Spencer_Catherine_Julia_i_mezczyzni.pdf

Catherine Spencer

Julia i mężczyźni

PROLOG

Telefon komórkowy zadzwonił, w chwili gdy Ben kończył

się golić.

- Cześć, Ben, to ja, Marian - rozległo się w słuchawce.

- Cześć - odpowiedział szybko i spojrzał na zegarek. -

Właśnie się zbierani do wyjścia... Czy jesteś już na lotnisku,

przyleciałaś wcześniejszym samolotem?

- Nie - odparta.

Zaległa pełna napięcia cisza.

- Czy coś się stało, Marian? - dopytywał się.

- Postanowiłam, że nie przylecę dziś do Vancouver -

odpowiedziała po dłuższej chwili wahania.

Poczuł ulgę. Było mu wstyd z tego powodu, ale po cóż się

dłużej oszukiwać? Kiedy pierwszy raz wspomniała, że chce

przylecieć z Calgary, żeby spędzić z nim Sylwestra, nie

potrafił jej odmówić. Już wtedy zdawał sobie sprawę, że ich

związek nie ma przyszłości. Chciał jej o tym powiedzieć w

możliwie delikatny sposób jeszcze przed jej przyjazdem.

- To niedobrze - skłamał wbrew sobie. - Czy wypadło ci

coś niespodziewanego?

- W pewnym sensie... Nie mogę się z tobą więcej

spotykać... Już nigdy.

- Czy z powodu tego, co zrobiłem, czy też raczej dlatego,

że czegoś nie zrobiłem?

- Nie, nie o to chodzi. - Marian westchnęła ciężko. - Nie

powiedziałam ci prawdy... Mam męża...

Ben w ostatniej chwili złapał ręcznik, który już prawie

zsunął mu się z bioder. Dobrze, że Marian nie mogła go w tej

chwili widzieć. Miał taką minę, jakby zobaczył w oknie

przybysza z innej planety.

- Żartujesz... Poznałaś kogoś i zakochałaś się od

pierwszego wejrzenia?

- Nie, Wayne i ja jesteśmy małżeństwem od trzech lat -

odpowiedziała ledwo słyszalnym szeptem.

Włożył okulary. Coś tu się nie zgadzało. Sięgnął po

drinka, który stał na szafce koło łóżka.

- Chcesz powiedzieć, że przez cały czas, gdy się

spotykaliśmy, ty miałaś męża, który na ciebie czekał? Do

którego wracałaś? - Jednym haustem opróżnił szklaneczkę.

- Tak.

- To dlaczego tak długo ukrywałaś to przede mną? - Czuł

niesmak, którego nie dałoby się spłukać nawet całą butelką

palącej przełyk whisky.

- Przykro mi, wiem, że powinnam była wcześniej ci

powiedzieć... - mówiła tonem małej dziewczynki, która ma

nadzieję, że nikt się nie dowie, jak narozrabiała. Serwowała

mu jedno kłamstwo za drugim...

- Jeśli na dole czeka facet, który chce mnie zastrzelić za to,

że sypiałem z jego żoną, to przynajmniej będę wiedział, za co

ginę...

- To nie tak, Ben - szepnęła. - Gdy się poznaliśmy, byłam

w separacji. Myślałam, że moje małżeństwo nie ma

przyszłości. Jednak jakiś czas temu Wayne zaproponował,

żebyśmy spróbowali od nowa... Długo się wahałam, ale w

końcu przystałam na to. Między nami wszystko skończone.

- Co do tego akurat nie mam żadnych wątpliwości - odparł.

- Żałuję tylko, że w ogóle do czegokolwiek doszło.

- Przepraszam, jeśli cię zraniłam.

- Przeżyję. Życzę ci wszystkiego najlepszego na nowej, a

właściwie starej drodze życia.

- Dziękuję... szczęśliwego Nowego Roku, Ben.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przemówienia zostały wygłoszone, a tort uroczyście

pokrojony. Kelnerzy dyskretnie krążyli między stolikami,

napełniając kieliszki szampanem. Tych zaś, którym znudził się

Perrier Jouet, częstowali winem po dwieście dolarów za

butelkę, nalewając tak szczodrze, jakby to była woda

mineralna.

Kwartet smyczkowy, który przygrywał do kolacji,

zastąpiła orkiestra dixielandowa.

Gdyby ktoś zapytał go o zdanie, Ben wolałby mniej

wystawne przyjęcie, bo do szczęścia w tym dniu była mu

potrzebna jedynie Julia. Nikt go jednak nie pytał, a jego

przyszła teściowa miała dokładny plan ceremonii ślubnej,

wesela i pewnie jeszcze kilku innych rzeczy, o których nie

miał zielonego pojęcia.

Kiedyś usłyszał fragment rozmowy telefonicznej, jaką

jego przyszła teściowa prowadziła ze swoją przyjaciółką.

Powiedziała wówczas, że Ben jest co prawda prezesem jednej

z największych i najlepiej prosperujących firm

architektonicznych w mieście, tym niemniej wcale nie należy

do śmietanki towarzyskiej.

- Ja jednak byłam zadowolona, że zaprojektował mi

kuchnię - odparła przyjaciółka, Marjorie Ames.

Nie wiadomo zresztą, czy Marjorie Ames odważyłaby się

to powiedzieć, gdyby nie fakt, że po przeróbkach

zaproponowanych przez Bena cena jej domu wzrosła o pół

miliona dolarów.

Jednak na Stephanie Montgomery nie zrobiło to żadnego

wrażenia.

- To właściwie tylko bardzo dobry rzemieślnik, jak na

przykład hydraulik czy murarz - skomentowała osiągnięcia

zięcia.

Bena jednak w ogóle nie obchodziło, co myślała o nim

Stephanie. Julia była miłością jego życia, a dziś właśnie

została jego żoną. Będą na zawsze razem... Na jej lewej dłoni

błyszczała obrączka, którą zaledwie trzy godziny temu wsunął

jej na palec tuż obok zaręczynowego pierścionka.

Spojrzał na Julię, chcąc na zawsze utrwalić w pamięci jej

obraz. Była bardzo piękną kobietą - smukłą i ciemnowłosą.

Wysadzany brylantami diadem podtrzymywał przejrzysty

welon, który miękko opadał na ramiona.

- Hej, człowieku! Wróć na ziemię! - Drużba Bena,

jego najlepszy przyjaciel Jim, poklepał go po ramieniu. -

Przed wami całe życie, wyglądasz, jakbyś miał ochotę rzucić

się na Julię.

- Bo mam - przyznał z uśmiechem Ben.

Orkiestra zaczęła grać. Mistrz ceremonii, stary przyjaciel

rodziców Julii, podszedł do mikrofonu i poprosił, by pan

młody zainaugurował wieczór tańcem z panną młodą.

Ben wstał, podał dłoń swej żonie, przesunął krzesło, by

łatwiej jej było przejść i poprowadził ją na parkiet. Julia

uśmiechnęła się do niego słodko. Gdy tak stali na środku sali,

Ben poczuł, że powinien powiedzieć coś ważnego, z głębi

serca, co mogliby wspominać do końca życia. Jednak był tak

wzruszony, że nic nie przychodziło mu do głowy.

- Czy mogę panią prosić, pani Carreras? - Skłonił się

szarmancko przed żoną.

Objął ją czule i władczo zarazem. Julia była tylko jego i

tylko on miał prawo w taki sposób ją obejmować. Jej

jedwabna suknia na szerokiej krynolinie miękko wirowała w

tańcu. Ben po raz kolejny pomyślał, że jego żona wygląda jak

księżniczka z bajki.

Pragnął jej tak bardzo, że w tej chwili najchętniej wziąłby

ją w ramiona i...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: