Brown Sandra - Najskrytsze tajemnice.pdf - Brown Sandra - gosiadabrowska

Sandra Brown

Najskrytsze tajemnice

Krzyknęła nie tylko na widok karalucha, ale przede wszystkim dlatego, że złamała

paznokieć. Karaluch był mały. Szczerba w wypielęgnowanym paznokciu wydawała się

głęboka i postrzępiona jak Wielki Kanion.

Alex uderzyła w karalucha laminowaną kartą, zawierającą bardzo skromne

zestawienie oferowanych w hotelu usług. Napis z drugiej strony zachęcał do skosztowania

meksykańskich potraw w każdy piątkowy wieczór oraz do posłuchania „Czterech

Jeźdźców", zespołu country występującego codziennie w barze „Pod Srebrną Ostrogą" mię

dzy dziewiętnastą a północą.

Chybiła skandalicznie. Karaluch umknął za toaletkę obłożoną drewnianym fornirem.

- Jeszcze cię dopadnę - mruknęła.

Komplet przyborów do pielęgnacji paznokci znalazła na dnie dużej kosmetyczki. A

paznokieć złamała właśnie wtedy, gdy chciała ją otworzyć. I prawie w tej samej chwili

karaluch wyszedł sprawdzić, co to za gość pojawił się pod numerem 125. Pokój Alex

znajdował się na parterze: czwarte drzwi z kolei, licząc od strony automatów z lodami i pa

pierosami.

Kiedy paznokieć został już jako tako naprawiony, jeszcze raz przyjrzała się

krytycznie swojemu odbiciu w lustrze. Zależało jej, żeby od razu na pierwszym spotkaniu

wywrzeć oszałamiające wrażenie. I tak będą zdumieni, gdy powie im, kim jest. Pragnęła

wszakże znacznie wzmocnić efekt.

Zależało jej na tym, aby długo po spotkaniu nie mogli wykrztusić słowa, pozostawi

ich osłupiałych i bezbronnych.

Na pewno będą ją porównywać. Z tym musiała się pogodzić; nie zamierzała jednak

dać się wtłoczyć w ciasne ramy prowincjonalnych wyobrażeń. Gotowa była zrobić

wszystko, aby im się nie zdawało, że odkryją jakiekolwiek słabości u córki Celiny Gaither.

Długo się namyślała, co włożyć na tę szczególną okazję. Wszystko, co miała na

sobie - bielizna, biżuteria, dodatki -świadczyło o wyrafinowanym smaku. Strój prezentował

się skromnie, ale na pewno nie surowo, szykownie, lecz z dystansem wobec najnowszych

trendów mody. Miał podkreślać profesjonalizm, nie kobiecość.

W pierwszej kolejności pragnęła wywrzeć wrażenie swym wizerunkiem, a następnie

zaskoczyć obecnych informacją, w jakim celu przybyła do Purcell.

Kilka tygodni wcześniej to miasto, zamieszkane przez trzydzieści tysięcy obywateli,

było dla niej zaledwie małym punktem na mapie Teksasu. Liczba żyjących tu dzikich

królików i żab dorównywała liczbie ludzi. Niedawno inicjatywy miejscowych

przedsiębiorców wywołały pewne zainteresowanie prasy, lecz wyłącznie lokalnej. Alex

wierzyła mocno, że nim opuści Purcell, doniesienia o wydarzeniach w tym mieście znajdą

się na pierwszych stronach gazet od El Paso do Texarkany.

Osądziła, że niczego już w jej wyglądzie poprawić nie można, chyba że za sprawą

cudownej interwencji boskiej lub bardzo drogiego chirurga plastycznego. Przewiesiła przez

ramię torebkę, wzięła elegancką aktówkę i upewniwszy się, że zabrała klucz, zamknęła

drzwi do pokoju.

Po drodze do centrum miasta przejechała w pobliżu dwóch szkół. W Purcell godzina

szczytu przypadała po zakończeniu lekcji w szkołach. Wtedy to rodzice przewozili swoje

pociechy ze szkół do gabinetów dentystycznych, na lekcje gry na fortepianie, do sklepów po

zakupy. Część z nich zapewne zmierzała do domów, ale żółwie tempo jazdy i korek przy

najbliższym skrzyżowaniu przemawiały raczej za przypuszczeniem, że chyba nikt tego dnia

nie siedział w swoich czterech ścianach. Alex ze stoickim spokojem dostosowała się do

żółwiego tempa jazdy, uznała to za dobrą okazję do poznania charakteru miasta.

Złoto-czarne flagi łopotały na wietrze u szczytu dużego namiotu przy miejscowym

gimnazjum. Karykatura czarnej pantery szczerzyła kły na przejeżdżające autostradą

samochody. Na boisku między trybunami trenowała drużyna futbolowa. Orkiestra marszowa

ćwiczyła półgodzinny program na najbliższy piątkowy wieczór; w oddali błyszczały w

słońcu złociste instrumenty.

Krzątanina mieszkańców miasta sprawiała miłe wrażenie. Przez chwilę Alex ogarnął

żal. Po co podejmowała się tej misji? Zdawała sobie sprawę, jakie konsekwencje mogą stąd

wyniknąć. Jednakże szybko opuściły ją wątpliwości. Zbyt dobrze pamiętała niechęć babki i

jej oskarżenia, aby teraz dłużej niż na moment zapomnieć, co sprawiło, że znalazła się w

tym punkcie swojego życia. W żadnym razie nie mogła teraz ulec sentymentom.

Centrum Purcell było niemal bezludne. Wiele dawnych punktów usługowych i biur,

które otaczały plac, świeciło teraz pustką. Na większości widniały ogłoszenia o licytacji.

W jednym z okien bezładne graffiti zajmowało niemal całą szerokość szyby. Na

pewno kiedyś wystawiano za nią atrakcyjne towary. Na drzwiach do opuszczonej pralni

zachował się ręcznie malowany napis, z tą tylko zmianą, że ktoś zastąpił „p" literą „s".

Dawniej napis brzmiał: TANIE PRANIE - 3 KOSZULE ZA DOLARA. Obecny napis w

sposób dosadny, ale trafny obrazował stan koniunktury gospodarczej w rejonie Purcell.

Zaparkowała samochód przed siedzibą sądu i wrzuciła monetę do licznika stojącego

przy krawężniku. Dość imponujący gmach został zbudowany z czerwonego granitu.

Materiał pochodził z najbliższych kamieniołomów. Został wydobyty i przetransportowany

koleją przed ponad dziewięćdziesięciu laty. Włoscy kamieniarze umieścili na fasadzie tyle

pretensjonalnych gargulców i gryfów, jak gdyby liczba elementów dekoracyjnych

zasadniczo wpływała na opłacalność zlecenia. Ozdoby raziły ostentacją, jednak w rezultacie

krzykliwość stanowiła architektoniczną atrakcję budowli. Na samym szczycie kopuły

trzepotały na silnym północnym wietrze dwie flagi: państwowa i stanu Teksas.

Alex, pracując przez ostatni rok w stolicy stanu, Austin, przyzwyczaiła się do

przebywania w budynkach publicznych. Nie onieśmielały jej. Zaczęła się wspinać po

schodach krokiem pewnym i zdecydowanym. Energicznie pchnęła ciężkie drzwi. Wewnątrz

farba płatami odchodziła od gipsowych tynków, a cała posadzka z terakoty pokryta była

cieniutkimi żyłkami pęknięć, przypominając fakturę pomarszczonej starczej dłoni.

Kondygnacje były wysokie. Korytarze, którymi płynęły prądy chłodnego powietrza,

pachniały detergentami, zatęchłymi aktami i - z pewnością w nadmiarze - perfumami

sekretarki prokuratora okręgowego. Kiedy Alex weszła do jego biura, kobieta zasypała ją

gradem słów:

-Siemasz. Zgubiłaś się, słoneczko? Och, masz śliczne włosy. Sama chciałabym tak

móc zebrać swoje w kok. No ale do tego trzeba mieć małe uszy, a nie takie wielkie

jak moje. Właściwie to nie uszy, tylko uchwyty od kufli, sterczące po obu stronach

głowy. Ten czerwony odcień zrobiłaś sobie henną?

-Czy tutaj mieści się biuro prokuratora okręgowego Chastaina?

- A jakże, mieści się, słoneczko. Ale nie wiem, czy pan Chastain znajdzie dla ciebie

czas. Ma dzisiaj sporo roboty.

-Pracuję w prokuraturze okręgowej powiatu Travis. Przypuszczam, że pan Harper

zadzwonił wczoraj w moim imieniu.

Szczęki sekretarki przestały na chwilę pracowicie gnieść kawałek gumy do żucia.

-Spo... Spodziewaliśmy się raczej mężczyzny.

-Jak pani widzi, nie jestem mężczyzną. - Alex rozłożyła ręce.

Sekretarka wyglądała na zakłopotana.

- Pewnie pan Harper miał o tym wspomnieć - powiedziała, po czym machnęła

lekceważąco ręką - ale sama wiesz, jacy są mężczyźni. W takim razie dobrze, słoneczko,

akurat przyszłaś na umówioną godzinę. Nazywam się Imogene. Chcesz kawy? Świetny

kostium, gustowny, dobrany ze smakiem. Chociaż dzisiaj nosi się chyba trochę krótsze

spódnice, prawda?

Ryzykując, że jej słowa zabrzmią obcesowo, Alex powiedziała:

- Czy spotkanie odbędzie się tutaj?

W tej samej chwili po drugiej stronie drzwi zabrzmiał męski śmiech.

- No to sprawa sama się wyjaśniła, no nie, słoneczko? -zapytała Imogene. - Chyba

któryś z nich dla odprężenia opowiedział świński dowcip. Bo przez cały czas zachodzili w

głowę, po co to tajemnicze spotkanie. Cóż to za wielki sekret? Pan Harper ani słowem nie

wspomniał Patowi, czemu przyjeżdżasz do Purcell, chociaż obaj znają się jeszcze ze

studiów. Ma to jakiś związek z licencją na wyścigi i zakłady hazardowe dla KM?

-Dla KM?

-Mówię o Korporacji Mintona - powiedziała, jakby dziwiła się, że Alex nie słyszała

nigdy tej nazwy.

-Chyba nie powinnam kazać im dłużej czekać - zasugerowała taktownie Alex,

ignorując pytanie.

-Racja. Plotę trzy po trzy. Co to ja miałam zrobić? Zaparzyć kawy?

-Nie, dziękuję. - Alex ruszyła za Imogene w kierunku drzwi. Serce zaczęło jej bić

dwa razy szybciej niż normalnie.

-Przepraszam. - Imogene przerwała mężczyznom rozmowę wsuwając głowę przez

uchylone drzwi. - Panowie, właśnie przybył asystent pana Harpera. Na pewno zdzi

wicie się trochę. - Odwróciła się do Alex. Końce sztucznych rzęs, posklejane

granatowym tuszem, spotkały się w porozumiewawczym mrugnięciu. - No, wejdź,

słoneczko.

Alex weszła do środka ze świadomością, że za chwilę weźmie udział w

najtrudniejszym spotkaniu swego życia.

Swobodna atmosfera panująca w pokoju świadczyła najwyraźniej o tym, że zebrani

spodziewali się ujrzeć kogoś innego. W chwili kiedy przekroczyła próg, a Imogene za

mknęła za nią drzwi, mężczyzna, który siedział przy biurku, poderwał się gwałtownie.

Zdusił niedopałek cygara w popielnicy z grubego szkła i sięgnął po marynarkę wiszącą na

oparciu jego krzesła.

- Pat Chastain - rzekł, wyciągając rękę. - Jest mi ogromnie miło, choć to stanowczo

za mało powiedziane. Mój stary kumpel Greg Harper zawsze miał oko na kobiety. Wcale się

nie dziwię, że dobrał sobie do ekipy tak atrakcyjną dziewczynę.

Rozdrażniła ją ta antyfeministyczna uwaga, ale tym razem pozwoliła sobie o niej

zapomnieć. Skinęła głową, udając, że akceptuje komplement. Mocno uścisnęła dłoń ob

ciążoną złotym łańcuchem - bransoleta mogłaby z powodzeniem służyć jako lina kotwiczna

sporego jachtu.

Brown Sandra - Najskrytsze tajemnice.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: