Palmer_Diana_Igraszki.pdf

DIANA BLAYNE

IGRASZKI

Przełożyła

Anna Mackiewicz

Wydawnictwo Mitel

Gdynia 1992

Rozdział pierwszy

Na dworze padał deszcz. Abby Summer zsunęła

z ramion beżowy trencz; na miękkim dywanie przy jej

biurku pojawiły się malutkie kałuże. Zdjęła z głowy

kapelusz z małym rondem, ukazując gęste sploty srebr-

nych włosów. Nawet przemoczona, miała w sobie grację

i szyk, które przyciągały oko. Dwudziestosześcioletnia

kobieta wyglądała o parę lat młodziej ze swą szczupłą

budową ciała i delikatnymi rysami twarzy.

Powiesiła płaszcz na wieszaku, ukazując długie palce

i starannie wypielęgnowane paznokcie. Ciemnozielone

oczy patrzyły ze spokojem i lekkim chłodem - taką Abby

Summer widziało otoczenie. Znana była w biurze praw-

nym McCalluma, Dopplera, Hedelwhite'a i Smitha ze

swej pogody i spokoju, które zachowywała w najbardziej

nawet nerwowych sytuacjach. Od roku była sekretarką

Greysona McCalluma i ani razu nie straciła panowania

nad sobą, nie podniosła głosu, nie wybuchnęła płaczem,

a przede wszystkim nie rzuciła jeszcze pracy. A to było

znakiem niewątpliwego heroizmu - Greyson McCallum

miał ustaloną opinię i nie była to z całą pewnością opinia

człowieka spokojnego i opanowanego.

McCallum i stary pan Doppler byli głównymi osoba-

mi w firmie. Dick Hedelwhite od dawna już nie żył, ale

jego nazwisko pozostało w nazwie firmy na znak szacun-

ku i pamięci. Jerry Smith pracował tu od niedawna. Abby

i Jan Dickinson prowadziły sekretariat, ale do Abby

należała obsługa jaskini lwa, jak nazywano gabinet

McCalluma. Był on znanym w całym kraju prawnikiem;

jego sława przyciągała klientów aż z Nowego Jorku,

podczas gdy Doppler i Smith specjalizowali się raczej

w sprawach rozwodowych i cywilnych. Tak więc Jan

miała łatwiejszy żywot: pracowała dla dwóch spokoj-

nych, cierpliwych szefów. Nikt i nigdy nie ośmieliłby się

przypisać tych dwóch cech McCallumowi.

Abby zdjęła pokrywę z elektrycznej maszyny do

pisania i sięgnęła do środkowej szuflady po swój ter-

minarz. Nie znalazła go - zajrzała głębiej i otworzyła

szeroko oczy ze zdumienia. Przecież zawsze tam był!

Przeszukała sąsiednią szufladę, aż w końcu zauważyła

go - leżał na pudełku z kalką. Nie było to jego właściwe

miejsce, a w dodatku Abby nie mogła sobie przypomnieć,

czy w piątek przed wyjściem położyła go właśnie tam.

Otworzyła kalendarz na poniedziałku i szybko prze-

biegła wzrokiem znajome nazwiska, aż spostrzegła czarny

gryzmoł, odbijający się na tle jej schludnych, drobnych

liter. Na godzinę czwartą po południu wpisał jakieś

nazwisko szef, McCallum. Abby poczuła, jak krew

uderza jej do głowy.

Drżącą ręką rzuciła czarny notes na lśniącą powierz-

chnię biurka. Otworzyła go i spojrzała raz jeszcze, czując

jednocześnie przypływ paniki, która nakazywała jej czym

prędzej wybiec z biura. Robert C. Dalton, 16.00, Robert

C. Dalton - litery w obłąkanym tańcu skakały jej przed

oczami.

Oczywiście, nazwisko Dalton nie było w Atlancie

rzadkością. W książce telefonicznej można by znaleźć

mnóstwo osób o tym nazwisku. Ale Abby była pewna,

mogłaby się założyć o tygodniową pensję, że ten Robert

C. Dalton pochodzi z Charlestonu i że jest mężem

spadkobierczyni stoczniowego imperium. Abby wiedzia-

ła również, że musi znaleźć sposób, aby opuścić biuro

przed czwartą po południu.

Była tak zaabsorbowana myślami, że nie usłyszała

dzwonka telefonu wewnętrznego. Dopiero drugi dzwo-

nek wyrwał ją z zamyślenia; przycisnęła guzik drżącym

palcem.

- Tak, słucham - odezwała się cicho.

- Przynieś notatnik - usłyszała szorstki, donośny

głos.

Automatycznie sięgnęła po duży blok i ołówek i ze-

rwała się na nogi. To był tydzień, w którym odbywały się

procesy sądowe, McCallum miał pierwszą sprawę dziś

o 9.30. Była już prawie 9.00. Dotarcie do sądu zajmie mu

dziesięć minut - pięć, jeśli pojedzie szybkim jak błys-

kawica Porche - i teraz, w ostatniej chwili stwierdził, że

chciałby coś dodać do swojej petycji sądowej. Zanim jej

podyktuje tekst, zostanie mniej niż pięć minut na napisa-

nie tego na maszynie, z kopiami, bez żadnego błędu - tak,

jak szef sobie życzy. Podchodząc do drzwi jego gabinetu

wiedziała, że nie zdoła tego zrobić w tym stanie.

- Usiądź - burknął McCallum, nie podnosząc wzro-

ku znad kartki, którą właśnie czytał.

Abby usiadła sadowiąc się z wdziękiem na brzegu

jednego z brązowych krzeseł i zatrzymała wzrok na jego

szerokich ramionach i mocnych, grubych palcach, które

trzymały jakieś pismo. Robił wrażenie raczej zawodowe-

go zapaśnika, niż znanego prawnika. Nie tylko dlatego,

że był wysoki i mocno zbudowany. Potrafił używać słów

dużo efektywniej niż siły fizycznej. Abby widziała kiedyś

w sądzie, jak doprowadził dorosłego mężczyznę, świadka

w procesie, do łez. Był w stanie zmiękczyć najtwardszego

osobnika, używając swojego głębokiego, matowego gło-

su.

Niewątpliwie hamował swoje agresywne instynkty

w obecności kobiet, a jego biuro było ich pełne. I wszyst-

kie w jakiś sposób do siebie podobne: doświadczone,

dojrzałe, wysokie brunetki, zdolne i lekko znudzone.

Kobiety - zombie - mówiła o nich Abby, gdy miała chęć

poprawić sobie samopoczucie. Ich rozmowy zdawały się

dotyczyć wyłącznie najnowszych perfum i ostatniego

podarunku od szefa. Wszystkie płaszczyły się przed nim,

ale żadna nie przetrwała dłużej, niż parę tygodni. On zaś,

mimo swoich czterdziestu lat, był wciąż kawalerem

i wcale nie spieszył się ze zmianą stanu cywilnego.

- Przyglądasz mi się? - spytał szorstko, jego dziwne,

blade, szare oczy nagle chwyciły jej wzrok w kleszcze.

Ledwo powstrzymała się, żeby mu nie odpyskować;

ż trudem zachowała spokój. Trzymała swoją żywą osobo-

wość w ścisłych ryzach, chowała ją pod prostym, szarym

kostiumem i okularami, które wcale nie musiała nosić.

Dzięki takiemu wyglądowi dostała posadę. „W żadnym

wypadku nie możesz wyglądać jak kobieta sukcesu, ale

też nie jak cieplarniany kwiat" - ostrzegła ją jej przyjaciół-

ka Jan, gdy przyszła w sprawie pracy. Tylko kobiety

McCalluma mogły być pełne koloru i życia. Osoba

siedząca za klawiaturą maszyny do pisania nie powinna

się zanadto odcinać od tła ściany, którą ma za plecami; jej

obowiązkiem jest działać na szefa kojąco. Tak więc Abby

przybrała swoją garderobę i (osobowość) w stonowane

barwy, do lamusa odkładając wdzięk, dzięki któremu

stała się niezłą dziennikarką, i spokojnie zaczęła nową

pracę. Prawie nigdy nie tęskniła za starym życiem, za

dreszczykiem emocji towarzyszącym dziennikarstwu.

Prawie nigdy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: