Kaiser_Janice_Gra_o_milosc_T113.pdf

Janice Kaiser

Gra o miłość

H a r l e q u i n

Toronto  Nowy Jork  Londyn

Amsterdam  Ateny  Budapeszt  Hamburg

Madryt  Mediolan  Paryż  Sydney

Sztokholm  Tokio  Warszawa

Janice Kaiser

Tytuł oryginału:

Deceptions

Pierwsze wydanie:

Harlequin Books, 1993

Przekład:

Melania Drwęska

ISBN 83-7070-634-7

Indeks 378577

Strona nr 2

GRA O MIŁOŚĆ

ROZDZIAŁ 1

Jechałam Pearson Avenue po raz pierwszy od ostatniego Bożego

Narodzenia. Ekipy porządkowe rozwieszały właśnie dekoracje przed

nadchodzącym świętem. Z każdym rokiem moje rodzinne miasto wydawało

mi się bardziej prowincjonalne, a nastrój radości coraz sztuczniejszy.

Wszystko wyglądało tu inaczej, kiedy byłam dzieckiem. Oczywiście od

dawna podejrzewałam, że to ja się zmieniłam, a nie Harrisburg, stolica stanu

Pensylwania.

W ostatnich latach otwarto tu kilka barów szybkiej obsługi. Lśniły

nowością i w porównaniu z sąsiednimi budynkami były wyjątkowo jasno

oświetlone, ale jakoś nie mogłam się do nich przekonać. Obserwując

przemiany zachodzące w moim rodzinnym mieście, doznawałam mieszanych

uczuć. Na szczęście nie zmieniła się panująca tu szczególna atmosfera.

W tym roku ojcowie miasta wybrali szerokie wstęgi z czerwonego

plastiku – chyba dlatego, że nadawały się do wielokrotnego użytku – i była to

najlepsza decyzja, zważywszy na ograniczony budżet i prowincjonalny gust.

Po raz pierwszy opuściłam Pensylwanię dwanaście lat temu, kiedy

rozpoczęłam studia w Waszyngtonie. Moje związki z Harrisburgiem z czasem

się rozluźniły.

Mimo to nie powinnam kręcić nosem na moje rodzinne miasto tylko

dlatego, że się z niego wyprowadziłam. Harrisburg na zawsze pozostanie

moim domem.

Zatrzymałam się na światłach. Zapadał zmierzch. Mężczyzna w wiśniowej

kamizelce przytwierdzał czerwoną wstęgę do słupa po drugiej stronie ulicy.

Strona nr 3

Janice Kaiser

Udekorowano tylko jedną stronę. Wyglądało to dość dziwnie, ale dzisiaj

była tylko wigilia Święta Dziękczynienia, a nie Boże Narodzenie.

Stwierdziłam z żalem, że ani ja, ani Harrisburg nie byliśmy gotowi na

spotkanie.

Po raz pierwszy mama poprosiła mnie, żebym zamiast jak dotąd, na

gwiazdkę, przyjechała do domu na Święto Dziękczynienia. Było mi wszystko

jedno, chociaż oznaczało to wyłom w prawie dziesięcioletniej tradycji.

Okazało się, że mama ma przyjaciela – pierwszego od śmierci ojca, czyli

od prawie dwudziestu pięciu lat – i została zaproszona na Boże Narodzenie

do jego rodziny w Pittsburghu. Nie chciałam pokrzyżować jej planów,

powiedziałam więc, że równie dobrze mogę ją odwiedzić w Święto

Dziękczynienia. Dlatego przyjechałam do mojego rodzinnego miasta w

listopadzie, a nie w grudniu, i teraz oglądałam je na wpół przystrojone i

zasypane więdnącymi liśćmi, zamiast – jak zazwyczaj – rozjarzone tysiącami

światełek i pobielone śniegiem.

Jadąc w górę Pearson Avenue, rozglądałam się uważnie. Poczta nadal

wyglądała tak samo. Stary sklepik z drewnianymi podłogami został zamknięty

– prawdopodobnie padł ofiarą radykalnych zmian w sposobie handlowania.

Nie było też małej cukierenki, której jako dziecko zawdzięczałam liczne

dziury w zębach. Przed paroma laty zastąpiła ją wypożyczalnia kaset.

Mijając moją starą szkołę, rzuciłam jej tęskne spojrzenie. W półmroku

jesiennego wieczoru zdawała się równie opuszczona, jak wszystkie szkoły

mojego dzieciństwa, zamknięte na głucho podczas wakacji.

Jechałam teraz wzdłuż chodnika, który setki razy przemierzałam w obie

strony, w drodze do szkoły i do domu.

Na rogu skręciłam w moją ulicę. Nasz dom znajdował się o dwie

przecznice stąd. Widok Colton Street zawsze mnie wzruszał i przywoływał

falę wspomnień. Tu zaczęło się moje życie, tu nauczyłam się jeździć na

rowerze, tu po raz pierwszy pocałowałam się z chłopcem, poznałam pierwszą

szczenięcą miłość i przeżyłam pierwszy zawód miłosny. I to wszystko – jak

sobie teraz zdałam sprawę – w ciągu kilku lat.

Matka od ponad trzydziestu pięciu lat mieszkała w tym samym domu,

znanym mi równie dobrze, jak moje dzieciństwo – pełnym dziwacznych

mebli, starych fotografii, pamiątek z przeszłości, zapachów, których nigdy

później nie spotkałam w żadnym innym miejscu, i przedmiotów, których

dotykałam rękami dziecka, podlotka, młodej kobiety...

Nasz mały drewniany domek z każdym rokiem robił się coraz starszy,

trochę tak jak ja, ale mało się zmieniał, chociaż między kolejnymi świętami

mama remontowała łazienkę albo kupowała nowe fotele do saloniku. Mimo

to udało mu się pozostać wciąż tym samym, znanym mi od trzydziestu lat

moim domem rodzinnym.

Strona nr 4

GRA O MIŁOŚĆ

Choć coroczna pielgrzymka do Harrisburga wiele dla mnie znaczyła, nie

tęskniłam za częstszymi wizytami. Pięć czy sześć dni w czasie świąt w

zupełności zaspokajało moją potrzebę uczuć rodzinnych aż do maja, kiedy to

mama przyjeżdżała do Waszyngtonu na moje urodziny. Raz tylko

nadprogramowo wybrałam się do domu – matka miała wtedy operację – ale

poza tym jednym wyjątkiem od lat widywałyśmy się dwa razy do roku. Kilka

razy w miesiącu dzwoniłyśmy do siebie i to nam w zupełności wystarczało.

Obie wiodłyśmy samodzielne życie i każda z nas ceniła sobie swoją

niezależność.

Zatrzymałam się przed domem, ale jeszcze przez chwilę siedziałam w

samochodzie. Ilekroć znalazłam się na Colton Street, jakaś drobna cząstka

mojej osoby stawała się znowu małą dziewczynką. Potrzebowałam trochę

czasu, żeby przeskoczyć z jednego świata w drugi.

Na ogół zgadzałyśmy się z mamą, ale był taki okres, kiedy stosunki

między nami stały się dość napięte. Skończyłam wtedy studia i postanowiłam

spełnić wieloletnie marzenie mojego życia. Chciałam zostać agentem FBI.

Matka nie mogła się pogodzić z moim wyborem i błagała mnie, żebym

zmieniła zdanie. Jestem pewna, że powodowała nią troska o moje

bezpieczeństwo. Mój ojciec był policjantem i zginął na służbie. Dostał kulę w

serce w czasie napadu na sklep. Mama nie chciała, żeby i mnie spotkało coś

podobnego.

Jak na ironię, po trzech latach pracy zostałam ranna w klatkę piersiową,

dokładnie w to samo miejsce co ojciec. Przeżyłam cudem i kiedy wreszcie

doszłam do siebie, porzuciłam pracę w FBI dla mniej stresującego zajęcia –

zostałam prywatnym detektywem. Mama, uszczęśliwiona, dziękowała

opatrzności i przestała mnie wreszcie nękać, choć nie omieszkała mi

zakomunikować, że cieszyłaby się jeszcze bardziej, gdybym wyszła za mąż i

miała dzieci.

Śmierć ojca, nie była jedyną tragedią, jaka dotknęła naszą rodzinę. Kiedy

miałam czternaście lat, moja starsza siostra Cara zachorowała na serce i

wkrótce potem zmarła, niespełna dwa miesiące przed dyplomem i

planowanym ślubem z Kyle’em Westonem, chłopakiem, z którym spotykała

się przez całe studia.

Był to dla nas straszny cios. Niełatwo jest pogodzić się ze stratą dziecka,

ale rozpacz matki była tym większa, że bezkrytycznie uwielbiała Carę. Kiedy

podrosłam, w którymś momencie zdałam sobie sprawę, że moja siostra była

realizacją jej marzeń. Cara była piękna, inteligentna, utalentowana i na

dodatek zaręczona z przedstawicielem jednej z najlepszych rodzin w

Baltimore. Matka uważała narzeczonego Cary niemal za chodzącą

doskonałość.

Między Carą i mną było osiem lat różnicy, więc siłą rzeczy nie byłyśmy

Strona nr 5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: