Roberts Nora - Skazani na siebie.pdf - ██ Sensacja i Kryminały(1) - wojomak

NORA ROBERTS

SKAZANI NA SIEBIE

ROZDZIAŁ 1

Sto pięćdziesiąt milionów dolarów to nie była suma, na którą mo na by kichać. adna z osób

znajdujących się w przestronnej bibliotece w Jolley's Folley by sobie na to nie pozwoliła. adna z

wyjątkiem Pandory. Zrobiła to bez skrępowania, zasłaniając się tylko papierową chusteczką. Potem

wysiąkała nos i odchyliła się, czekając, by krople, które dys-kretnie zapuściła, przyniosły jej

oczekiwaną ulgę. Wiele by dała, eby nie złapać tego piekielnego przeziębienia. Co więcej, wolałaby

znajdować się w tej chwili w jakimkolwiek innym miejscu na świecie.

Otaczały ją dziesiątki ksią ek, które przeczytała, i setki, których nie poznała, choć spędziła w tej

bibliotece wiele godzin. Zapach skóry, w którą były oprawione, mieszał się z lekko wyczuwalną

wonią kurzu. Pandora wolała to ni duszący aromat lilii umieszczonych w trzech wazonach.

W jednym rogu pokoju stał komplet szachów z marmuru i kości słoniowej, przy którym rozegrała z

wujem Jolleyem niejedną partię. Wuj uwielbiał szachy. Jego przeciwnik nie powinien dać się zwieść

okrągłej dobrodusznej twarzy i niewinnemu spojrzeniu. Wuj z zapałem oszukiwał, ale Pandora za

bardzo się tym nie przejmowała. Kochała wuja. Na dobrą sprawę było jej wszystko jedno, a wuj

uwielbiał wygrywać - obojętne, uczciwie czy nie.

Kiedy ju kogoś kochała - a uczuciem tym obdarzyła niewiele osób w yciu - kochała całym sercem i

duszą. Miała w sobie niepohamowaną energię i elazną nieustępliwość.

Kochała wuja Jolleya na swój spontaniczny, impulsywny sposób, akceptując wszystkie jego

dziwactwa. Liczył sobie dziewięćdziesiąt trzy lata, ale nigdy nie był ani nudny, ani gderliwy.

Miał młodzieńczy sposób bycia i nietuzinkowe poczucie humoru.

Na miesiąc przed jego śmiercią poszli na ryby, prawdę mówiąc, kłusowali w stawie nale ącym do

sąsiada. Kiedy złapali więcej pstrągów, ni zdołaliby zjeść, odesłali kilka właścicielowi -

oczyszczonych i zamro onych. Nie wiedzieli, czy sąsiad był tym zachwycony.

Będzie jej brakowało wuja Jolleya. Patrzył teraz na nią z ogromnego portretu z charakterystycznym

uśmiechem, jaki przybierał niezale nie od tego, czy robił milionowy interes, czy podawał

wiceprezydentowi drinka. Ju za nim tęskniła. Nikt z jej rozsianej po świecie rodziny nie rozumiał jej

i nie akceptował tak jak on. To jeszcze jeden powód, dla którego go uwielbiała.

Pogrą ona w alu, rozdra niona z powodu przeziębienia, słuchała Edmunda Fitzhugh, objaśniającego

monotonnym głosem szczegóły testamentu wuja Jolleya. Maximillian Jolley McVie nigdy nie był

mistrzem zwięzłego wypowiadania się. Zawsze powtarzał, e jeśli ma się coś zrobić, nale y to zapiąć

na ostatni guzik. Jego testament i ostatnia wola były dobitnym potwierdzeniem tego przekonania.

Nie starając się nawet ukryć znudzenia, Pandora zaczęła przypatrywać się osobom zgromadzonym w

bibliotece.

Nazwanie ich ałobnikami byłoby rodzajem złośliwego artu, który na pewno spodobałby się

Jolleyowi.

Był tutaj jedyny yjący syn Jolleya, Carlson z oną. Jak te ona ma na imię? Lona?

Mona? Zresztą, co to ma za znaczenie. Siedzieli sztywno, przyobleczeni w czerń. Skojarzyli się

Pandorze z krukami, które przysiadły na przewodzie telefonicznym, czekając na jakiś smakowity

kąsek.

Była te kuzynka Ginger, słodka, śliczna, zupełnie nieszkodliwa, ale nie grzesząca nadmiarem

inteligencji. Tym razem uło yła jasne włosy w stylu Jean Harlow. Ocię ały, nachmurzony kuzyn Biff

wyglądał w czarnym ubraniu niczym jeden z braci Brooks. Siedział

rozparty w fotelu, ze skrzy owanymi nogami, jakby obserwował grę w polo. Pandora była pewna, e

śledzi ka de słowo adwokata. Jego ona - czy to Laurie? - przybrała sztuczny, pełen szacunku wyraz

twarzy. Pandora wiedziała, e nie odezwie się ani jednym słowem, chyba e po to tylko, by jak echo

powtórzyć to, co powie Biff. Wuj Jolley uwa ał ją za głupią nudziarę. Pandora, choć niechętnie,

przyznawała mu rację.

Wuj Monroe, jak zawsze zadowolony z siebie, palił cygaro, nie bacząc na to, e jego siostra, Patience,

zawzięcie macha chusteczką. Mo e właśnie dlatego, pomyślała Pandora.

Wuj Monroe nade wszystko lubił robić siostrze na złość.

Kuzyn Hank wyglądał jak prawdziwy macho, silny i umięśniony, w czym dorównywała mu ona o

posturze atletki, Meg. W czasie miesiąca miodowego przewędrowali całe Appalachy. Wuj Jolley

zastanawiał się, czy przed pójściem do łó ka uprawiali gimnastykę.

Przypomniawszy to sobie, Pandora omal nie zachichotała. Szybko jednak przysłoniła usta chusteczką,

po czym przeniosła wzrok na kuzyna Michaela. A mo e to był kuzyn z jakiejś bocznej linii? Słabo

orientowała się w powiązaniach rodzinnych. Zdaje się, e jego matka była krewną wuja Jolleya

poprzez drugie mał eństwo syna Jolleya. Okropnie to pogmatwane, pomyślała. Ale i Michael

Donahue był skomplikowanym mę czyzną.

Wiedziała, e wuj Jolley wyró niał go spośród innych krewnych. Jeśli o nią chodzi, ktoś, kto zamiast

zająć się czymś po ytecznym, zarabia na ycie pisaniem scenariuszy telewizyjnych seriali, jest paso

ytem. Z przyjemnością przypomniała sobie, e kiedyś powiedziała mu to bez ogródek.

No i oczywiście nie mogło się obejść bez kobiet. Jeśli mę czyzna umawia się z dziewczynami z

okładek i aktoreczkami, zapewne nie jest zainteresowany intelektualnymi dysputami. Pandora

uśmiechnęła się, przypomniawszy sobie, jak wyraziła wprost swoją opinię, kiedy Michael ostatni raz

odwiedził wuja Jolleya. Wuj się wtedy zaśmiewał.

Na dobrą sprawę ze wszystkich obecnych w tym pokoju to właśnie Michael Donahue troszczył się o

starszego pana i przysparzał mu więcej radości ni ktokolwiek inny z rodziny, z wyjątkiem jej samej.

Pandora zatrzymała na nim wzrok. Wyglądał na mało zainteresowanego tym, co się wokół niego

dzieje. Przybrał nieco arogancką pozę, zacisnął wargi w linijkę. Pandora uwa-ała, e z całej twarzy

Donahue właśnie usta są najbardziej pociągające.

Wujowi Jolleyowi Michael od razu przypadł do gustu, o czym zresztą powiedział

Pandorze. Sam był niski i okrągły i być mo e dlatego smukła sylwetka i pociągła, wyrazista twarz

młodego krewnego wydały mu się interesujące. Pandorze te mo e by się podobał

Michael, gdyby nie jego spojrzenie, najczęściej nieobecne i obojętne.

W tej chwili wyglądał jak jeden z bohaterów swoich seriali. Niedbale oparty o ścianę, w eleganckim

garniturze i krawacie, myślami błądzący daleko stąd. Ciemne włosy miał w nieładzie, jakby po

jeździe kabrioletem zapomniał u yć grzebienia. Wyglądał na znudzonego całą tą sytuacją.

Pandora ałowała, e się nie zaprzyjaźnili. Chętnie porozmawiałaby o wuju Jolleyu z kimś, kto tak jak

ona tolerował jego humory i fanaberie.

Nie ma sensu tak myśleć. adna z osób znajdujących się w bibliotece nie była sobie bliska. Wuj Jolley

zgromadził ich tutaj, a teraz przypatrywał się im z portretu ze złośliwą satysfakcją.

Westchnęła, po raz kolejny wysiąkała nos i ponownie próbowała skupić się na słowach Fitzhugh, ale

niewiele do niej docierało.

Jeszcze godzina, pomyślał Michael, a nie wytrzymam. Tkwił tu tylko dlatego, e kochał tego

zwariowanego staruszka. Jeśli ostatnią rzeczą, jaką mo e jeszcze dla niego zrobić, jest przebywanie

w tym pokoju ze stadem sępów i słuchanie zawiłości testamentu, zrobi to.

Gdy tylko ten spektakl dobiegnie końca, naleje sobie brandy i wypije w samotności za spokój duszy

starszego pana. Jolley uwielbiał brandy.

Kiedy Michael był jeszcze młodym chłopcem, pełnym zwariowanych pomysłów, które nie mogły

liczyć na zrozumienie rodziców, wuj Jolley słuchał go cierpliwie i zachęcał

do marzeń. Ilekroć Michael przyje d ał do Folley, znajdował w osobie wuja cierpliwego i chętnego

słuchacza swoich niestworzonych opowieści. Michael nigdy tego nie zapomniał.

Kiedy otrzymał pierwszy raz Emmy Award za jeden ze swoich seriali, Ucieczka Logana, przyleciał z

Los Angeles do Catskills i wręczył statuetkę wujowi. Wcią jeszcze stała w jego sypialni.

Michael słuchał jednostajnego głosu adwokata i marzył o papierosie. Rzucił palenie dopiero co, a

dokładnie przed dwoma dniami, czterema godzinami i trzydziestoma pięcioma minutami.

Przytłaczała go obecność ludzi, których zgromadziła śmierć Jolleya. Uwa ali go za starego

zwariowanego, choć nieszkodliwego, nudziarza. Posiadłość warta sto pięćdziesiąt milionów

dolarów to jednak zupełnie co innego. Michael patrzył, jak wodzą taksującym wzrokiem po meblach

w bibliotece. Mo e i nie były w ich guście, ale mo na by je przecie spienię yć. Wiedział, e wuj

kochał te swoje stare wiktoriańskie meble.

Roberts Nora - Skazani na siebie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: