Prewencja i rehabilitacja nr 1 2009.pdf

(576 KB) Pobierz
13.02.09.indd
ISSN 1731-8971
PREWENCJA
i REHABILITACJA
kwartalnik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
nr 1 ( 15 )
2009
213442130.005.png 213442130.006.png 213442130.007.png
PREWENCJA
i REHABILITACJA
Spis treści
1 Metody usprawniania leczniczego w zespołach bólów krzyża
— Alicja Barwicka
9 Utrata prawa do zasiłku chorobowego
— Hipolit Piętka
15 Skłonność do ryzyka – symptom odwagi, desperacji czy autodestrukcji
— Ryszard Studenski
24 Stanowisko Rady Ochrony Pracy w sprawie oceny stanu bezpieczeństwa
i higieny pracy w 2007 r.
26 Instytut Kardiologii w Aninie
— Anna Serafińska
27 Wydarzenia, opinie − 2008/2009
— Anna Sójka
Od wydawcy
Po dwuletniej przerwie wznawiamy wydawanie kwartalnika „Prewencja i Rehabilitacja”. Kwartalnik ten
ukazywał się od 2003 do końca 2006 roku.
Rola prewencji w zapobieganiu wypadkom przy pracy i chorobom zawodowym oraz niezdolności
do pracy, która jest wynikiem m.in. schorzeń narządu ruchu, układu krążenia, układu oddechowego czy
schorzeń psychosomatycznych, jest ogromna. Koszty społeczne i ekonomiczne wypadków przy pracy
i chorób zawodowych powstałych w związku z niebezpiecznymi, szkodliwymi i uciążliwymi warunkami
pracy są bardzo wysokie. Wydawany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, w ramach popularyzacji
i promocji wiedzy z zakresu szeroko rozumianej prewencji rentowej i wypadkowej, kwartalnik „Prewencja
i Rehabilitacja” może stać się forum wymiany informacji i dyskusji dla wszystkich, którym bliskie jest
tworzenie bezpiecznego i zdrowego miejsca pracy.
213442130.008.png 213442130.001.png
Metody usprawniania leczniczego
w zespołach bólów krzyża
Prowadzenie programu rehabilitacji leczniczej w ramach pre-
wencji rentowej jest jednym z ważnych zadań Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych. Program ma na celu przywrócenie
zdolności do pracy osobom, które w następstwie choroby
zagrożone są długotrwałą niezdolnością do pracy i jedno-
cześnie rokują odzyskanie tej zdolności po przeprowadzeniu
rehabilitacji.
Podstawę realizacji wymienionej działalności
Zakładu stanowią: art. 69 ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecz-
nych (Dz.U. z 2007 r. nr 11, poz. 74 ze zm.) i roz-
porządzenie Rady Ministrów z dnia 12 październi-
ka 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu
kierowania przez Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych na rehabilitację leczniczą oraz udzielania
zamówień na usługi rehabilitacyjne (Dz.U. nr 131,
poz. 1457).
Rehabilitacja lecznicza w ramach prewencji
rentowej prowadzona jest przez ZUS od 1996 r.
i dotychczas skorzystało z niej około 622 tys. osób
(tabela 1).
Tabela 1
Osoby poddane rehabilitacji w podziale na grupy schorzeń w latach 1996-2007
Z tego rehabilitacja w schorzeniach:
Liczba osób
ogółem
Lata
NR
NR.A
UK
UK.A
UO
PS
PS.A
1996
8 785
7 841
944
1997
15 158
12 931
2 227
1998
30 201
25 492
4 541
1999
35 633
29 885
5 596
2000
49 242
38 612
10 612
2001
59 946
45 248
1 249
12 087
1 362
2002
65 841
42 444
4 075
14 601
4 721
2003
64 351
42 157
4 264
13 050
4 880
2004
53 245
35 766
4 229
9 985
3 121
144
2005
53 617
36 353
5 442
8 020
108
2 751
943
2006
68 041
44 028
7 834
8 999
1 130
2 670
3 353
27
2007
70 445
46 853
7 920
8 373
890
2 372
4 037
Uwaga: W pozostałych schorzeniach rehabilitacji poddano w latach: 1998 – 168 osób, 1999 – 152 osoby, 2000 – 18 osób.
Objaśnienia skrótów: NR – narząd ruchu, UK – układ krążenia, UO – układ oddechowy, PS – schorzenia psychosomatyczne,
NR.A – narząd ruchu w trybie ambulatoryjnym, UK.A – układ krążenia w trybie ambulatoryjnym, PS.A – schorzenia psychosomatyczne
w trybie ambulatoryjnym.
Źródło: Opracowano na podstawie informacji o realizacji spraw związanych z rehabilitacją leczniczą – druk ZUS Z-9.
PREWENCJA I REHABILITACJA 1/2009
1
213442130.002.png
Program tego rodzaju rehabilitacji obejmuje
schorzenia: narządu ruchu, układu krążenia, układu
oddechowego oraz schorzenia psychosomatyczne,
stanowią one bowiem najczęstszą przyczynę nie-
zdolności do pracy.
W schorzeniach narządu ruchu wymieniony
program realizowany jest obecnie w systemie sta-
cjonarnym i ambulatoryjnym, przy czym w populacji
poddawanej rehabilitacji leczniczej w ramach prewen-
cji rentowej ZUS dominują osoby ze schorzeniami krę-
gosłupa. Schorzenia te, oznaczone symbolami M51,
M47 i G54 w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób
i Problemów Zdrowotnych – rewizja dziesiąta , to: choro-
by krążka międzykręgowego, zmiany zwyrodnieniowe
kręgosłupa oraz zaburzenia korzeni rdzeniowych
i splotów nerwowych. W omawianym programie sta-
nowią one blisko połowę ustalonych w ośrodkach
rehabilitacyjnych rozpoznań klinicznych. Należy pod-
kreślić, że u większości osób dotkniętych wymienio-
nymi schorzeniami zmiany chorobowe dotyczą lędź-
wiowo-krzyżowego odcinka kręgosłupa, co jest przy-
czyną występowania określonych objawów, zwanych
zespołem bólów krzyża (tabela 2).
wanie nowoczesnych metod i technik rehabilitacyj-
nych o udokumentowanej skuteczności, zgodnie ze
standardami światowymi. Tradycyjne metody balne-
ologii wspomagają tu jedynie leczenie podstawowe.
Rehabilitacja prowadzona w ośrodkach rehabi-
litacyjnych współpracujących z ZUS oparta jest na
założeniach kompleksowego oddziaływania proce-
durami diagnostyczno-leczniczo-rehabilitacyjnymi
i psychologicznymi oraz szeroko prowadzonej edu-
kacji zdrowotnej.
Aby ocenić, jakie metody usprawniania leczni-
czego są najczęściej stosowane u osób poddawa-
nych rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji
rentowej ZUS, analizie poddano karty informacyjne
(Informacja o przebytej rehabilitacji leczniczej w ra-
mach prewencji rentowej ZUS) 5541 osób (2408 ko-
biet i 3133 mężczyzn), które z powodu zmian cho-
robowych lędźwiowo-krzyżowego odcinka kręgo-
słupa przebywały w okresie od stycznia 2007 r. do
31 marca 2007 r. w ośrodkach rehabilitacyjnych
na podstawie orzeczenia o potrzebie rehabilitacji
leczniczej wydanego przez lekarza orzecznika
Zakładu.
Tabela 2
Osoby poddane rehabilitacji z powodu schorzeń narządu ruchu
w pierwszym kwartale 2007 r.
Rehabilitacja z powodu
schorzeń narządu ruchu
Z tego rehabilitacja w:
systemie stacjonarnym
systemie abulatoryjnym
ogółem
kobiety
mężczyźni
ogółem
kobiety
mężczyźni
ogółem
kobiety
mężczyźni
Liczba
11 664
4 672
6 992
9 973
3 919
6 054
1 691
753
938
Procent
100,00
40,05
59,95
100,00
39,30
60,70
100,00
44,53
55,47
Dane epidemiologiczne Komisji Zdrowia Unii
Europejskiej, opublikowane w raporcie Banku Świa-
towego z 2001 r., oraz dane statystyczne GUS wska-
zują, że zespół bólów krzyża, będący następstwem
zmian zwyrodnieniowych dolnego odcinka kręgo-
słupa, dotyka grupę osób w średnim wieku, zwłasz-
cza z nadwagą i wykonujących pracę siedzącą.
Przeciwdziałanie pojawieniu się tego rodzaju
dolegliwości, a także ich ograniczenie stanowi więc
poważne wyzwanie dla służb medycznych zajmu-
jących się działaniami prewencyjnymi i medycyną
naprawczą w powyższym zakresie.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie dysponuje
własnymi ośrodkami rehabilitacyjnymi, musi więc
korzystać z usług krajowych placówek medycznych
prowadzących rehabilitację leczniczą, z którymi zawie-
ra umowy cywilnoprawne na prowadzenie tej działal-
ności. Wybór placówek medycznych dokonywany jest
wyłącznie w drodze postępowania konkursowego.
Należy zaznaczyć, że w celu uzyskania optymal-
nych wyników rehabilitacji, oprócz wykształcenia
i profesjonalizmu kadry medycznej zatrudnionej
w ośrodkach rehabilitacyjnych, brane są pod uwagę
warunki prawidłowej realizacji programu, jak stoso-
Z przeprowadzonej analizy wynika, że w ustalo-
nym indywidualnie programie rehabilitacji stosowa-
ne są przede wszystkim: kinezyterapia indywidu-
alna, zbiorowa i ćwiczenia w wodzie oraz zabiegi
fizykoterapeutyczne z zakresu: ciepłolecznictwa,
krioterapii, hydroterapii, światłolecznictwa, leczenia
polem elektromagnetycznym wielkiej i niskiej czę-
stotliwości, leczenia ultradźwiękami, laseroterapii
i elektroterapii. Wraz z rehabilitacją medyczną uzu-
pełnioną edukacją zdrowotną, promocją zdrowia
i nauką zasad prawidłowego żywienia prowadzone
są oddziaływania psychologiczne, które umożliwiają
chorym ponowne włączenie się do normalnego ży-
cia społecznego, rodzinnego i zawodowego.
Kinezyterapia
Terapia ruchem jest podstawową formą uspraw-
niania leczniczego i zależnie od potrzeb zdrowot-
nych pacjenta może być stosowana jej forma indy-
widualna lub zbiorowa (ogólna).
Kinezyterapia indywidualna dotyczy bezpo-
średnio dysfunkcji narządu zmienionego chorobo-
wo u danego pacjenta. Czas trwania ćwiczeń indy-
2
PREWENCJA I REHABILITACJA 1/2009
213442130.003.png
widualnych jest uzależniony od ich zakresu, a także
od wydolności osoby poddawanej rehabilitacji.
Kinezyterapia zbiorowa (ogólna) ma na celu
przede wszystkim podniesienie sprawności ogólnej.
Powszechnie stosowane formy ćwiczeń zbiorowych
to między innymi gimnastyka poranna, gimnastyka
ogólnokondycyjna, ćwiczenia w wodzie, elementy
sportu (rekreacja).
Głównym założeniem prowadzenia gimnastyki po-
rannej jest uzyskanie pobudzenia organizmu do pod-
jęcia aktywności w ciągu dnia. Ćwiczenia powinny być
wykonywane przed śniadaniem przez 15-20 minut.
Gimnastyka ogólnokondycyjna, służąca pod-
niesieniu ogólnej sprawności organizmu, powinna
być prowadzona w jednorodnych grupach chorobo-
wych zależnych od konkretnych dysfunkcji organi-
zmu oraz wydolności ogólnej pacjenta; czas trwania
ćwiczeń jest warunkowany wydolnością pacjentów
w grupie, jednak nie powinien być krótszy niż 30 mi-
nut i nie powinien przekraczać 45 minut.
Ćwiczenia w wodzie – ich celem jest popra-
wa sprawności ogólnej oraz wydolności zarówno
miejscowej, dotyczącej narządu z dysfunkcją, jak
i ogólnej. Dzięki korzyściom wynikającym z prawa Ar-
chimedesa możliwe jest prowadzenie ćwiczeń w od-
ciążeniu. Poprzez wykonywanie ćwiczeń w wodzie
można zatem uzyskać wzmocnienie nawet znacznie
osłabionych grup mięśniowych, a także stosować
dawkowane obciążenie regulowane szybkością wy-
konywanego ruchu. Czas trwania ćwiczeń powinien
wynosić 30-45 minut, w szczególnych wskazaniach
czas wykonywania ćwiczeń w wodzie może być dłuż-
szy, jednakże nie powinien przekraczać 90 minut.
Należy podkreślić, że podstawową formą kine-
zyterapii, pozwalającą osiągnąć najlepsze wyniki
w zakresie poprawy funkcji chorego narządu, jest
kinezyterapia indywidualna.
Udowodniono, że u większości pacjentów do-
tkniętych zespołem przewlekłego bólu krzyża moż-
na tak złagodzić dysfunkcje kręgosłupa, niezależnie
od ich zaawansowania i patologii leżącej u podłoża,
by umożliwić prowadzenie prawie normalnego trybu
życia i wykonywanie pracy zarobkowej.
Przy wykorzystaniu efektów zabiegów fizykote-
rapeutycznych i hydroterapeutycznych w bólach
przewlekłych stopniowane ćwiczenia wzmacniające
mięśnie (progresywne zwiększanie obciążeń, rów-
nież przy zastosowaniu dodatkowych specjalistycz-
nych urządzeń) mogą przynosić wymierne korzyści
pod postacią złagodzenia bólu i zmniejszenia dys-
funkcji kręgosłupa, co pozwala, między innymi, na
ograniczenie przyjmowania leków przeciwbólowych
i przeciwzapalnych.
z energii emitowanej podczas przemieszczania się
elektronów z orbit dalszych na bliższe. Energia pro-
mieniowania elektromagnetycznego wyrażana jest
w kwantach (porcja energii odpowiadająca każdemu
przejściu elektronu). Promieniowanie elektromagne-
tyczne o większym kwancie niż promieniowanie nad-
fioletowe zalicza się do promieniowania jonizującego,
a o energii mniejszej – do promieniowania termiczne-
go. Zgodnie z prawem Grotthusa-Drapera, skutki bio-
logiczne może wywołać w tkankach tylko energia po-
chłoniętego przez nie promienia. Przyswojenie przez
daną cząstkę materii odpowiedniej ilości energii powo-
duje jej przejście na wyższy poziom energetyczny.
Właściwie stosowana fizykoterapia wywołuje
pożądany skutek leczniczy, jeśli stanowi element
uzupełniający całość leczenia tak w ostrym, jak
i w przewlekłym bólu krzyża. Stosowana jako przy-
gotowanie do prowadzenia ćwiczeń kinezyterapeu-
tycznych umożliwia szybsze uzyskanie efektów
terapeutycznych.
Ciepłolecznictwo – w fizykoterapii najczęściej sto-
suje się przegrzewanie częściowe, znacznie rzadziej
zaś przegrzewanie ogólne. Przegrzanie częściowe
doprowadza do miejscowego ogrzania skóry i tkanek
bezpośrednio pod nią leżących, powodując zwiększe-
nie przepływu krwi tętniczej i limfy. Napięcie ścian na-
czyniowych, napięcie mięśni szkieletowych i gładkich
pod wpływem ciepła ulega obniżeniu lub objawia się
zwolnieniem ich skurczu. Powoduje to zmniejszenie
bólu, zmniejszenie stanów skurczowych mięśni,
zwiększenie wchłaniania produktów zapalnych oraz
pobudzenie wzrostu i regeneracji tkanek.
W praktyce najczęściej stosuje się różnego rodza-
ju okłady i kompresy przegrzewające, np. parafinote-
rapię, okłady fango-parafinowe czy chemiczne kom-
presy żelowe. Do okładów parafinowych używa się
najczęściej parafiny stałej o dużej pojemności ciepl-
nej i niskim przewodnictwie cieplnym (powoli oddaje
ciepło). Okład powoduje głębokie przegrzanie, a po-
przez działanie przeciwbólowe ułatwia w następstwie
wykonywanie ćwiczeń kinezyterapeutycznych.
Leczenie zimnem (krioterapia) – pożyteczne
działanie tego zabiegu polega na zmniejszeniu
metabolizmu mięśni i powierzchownych, przykręgo-
słupowych tkanek miękkich oraz łagodzeniu reakcji
zapalnej i zmniejszaniu bólu w wyniku zwalniania
przewodzenia przez włókna nerwowe. Efekt biolo-
giczny oziębiania uzależniony jest od temperatury,
jaka w wyniku zabiegu zaistnieje w tkankach i w jakim
czasie to nastąpi oraz od czasu utrzymania się obni-
żonej temperatury w miejscu zadziałania krioterapii.
Krioterapia miejscowa ma zastosowanie w ozię-
bianiu określonych części organizmu w celu wywo-
łania zmian w obrębie tkanek w wyniku oddawania
przez nie ciepła. W praktyce wykorzystuje się najczę-
ściej krioaplikatory z zastosowaniem ciekłego azotu,
dwutlenku węgla, a także kompresy żelowe i lód.
Krioterapię ogólnoustrojową wykonuje się w jed-
no- lub wieloosobowych komorach. W trakcie kilku-
Fizykoterapia
Fizykoterapia jest metodą wykorzystującą efekty
działania na organizm człowieka wszechobecnego
promieniowania elektromagnetycznego utworzonego
PREWENCJA I REHABILITACJA 1/2009
3
213442130.004.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin