Deklaracja rozdział 1.pdf

Rozdział pierwszy

11 stycznia 2140 roku

Nazywam się Anna.

Nazywam się Anna i nie powinno mnie tutaj być. Nie powinnam istnieć.

Ale istnieję.

To nie moja wina, że tu jestem. Nie prosiłam się na świat. Ale nie mam

przez to prawa czuć się lepsza. Znaleziono mnie jednak wcześnie, więc

jest jakaś nadzieja. Przynajmniej tak twierdzi pani Pincent. To ona kieuje

Grange Hall. Jest przełożoną zakładu. Grange Hall to miejsce, w którym

mieszkam. Takich jak ja wychowuje się tutaj po to, żeby byli Użyteczni –

bo to „najmniejsze zło”, jak mawia pani Pincent.

W odróżnieniu od niej nie mam innego imienia. Pani Pincent nazywa się

Margaret Pincent. Niektórzy mówią na nią „Margaret”, większość zwraca

się do niej „Pani Pincent”, a my nazywamy ją zawsze przełożoną

zakładu. Ostatnio również zaczęłam na nią mówić „Pani Pincent”,

chociaż nie w jej obecności – nie jestem taka głupia.

Legalni ludzie mają zwykle dwa imiona, czasami więcej.

Ale nie ja. Jestem po prostu Anna. Według pani Pincent tacy jak ja nie

potrzebują więcej imion. Jedno w zupełności wystarczy.

Prawdę mówiąc, ona nawet nie lubi imienia „Anna”. Wyjaśniła mi, że

próbowała je zmienić, kiedy mnie tu przywieziono. Ale byłam upartym

dzieckiem i nie reagowałam na żadne inne imiona, więc w końcu pani

Pincent dała za wygraną. I dobrze. Lubię imię „Anna”, mimo że nadali mi

je rodzice.

Nienawidzę swoich rodziców. Oni złamali Deklarację. Myśleli wyłącznie o

sobie. Są teraz w więzieniu, nie wiem gdzie. Nikt z nas nie zna losu

swoich rodziców. No i bardzo dobrze, i tak nie miałabym im nic do

powiedzenia.

Każdy z nadmiarów w zakładzie ma tylko jedno imię. To jedyna z rzecz,

która nas wyróżniają, jak mówi pani Pincent. Oczywiście, nie

najważniejsza. Jedno imię to naprawdę tylko drobiazg. Czasami tęsknię

za nazwiskiem. Nawet jakimś okropnym – w ogóle bym się tym nie

przejmowała. Kiedyś nawet zapytałam panią Pincent, czy mogłabym się

nazywać „Anna Pincent”, mieć jej nazwisko po swoim imieniu. Ale to ją

naprawdę rozgniewało: uderzyła mnie mocno w twarz i zabroniła

wydawania mi przez tydzień ciepłych posiłków. Pani Larson, nasza

instruktorka szycia, wytłumaczyła mi później, że zniewagą jest sama

myśl o tym, że ktoś taki jak ja mógłby nosić nazwisko pani Pincent –

jakbym mogła być z nią spokrewniona.

Właściwie to mam coś w rodzaju innego imienia, ale to raczej przedimię,

a nie nazwisko. Każdy z wychowanków zakładu ma je takie samo, więc

trudno to nazwać imieniem. Na liście, którą nosi przy sobie pani Pincent,

figuruję jako:

nadmiar Anna.

Ale tak naprawdę to raczej opis niż imię. Wszyscy w Grange Hall

jesteśmy nadmiarami. Nadmiarowi w stosunku do potrzeb i możliwości.

Naprawdę mam szczęście, że tu jestem. Mam szansę odkupić Grzechy

rodziców, jeśli tylko będę pracowała wystarczająco ciężko i dostanę

przydział. Pani Pincent mówi, że nie każdy ma taką szansę. W

niektórych krajach nadmiary są zabijane, usypiane jak zwierzęta.

Oczywiście nie u nas. W Anglii pomaga się nadmiarom stać się

Użytecznymi dla innych, więc nie jest całkiem źle, że się urodziliśmy.

Grange Hall założono z powodu potrzeb legalnych ludzi, potrzeb

dotyczących pracowników fizycznych. Dlatego musimy pracować tak

ciężko: żeby okazać wdzięczność.

Jednak w ośrodku dla nadmiarów nie można zapewnić miejsca każdemu

nadmiarowi urodzonemu gdzieś na świecie. To jak kropla, która

przepełnia czarę, mówi pani Pincent. Każdy nadmiar może być tą

ostatnią, która spowoduje wylanie się wody. Zapewne uśpienie to

najlepszy sposób dla wszystkich. W końcu któż chciałby być kroplą w

powodzi, która zatopi Matkę Naturę? Właśnie dlatego nienawidzę

rodziców. To przez nich tu jestem. Oni myśleli wyłącznie o sobie.

Czasami zastanawiam się nad losem nadmiarów, które są usypiane.

Zastanawiam się, jak Władze to robią i czy to boli. Ciekawe, skąd w tych

krajak biorą służące i pomoce domowe. Albo innych pracowników

fizycznych. Moja koleżanka Sheila mówi, że u nas też czasami usypiają

dzieci, ale jej nie wierzę. Pani Pincent twierdzi, że Sheila ma zbyt

wybujałą wyobraźnię i że to przyniesie jej kiedyś zgubę. Nie wiem, czy

wyobraźnia Sheili jest zbyt bujna, ale sądzę, że ona zmyśla. Na przykład

kiedy przyjechała, przysięgała mi, że jej rodzice nie podpisali Deklaracji,

że jest legalna, że to wielkie nieporozumienie, bo przecież oni dokonali

Rezygnacji. Wciąż się upierała, że przybędą tutaj, żeby ją zabrać, kiedy

już wszystko się wyjaśni.

Oczywiście – nigdy się nie pojawili.

W Grange Hall jest nas pięćset. Jestem jedną z najstarszych nadmiarów

i przebywam tutaj najdłużej. Zamieszkałam w zakładzie, kiedy miałam

dwa i pół roku – wtedy mnie znaleziono. Rodzice trzymali mnie na

strychu, możecie w to uwierzyć? Widocznie sąsiedzi usłyszeli mój płacz.

Wiedzieli, że w domu nie powinno być dzieci, więc powiadomili Władzę.

Bardzo wiele zawdzięczam tym sąsiadom, mówi pani Pincent. Dzieci w

jakiś sposób wiedzą, co dla nich najlepsze – pewnie płakałam dlatego,

że chciałam zostać odnaleziona. Cóż innego mogłam zrobić? Czy

miałam spędzić całe życie na strychu?

W ogóle nie pamiętam już strychu, ani rodziców. Myślę, że kiedyś

pamiętałam, ale nie jestem pewna. To, co sobie później przypominałam,

mogło być snem. Dlaczego ktoś miałby łamać Deklarację i mieć dziecko

po to, żeby je później trzymać na strychu? To po prostu strasznie głupie.

Nie pamiętam też za bardzo swojego przybycia do Grange Hall, ale

trudno się temu dziwić. Co można zapamiętać, mając dwa i pół roku?

Wiem tylko, że było mi zimno, że zdzierałam sobie gardło, wołając

rodziców. Wtedy jeszcze nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo byli

samolubni i głupi. Pamiętam też, że cokolwiek zrobiłam, pakowałam się

w kłopoty. Ale to naprawdę wszystko.

Już nie pakuję się w kłopoty. Nauczyłam się odpowiedzialności, mówi

pani Pincent, i jestem gotowa zostać wartościowym zasobem.

„Wartościowy zasób Anna” – to brzmi znacznie lepiej niż „nadmiar”.

Jestem gotowa stać się wartościowym zasobem dlatego, że szybko się

uczę. Umiem wzorowo przyrządzić pięćdziesiąt potraw, a czterdzieści –

zadowalająco. Z mięsem radzę sobie trochę lepiej niż z rybami. Ale

jestem też dobrą krawcową i według ostatniej oceny będę mogła zostać

porządna pomocą domową. Jeśli będę zwracać większą uwagę na

szczegóły, następnym razem otrzymam jeszcze lepszą opinię. A to

oznacza, że za sześć miesięcy, gdy już opuszczę Grange Hall, będę

mogła trafić do jednego z lepszych domów. Za sześć miesięcy skończę

piętnaście lat. Wtedy już będę sama musiała dawać sobie radę, mówi

pani Pincent. Mam szczęście, że odbyłam tak dobre szkolenie i znam

Swoje Miejsce – ludziom z najlepszych domów to się podoba.

Nie jestem pewna, co czuję na myśl o opuszczeniu Grange Hall. Jestem

chyba podekscytowana, ale też się boję. Nie byłam nigdy dalej niż we

wsi, w domu, w którym odbywałam trzytygodniową praktykę, kiedy

zachorowała pomoc domowa właścicielki. Pani Kean, instruktorka

gotowania, zaprowadziła mnie tam w pewien piątkowy wieczór i odebrała

po zakończeniu praktyki. Za każdym razem było ciemno, więc niewiele

zobaczyłam po drodze.

Dom, w którym pracowałam, był piękny. Zupełnie nie przypominał

Grange Hall – pokoje pomalowano na jasne, ciepłe kolory. Na podłodze

leżały grube dywany, na których można było przyklęknąć, nie zdzierając

sobie przy tym kolan. Ogromne sofy wyglądały tak, że chciałam się na

nich zwinąć w kłębek i spać bez końca.

Dom miał wielki ogród, który było widać z każdego okna. Rosło w nim

mnóstwo pięknych kwiatów. Na tyłach ogrodu było coś, co nazywało się

grządką. Pani Sharpe uprawiała na niej warzywa, chociaż kiedy u niej

byłam, żadne akurat nie rosły. Żywności nie można było już

transportować samolotami po świecie, więc każdy musiał uprawiać

warzywa na własne potrzeby. Niekiedy pani Sharpe sadziła też kwiaty.

Mówiła, że stanowią Nadużycie i nie są tolerowane przez Władze, ale jej

zdaniem było one ważne. Wydaje mi się, że miała rację: kwiaty mogą

być czasem równie istotne jak jedzenie. Zależy, czego akurat pragniemy.

Pani Sharpe od czasu do czasu włączała w domu grzejniki, więc nigdy

nie było w nim zimno. Była bardzo miła i dobra. Kiedyś, gdy sprzątałam

jej sypialnię, zaproponowała mi, żebym użyła jej szminki. Odmówiłam,

bo pomyślałam, że może o tym opowiedzieć pani Pincent. Potem jednak

tego żałowałam. Pani Sharpe rozmawiała ze mną prawie tak, jakbym nie

była nadmiarem. Mówiła, że to miło znów mieć w domu jakąś młodą

buzię.

Chciałabym, dalej być jej pomocą domową.

Uwielbiałam tam pracować – przede wszystkim dlatego, że pani Sharpe

była taka miła i nie uderzyła mnie ani razu. Ale także dlatego, że lubiłam

oglądać zdjęcia, które wisiały na wszystkich ścianach, zdjęcia

przedstawiające niesamowite miejsca. Na każdej fotografii była pani

Sharpe – uśmiechnięta, trzymająca szklankę lub stojąca przed

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: