Ewa wzywa 07 - 119 - Gabrusiewicz Aleksander - Kwadratura trójkąta.pdf - Ewa wzywa 07 - andrzejt1965

Ewa wzywa 07... Ewa wzywa 07.

Aleksander Gabrusiewicz

Kwadratura trójkąta

Mgła leżała nad miastem, co o tak późnej porze roku — pod koniec października — nie było zjawi-

skiem szczególnym. Głos sygnaturki kościelnej z trudem przebijał się przez tę gęstą watę; brzmiał głucho i

nienaturalnie.

Dochodziła dziewiąta wieczór. Doktor Wiślicki kończył pokolacyjną herbatę i przeglądał w gazecie

program telewizyjny, a jego żona Ewa pilnowała w łazience ablucji swej parki: sześcioletniego Januszka i

czteroletniej Marty. Marcie trzeba było pomóc przy myciu, a chłopiec, jeśli nad nim nikt nic stal, skutecznie

markował mycie, tłumacząc, że ma „wodowstręt". Próżno tata — lekarz tłumaczył mu. na czym polega ta

choroba, przestrzegając przed kontaktem z zarażonymi wścieklizną zwierzętami. Dla Januszka „wodo-

wstręt" brzmiał jednoznacznie.

Doktor właśnie wstał, by włączyć telewizor, . kiedy odezwał się dzwonek telefonu. Wiślicki by! ordy-

natorem na oddziale położniczym tutejszego szpitala i późne telefony stanowiły rzecz normalną.

— Ja odbiorę! — krzyknął do żony, która już wychylała się z łazienki.

— Dobrze, bo mam, mokre ręce. Telefon stał w przedpokoju.

— Halo, czy doktor Wiślicki? — spytał kobiecy głos, gdy podniósł słuchawkę.

— Tak, słucham.

— Dzwonię z oddziału, pielęgniarka dyżurna. Panie doktorze, z Ponińską spod czwórki jest coś nie-

dobrze, zdaje się, że ma zapaść.

— A gdzie jest lekarz dyżurny, doktor Kwacz?

— Wyskoczył do domu na kolację, a przedtem mówił, że zepsuł mu się telefon, więc nie wiedziałam,

co robić i pozwoliłam sobie... -

— No, w porządku. Dobrze pani zrobiła, zaraz tam będę.

Kiedy wkładał w przedpokoju buty, żona prowadziła dzieci w piżamkach do ich sypialni.

— Co, znowu idziesz na oddział?

— Tak, stan jednej z chorych jest tam niedobry. Muszę zobaczyć, bo Kwacz wyszedł.

— Kwacz? — zdziwiła się pani Ewa. — Zawsze taki sumienny...

— Nic wielkiego, mieszka nie opodal, za kwadrans wróci.

— Tylko nie siedź długo. W nocnym kinie jest dziś film z Marilyn Monroe.

— Wezmę samochód, będzie szybciej.

Do szpitala nie było daleko, samochód stal na dworze, bo w garażu, obok willi Wiślickich, remonto-

wano drzwi.

Ciekawe — myślał w samochodzie lekarz —co też Ponińskiej mogło się stać? Dziś rano czuła się zu-

pełnie nieźle.

W szpitalu, na schodach, pierwszym człowiekiem, na którego natknął się ordynator, był lekarz dyżur-

ny — Kwacz. Schodził na dół, gdzie mieściła się stołówka dla personelu.

— O, już wróciłeś?

— Niby skąd?

— Nie byłeś w domu, na kolacji?

— Gdzież tam. Zawsze podczas dyżurów jadam w stołówce, właśnie tam idę. Żona twierdzi, że to

zdrowo, bo potem bardziej mi smakują jej posiłki.

— A co z Ponińską?

— A co. ma być?

— No przecież miała zapaść!

— Skąd, nic o tym nie wiem.

Ordynator zostawił zdumionego Kwacza na podeście schodów i klnąc pod nosem pognał na górę. Le-

karz dyżurny pokręcił głową i wrócił również na oddział.

W dyżurce pielęgniarek, która mieściła się w specjalnej wnęce pośrodku korytarza, w głębokim fotelu

siedziała siostra Lucyna Czerwińska zagłębiona w lekturze „Przyjaciółki". Druga pielęgniarka, korpulentna

blondyna, układała na tacce strzykawki i ampułki.

— Dzwoniła pani do mnie?! — ostro zwrócił się ordynator do siostry.

Niebieskie oczęta zaokrągliły się jak spodki.

— Skąd, panie ordynatorze!

— A pani?

— Nawet nie podchodziłam do telefonu — odpowiedziała druga z dyżurnych sióstr. — Najpierw po-

dawałam leki. potem pomagałam przy kolacji, a teraz szykuję się do zabiegów.

— To co, do cholery, za kawały! A Ponińska w porządku?

— Oczywiście, nawet brała dolewkę zupy.

— Zobaczę. Nikt z tego aparatu nie dzwonił?

— Owszem, jedna pacjentka. Dzwoniła do męża.

— S łyszała panie rozmowę?

— Ja słyszałam. — Lucyna nie wiadomo czemu uśmiechnęła się, z czym „miss szpitala" (jak nazywała

ją męska część personelu) było bardzo do twarzy. — Powiedziała mężowi, że od porodu już go nie kocha.

Ale przecież one wszystkie tak mówią.

— No dobra. Zajrzę do tej Ponińskiej. Po chwili był już w sali numer cztery.

— Dobry wieczór, jak się panie czują?

W oczach dłużej leżących pacjentek odmalowało się zdziwienie na widok ordynatora o tak niezwykłej

porze.

— Dziękujemy, panie ordynatorze, nieźle.

— Ja to nijak spać nic mogę — poskarżyła się korpulentna kobieta spod okna. Wszyscy lekarze ją znali

z tej dolegliwości, bo wysypiała się przez cały dzień.

— Dobrze, dostanie pani tabletkę. A pani? — zwrócił się do Ponińskiej.

— A, tak sobie. Ale na ogól nieźle. Tylko jedzenie słabe, a ja apetyt mam, panie ordynatorze.

— Cóż poradzić, takie stawki żywieniowe. Niech mąż coś poda.

Ponińska zapłoniła się.

— Panienką, niestety, jestem. A mama na nogi słabuje, nie dojedzie do miasta.

— No cóż. dobranoc paniom.

Wiślicki nawet nie zauważył, że asystowali mu Kw-acz i siostra Lucyna.

— Co to za idiotyczne kawały — denerwował się ordynator — tak mnie zrobić w konia!

Opowiedział im przebieg wypadków.

— Wygląda na to, że ktoś cię chciał z domu wyciągnąć — po chwili namysłu rzekł Kwacz. — Na two-

im miejscu wracałbym jak najprędzej.

— Cholera, może masz rację. Cześć, bywajcie. ' Po chwili był już przy samochodzie. Gdy otworzył

drzwi i usiadł za kierownicą, uderzyło go dziwne pochylenie do przodu karoserii. Wysiadł i sprawdził

przednie koła; obie felgi dotykały ziemi. Było ciemno, więc po omacku ręką sprawdził jeden wentyl. Ani

nakrętki, ani właściwego wentylka.

Rany boskie, Kwacz miał rację! — pomyślał. W pobliżu jak na złość ani jednej karetki, nie mówiąc

już o taksówkach. Niemal biegiem puścił się w stronę domu, licząc, że jakiś pojazd spotka po drodze. Przed

oczyma miał wizję zgliszcz swojej willi, ze skrwawionymi zwłokami żony wewnątrz.

***

Notatka w ,,Echu Południa „Zuchwały napad"

„Wczoraj wieczorem dwóch uzbrojonych osobników wtargnęło do mieszkania znanego w N. lekarza

ginekologa podczas jego nieobecności. Odbyło się to po uprzednim podstępnym wywabieniu go z domu.

Grożąc porwaniem obojga dzieci, zażądali od przerażonej małżonki lekarza wydania wszystkich pieniędzy i

kosztowności. Ulegając przemocy musiała na to się zgodzić.

Milicja jest już na tropie przestępców, a o dalszym przebiegu wypadków poinformujemy naszych Czy-

telników po zakończeniu śledztwa".

Fragmenty zapisu magnetofonowego z przesłuchania Ewy Wiślickiej w Komendzie Miejskiej:

Pytanie. — Teraz proszę nam dokładnie opowiedzieć przebieg samego wypadku.

Odpowiedź. — Było to zaraz po wyjeździe męża, o którym to fakcie opowiadałam przed chwilą. Roz-

legł się dzwonek u drzwi. Myślałam, że czegoś zapomniał, więc pytam: „To ty? „Tak" — pada odpowiedź.

„Czemu sobie nie otworzysz, nie wziąłeś klucza?" „Nie" — odpowiedział.

P. — Nie zauważyła pani zmiany głosu u swego męża?

O. — Może trochę był inny, ale w końcu mówił tak mało i zza grubych drzwi, że nie wydawało mi się

to podejrzane.

P. — Dobrze, i co dalej?

O.— Jak tylko otworzyłam, to jeden z nich kopnął drzwi tak mocno, że boleśnie uderzyły mnie w ramię

i o mało nie przewróciły.

P. — Mieli broń?

O. — Jeden z nich miał nóż. Ten który wszedł pierwszy. Musiałam z przerażeniem się w ten nóż wpa-

trywać. bo powiedział coś takiego: „Nie bój się, to nie na ciebie". Potem podszedł do telefonu i przeciął ka-

bel. Właściwie nie tylko przeciął, ale kawałek wyciął i rzucił w kąt. „Żeby nie przyszła pani ochota gdzieś

dzwonić po naszym wyjściu" — powiedział ten drugi. W ogóle był grzeczniejszy.

P. — Czy różnili się czymś między sobą? Jak by ich pani opisała?

O. — Właściwie nic. Byli mniej więcej tego samego wzrostu, może jeden nieco tęższy. Ale nie przy-

sięgnę, bo tak byłam zdenerwowana.

P. — Rozumiem. Byli w maskach?

O. — Tak, to znaczy mieli twarze do oczu zasłonięte chustkami.

P. — I co dalej?

O, — „Forsa albo dzieciaki".'— „Nie rozumiem" — mówię. „Dobrze rozumiesz" — To ten pierwszy.

— „Albo dajesz cały szmal, i to z zielonymi, a także złotko, albo my pakujemy małe do samochodu. Wtedy

już do sądnego dnia ich nie zobaczysz". Nogi się pode mną ugięły, myślałam, że zemdleję. „Dobrze" —

mówię — „dam wszystko co mamy". Kiedy szłam do kasy z kluczami, jeden z nich — znów ten bardziej

brutalny — wyrwał mi je z ręki i sam otworzył.

P. — Nie bał się jakiejś sygnalizacji alarmowej, zaszyfrowanego zamka?

O. — Ach, skąd, to taka zwykła metalowa kaseta, gdzie trzymamy gotówkę.

P. — Jak wiele lego było?

O. — Nie wiem dokładnie. W gotówce coś ponad sto tysięcy złotych, bo właśnie mieliśmy zmieniać

samochód, więc mąż wycofał z PKO. Było też trochę dolarów. Miały być wpłacone na konto dewizowe, ale

tak się zwlekało. Trochę mojej biżuterii.

P. — Czy byli w rękawiczkach, czy bez?

Ewa wzywa 07 - 119 - Gabrusiewicz Aleksander - Kwadratura trójkąta.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: