Meier_Susan_Witaj_w_moim_swiecie.pdf

SUSAN MEIER

Witaj w moim świecie

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wilmore, Zachodnia Wirginia.

– Jak oni mnie na to namówili? – mruknął pod nosem Tanner McConnel, wjeżdżając

kabrioletem na przykościelny parking.

– Coś mówiłeś, kochanie?

Zorientował się, że matka niestety usłyszała wypowiedziane mimowolnie słowa. Odkaszlnął

czym prędzej.

– Nic, mamo. Coś mnie drapie w gardle.

Wysiadł z samochodu i rozłożył dach. Było ciepłe, czerwcowe popołudnie i do kolacji

pozostał jeszcze kwadrans. Większość zebranych czekała w małych grupkach na dworze, pod

olbrzymimi dębami i wśród klombów otaczających szary przykościelny budynek. Mężczyźni

najwyraźniej nie czuli się zbyt swobodnie w wykrochmalonych koszulach i krawatach. Ich żony

natomiast, w wymyślnych fryzurach i odświętnych strojach, były w swoim żywiole.

Ojciec Tannera, Jim McConnel, wysiadł i otworzył drzwi przed żoną.

– Nie daj się nabrać na ten kaszelek – powiedział. – Tanner gderał, że nie wie, jak

namówiliśmy go na udział w tej imprezie. – Podał żonie ramię. – Wydaje mu się, że jest dla nas

zbyt dobry – dodał scenicznym szeptem i mrugnął porozumiewawczo.

Tanner był wierną kopią ojca. Obaj mieli uwodzicielskie szare oczy i włosy koloru piasku.

Jim wciąż powtarzał, że jego żona Doris jest tak samo piękna, jak w dniu, w którym po raz

pierwszy się spotkali Sam był wciąż równie szczupły i wysportowany, jak w czasach młodości.

Tanner, patrząc na matkę, ubraną w koktajlowy kostium, zakupiony podczas ich wspólnej

wycieczki do Nowego Jorku kilka miesięcy temu, nie wątpił w szczerość słów ojca. Kasztanowe

włosy Doris były spięte w gładki kok, a dyskretny makijaż podkreślał piękny kształt jej

brązowych oczu. Tanner zawsze był dumny ze swoich rodziców i ze swojego życia. Tyle że nie

chciał go spędzać w Wilmore.

– Wiesz, że tak nie jest – odpowiedział ojcu. – Wolałbym jedynie uniknąć spotkania z

Emmą. To wszystko.

– Nie rozumiem dlaczego. Rozwiedliście się dziesięć lat temu. – Doris poprawiła synowi

krawat. – Emma jest teraz żoną burmistrza. Ułożyła sobie życie.

– Tak jak ja.

Pomimo że wszyscy ubrani byli raczej konwencjonalnie na czarno lub granatowo, Tanner w

swoim jasnobeżowym garniturze i szytej na zamówienie koszuli koloru kości słoniowej, nie czuł

się źle. Wiedział, że oczekuje się od niego dobrej prezencji.

– Skoro nie pamiętacie, to muszę wam przypomnieć, że właśnie sprzedałem moją firmę

spedycyjną za całkiem niezłą sumkę. Ja też ułożyłem sobie życie. Nawet więcej, radzę sobie

świetnie!

– Och wiemy, kochanie. – Głos Doris był spokojny i kojący. – Jesteś bogatym młodzieńcem,

byłą gwiazdą drużyny futbolowej, a odszkodowanie, jakie dostałeś po kontuzji kolana w

pierwszym meczu ligi zawodowej, przeznaczyłeś na założenie firmy spedycyjnej. Zbiłeś na tym

przedsięwzięciu prawdziwy majątek. Nie umknął nam ani jeden szczegół twojej historii. –

Przerwała na chwilę i uśmiechnęła się do syna. – Ale pamiętamy także i o tym, że wciąż nie masz

żony.

– A my nie mamy wnuka – dodał Jim, rozglądając się wokół. Przed wejściem zebrał się już

spory tłumek.

– No tak – Tanner westchnął z rezygnacją. – Więc o to wam chodzi. Mam sobie dziś

wieczorem znaleźć żonę?

– Nie ma na to lepszego miejsca pod słońcem niż rodzinne miasto – powiedział Jim.

– Jest tu co najmniej kilkanaście ślicznych i wolnych dziewcząt, które mogłyby być

wspaniałymi żonami. – Uwaga Doris zabrzmiała tak, jak gdyby szukanie partnera na całe życie

było czymś w rodzaju weekendowych zakupów, a Tanner nie powinien się obrażać, że

przyprowadzono go do „sklepu matrymonialnego”.

Nad głową matki Tanner rzucił ojcu porozumiewawcze spojrzenie.

– Młodzieńcze, nie patrz tak na mnie, bo jesteśmy z matką wspólnikami w tej sprawie.

Wśród czekających przed wejściem było sporo znajomych, lecz McConnelowie, witając się z

nimi, nie zatrzymywali się, by porozmawiać. Podeszli od razu do wejścia, przed którym

filigranowa blondynka odbierała od gości zaproszenia.

W swojej ciemnogranatowej sukience na ramiączkach, z delikatną błyszczącą aplikacją i

frywolną falbaneczką, nadawała się na okładkę kolorowego czasopisma, a nie do pełnienia roli

recepcjonistki na wieczorku lokalnej społeczności w jakimś małym miasteczku w Appalachach.

– Dobry wieczór państwu. – Przerwała i spojrzała na Tannera. – Witaj, Tanner – dodała

miękko.

Jej głos zabrzmiał jak kołysanka. Z nutką tęsknoty, miękki i ciepły. Oczy dziewczyny miały

kolor fiołków. Gęste blond włosy upięte w wymyślny kok, przywodziły na myśl wizerunki

greckich bogiń. Tu i ówdzie z gładkiej całości wymykał się figlarny loczek, a z tyłu jedno pasmo

włosów opadało miękko jak jedwabisty wodospad. Zauroczony, nie mógł oderwać od niej oczu.

– Pamiętasz Bailey Stephenson? – zapytała matka. – Jest właścicielką salonu piękności.

– No jasne. Któż inny mógłby mieć fryzurę niczym dzieło sztuki? Wybacz, że cię nie

poznałem. – Wyciągnął do niej dłoń, nagle bardzo wdzięczny rodzicom, że przyprowadzili go na

ten zakichany wieczorek.

Przyjęła podaną sobie dłoń, a jej smukłe palce omal nie zginęły w jego – dużo większej.

Serce Tannera na moment odmówiło posłuszeństwa.

Przez chwilę nie wypuszczał jej dłoni ze swojej. Wiele kobiet zabiegało o jego względy, ale

żadna od bardzo dawna nie zrobiła na nim tak oszałamiającego wrażenia. Cieszył się tą chwilą i

nagle zapragnął, by trwała wiecznie.

– Zdziwiłabym się, gdybyś mnie pamiętał. – Bailey uśmiechnęła się do niego bez kokieterii,

jakby nie był powszechnie znaną osobą, a tylko zwyczajnym, niezbyt bliskim znajomym.

Był coraz bardziej zauroczony. Nie miał wątpliwości, że podoba mu się ta kobieta. Jego

instynkt podpowiadał, że coś się między nimi zaczyna.

– Jestem trochę młodsza. Kiedy ty wyjechałeś z miasta, ja dopiero kończyłam gimnazjum.

Zanim miał szansę przeprowadzić w myślach obliczenia i stwierdzić, że jest dla niej zbyt

stary, jego ojciec mruknął coś, wyraźnie niezadowolony.

– Niech to licho. – Jim sprawdzał wszystkie kieszenie marynarki. – Zapomniałem zaproszeń.

– Nic się nie stało. – Bailey uśmiechnęła się promiennie. – Zaproszenia to tylko formalność.

– Na pewno? – zapytała Doris.

– Ależ oczywiście. Byłam przecież przewodniczącą komitetu organizacyjnego. – Bailey

znowu się uśmiechała. – Natomiast jeśli chcielibyście się państwo odwdzięczyć, to wasz syn

mógłby...

– O, zrobię, czego tylko sobie zażyczysz. – Tanner przerwał jej prędko, zadowolony, że oto

pojawia się przed nim szansa zbliżenia się do dziewczyny.

– Hmm, na twoim miejscu nie spieszyłabym się tak bardzo, miałam zamiar właśnie

zaproponować, byś przyłączył się do komitetu odnowy miasta.

Uśmiech zastygł mu na twarzy.

– Co takiego?

– Komitet interwencyjny, który podźwignął miasto po powodzi, zdecydował, że jest jeszcze

bardzo wiele do zrobienia. – Bailey podniosła dłoń i zaczęła wyliczać, unosząc po kolei palce: –

Potrzebujemy parku dla dzieci, przydałyby się ścieżki rowerowe. Dobrze byłoby pomyśleć o

utworzeniu liceum oraz domu seniora. Są na to wszystko fundusze z kasy państwowej,

wspomogą nas też prywatne fundacje. Potrzebujemy tylko ludzi, którzy chcieliby zaangażować

się w zdobywanie dodatkowych środków finansowych.

– Tyle że ja... – zaczął Tanner, ale matka wpadła mu w słowo, jak gdyby sam nie potrafił

odpowiedzieć.

– Tanner niestety nie może wziąć udziału w tym przedsięwzięciu. Chociaż pewnie byłby

przydatny z jego doświadczeniem w biznesie. On już od dłuższego czasu marzy, by przenieść się

na Florydę, kupić łódź i zająć się organizowaniem luksusowych rejsów. Chyba nic z tego.

– Wielka szkoda – Bailey odpowiedziała zdawkowo. – W każdym razie życzę państwu

miłego wieczoru. – Odwróciła się do następnych wchodzących.

Tanner z pewnością nie chciał zapisywać się do żadnego komitetu, ale dlaczego matka nie

pozwoliła mu dojść do słowa?

– Dzięki za wsparcie, mamo. Mogłem przynajmniej posłuchać do końca, co ona ma do

powiedzenia o pracy w tym komitecie.

Zastanowiły go własne słowa. Tak! Mógł przynajmniej wysłuchać Bailey! Zyskałby w ten

sposób dziesięć albo nawet piętnaście minut rozmowy z kobietą, która wywarta na nim iście

piorunujące wrażenie. Dlaczego pozwolił, by taka okazja przeszła mu koło nosa?

Bailey Stephenson patrzyła, jak Tanner znika w sali przyozdobionej różnokolorowymi

papierowymi dekoracjami. Długie rzędy stołów nakryto ceratowymi obrusami, a na środku

każdego znajdowała się gruba czerwona świeczka i miniaturowa flaga.

Zagryzła wargę, machinalnie odbierając zaproszenia od rodziny Franklinów. Musiała jakoś

zapanować nad podnieceniem, które ogarnęło ją podczas powitania z Tannerem. Powinna była

pamiętać, że Tanner jest diabelnie przystojnym mężczyzną i pożeraczem niewieścich serc. Bailey

okazała się podatna na jego urok, miała jednak swoje plany i wytyczone cele, które nie

pozostawiały miejsca ani czasu na stabilizację przy boku mężczyzny.

Przynajmniej na razie. Ma w końcu dopiero dwadzieścia pięć lat. Zbyt wcześnie na trwały

związek. Zresztą nie przypuszczała, żeby Tanner McConnel w ogóle się nią zainteresował.

Odkąd rozwiódł się z Emmą dziesięć lat temu, nie spotykał się chyba z nikim dłużej niż przez

miesiąc. A te dziewczyny, z którymi się umawiał, nie pochodziły z Zachodniej Wirginii, tylko z

dobrych i bogatych rodzin nowojorskich. Nie zadawał się nawet z aktorkami ani modelkami.

Gustował ponoć w córkach ludzi wpływowych, dyrektorów wielkich firm, którzy swoje pensje

oddawali w całości na cele dobroczynne, bo nie były im potrzebne. Tanner z pewnością nie

zaliczyłby małomiasteczkowej fryzjerki do śmietanki towarzyskiej. Okazałoby się w końcu, że

nie jest dla niego wystarczająco dobra. Emma też nie okazała się wystarczająco dobra, więc nie

zabrał jej ze sobą, gdy opuszczał Wilmore.

Tak przynajmniej głosiły plotki.

A zresztą, nie interesuje jej cała ta historia z Emmą, Tannerem i ich rozwodem. Ma przecież

swoją pracę i salon. Powinna skupić się na zdobywaniu nowych klientek, ale równocześnie nie

może pozwolić, żeby zmarnowały się lata spędzone na studiach. Los podarował jej wspaniałą

możliwość wykorzystania zdobytych wraz z dyplomem umiejętności, podczas pracy w komitecie

interwencyjnym po powodzi, która nawiedziła miasteczko. Kiedy członkowie komitetu

zorientowali się, jak wielkie jeszcze są potrzeby lokalnej społeczności i ile dobrego można zrobić

dla miasta, Bailey ochoczo włączyła się w tę inicjatywę. Wiedziała, że wystarczy zebrać kilka

energicznych osób, które z poświęceniem będą zdobywać pieniądze na realizację projektów.

Miała mnóstwo spraw na głowie, nie powinna zatem tracić czasu na romanse.

Kiedy dołączyła do innych gości w sali, zauważyła, że Tanner patrzy w jej stronę. Nie

odwracał od niej wzroku przez całą kolację. Chyba źle znosił, gdy kobieta nie padała mu do stóp

przy powitaniu – w końcu większość tak właśnie się zachowywała. Kiedy widziała, że idzie w jej

kierunku, robiła zręczne uniki i znikała z jego pola widzenia. W pewnym momencie jednak, gdy

orkiestra zaczęła właśnie grać walca, Bailey znalazła się twarzą w twarz z Tannerem. Nie miała

odwrotu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: