Trombocyt – podłużna komórka pozbawiona jądra odgrywająca u większości kręgowców istotną rolę w procesach krzepnięcia krwi. U człowieka zwana także płytką krwi, a dawniej płytką Bizzozera.
Są to dyskowate struktury, mniejsze od pozostałych komórkowych składników krwi człowieka, otoczone błoną komórkową fragmenty cytoplazmy megakariocytów, które znajdują się w szpiku kostnym. Zawierają w cytoplazmie szereg ziarnistości zawierających liczne mediatory biologiczne, a na powierzchni glikoproteiny spełniające funkcje receptorowe. Płytki krwi są odpowiedzialne za proces inicjacji krzepnięcia, fibrynolizy i skurczu naczyń krwionośnych. W razie uszkodzenia tkanki, w osoczu rozpoczyna się seria reakcji chemicznych, w wyniku których fibrynogen zostaje przekształcony w cząsteczki fibryny, te zaś zlepiają się, tworząc siateczkę zasklepiającą ranę. W siatce tej więzną następnie erytrocyty i trombocyty – w wyniku czego powstaje skrzep. Płytki krwi nie przypominają ani białych krwinek (leukocytów), ani czerwonych krwinek (erytrocytów).
Norma płytek krwi u (dorosłego) człowieka wynosi 200–400 tys./mm³ krwi[1]. Żyją od 1 do 2 tygodni.
Zaburzenia związane z płytkami krwi:
* trombocytopenia (małopłytkowość) – obniżona poniżej normy liczba płytek krwi.
* trombocytoza lub trombocytemia – zwiększona powyżej normy liczba płytek.
* trombastenia lub trombopatia – upośledzenie funkcji płytek.
Koncentrat płytkowy uzyskuje się z krwi oddawanej przez krwiodawców w procesie trombaferezy.
Milka02