Nauka swiatowa i polska[1].Rozdzial 04.pdf

(646 KB) Pobierz
Microsoft Word - Nauka swiatowa i polska[1]. Rozdzial 04..doc
Rozdział 4
Węglowodany i ich metabolizm
Andrzej Dżugaj
Uniwersytet Wrocławski, Instytut Genetyki i Mikrobiologii, ul. Przybyszewskiego 63/77,
51-148 Wrocław, email dzugajan@biol.uni.wroc.pl
Wprowadzenie + Struktura i właściwości cukrów + Odkrycie glikolizy + Reakcje
glikolizy + Metabolizm glikogenu + Glukoneogeneza + Cykl pentozo-fosforanowy
+ Glikoneogeneza – nowy szlak metaboliczny + Rola cukrów w rozpoznawaniu
komórek i przekazywaniu informacji + Uwagi końcowe
Wprowadzenie
Węglowodany to inna nazwa cukrów i obu tych nazw używa się zamiennie.
Rola węglowodanów w codziennym pożywieniu jest powszechnie znana, chleba i
igrzysk domagali się starożytni Rzymianie, a chrześcijanie do dnia dzisiejszego
modlą się o chleb powszedni. O tym, że węglowodany są ważnym źródłem energii
wiedziano od dawna, natomiast o tym jak złożoną rolę pełnią cukry w
funkcjonowaniu żywych organizmów wiemy dopiero obecnie, dzięki wieloletnim
badaniom licznych laboratoriów na całym świecie. Wiemy także, że ssaki i ptaki są
wrażliwe zarówno na zbyt wysokie jak i zbyt niskie stężenie glukozy. Erytrocyty
wyłącznie, a neurony niemal wyłącznie, czerpią swą energię z glikolizy, brak
glukozy powoduje ich obumieranie. Zaledwie po trzech minutach braku glukozy
zaczynają się nieodwracalne zmiany w ośrodkowym układzie nerwowym.
Natomiast nadmiar glukozy prowadzi do śpiączki cukrzycowej oraz do
nieenzymatycznej glikozylacji białek. Dlatego też stężenie glukozy we krwi
obwodowej musi być utrzymywane w ściśle określonych granicach. Glukostaza
czyli utrzymywanie w miarę stałego stężenia glukozy w płynach ustrojowych
wymaga precyzyjnej regulacji metabolizmu węglowodanów. Poznawanie
mechanizmów tej regulacji było długotrwałym procesem, który praktycznie trwa
659656480.002.png
128
Andrzej Dżugaj
do dziś. Badania wykazały, że w glukostazie uczestniczy ośrodkowy, współczulny
i przywspółczulny układ nerwowy, a także gruczoły wewnętrznego wydzielania,
takie jak trzustka, kora i rdzeń nadnerczy, wydzielające hormony: insulinę,
glukagon, kortyzol, czy adrenalinę. Warto dodać, że w regulacji glukostazy wciąż
odkrywany jest udział nowych hormonów, jak np. leptyny i stosunkowo niedawno
odkrytej, greliny. W niniejszym artykule zajmiemy się przede wszystkim regulacją
metabolizmu węglowodanów za pośrednictwem enzymów. Regulacja glikolizy jest
możliwa na trzech poziomach: heksokinazy, fosfofruktokinazy i kinazy
pirogronianowej.
Struktura i właściwości cukrów
Węglowodany, czyli cukry, są to aldehydy lub ketony zawierające w
swojej cząsteczce grupy OH. Cukry z grupą aldehydową nazywamy aldozami, z
grupą ketonową ketozami. W cukrach występuje węgiel asymetryczny, tj.
węgiel, przy którym występują cztery różne podstawniki. W przypadku
asymetrycznego węgla istnieją zawsze dwie możliwości ułożenia tych
podstawników w przestrzeni. Klasycznym przypadkiem jest aldehyd
glicerynowy. Istnieją dwie możliwe formy przestrzenne aldehydu
glicerynowego, zostały one nazwane izomerami D i L. We wzorze,
umieszczając grupę aldehydową u góry kartki, mamy dwie możliwości
rozpisania aldehydu glicerynowego, grupę OH przy węglu drugim możemy
umieścić po stronie prawej lub lewej. W pierwszym przypadku mamy formę
nazwaną D, w drugim formę L.
Odnosząc się do powyższego oznaczenia wszystkie cukry
przyporządkowano do szeregu D lub L. Za podstawę kwalifikacji uznano
najbardziej oddalony od grupy aldehydowej lub ketonowej asymetryczny atom
węgla. Jeśli grupa OH jest po stronie prawej cukier należy do szeregu D, jeśli po
stronie lewej do szeregu L. Jak łatwo policzyć istnieją cztery aldozy w szeregu D
z pięcioma węglami w łańcuchu i osiem aldoz w szeregu D z sześcioma węglami
w łańcuchu. Znajomość struktury cukrów zawdzięczamy badaniom Emila
Fischera (Fischer, 1902). Z niewieloma wyjątkami, cukry występujące w żywych
659656480.003.png
Węglowodany i ich metabolizm
129
organizmach należą do szeregu D. W wielu przypadkach istotna trudność w
rozumieniu reakcji chemicznych wynika z zapisywaniu wzorów na kartce
papieru, co sugeruje, że związki chemiczne są płaskie. Według takiego zapisu
grupa aldehydowa w aldozie jest oddalona od grupy hydroksylowej znajdującej
się przy czwartym lub piątym węglu. W rzeczywistości grupy te znajdują się w
bliskim sąsiedztwie grupy aldehydowej. Umożliwia to reakcję pomiędzy grupą
aldehydową i hydroksylową, co prowadzi do powstania semiacetalu.
Ryc. 1. Reakcja grupy aldehydowej z alkoholowej; powstawanie semiacetalu i formy
pierścieniowej glukozy
Węgiel pierwszy łączy się z węglem czwartym lub piątym poprzez tlen,
powstaje związek cykliczny, który przez analogię do furanu lub piranu
nazywamy furanozą lub piranozą. Węgiel aldehydowy jest po tej reakcji
połączony z czterema różnymi podstawnikami, a więc staje się węglem
asymetrycznym.
659656480.004.png
130
Andrzej Dżugaj
Ryc. 2. Dwie formy α i β glukopiranozy
Możliwe są dwie formy optycznie czynne takiego związku, nazwane formą
alfa i beta. Grupa OH semiacetalu jest grupą reaktywną reagującą z innymi
grupami hydroksylowymi tworząc wiązanie glikozydowe. Reaktywna grupa
semiacetalu reaguje też z grupami aminowymi i iminowymi tworząc wiązanie
N-glikozydowe. Dzięki tym właściwościom semiacteli możliwe jest tworzenie
dwucukrów i wielocukrów. Równie ważne jest tworzenie wiązań
N-glikozydowych występujących w kwasach nukleinowych. Analogicznie jak
semiacetal tworzy się semiketal wykazując podobną do semiacetalu reaktywność.
Zdolność cukrów do tworzenia zarówno dwucukrów jak i wielocukrów stanowi
niezwykle istotną właściwość w funkcjonowaniu żywych organizmów.
Występowanie w cukrach asymetrycznego węgla determinuje stereospecyficzność
w reakcjach biochemicznych, jak również rozpoznawanie oddziaływań ligand-
białko. W procesie powstawania życia na ziemi obok aminokwasów, zasad
purynowych i pirymidynowych również cukry były tymi niezbędnymi elementami,
bez których życie nie byłoby możliwe. Podstawową jednostką węglowodanów jest
glukoza, która w czystej postaci została wyizolowana z rodzynek w połowie
osiemnastego stulecia.
659656480.005.png
Węglowodany i ich metabolizm
131
Ryc. 3. Wzory cukrów
659656480.001.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin