Banana Yoshimoto - Tsugumi.pdf - Banana Yoshimoto - ssonja

Yoshimoto Banana

Tsugumi

(Tsugumi)

Przełożyła Gabriela Rzepecka

S&C

EXLIBRIS

Skrzynka duchów

Trzeba przyznać, że Tsugumi była okropna.

Opuściłam moje rodzinne miasteczko, gdzie wszystko spokojnie kręciło

się wokół rybołówstwa i turystyki. Pojechałam na uniwersytet do Tokio. Tu

też żyje się całkiem fajnie.

Nazywam się Maria Shirakawa. Noszę imię Matki Boskiej.

Ale nie jestem szczególnie do niej podobna. Mimo to wszyscy moi nowo

poznani znajomi uważają mnie za wielkoduszną i opanowaną.

Jestem człowiekiem z krwi i kości, i to całkiem niecierpliwym. Choć

zdarza się, że i mnie to zastanawia. Tokijczycy złoszczą się o wszystko: że

deszcz pada, że odwołano wykład, że pies nasikał... Być może rzeczywiście

trochę się od nich różnię. Jak tylko wzbierze we mnie złość, zaraz opada,

niczym cofające się fale, które wsiąkają w piasek. Tak to jest, jak się

wychowało na wsi – przekonywałam samą siebie. Ostatnio jednak ten

wstrętny wykładowca nie przyjął ode mnie pracy, bo minimalnie

przekroczyłam termin. To właśnie wtedy, nagle, gdy wracałam wściekła do

domu, gapiąc się na zachodzące słońce, zrozumiałam.

To przez Tsugumi..., a raczej dzięki Tsugumi!

Każdy człowiek wścieka się o coś przynajmniej raz dziennie.

Zauważyłam, że ja w takich chwilach, zupełnie nieświadomie, jak jakąś

sutrę*, powtarzam sobie w duszy zawsze to samo: To nic w porównaniu z

Tsugumi. Przy Tsugumi uświadomiłam sobie chyba, że takie wściekanie się

do niczego nie prowadzi. I gdy tak gapiłam się na lśniące pomarańczowo

niebo, zachciało mi się płakać.

Nie wiedzieć czemu, pomyślałam nagle: Miłość sprawia wrażenie, jakby

płynęła bez końca, zupełnie jak woda iv wodociągach. Można odkręcić

kurek i lać, a z pewnością jej nie zabraknie.

Ta historia to moje wspomnienia z wakacji, podczas których po raz

ostatni wróciłam nad morze do miasteczka mojego dzieciństwa. Mieszkańcy

tradycyjnego Zajazdu Rodziny Yamamoto, o których opowiem,

przeprowadzili się i już pewnie nigdy z nimi nie zamieszkam. Dlatego mogę

jedynie wracać tam myślami, do chwil spędzonych z Tsugumi.

Tsugumi od urodzenia była beznadziejnie słaba. Wiele jej organów miało

wady. Lekarze orzekli, że nie pożyje długo, i rodzina przygotowana była na

najgorsze. Dlatego wszyscy wokoło rozpieszczali Tsugumi, jak mogli. Matka,

usiłując choć trochę wydłużyć życie córki, przeznaczała całą energię na

jeżdżenie po całej Japonii od szpitala do szpitala. W efekcie takiego

dorastania, jakby kroczek po kroczku, Tsugumi stała się niesłychanie

zuchwała. A fakt, że była w stanie prowadzić w miarę normalne życie, tylko

to potęgował. Tsugumi była złośliwa, wulgarna, przykra, samolubna,

rozpuszczona i niesłychanie wprost cwana. Tryumfowała niczym diabeł, gdy

idealnie w naj-

* Sutra – w buddyzmie jedna z części narracyjnych kanonicznej

literatury buddyjskiej Cprzyp. tłum.).

gorszym możliwym momencie, podle i prosto w twarz waliła obecnym

wszystko to, czego najbardziej nie chcieli usłyszeć.

Mieszkałam z matką w domku gościnnym przy Zajeździe Rodziny

Yamamoto – przy domu Tsugumi.

Mój ojciec przechodził ciężki okres. Chcąc ożenić się z moją mamą, starał

się o rozwód ze swoją poprzednią małżonką, z którą od dawna żył w

separacji. Wydawać by się mogło, że taka sytuacja – przyjazdy i odjazdy,

tam i z powrotem – musiała być dla nich ciężka, ale oni żyli marzeniami o

dniu, kiedy szczęśliwie zamieszkamy we trójkę w Tokio, i było im całkiem

dobrze.

Yamamotowie to rodzina, w którą weszła po ślubie młodsza siostra

mamy, ciotka Masako. Moja mama utrzymywała się, pomagając im w

kuchni zajazdu. W skład tej rodziny wchodziły cztery osoby: zarządzający

zajazdem wuj Tadashi, ciotka Masako i ich dwie córki: Tsugumi i jej starsza

siostra Yoko.

Na liście najbardziej udręczonych charakterem Tsugumi pierwsze trzy

miejsca należałoby przyznać ciotce Masako, Yoko i mnie. Wuj trzymał się

od niej z daleka. Prawdę mówiąc, wymienianie tutaj mojego imienia jest

arogancją, gdyż zdobywczynie pierwszych dwóch miejsc, opiekując się przez

lata Tsugumi, stały się tak łagodne, że należałoby je w tej sytuacji wpisać w

poczet aniołów.

Dodam jeszcze, że różnica wieku pomiędzy każdą z nas wynosiła rok: ja

byłam o rok starsza od Tsugumi, a Yoko ode mnie. Nigdy jednak nie

odczułam tego, że Tsugumi jest młodsza.

Mam wrażenie, że ona z wiekiem stawała się coraz gorsza. Okrucieństwo

Tsugumi nasilało się szczególnie wtedy, gdy jej stan się pogarszał i musiała

zostać w łóżku. Aby mogła sobie w spokoju zdrowieć, dostała na własność

śliczny dwuosobowy pokój na trzecim piętrze zajazdu. Pokój ten miał

najładniejszy widok – na morze. Piękne to było morze: w południe

połyskiwało w słońcu, w deszczowe dni burzyło się we mgle, a w nocy

migotały na nim światła statków łowiących kalmary.

Jako osoba zupełnie zdrowa, nie potrafię nawet sobie wyobrazić

frustracji odczuwanej każdego dnia, gdy nie jest się pewnym, czy to

przypadkiem nie jest ten ostatni. Myślę jednak, że gdybym to ja musiała

spędzać tyle czasu w tamtym pokoju, chciałabym tylko cieszyć się widokiem

morza i zapachem morskiej wody. Ale Tsugumi najwidoczniej była zupełnie

inna. Rwała kotary, zamykała szczelnie okiennice, wywracała jedzenie,

wszystkie książki z półki rozwalała po podłodze, przez cały rok pokój

wyglądał jak z Egzorcysty, na jego widok nawet członkowie jej łagodnie

usposobionej rodziny wydawali jęk rozpaczy. Kiedyś naprawdę

zafascynowała się czarną magią i tłumacząc, że to „moi czarni wyrobnicy",

trzymała w pokoju całą masę ślimaków, żab i krabów (te ostatnie wpisane

były na stałe w pejzaż okolicy). Podkładała je w pokojach gości, co

powodowało skargi. Doprowadzała tym do łez ciotkę, Yoko, a nawet wuja.

Jej zachowanie ich wykańczało. Nawet w takich chwilach Tsugumi śmiała

się szyderczo: „Co jest?! A jakbym tak jeszcze dziś wieczorem wyciągnęła

kopyta?! Ale byłoby wam łyso! Nie ryczcie więc!". Jej drwiąco uśmiechnięta

twarz wyglądała tajemniczo niczym oblicze Maitreyi*.

Tak, Tsugumi była piękna.

Miała długie czarne włosy, jasną delikatną karnację i ogromne oczy z

gęstymi, długimi rzęsami, rzucały one delikatne cienie, ilekroć spuszczała

wzrok. Jej drobne

* Maitreya – piąta reinkarnacja Buddy, Budda przyszłości mający się

odrodzić i poprowadzić wszelkie istoty uwięzione w niekończącym się cyklu

reinkarnacji do nirwany. Dla wyznawców New Age jest tym, kim dla

chrześcijan Chrystus. W sztuce wizerunki Maitreyi mają piękne, spokojne

oblicze Cprzyp. tłum.).

ręce i nogi, przez których skórę prześwitywały żyłki, były szczupłe i

długie, cała postać filigranowa. Wyglądała prześlicznie, jak cudna,

stworzona przez bogów laleczka. Od czasów gimnazjum Tsugumi podrywała

kolegów i przytulona do nich spacerowała po plaży. Zmieniała ich jak

rękawiczki. W tak małym miasteczku powinno to wywoływać przykre plotki,

ale wszyscy byli zdania, że łagodność i uroda Tsugumi są po prostu

obezwładniające. Faktycznie, na zewnątrz sprawiała wrażenie zupełnie

innej osoby, niż była w rzeczywistości, miała piękne opakowanie. Dobrze, że

nie brała się przynajmniej za gości w zajeździe. W przeciwnym razie Zajazd

Rodziny Yamamoto skończyłby jako dom publiczny.

Wieczór. Tsugumi spacerująca z chłopakiem po otaczającym plażę

wysokim nabrzeżu, z którego widać zapadającą w mroku zatokę. Nisko na

wieczornym niebie tańczą ptaki, cicho nadpływa szum lśniących fal.

Opustoszała plaża, po której biega jedynie pies, rozciąga się rozległa i biała

jak pustynia. Kilka łódek kołysanych wiatrem unosi się na wodzie. W oddali

sylwetki wysp zachodzą mgłą, chmury toną w delikatnie połyskującej

czerwienią wodzie.

Tsugumi spaceruje powoli, powolutku.

Chłopiec z troską podaje jej rękę. Tsugumi ze spuszczonym wzrokiem

bierze w swoją delikatną rączkę jego dłoń, unosi głowę i uśmiecha się do

niego delikatnie. Jej policzki lśnią w blasku zachodzącego słońca, jej

uśmiech jest ulotny jak zmieniające się z każdą chwilą, olśniewające

wieczorne niebo. Białe ząbki, delikatna szyja, wpatrzone w niego ogromne

oczy – cała jej postać przeplata się z piaskiem, wiatrem, szumem fal, jakby

zaraz miała się rozmyć i zniknąć. W przypadku Tsugumi rzeczywiście nie

byłoby w tym nic zaskakującego.

Biała spódnica Tsugumi łopocze na wietrze.

Niezła jest, aż tak potrafi się zmienić... – przeklinałam ją, ale ilekroć

obserwowałam takie sceny, zawsze zbierało mi się na płacz. Nawet dla

mnie, choć powinnam mieć w pamięci prawdziwe oblicze Tsugumi, był to

poruszający do głębi, smutny widok ściskający serce.

Prawdziwymi przyjaciółkami stałyśmy się z Tsugumi przy okazji

pewnego wydarzenia. Naturalnie, jako dzieci też bawiłyśmy się razem. Jeśli

tylko umiało się znieść jej znęcanie się i złośliwości, zabawa z Tsugumi była

naprawdę interesująca. W jej wyobraźni małe rybackie miasteczko było

światem bez granic. Nawet zwykłe ziarenko piasku stanowiło fragment

tajemnicy. Tsugumi była mądra i chętnie się uczyła. Miała całkiem dobre

stopnie jak na kogoś, kto ciągle bywał nieobecny z powodu choroby.

Wyszukiwała i czytała książki ze wszystkich możliwych dziedzin, miała więc

sporą wiedzę. Była też inteligentna, osoba mało inteligentna nie potrafiłaby

Banana Yoshimoto - Tsugumi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: