Michaels_Leigh_Wielbicielka.pdf

LEIGH MICHAELS

Wielbicielka

Tłumaczyła: Anna Koszur

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Lauren pochyliła się nad wystawą i rozprostowała zgniecione

arkusze czerwonej bibuły, którą była wyłożona. Jeżeli wygładzi ten

kawałek w rogu, będzie tam świetne miejsce na małe aksamitne pudełko.

Przechodząc każdy zauważy rubinowy pierścionek, który tam umieści. A

poza tym... Czy powinna położyć obok tę srebrną bransoletkę, z zapięciem

w kształcie serca, czy może lepiej, jeżeli na wystawie będzie tylko złoto?

Odchyliła się, żeby ocenić efekt. Z miejsca, w którym stała, z

wnętrza sklepu, trudno było zobaczyć, jak prezentuje się wystawa z

zewnątrz i stwierdzić, czy wspaniały diament w naszyjniku, stanowiącym

centralny punkt dekoracji, odbija promienie światła. Może sprawiał

wrażenie zwykłego kawałka szkła? Wyjrzała na ulicę, a potem rzuciła

zamyślone spojrzenie na dziewczynę, która ustawiała tace z brylantowymi,

zaręczynowymi pierścionkami w gablocie, po drugiej stronie sklepu.

– Kim... – zaczęła – czy mogłabyś mi pomóc przy tej wystawie?

– Jeżeli chcesz mi zaproponować, żebym stała na ulicy i za pomocą

języka migowego dawała ci znaki, pod jakim kątem ustawić każdą rzecz –

nie licz na to, że ci pomogę. – Kim nawet nie spojrzała w jej stronę.

– Ja nie... Właściwie... – Lauren zaśmiała się.

– Całe szczęście, bo nie zamierzam wychodzić na zewnątrz. Nie

widzisz, jak okropnie pada?

Kim miała rację. Zerwał się przenikliwy, styczniowy wiatr i grudki

zamrożonego deszczu uderzały w szybę. Lauren przeszedł zimny dreszcz.

– Chciałabym, żebyś mi pomogła tutaj – powiedziała. – Czy

mogłabyś mi podać te rzeczy. Nie mogę ich dosięgnąć.

– Dlaczego nie chcesz się czołgać po wystawie? To na pewno

przyciągnęłoby tłumy. – Kim zamknęła gablotę z zaręczynowymi

pierścionkami i przeszła przez sklep.

– Podaj mi tę białą skórzaną rękawiczkę i rabinowy pierścionek –

Lauren skrzywiła się. – Nie, nie ten. Taki bardzo egzotyczny, z podłużnym

kamieniem.

Kim podniosła rękawiczkę i aksamitne pudełko ze stosu ułożonego

na gablocie i zamyślona spojrzała przez okno:

– Mogłabym już nigdy nie wychodzić na zewnątrz. W każdym razie

do wiosny.

– Skoro już nigdzie nie wychodzisz – z zaplecza odezwał się

właściciel sklepu – może mogłabyś zająć się jakąś poważną pracą, zamiast

opierać się o ladę i robić dobre wrażenie?

Kim wzruszyła ramionami.

– Nie mogę sprzedawać, jeżeli nie ma klientów, panie Baines –

zauważyła niewinnie. W momencie, kiedy właściciel znikł w swoim

biurze, pociągnęła Lauren mocno za rękaw. – Myślałam, że już nigdy

sobie nie pójdzie – powiedziała szybko. – W każdej chwili może wrócić, a

ja od chwili, kiedy rano weszłam do sklepu, powstrzymuję się, żeby cię o

coś nie zapytać. Ward na pewno zdobył dla ciebie bilety, prawda? Jak

możesz być taka spokojna?

Dłoń Lauren zadrżała lekko, gdy wkładała pierścionek na właściwy

palec białej rękawiczki. Wyglądało to jak omdlewająca biała ręka ducha,

ułożona na białym materiale. Ale jej głos był całkowicie spokojny.

Oczywiście spodziewała się tego pytania i już dawno wymyśliła, co

odpowie.

– Nie – mruknęła. – Nie zdobył.

Kim szeroko otworzyła oczy ze zdziwienia.

– Ale przecież ci powiedział... – zabrzmiało to jak skarga. – A

urodziny! Myślałam, że Ward obiecał ci, że to będzie specjalna

uroczystość.

– Obiecał. I była. Spędziliśmy u niego bardzo miły wieczór. Zrobił

kolację, i...

– Nawet nie zaprosił cię do jakiejś restauracji?

– ...dostałam od niego książkę, którą od dawna chciałam przeczytać,

i...

Kim skwitowała to jednym, prawie nieprzyzwoitym gestem.

– Jakie to niezwykle romantyczne! – rzekła ironicznie. – Liczyłaś na

te bilety, Lauren. To musiało być dla ciebie okropne. Nie jesteś na niego

wściekła?

Lauren musiała się powstrzymać, żeby nie przyznać Kim racji, ale to

tylko sprowokowałoby dalszą rozmowę. Nie była pewna, czy jej duma

zniosłaby to.

Gdyby chociaż Ward nie powiedział jej, że planuje jakąś

niespodziankę na „bardzo specjalną uroczystość”, jaką miały być te

urodziny, może nie liczyłaby na nic. To głupie, ale po tej zapowiedzi nie

mogła opanować uczucia rozczarowania, gdy zrobił dla niej zwykłą

kolację i dostała zwykłą książkę. Jedzenie było naprawdę świetne i

szczerze ucieszyłaby się książką, ale trudno to porównać z tak

upragnionymi biletami na koncert Huntera Dixa.

Najgorsze u Warda jest to, że nie ma w nim nawet odrobiny

romantyzmu, pomyślała. Gdyby było inaczej, lubiłby przecież muzykę

Huntera Dixa – najwspanialsze piosenki miłosne, jakie ktokolwiek na

świecie śpiewał. I nie trzeba by mu było wyjaśniać, dlaczego dzisiejszy

koncert ma tak duże znaczenie.

– Wiedział, że marzysz o tym, żeby tam pójść – jęknęła Kim. – Jak

mógł nie zdobyć dla ciebie tych biletów?

Lauren już dawno wymyśliła odpowiedź na to pytanie i zdanie

zabrzmiało dość naturalnie.

– Tak samo, jak nam się to nie udało. Biletów jest po prostu za mało

dla wszystkich i zostały wykupione przez uczniów szkoły sponsorującej

całą tę imprezę.

– To niezbyt ładnie z ich strony, tak uważam – stwierdziła Kim

bezlitośnie. – To, że nie jesteśmy uczniami college’u nie znaczy jeszcze,

że mogą traktować nas gorzej. Powinni dać też zwykłym ludziom szansę

kupienia tych biletów. Ale Ward zna przecież masę ludzi stamtąd. Na

pewno mógł poprosić kogoś ze swoich przyjaciół o dwa bilety.

– Widocznie nie mógł. Bilety, nie wykupione przez fanów, są w

rękach koników, a oni będą za nie chcieli fortunę. Nie mogę mieć pretensji

do Warda o to, że nie chce wydać tylu pieniędzy na jeden wieczór.

Kim nie uwierzyła w ani jedno jej słowo i Lauren sama musiała

przyznać, że nie zabrzmiało to przekonywająco. Ale jak miała przekonać

Kim, jeżeli sama nie wierzyła w to, co mówiła? Kim miała rację. Ward

rzeczywiście bardzo ją rozzłościł. Gotowa była zrobić prawie wszystko,

żeby pójść na ten koncert. A ponieważ tak się złożyło, że on nie lubił

Huntera Dixa i jego muzyki, nie przyszło mu do głowy, żeby załatwić

bilety przez któregoś ze swoich znajomych. Nawet tego nie mógł dla niej

zrobić...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: