Andrews Virginia C. - Hudson 01 - Na imię mi Rain.pdf - Hudson(1) - gosiadabrowska

V.C. ANDREWS

Na imię mi Rain

PROLOG

Obie - moja młodsza siostra Beni i ja - poderwałyśmy się

równocześnie na łóżkach. Ze snu wyrwał nas donośny huk

talerza roztrzaskującego się o ścianę kuchni. Usłyszałyśmy

brzęk okruchów sypiących się na podłogę pokrytą bladożół-

tym linoleum. Leżałam w ciemności, wstrzymując oddech.

Beni usiadła na łóżku, żeby lepiej słyszeć. Długie włosy

opadły jej na twarz, zasłaniając oczy. Rozsunęła je jak firanki

w oknie.

- Co się dzieje? - spytała bez tchu.

Bałam się ruszyć, a co dopiero odezwać. W naszym pokoju

panowała przez moment cisza; podobnie bywa wówczas, gdy

niebo przetnie błyskawica i wszyscy czekają na chwilę, kiedy

światem wstrząśnie huk gromu. Jak można się było spodzie

wać, usłyszałyśmy rozpaczliwe szlochanie mamy i wściekłe

warczenie Kena.

Odkąd sięgam pamięcią, Beni, Roy i ja nigdy nie nazywa

liśmy go ojcem czy tatą - mówiliśmy na niego Ken. Za

wsze, a zwłaszcza dopóki byliśmy mniejsi, wyczuwaliśmy

w jego spojrzeniu coś, co mówiło nam, że za żadne skarby

nie chciałby uchodzić za ojca, a już na pewno nie za nasze

go ojca.

- Śmiało - usłyszałyśmy podniesiony głos mamy. - Idź!

I tak nie mamy z ciebie wiele pożytku. Nigdyśmy nie mieli.

- Jeśli tak uważasz - ryknął w odpowiedzi - to pójdę!

Zobaczysz, że pójdę!

- Idź, idź, idź! - krzyknęła mama, jak te dziewczyny w col

lege^ zagrzewające chłopaków do walki podczas zawodów.

Czułam w jej głosie napięcie, które sprawiło, że mnie samej

omal nie puściły nerwy.

- A żebyś wiedziała, że pójdę - odpowiedział tonem gniew

nej pogróżki. - Nie zostanę w domu, gdzie mają mnie za nic!

Zapewniam cię, że za cholerę nie zostanę w miejscu, gdzie

mnie nie cenią!

- A za co takiego mielibyśmy cię cenić?! - Mama roze

śmiała się histerycznie. - Za to, że wszystko, co zarobisz,

przepijasz i przepuszczasz na dziwki? Za to, że wracasz do

domu tak pijany, że padasz na pysk? Nigdy nie mieliśmy

z ciebie żadnego pożytku, Kenie Arnold. Zapewniam cię, że

nikt nawet nie zauważy twojego odejścia.

- Ty niewdzięczna suko! Już ja ci...

- Tylko mnie dotknij! No, odważ się! Wezwę policję, prze

konasz się. No, śmiało, spróbuj!

Naraz poczułam dławiący strach. Wszyscy już widzieliśmy,

jak Ken bił mamę. To było okropne i nie sposób było nie czuć

lęku. Usiadłam na łóżku. Usłyszałam pełen przerażenia jęk

Beni. Moja siostra wstała z łóżka i ruszyła do drzwi powoli,

jak człowiek, którego pędzą w płomienie.

- Nie idź tam - szepnęłam. - Jeśli pójdziesz, mamie będzie

jeszcze trudniej.

Beni się zawahała. Mimo panujących w pokoju ciemności

dostrzegłam w jej oczach błysk przerażenia.

W drzwiach stanął nasz starszy brat Roy, pocierając dłonią

czoło, jakby polerował kawałek drewna. Musieli się zachowy

wać naprawdę głośno, bo zwykle za nic nie można go było

dobudzić. Mama mówiła, że Roy jest dowodem na to, iż kiedy

człowiek śpi, to jakby umarł dla świata.

Teraz Roy stał przed drzwiami do naszego pokoju.

- Co tu się, do diabła, dzieje? - mruknął, krzywiąc się,

jakby bolał go brzuch.

- Nie wtrącaj się, Roy! - krzyknęłam.

Raz już się zdarzyło, że to zrobił, i wówczas Ken uderzył

go na odlew w twarz. Roy upadł, zalewając się krwią, a na

stępnego dnia miał opuchnięte wargi. Gdyby mama nie osłoniła

go własnym ciałem, oberwałby najdotkliwsze lanie w całym

swoim życiu.

- Zasługujesz sobie na to, żebym cię zostawił - wyma

mrotał Ken.

Najwyraźniej nie zdobył się na to, by stawić mamie czoło.

Utkwiła w nim swe płomienne hebanowe oczy i zmusiła, żeby

się cofnął. Zaraz potem usłyszeliśmy, jak otwiera frontowe

drzwi i natychmiast zatrzaskuje je z hukiem, od którego za

trzęsły się ściany naszego małego mieszkania. Przez chwilę

panowała cisza, a zaraz potem dobiegł nas płacz mamy.

Wstałyśmy z Beni z łóżek i razem z Royem poszliśmy we

trójkę do kuchni. Mama siedziała zgarbiona, z opuszczoną

głową, nad poszczerbionym plastikowym blatem taniego stołu.

Jej ramionami wstrząsał szloch.

Widzieliśmy to już wiele razy.

- Co się znowu stało, mamo? - zapytał Roy z płonącymi

gniewem oczami.

Mama wyprostowała się powoli, z wielkim wysiłkiem,

jakby jej głowa była z kamienia. W zaczerwienionych oczach

lśniły łzy, szczupłe ramiona wznosiły się i zaraz opadały

wstrząsane szlochem. Wyglądała jak kukiełka, którą ktoś

szarpie za sznurki. Potem zapadła się w krzesło. Kiedy była

tak beznadziejnie smutna, krajało mi się serce. Miałam tak

ściśniętą pierś, że nie mogłam zaczerpnąć głębszego odde

chu. Spływające łzy zostawiły na policzkach mamy nierówne

linie.

Mama westchnęła głęboko i przesunęła dłonią po włosach,

które kiedyś miały piękny zdrowy połysk, a teraz były ma

towe i przetykane pasemkami siwizny, wdzierającymi się po

między czarne loki jak groźba. Nienawidziłam tych znaków

wskazujących, że mama się starzeje. Zmartwienia i troski

przyśpieszały bieg wskazówek jej biologicznego zegara.

Chciałam, żeby zawsze pozostała młoda, żeby na jej twarzy

malowała się radość i nadzieja, żeby głos dźwięczał śmiechem

i piosenką. Jak daleko sięgam pamięcią, zawsze ciężko praco

wała, bo nienawidziła myśli, że mogłaby żyć z zasiłku. Nie

zależnie od tego, ile pieniędzy przepuszczał i marnotrawił

Ken, mama nigdy się nie poddawała. Duma nie pozwalała jej

się ugiąć bez względu na okoliczności.

- Dopóki w tych nogach i rękach jest choć odrobina siły -

powtarzała nam - nigdy nie pozwolę, by rząd mógł mi po

wiedzieć, że jestem częścią problemu. Nie, mój panie, nie

moja pani, nie i już. Latisha Carrol jeszcze nieprędko sięgnie

dna.

Tej nocy nie wyglądała już na równie pewną swego. Ostatnio

pracowała w Krandel's Market, układając warzywa na półkach,

jakby była jakimś nieukiem wyrzuconym ze szkoły, nigdy

jednak nie narzekała na swój los.

Żadne z nas nigdzie nie pracowało, ale Roy, dopóki był

młodszy, zarabiał drobne sumy, zanosząc ludziom zakupy do

samochodów. Kiedyś pewna starsza biała kobieta dała mu aż

dwadzieścia dolarów napiwku. Mama była pewna, że chciała

mu dać dolara, lecz się pomyliła. Powiedziała Royowi, żeby

oddał tej pani pieniądze przy najbliższej okazji, gdy ją znów

spotka. Roy nie chciał tego zrobić, ale też nie miał odwagi

wydać owej dwudziestki. Ostatecznie, kiedy zobaczył tę bia

łą starszą panią, powiedział jej, co zrobiła. Popatrzyła na

niego, jakby miała do czynienia z wariatem, i odparła, że

musiał się pomylić, bo nie zdarza jej się popełniać takich

błędów. Roy wrócił pędem do domu i opowiedział o wszyst

kim mamie, a ona po namyśle zawyrokowała: „No, cóż,

Roy, skoro ta biała starsza pani jest taka arogancka, że nie

potrafi przyznać się do błędu, to te pieniądze uczciwie ci się

należą".

Ken mówił wprawdzie Royowi, że nie powinien sobie za

wracać całą historią głowy, ale mama zawsze wywierała na

Andrews Virginia C. - Hudson 01 - Na imię mi Rain.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: