. On właśnie to zrobił. Przybył tu, aŜeby uwolnić się od mrocznych

wspomnień z przeszłości.

Jednak nie znalazł tu ukojenia.

Z łatwością dowodzącą lat praktyki Kruk przestał myśleć o własnych problemach i skupił się

na wsłuchiwaniu w wycie wiatru. Cichy, nierówny dźwięk powiedział mu, Ŝe łódź jest za

wejściem do Zatoki Totemu. JeŜeli silnik nie zaskoczy, ten człowiek będzie musiał wiosłować

przeciwko wiatrowi i falom, by dotrzeć do bezpiecznego schronienia. Podświadomie zacisnął

na lornetce wielkie, spracowane dłonie. Gdyby on był w tej łodzi, wiosłowałby z całej siły,

mocno napierał na wiosła, czując, jak jego energia spływa po drewnie we wzburzone morze.

Łódź przecinałaby fale z pozorną łatwością, z kaŜdym ruchem wioseł zbliŜając się coraz

bardziej do zatoki.

Ale to nie Kruk wiosłował. Gdyby tak było, juŜ teraz zbliŜyłby się na tyle, by dostrzegł go

ktoś znajdujący się w zatoce. A jednak nikogo nie zauwaŜył. Najwyraźniej człowiekowi w

łodzi brakowało siły lub wiedzy o niebezpieczeństwie groŜącym małej łodzi, dryfującej zbyt

blisko brzegu.

Kilka razy Krukowi zdawało się, Ŝe słyszy jakieś odgłosy, być moŜe dochodzące z silnika.

Za kaŜdym razem wstrzymywał oddech, pragnął, by dźwięk trwał dłuŜej i by się wzmocnił.

Jednak odgłos znikał, nim Kruk nabrał pewności, Ŝe słyszał go naprawdę.

Wiatr zelŜał, przycichł na chwilę, a potem zadął z nową siłą z nieco innego kierunku. Kruk

przesunął się nieco. Słuchał uwaŜnie i spoglądał na fale ciemnymi oczami, nawykłymi do

obserwacji zmiennego morza. W zasięgu wzroku nie poruszało się nic prócz fal. Ktokolwiek

był na łodzi, po prostu nie zbliŜał się ku bezpiecznej przystani.

JeŜeli w ogóle ktoś tam był.

Kruk odrzucił tę myśl. Wiedział z absolutną pewnością, Ŝe ktoś walczy o Ŝycie, tkwiąc w

łodzi między otwartym morzem a skalistym brzegiem. Z szybkością zdumiewającą u tak

potęŜnego męŜczyzny wyskoczył na pokład. Ze skrzynki na rufie wyciągnął długą linę i

przywiązał jej koniec do listwy rufowej. Błyskawicznie zrzucił rufową cumę. Po kilku

sekundach odcumował takŜe dziób. Niemal natychmiast zbudziły się do Ŝycia dwa potęŜne

silniki.

Kilka minut później Kruk zbliŜał się juŜ do ujścia zatoki. Niesiona wiatrem piana przelatywała

nad dziobem, gdy tylko "Czarna Gwiazda" znalazła się na odsłoniętych wodach. Kruk stał

przy sterze, kierując łodzią z pewnością człowieka urodzonego i wychowanego na

wybrzeŜach, i pływającego po wodach największego oceanu świata. Sterował jedną ręką, a

drugą uniósł do oczu lornetkę i zbadał obszar, gdzie, jego zdaniem, powinna znajdować się

łódź.

Zobaczył tylko rozrywane wiatrem fale.

Szukał dalej, czując, jak mijają cenne minuty.

Instynktownie wiedział, Ŝe to, czego się obawiał, było prawdą: ktoś był na morzu i groŜące

mu niebezpieczeństwo rosło z kaŜdą sekundą. Kruk nie umiał go dostrzec, mimo Ŝe fale me

mogłyby zasłonić otwartej łodzi. Z pewnością jednak przelewały się przez burty i były w

stanie zatopić małą łódkę, nim Kruk zdoła ją znaleźć.

- No dalej, dalej, pokaŜ się - mruknął. - Jest cięŜko, ale nie aŜ tak. Nie powinieneś zatonąć

tak szybko, nawet, jeśli nie masz czasu na wybieranie

Wody.

Obserwacja wzburzonego morza nic nie dała, więc Kruk połoŜył "Czarną Gwiazdę" na

inny kurs, dzięki czemu oddalił się od zatoki, a zbliŜył do brzegu. Łódź zatrzeszczała

nagle, wystawiając rufę na wiatr i fale. Kilka minut takiego kołysania i podrzucania posłało-

by większość ludzi do najbliŜszego relingu w ataku morskiej choroby. Jednak Kruk

dostrzegał to na tyle, na ile kołysanie przeszkadzało w jednoczesnym sterowaniu łodzią i

prowadzeniu obserwacji.

Raz jeszcze chciał zmienić kurs, gdy nagle dostrzegł od strony brzegu jakiś błysk.

Zmarszczył brwi i lekko przełoŜył ster. Ta kolorowa plama była zbyt blisko skał i zbyt daleko

ujścia zatoki, by być poszukiwną łodzią. Był to raczej pływak sieci lub boja pułapka na kraby,

która zerwała się w czasie burzy.

Znowu dostrzegł kolorową plamę. Zogniskował lornetkę i zobaczył schyloną przy wiosłach

postać. Łódź zniknęła za falą, a potem pojawiła się w fontannie piany. Kruk natychmiast

pojął, Ŝe ten człowiek ma powaŜne kłopoty. Wyraźnie brakowało mu sił, by walczyć z pływem

i wiatrem, które spychały go niebezpiecznie blisko brzegu. Właściwie wyglądał bardziej na

nastolatka niŜ męŜczyznę. Był bardzo drobny i niezbyt muskularny.

I nagle Kruk zaczął przeklinać słowami tak gwałtownymi jak wiatr. Odrzucił lornetkę,

przesunął dźwignię przepustnicy i "Czarna Gwiazda" skoczyła w stronę małej łodzi. T o nie

męŜczyzna w niej siedział, ani nawet nie chłopiec; to była kobieta, która z całych sił zmagała

się z bezlitosnym morzem. Łódź zanurzała się i przechylała cięŜko, a burta pochylała się

coraz niŜej. Lęk tej kobiety i determinacja były widoczne w kaŜdym jej ruchu: walczyła, by

utrzymać zalewaną łódź jak najdalej od groźnej linii przyboju.

Kruk poprowadził "Czarną Gwiazdę" szerokim łukiem i wreszcie znalazł się blisko łodzi.

Dostrzegł na twarzy kobiety wyraz zdumienia i ulgi. Podpłynął bliŜej, wrzucił jałowy bieg i

puścił koło sterowe, by cisnąć do łodzi zwoje cięŜkiej liny holowniczej. Wstrzymał oddech

obserwując, jak kobieta przeciska się na dziób i zawiązuje hol.

I dopiero wtedy spostrzegł, ile wody wypełnia łódkę. Sięgała niemal do burty. Zaczął

krzyczeć do kobiety, by wybierała wodę... i zobaczył jasną plamę pojemnika, gdy pochyliła

się, zaczynając pracę. Bardzo ostroŜnie wrzucił bieg i wybrał luz liny. Poczuł lekkie

szarpnięcie, gdy hol napiął się pod cięŜarem. Wolno ostroŜnie pociągnął łódź w stronę

zatok!. Kiedy tylko ruszyli, Kruk chwycił lornetkę i spojrzał na łódź, holowaną dziesięć metrów

za rufą. Przez minuty, które wydawały się latami, dzielił uwagę między sterowanie "Czarną

Gwiazdą" a obserwację wybierającej wodę kobiety. Mimo jej wysiłków łódź wciąŜ zanurzała

się zbyt głęboko, by rejs był bezpieczny.

Nagle kobieta przerwała pracę. Kruk skrzywił się, patrząc, jak siada na ławeczce. CzyŜby

nie wiedziała, Ŝe niebezpieczeństwo nie minęło? Łódź zanurzała się coraz głębiej. Kiedy

przyjdzie czas, by skręcić do zatoki, wystawi rufę na fale. Nie było na to rady. Nie ma innego

sposobu, by wpłynąć na bezpieczne wody. Jeśli nie weźmie się do pracy, pierwsza fala

pośle tę jej łódkę na samo dno.

A jeŜeli Kruk nie odetnie holu, gdy tylko łódź wejdzie pod wodę, prawdopodobnie zatonie

wraz z nią.

Gdy ta myśl przyszła mu do głowy, zrzucił wodoszczelne buty. Odruchowo sięgnął dłonią

do pasa. Wytarta, owinięta skórą rękojeść dawała mu zawsze poczucie bezpieczeństwa.

- Wybieraj wodę! - Krzyknął głosem potęŜnym jak huk fal bijących o skały.

Podmuch wiatru porwał te słowa i cisnął mu je z powrotem w twarz. Klnąc, spojrzał przez

lornetkę. Kobieta zmagała się z czymś, ale nie miał pojęcia, co to mogło być. Wreszcie

odwróciła się nieco i jej ręce znalazły się w polu widzenia Kruka. Odrywała palce lewej dłoni,

zaciśnięte na uchwycie pojemnika.

Dostrzegł, Ŝe mięśnie lewej ręki zesztywniały w skurczu, protestując przeciw dalszemu

wysiłkowi. Ręka była bezuŜyteczna i pozostanie taka, póki kurcz nie minie. Zobaczył

wściekłość w oczach kobiety, zaciekle walczącej z własną słabością. A potem dostrzegł

zmarszczki wyczerpania, które zmieniły jej usta w wąską linię, zobaczył niebieskawy odcień

skóry, świadczący o niebezpiecznym wychłodzeniu organizmu. Kobieta zuŜyła juŜ wszystkie

rezerwy energii.

A jednak walczyła i nie poddawała się.

Kruk poczuł dreszcz. Nigdy nie widział czegoś równie wspaniałego, jak odwaga tej

kobiety. Nie miała szans, była bezsilna i bezbronna, a jednak zmuszała swe szczupłe ciało

do jeszcze cięŜszej pracy. Nie chciała zrezygnować. Kruk krzyczał do niej, jakby słowami

mógł przekazać cząstkę swej siły. Nie wierzył, by go zrozumiała poprzez dziesięć metrów

spienionego morza; wołał jednak, by wiedziała, Ŝe nie jest samotna.

Kobieta zdołała wreszcie przerzucić pojemnik do prawej ręki i zaczęła wybierać wodę

mechanicznymi pociągnięciami. Kruk krzyknął tryumfalnie, odwrócił się, poprawił kurs

"Czarnej Gwiazdy" i znów się obejrzał. Niewielkie pióropusze wody przelatujące nad burtą

upewniły go, Ŝe kobieta wciąŜ pracuje.

Z nieznośną powolnością "Czarna Gwiazda" ciągnęła obciąŜoną wodą łódź ku

bezpiecznej zatoce. Kruk co chwila spoglądał przez lornetkę. Poziom wody w łódce nieco

opadł, nie na tyle jednak, by rejs był bezpieczny. Zmniejszył prędkość tak bardzo, jak to tylko

moŜliwe, by nie stracić panowania nad sterem. Chciał jak najszybciej dotrzeć do zatoki, ale

musiał uzbroić się w cierpliwość. Gdyby teraz próbował skręcić, łódź przewróciłaby się i

zatonęła.

Bezradnie obserwował, jak kobieta walczy z Ŝywiołem. Ten obraz rozbudził cierpienie ukryte

gdzieś głęboko we wnętrzu. Za bardzo przypominał mu sytuację sprzed ośmiu lat, gdy

patrzył, jak ukochana kobieta pogrąŜa się coraz bardziej w rozpaczy i gniewie. Próbował

dotrzeć do Angel słowami pocieszenia i nadziei, próbował powiedzieć, Ŝe ją kocha. Pragnął,

by zapomniała o zmarłym i pokochała jego, Ŝywego człowieka. Później, kiedy zrozumiał, Ŝe

Angel woli raczej zabijać się stopniowo niŜ Ŝyć dalej bez ukochanego, Kruk pojął, Ŝe bardziej

pragnie, by Ŝyła, niŜ by go pokochała. Wyrwał ją brutalnie ze skorupy rozpaczy i... spełniło

się jego Ŝyczenie. Angel zebrała swoją odwagę i siłę. PrzeŜyła. Po jakimś czasie pokochała

znowu.

141 - Lowell Elizabeth - Miłosna pieśń dla Kruka ----.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: