Clancy Tom - Zwiadowcy 05 - Wielki wyścig.pdf - Zwiadowcy - gosiadabrowska

Tom Clancy

Przy współpracy Steve’a Pieczenika

Zwiadowcy: Wielki wy ś cig

Tytuł oryginału

Tom Clancy’s NET FORCE: The Great Race

Redaktor

Andrzej Kamiński

Skład i łamanie

Wydawnictwo Adamski i Bieliński

For the Polish edition

Wydanie pierwsze

ISBN 83-89187-17-5

Wydawnictwo Adamski i Bieliński

Warszawa 2003

e-mail: aibpubli@it.com.pl

ark. wyd. 8; ark. druk. 12

Podzi ę kowania

Pragniemy podziękować następującym osobom, bez których ta ksiąŜka by nie powstała. Są to: Dianę

Duane, która dopracowała maszynopis; Martin H. Greenberg, Larry Segriff, Denise Little i John Helfers z

Tekno Books; Mitchell Rubenstein i Laurie Silvers z BIG Entertainment; Tom Colgan z Penguin Put-nam

Inc.; Robert Youdelman, Esq.; oraz Robert Gottlieb z William Morris Agency, agent i przyjaciel.

Serdecznie dziękujemy za pomoc.

Nie spuszczając z oczu odczytów na pulpicie kontrolnym, Leif Anderson dmuchnął w stronę własnego

nosa w nadziei, Ŝe pozbędzie się zwisającej z niego kropli potu.

Niestety, na próŜno.

Spróbował energicznego potrząsania głową. To jeszcze pogorszyło sprawę, poniewaŜ kropelka

oderwała się od nosa i, dzięki stanowi niewaŜkości, zaczęła unosić się w powietrzu, aŜ rozprysła się na

wewnętrznej stronie osłony kasku, rozmazując Leifowi rzędy cyfr na ekranie.

Z gniewnym westchnieniem wciągnął powietrze przez zęby. Te odczyty były mu niezbędne do

kontrolowania procesu hamowania tej kupy złomu. W przeciwnym wypadku nie wylądują na Marsie.

Obrzucił spojrzeniem swoich kolegów z grupy Zwiadowców Net Force, chociaŜ niewiele było do

oglądania, poniewaŜ wszyscy mieli na sobie skafandry kosmiczne. David Gray pilotował ładownik. Leif

wiedział, Ŝe ciemnobrązowa twarz przyjaciela jest teraz napięta jak struna. Zresztą, to on polecił załodze

włoŜenie skafandrów. W końcu najtrudniejsza część podróŜy jeszcze przed nimi. Matt, chłonący

brązowymi oczami wszelkie dostępne dane, wyglądał przy pulpicie drugiego pilota jak pies gończy. Andy

Moore rozparł się wygodnie przed układem sterowania. Ale czego moŜna się spodziewać po klasowym

wesołku?

Jeśli chodzi o Leifa, to miał teraz okazję “rozkoszować się" wszelkimi moŜliwymi zapachami

wydzielanymi przez osoby szczelnie zamknięte w plastikowo-metalowym kokonie i pocące się jak mysz.

Wystarczająco przykra była konieczność oddychania tym samym, filtrowanym wciąŜ od nowa powietrzem

oraz dzielenie niewielkiej przestrzeni z trzema kumplami. Ale kiedy człowiek jest uwięziony sam ze sobą...

Lot na Marsa to nie bułka z masłem - juŜ oderwanie się od Ziemi stanowiło nie lada wyczyn. Statek

kosmiczny miał masę startową rzędu 2.500 ton. I to nie licząc cięŜkiego sprzętu do cumowania, paliwa

potrzebnego do umieszczenia statku na orbicie, ani takich drobiazgów jak Ŝywność i powietrze dla

czteroosobowej załogi na dobre trzy lata.

Dodatkowym utrudnieniem w podróŜy były nieuniknione zmiany zachodzące w ludzkim organizmie po

miesiącach bez grawitacji. Leifowi nie podobała się postawa, jaką przybrało jego ciało, kiedy mięśnie

przeznaczone na przekór grawitacji do utrzymywania go w pionie, straciły rację bytu. Jedynie regularny

trening chronił go przed zupełnym sflaczeniem.

Rozpoczęli lot na orbicie okołoziemskiej, skąd dotarli do Marsa i zaczęli go okrąŜać. Sam manewr był

wystarczająco niebezpieczny, biorąc pod uwagę, Ŝe Mars Observer zaginął w 1993 roku podczas jego

wykonywania.

Ale takie moŜliwości miał sprzęt sprzed dwudziestu lat. No i Mars Observer był bezzałogowy:

sterowano nim z Ziemi. W sytuacjach, w których liczą się ułamki sekund, fale radiowe potrzebowały

średnio czterech i pół minuty, Ŝeby dotrzeć do sondy kosmicznej. Przestrzeń kosmiczna jest ogromna,

nawet jeśli coś porusza się w niej z prędkością światła.

Ta kupa złomu nie została wyposaŜona w silniki pozwalające osiągnąć prędkość światła, a jedynie w

staroświeckie silniki rakietowe.

Czteroosobowa załoga miała za zadanie dotrzeć lądownikiem na Marsa, zbadać powierzchnię planety i

wrócić na Ziemię. Jedyne, co musieli zrobić, to utrzymać równowagę na strumieniu rozpalonych do

białości gazów z silników odrzutowych do czasu, aŜ wylądują z hukiem, ale w jednym kawałku, na

powierzchni Marsa.

Leif rozpoczął kolejną sekwencję hamowania - ostatnią przed przyziemieniem - i przygotował się na

przyjęcie roli pasaŜera.

Odpowiedzialność za utrzymanie statku w równowadze za pomocą silników korygujących podczas

schodzenia do lądowania spadnie na Davida i Matta. Efekt pracy silników rakietowych hamujących dał

Leifowi i reszcie Zwiadowców Net Force chwilowe wraŜenie działania sił grawitacji. Nie trwało to jednak

długo i na panelu kontrolnym przed Leifem zapaliły się czerwone światełka. Zaczął przełączać róŜne

przyciski i przesuwać dźwignie, ale szło mu to dość opornie, poniewaŜ na dłoniach miał grube rękawice

skafandra.

- Coś się dzieje z pompami paliwowymi! Przerwały pracę w połowie sekwencji! - rzucił do mikrofonu

wewnątrz hełmu.

Nie mógł im przekazać gorszej informacji. Właśnie przebijali się przez marsjańską atmosferę. I mimo

Ŝe Mars przyciągał ich z o wiele mniejszą siłą niŜ robiłaby to Ziemia, poruszali się jednak z przeraŜającą

prędkością.

Jednak wyglądało na to, Ŝe silniki hamujące nie działają.

Leif usiłował wykryć usterkę systemu paliwowego, Ŝałując w duchu, Ŝe nie moŜe zdjąć hełmu i

wytrzeć spoconej twarzy. Wewnątrz jego skafandra zrobiło się nagle wyjątkowo parno. - Nie mogę ustalić

przyczyny usterki! - poinformował resztę załogi, starając się nie pokazywać po sobie paniki.

- Spróbuję ręcznie uruchomić silniki hamujące - przygotujcie się na turbulencje - ostrzegł załogę David.

Silniki ryknęły, następnie prychnęły, ryknęły i znów prychnęły. Metalową powłoką statku wstrząsnęła

fala drgań, zwiastująca nieuniknioną katastrofę.

Nie taki dźwięk Leif pragnął usłyszeć. Spojrzał na wskaźniki prędkości.

Lecą za szybko. O wiele za szybko.

- Przerywamy misję? - usłyszeli w słuchawkach pytanie Matta. - Włączamy silniki i wynosimy się stąd?

- Chyba... chyba nie moŜemy tego zrobić - odparł David, głosem nieco drŜącym z emocji. Po raz pierwszy

znalazł się w takiej sytuacji i nie bardzo wiedział, co robić.

Mijały cenne sekundy, podczas których Zwiadowcy Net Force usiłowali wszelkimi sposobami

powstrzymać spadanie statku lub uruchomić go i wrócić na orbitę.

Leif wyobraził sobie widok pod nimi. Od tygodni Mars zajmował większą część pola widzenia na

ekranach statku, niczym czerwonawa, ospowata kula, puchnąca z dnia na dzień. Leif odnosił wraŜenie, Ŝe

gdyby przebił się przez powłokę ich ładownika mógłby dotknąć planety i zamknąć ją w dłoni.

Oczywiście, gdyby to zrobił, próŜnia kosmiczna wyssałaby natychmiast powietrze z ich ciasnej

przestrzeni i we wnętrzu statku zostałyby cztery zamarznięte ciała w skafandrach. Brak powietrza, a raczej

niemal całkowity brak powietrza - znajdowali się juŜ w niezwykle rzadkiej atmosferze Marsa - oznaczał, Ŝe

widzieli kaŜdy szczegół planety z zadziwiającą ostrością.

Była to jednocześnie przyczyna, dla której David kazał im włoŜyć kompletne skafandry kosmiczne z

hełmami. Zrobił to, Ŝeby chronić załogę w razie twardego lądowania. Nie sądził, Ŝe sytuacja o wiele

wcześniej przybierze tak dramatyczny obrót.

Nie będzie to twarde lądowanie. Kiedy uderzą w powierzchnię planety, wokół rozlegnie się jedynie

dźwięk typu “płask!".

Leif zacisnął zęby, przeraŜony tą wizją.

David nie poddawał się do samego końca. Leif wyobraŜał sobie tylko rudy, kamienisty krajobraz

przybliŜający się coraz bardziej i bardziej...

- Mam dość! - wybuchnął nagle Andy Moore. - Pocę się jak świnia! - Podniósł przesłonę hełmu i wytarł

twarz, która była tak blada, Ŝe wyraźnie odcinały się od niej wszystkie piegi.

David obrócił się w jego stronę na swoim fotelu. - Co ty wyprawiasz?

- Za sekundę nie będzie to juŜ miało znaczenia - odparował wściekłym głosem Andy. - W takiej sytuacji

skafander nic nie pomoŜe!

David krzyknął coś ze złości albo ze strachu, a najprawdopodobniej z obydwu powodów.

Leif wcisnął się głębiej w swój kokon przeciwprzeciąŜeniowy. W centrali było bardzo ciepło. Czy

atmosfera Marsa zapali ich niczym spadającą gwiazdę?

Wziął głęboki oddech...

W chwilę później statek rozbił się o powierzchnię planety.

- Łuuuuuuup! - Mało brakowało, a Leif wypadłby ze swojego komputerowego fotela, w momencie, kiedy

system się zawiesił.

Opadł cięŜko na luksusowy mebel, obity materiałem dopasowującym się do kształtu ciała, trąc rękami

skronie. Po chwili wstał, trzęsąc się lekko i zrobił kilka kroków.

Komputerowy fotel za bardzo przypominał mu kokon przeciwprzeciąŜeniowy na pokładzie pechowego

marsjańskiego ładownika.

Mogło być gorzej, przekonywał się w duchu. Gdyby to nie była wirtualna symulacja, wyglądalibyśmy

teraz jak mokra plama na powierzchni planety.

Przechadzał się po pokoju, masując skronie i kark, w nadziei, Ŝe pozbędzie się bólu głowy - a raczej

obszaru wokół zespołu implantów elektronicznych, ukrytych pod skórą i rudą czupryną. Dzięki nim mógł,

za pomocą komputerowego fotela, wchodzić do łączącej ze sobą komputery na całym globie Sieci, przez

którą przesyłano pieniądze, informacje oraz wszystko, co tylko moŜna sobie wyobrazić.

Dzięki magii VR, czyli rzeczywistości wirtualnej, Leif odwiedził wiele miejsc i zdobył wiele

doświadczeń. Kilka razy w tygodniu bywał czarnoksięŜnikiem w pseudośredniowiecznym świecie gry

komputerowej. Sprawdził się tam lepiej w roli Zwiadowcy Net Force niŜ dzisiaj, jako członek ekspedycji

na Marsa, dowodzonej przez Davida Graya.

Swój prywatny program kosmiczny David traktował raczej jako hobby niŜ inwestycję, w

przeciwieństwie do posiadłości w Sarxos, świata, w którym Leif praktykował sztuki magiczne. David lubił

konstruować w VR kopie statków kosmicznych - zazwyczaj były to bezzałogowe sondy z czasów, kiedy

człowiek dopiero zaczynał zdobywać kosmos. Jego programy naleŜały do najlepszych w Sieci, chociaŜ

potrafiły przyprawić człowieka o paskudny ból głowy, kiedy sprawy nie potoczyły się ustalonym torem.

David uwaŜał, Ŝe nawet wirtualne błędy nie mogą pozostać bez konsekwencji.

Leif podejrzewał jednak, Ŝe w zamierzeniach Davida nie miały one być aŜ tak powaŜne. Co gorsza,

ostatnio dla Leifa nawet najmniejsze problemy z implantem stanowiły spory problem, poniewaŜ niedawno

przeŜył wypadek w Sieci - pewien marny dowcipniś obszedł protokoły bezpieczeństwa, Ŝeby dodać

realności wirtualnej broni, z której strzelał. Leif postanowił nie rozczulać się nad sobą, poniewaŜ zaleŜało

mu, Ŝeby załapać się na tak wyjątkową wyprawę.

Ekspedycja na Marsa była najambitniejszym przedsięwzięciem Davida, wymagającym czteroosobowej

załogi i wielu sesji w VR w ciągu kilku tygodni - David symulował jedynie krytyczne momenty wyprawy,

a nie cały, kilkumiesięczny lot.

Technologia była dość przestarzała, poniewaŜ pochodziła sprzed piętnastu lat, czyli z 2010 roku. Przy

uŜyciu współczesnego napędu kosmicznego, opartego na energii atomowej, taka podróŜ nie trwała dłuŜej

niŜ dwa miesiące. Ojciec Leifa mógł się pochwalić swoją rolą w zdobywaniu kosmosu: jego firma

sfinansowała część badań nad nowym źródłem energii.

I nieźle na tym zarobiła, pomyślał Leif z szerokim uśmiechem. Wygląda na to, Ŝe zostałem ukarany za

korzystanie z przestarzałych technik - nawet w symulacji.

Westchnął z ulgą. Na szczęście najcięŜszy atak migreny, spowodowanej awarią systemu, juŜ minął. Leif

wydał głosową komendę komputerowi i polecił mu połączyć się w trójprzestrzeni z systemem Davida.

Po chwili nad konsolą komputera pojawiła się trójwymiarowa twarz Davida. Siedemnastolatek wyglądał

niewiele lepiej od Leifa, pomimo gładkiej, ciemnobrązowej skóry, która ukryła bladość po niedawnej

katastrofie. David prezentował się nawet nieco gorzej - to w końcu jego projekt zawiódł. Zdobył się jednak

na powitalny uśmiech.

- Cześć, Leif.

- Sorry, David.

David wzruszył ramionami. - Sam sobie jestem winien -przyznał. - Przesadziłem z realnością sprzętu.

Astronauci, lecący na Marsa mieli miesiące, Ŝeby oswoić się z wyposaŜeniem, a my odbyliśmy zaledwie

skrócony kurs.

- Prawie nam się udało - próbował pocieszyć przyjaciela Leif.

- Prawie się rozbiliśmy, lecąc z prędkością kilkunastu kilometrów na sekundę - odparował David. - Mówi

się, Ŝe to nie spadanie zabija, wiesz? Tylko nagłe hamowanie.

- Jak się czuje Matt i Andy? - spytał Leif.

- Obydwaj odłączyli się przed tobą - nic im nie jest. Nawet mają wpaść do mnie, Ŝebyśmy mogli razem

obejrzeć “Ostateczną granicę". - David zawahał się: - Jeśli masz ochotę...

- Dzięki, ale nie tym razem. - David, Matt i Andy mieszkali w Waszyngtonie, a Leif dzielił apartament z

rodzicami w Nowym Jorku. Nie miał nic przeciwko krótkim, wirtualnym wizytom w domu Davida, ale

wchodzenie do Sieci na dłuŜej, przy jego obecnym stanie, przyprawiłoby go tylko o jeszcze gorszy ból

głowy.

- No to spotkamy się na zebraniu Zwiadowców Net Force - powiedział David.

Leif skinął głową i zaraz tego poŜałował - migreny implantowe to prawdziwa udręka. - Na razie. Trzymaj

się.

- Ty teŜ. Rozłączyli się.

W drodze do łóŜka Leif zerknął na swoje odbicie w lustrze. Był szczupły i został obdarzony dobrą

koordynacje ruchową - genetyczny prezent od matki, byłej baletnicy.

I choć czuprynę miał nieco potarganą od masaŜu skroni, to I uwaŜał się za przystojniaka. Raczej ostre rysy

twarzy paso-I wały do wizerunku przyszłego globtrotera i playboya przestworzy.

Póki co, jego niebieskie oczy były lekko zamglone, a na ustach błąkał mu się głupkowaty uśmieszek.

Zwiadowcy Net Force ofiarowali mu moŜliwość ucieczki ze świata zblazowanych bogaczy.

Net Force było agencją rządową, podlegającą FBI i zajmującą się kontrolą Sieci. Jej agenci mieli do

czynienia z terrorystami, przestępcami^ wrogo nastawionymi agencjami innych państw, a nawet psotnymi

dzieciakami, szukającymi wraŜeń w rzeczywistości wirtualnej.

Zwiadowcy Net Force właściwie nie byli młodszymi pomocnikami Net Force. Przechodzili podstawowe

szkolenie pod okiem jednostki piechoty morskiej, naleŜącej do Net Force, ale spędzali więcej czasu na

nauce o Sieci, niŜ na walce z przestępcami.

Leifowi najbardziej podobały się więzy, jakie wytworzyły się pomiędzy Zwiadowcami. ChociaŜ spotykał

się z nimi częściej w VR niŜ w rzeczywistości, to właśnie oni trzymali go twardo na ziemi.

Weźmy takiego Davida Graya - czy w innych okolicznościach on, bogaty dzieciak z luksusowym

apartamentem w Nowym Jorku, miałby szansę przyjaźnić się z ciemnoskórym Davidem, którego ojciec był

gliniarzem w Waszyngtonie?

Co tu duŜo mówić, jako Zwiadowca Net Force przeŜył kilka niezwykłych przygód, mimo iŜ niektóre z nich

kończyły się katastrofą.

WciąŜ się uśmiechając, poszedł do kuchni, Ŝeby coś przegryźć, poniewaŜ to często pomagało na jego bóle

głowy. Kiedy skończył, spojrzał na zegarek. Hej, zaraz zacznie się “Ostateczna Granica"!

Wszedł do salonu i włączył sprzęt holo. Jak zwykle ojciec zapłacił za najwyŜszą jakość. Efekt

trójwymiarowości niewiele ustępował VR. Rozległa się znajoma ścieŜka dźwiękowa, podczas której Leif

niemal dryfował w kosmosie, pomiędzy gwiazdami i planetami.

MoŜe tego właśnie potrzebował, tego starego ładownika marsjańskiego, pomyślał. Komputera

pokładowego i efektów dźwiękowych, które zastąpiłyby prawa fizyki!

Niekończąca się saga statku kosmicznego o nazwie “Constellation" powstała na bazie wcześniejszego

serialu, który z kolei powstał w oparciu o liczącą sobie kilkadziesiąt lat wersję, wyświetlaną jeszcze na

płaskim ekranie.

Leif usadowił się wygodnie na kanapie. Okay, pomyślał, zobaczmy, w co tym razem wpakuje się

komandor Venn i jego załoga...

W tym samym czasie David Gray i jego przyjaciele siedzieli w jego zagraconym waszyngtońskim salonie,

równieŜ oglądając “Ostateczną Granicę". Mama Davida siedziała na fotelu, a jego dwaj młodsi bracia

zadzierali głowy w kierunku obrazu holo, leŜąc na podłodze.

Andy Moore był tego dnia w nastroju, który David nazywał “trybem długiego jęzora". Z szerokim

uśmiechem na piegowatej twarzy nieprzerwanie komentował i wyszydzał fabułę serialu.

W tym odcinku “Constellation" otrzymała zadanie eskortowania delegatów kilku planet na wielkie

zgromadzenie dyplomatyczne. Oczywiście, ktoś usiłował zabić paru pozaziemskich polityków.

Pani Gray westchnęła, kiedy ambasador planety Nimboidów, kosmita zbudowany z róŜnokolorowych

wiązek energii, jakimś cudem został wessany w system elektroniczny statku.

- Bułka z masłem - zawył Andy. - InŜynier pokładowy znajdzie sposób, Ŝeby go uwolnić.

- To chyba nie jest powtórka, co? - spytał sceptycznie Matt Hunter, spoglądając na kolegę.

- Nie, ale to nie przeszkadza scenarzystom w wykorzystywaniu w kółko tych samych pomysłów. Stary

dobry Pendennis - zauwaŜyliście, Ŝe prawie wszyscy główni inŜynierowie w tym wszechświecie są

pochodzenia celtyckiego? ZałoŜę się, Ŝe sponsorem jest tu jakiś Walijczyk. W kaŜdym razie, Pendennis na

pewno coś wykombinuje i wybawi tego nieszczęśnika z opresji.

- UwaŜam, Ŝe kosmici wyglądają w dzisiejszych czasach zbyt dziwacznie - zauwaŜyła z niezadowoleniem

pani Gray.

- Dawniej, kiedy były jeszcze płaskie ekrany...

- Och, niech pani da spokój, pani G! - wyrwało się Andy'emu, ale zaraz się zawstydził. - Przepraszam, ale

w dawnych czasach budŜet na efekty specjalne musiał pochodzić z zysków, jakie studio zarabiało na

sprzedaŜy cukierków. Albo ci kosmici pochodzili z planet z bardzo gorącym słońcem. Wszyscy mieli

wielkie zmarszczki na czołach albo między oczami, jakby cały czas mruŜyli je przed słonecznymi pro-

mieniami. - Andy usiłował to zademonstrować marszcząc nos i czoło.

David roześmiał się. - Dzisiaj ich wygląd opiera się na badaniach demoskopowych. Chodzi o widzów, do

których chcą dotrzeć producenci serialu.

- Jak to? - zainteresował się Matt.

- Producenci chcą pokazywać serial na całym świecie -wyjaśnił David. - A skoro to Stany Zjednoczone są

największym rynkiem docelowym, Federacja Galaktyczna stanowi nieco ironiczne lustrzane odbicie USA

w przyszłości. Ale przyjrzyjcie się tylko kilku rasom kosmitów. Laraganci - wyŜsi od nas i piękni jak

obrazki...

- WydłuŜeni i wyidealizowani Ziemianie - wtrącił Andy.

- A do tego mądrzejsi i z lepszym gustem - dokończył David. - Członkowie załogi “Constellation", którzy

mają z nimi kontakt często wyglądają... prostacko. - Spojrzał na przyjaciół.

- Zaprojektowano ich na wzór wyobraŜeń, jaki mają o sobie Europejczycy.

- O kurczę! - powiedział Matt. - Nigdy nie patrzyłem na to w taki sposób. Strefa Surowcowa Arcturan - to

dość oczywiste.

Clancy Tom - Zwiadowcy 05 - Wielki wyścig.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: