Zabawy na początek:- zawsze osoby muszą sobie obrać w wyobraźni punkt bezpieczeństwa, obrać sobie bezpieczne miejsce na sali i z tego swojego miejsca zawsze osoby zaczynają ćwiczenia ! Sprzyja to na początek budowaniu poczucia bezpieczeństwa.
1. Chodzenie w rozsypce pojedynczo-
· wolno,
· szybko,
· nie dotykając siebie,
· ocieranie się o siebie,
· witamy się ze sobą gestem ręki,
· dodajemy swoje imię mówiąc do drugiej osoby szeptem
· dotykamy czyli witamy się małym palcem u ręki, kciukiem, kolanem, łokciem itp.
· chodząc dotykamy się całym ciałem jak papier ścierny, jak cząsteczki wody, jak czołgi, jak bańki mydlane, jak kostki lodu itp.
· Chodzimy tak jak na dworcu
· Tak jak w zatłoczonym pociągu
· Jak w wysokiej trawie
· Jak po lodzie
· Jak po linie nad przepaścią
Etiudy pantomimiczne ( wchodzenie w rolę poprzez ruch)
· - dmuchanie piórka
· - dmuchanie balonów
· - przekazywanie gumy do żucia
· - przekazywanie gorącego ziemniaka – przekazywanie psa , kota jeża
· - pieczenie kiełbasek
· - improwizowanie gry przez skakankę, w piłkę, - prezentacja modelki
· - piłowanie drzewa. Można przeprowadzić wywiad z drwalem.
· Osoba prowadząca pyta: Kim jesteś? Co robisz? Itd.
Przed każdą zmianą polecenia musi paść słowo STOP lub ZASTYGAMY
Krótkie działania
Dzieci chodzą swobodnie po klasie. Osoba prowadząca wydaje kolejne polecenia, a dzieci je wykonują:
- chodzimy jak ludzie smutni
- chodzimy jak ludzie radośni
- chodzimy jak ludzie zmęczeni
- chodzimy jak ludzie energiczni
- chodząc, starajmy się uścisnąć jak najwięcej rąk
- wszyscy pływamy ( ruchy ramionami)
- wszyscy fruwamy, dotykając się czubkami palców
- stańmy dwójkami i powiedzmy swoją ulubiona zabawę
- stańmy dwójkami i powiedzmy sobie coś miłego
- spójrzmy w oczy wielu osobom
Jeżeli liczba dzieci jest nieparzysta, to osoba prowadząca włącza się do zabawy.
Cztery pory roku
Dzieci siedzą na krzesłach w kręgu. Osoba prowadząca stoi w środku. Dzieci siedzące przybierają nazwy pór roku: wiosna, lato, jesień zima i głośno to oznajmiają. Osoba prowadząca wywołuje dowolne pory roku, a dzieci, które tę nazwę przybrały musza szybko zmienić się miejscami, przy czym osoba prowadząca stojąca w środku usiłuje zająć jedno miejsce. Dziecko, które zostało bez krzesła, staje w środku i woła nazwę jednej lub dwie pory roku. Inną odmiana mogą być owoce, warzywa, zwierzęta itd.
· ZMIENIAM SWÓJ KSZTAŁT: na klaśnięcie osoby które chodzą po sali zmieniają w dowolny sposób swoją postać, swój wygląd dodając jakiś element przez siebie wymyślony
· Znaleźć kogoś z kim nie zdążyliśmy się przywitać
2. Przedstawiamy się imieniem stojąc w kole i dodajemy do imienia jakiś wymyślony przez siebie ruch- reszta grupy powtarza razem to imię i pokazuje ten sam ruch.
3. POMNIK: Jedna osoba wychodzi na środek mówi swoje imię, druga osoba z koła podchodzi do osoby pierwszej i podaje mu rękę wymawiając swoje imię… pierwsza osoba odchodzi od osoby drugiej a osoba druga zastyga z gestem wyciągniętej ręki… do tej osoby podchodzi osoba trzecia i zmienia postać drugą według swojego uznania…osoba druga odchodzi a osoba trzecia zostaje w pozycji, którą wymyśliła dla osoby drugiej-zastyga….do zastygniętej osoby trzeciej podchodzi czwarta i wymyśla jakiś gest, buduje pomnik i sama zostaje w takiej pozycji jaką wymyśliła, osoba trzecia wraca do koła i tak dalej…
4. Zabawa w kole-
„Pajęczynki – nić przyjaźni”
Dzieci siedzą w kręgu. Prowadząca osoba przedstawia się i rzuca do jakiegoś dziecka kłębek wełny, trzymając jednak jego koniec. Dziecko przedstawia się i rzuca kłębek do kogoś innego, trzymając jednocześnie nitkę przy sobie. Między dziećmi powstaje „pajęcza sieć”. Ostatnie dziecko zaczyna zwijać kłębek i kiedy dojdzie do dziecka trzymającego nitkę oddaje mu kłębek , mówiąc np. zwijaj dalej Olu.
Iskierka przyjaźni Dzieci stoją w kręgu i przekazują klaśnięcie po kole z możliwością zmiany kierunku lub przekazują klaśnięcia po przekątnej koła do uczestnika ( nawiązywanie kontaktu wzrokowego).
Ozdobne jajka
Dzieci siedzą na krzesłach w kręgu. Na kartce rysujemy np. kształt jajka, wpisujemy swoje imię i rysujemy jeden element dekoracyjny, a następnie przekazujemy dalej. Zabawa kończy się kiedy jajko wraca do właściciela. Można wszystkie jaja umieścić w koszu wielkanocnym.
Co lubię?
Gra polecana szczególnie, jeśli dzieci nie znają się dobrze, ale mogą w nią zagrać również dzieci dobrze znające się. Dzieci ustawiają się w koło. Jedno trzyma małą piłkę i mówi: moje imię – Kasia , lubię …(np. chodzić na wycieczki, czytać, śpiewać, podlewać kwiatki itp.). następnie rzuca piłkę do innego dziecka w kole, a potem to powtarza: Kasia lubi …, moje imię … lubię … Każdy powtarza tylko imię poprzednika i co lubi, nie wszystkich. Nikt nie wygrywa. Gra kończy się, gdy piłka obejdzie wszystkich, ale można ją powtórzyć drugi raz.
Co schowano?
Dzieci siedzą w kole, osoba dorosła układa na środku 10 przedmiotów ( zabawki, zegarek, kubek itp.).
Dzieci kładą ręce na podłodze i głowy na rękach. W tym czasie osoba dorosła chowa jeden przedmiot i woła: Już ! dzieci podnoszą głowy i zgadują, czego brakuje.
Komu trzeba się ukłonić?
Dzieci stoją lub siedzą w kole, w miarę możliwości w dość dużych odstępach. Jedno dziecko wychodzi z sali, pozostałe umawiają się, komu ma się ono ukłonić. Przywołane dziecko wchodzi, a pozostałe rytmicznie klaszczą – cichutko, gdy szukający jest daleko od wyznaczonego dziecka., głośniej gdy się do niego zbliża. Gdy jest całkiem blisko, klaszczą bardzo głośno.
Co się zmieniło?
Osoba dorosła kładzie na karcie papieru ( może być z bloku rysunkowego lub zeszytu ) trzy małe przedmioty, np. kolorowe guziki, autka itp. Dziecko ( dzieci ) przygląda się przez chwile układowi przedmiotów, potem się odwraca. W tym czasie osoba dorosła zmienia układ jednego przedmiotu i mówi: „Już – powiedz, co się na kartce zmieniło?” dziecko ma powiedzieć, jakie zauważa różnice w ustawieniu. Jeśli jest więcej dzieci, mogą wyjść, a potem wchodzić pojedynczo.
Kto cię woła?
Dzieci siedzą w rozsypce na podłodze. Przed nimi, tyłem do nich, stoi jedno dziecko. Wskazane dziecko spośród siedzących woła: „Dzień dobry, Urszulko!” dziecko stojące przed grupą, nie odwracając się, wymienia imię wołającego. Jeśli nie udało mu się rozpoznać głosu, odwraca się i próbuje jeszcze raz odgadnąć, kto wołał. Jeśli mu się uda to wchodzi do grupy, a na jego miejsce idzie to dziecko, które wołało. Jeżeli nie uda mu się odgadnąć, to ponownie się odwraca i słucha, ale tylko do dwóch razy.
Co można kupić w sklepie?
Dzieci tworzą koło ( mogą siedzieć na krzesłach ), a jedno dziecko staje w środku z małą piłką i rzuca ją kolejno do dzieci, pytając za każdym razem : Co można kupić w sklepie…?
( wymienia jakiś sklep, np. spożywczy, drogeria, papierniczy itp. ). Dziecko , do którego została rzucona piłka, ma wymienić dwa ( lub trzy, zależnie od wieku dzieci ) towary, które są dokupienia w tym sklepie. Gdy je wymieni, odrzuca piłkę.
Nikt nie wygrywa. Po rzuceniu piłki kolejno do wszystkich dzieci do środka wchodzi następne dziecko.
Sklepy wymienia osoba dorosła.
Zwierzątko z gazety
Każde dziecko dostaje jedną kartkę z gazety ( stronę) i ma za zadanie, odrywając kawałki, „wyrwać” z gazety kształt jakiegoś zwierzaka. Potem każdy po kolei pokazuje swoje zwierzątko, a inni zgadują, co to jest. Jeśli nie mogą zgadnąć, dziecko mówi, jakie zwierzątko zaplanowało. Nikt nie wygrywa.
Wąż z gazety
Każde dziecko dostaje podwójny papier gazetowy (dwie strony gazety) i ma z niego zrobić jak najdłuższego węża, obrywając papier ruchem kołowym od zewnątrz ku środkowi . następnie dzieci porównują swoje węże i wygrywa ten, kto ma najdłuższego.
Ciepło, zimno
Dzieci wybierają jakąś małą zabawkę lub inny przedmiot do chowania. Jedno dziecko wychodzi z pokoju, a pozostałe chowają gdzieś wybrany przedmiot. Gdy jest już ukryty, przywołują dziecko, które chodzi po pokoju zbliżając ręce do różnych miejsc. Jeżeli dane miejsce jest odległe od schowanego przedmiotu, wszyscy mówią: zimno, zimno… Gdy dziecko zbliż się do niego, mówią: Cieplej, ciepło, ciepło… Kiedy jest bardzo blisko, wołają: Gorąco, gorąco! Gdy dziecko ponownie się oddaliło, to oczywiście wszyscy mówią: Zimno, zimno…
Kiedy dziecko znajdzie ukryty przedmiot, zabawa powtarza się, to znaczy wychodzi inne dziecko i przedmiot chowa się w inne miejsce.
Rysowanie po ciemku
Jednemu dziecku daje się arkusz papieru oraz kredkę i zawiązuje mu się oczy. Inne dzieci podają 3 propozycje, co ma narysować. Dziecko wybiera jedno i rysuje po ciemku. Po skończeniu odsłania mu się oczy wszyscy oglądają obrazek. Następnie rysuje te z zawiązanymi oczami drugie dziecko ( inny temat ). Można zawiązywać oczy dwojgu dzieciom naraz. Nikt nie wygrywa. Gra wywołuje wiele wesołości.
Inna wersja tej:
W pudełku bez tylnej ściany wyciąć z przodu twory tak, aby mieściły się w nich ręce. Pod pudełko włożyć czysty papier i mazaki. Jedno dziecko wkłada ręce w pudełko, a inne podają mu dwa tematy do rysowania. Wybiera z nich jeden i rysuje. Po kolei rysują wszystkie dzieci, potem wiesza się obrazki i jedno może dostać nagrodę.
Ciuciubabka
Jednemu dziecku zawiązuje się oczy chusteczką lub cienkim szalikiem, inne dzieci okręcają je i pytają.
Wszyscy: Babko, babko, na czym stoisz?
Odpowiedz: Na beczce.
Wszyscy: A co jest w tej beczce?
Odpowiedz: Sól i kwas
Wszyscy: No to babko goń ty nas!
Wszyscy uciekają, a dziecko z zawiązanymi oczami goni. Kogo dotknie, ten zostaje ciuciubabką. Można bawić się w ten sposób, że ten zostaje ciuciubabką, kogo dziecko złapie, przytrzyma i rozpozna. Taka gra jest trudniejsza i dłużej trwa.
Wpadłem do studni
Dzieci siedzą po turecku w kole, jedno siedzi w środku. Dzieci umawiają się, że w zabawie wolno wymieniać liczbę metrów np. do 12.
Dziecko w środku woła: Wpadłem ( Am )wpadłem (Am) do studni!
Dzieci pytają: Na ile metrów?
Dziecko odpowiada: Na osiem!
Dzieci pytają: A kto cię z niej wyciągnie?
Dziecko odpowiada: Najgrzeczniejsze dziecko!
Dzieci pytają: A kto to jest?
Dziecko wymienia imię jednego z dzieci. Wymienione dziecko wstaje, wykonuje tyle kroków w kierunku siedzącego w kole dziecka, ile ono powiedziało (kroki bardzo drobne lub bardzo duże lub nawet skok ), podaje mu rękę i pociąga go. Dziecko w środku podnosi się i wskakuje na wolne miejsce w kole, a dziecko, które je wyciągało, siada w środku po turecku i zabawa powtarza się.
Rozpoznawanie materiałów
Przygotowanie. Na małe tekturki 4 x 6 cm należy nalepić różne materiały i drobne artykuły po dwa z każdego gatunku, np. jedwab, wełnę, filc, aksamit, materiał – korę, papier ścierny, ziarna cukru, ziarna grubej kaszy, połówki ziaren fasoli, lakier do paznokci itp. Miesza się je i rozkłada na stole. Dziecko z zawiązanymi oczami ma poznać dotykiem, które są takie same ( po dwa ). Jeżeli jest więcej dzieci, rozpoznają po kolei.
Rozpoznawanie zapachów
Przygotowanie. Do małych słoiczków wkłada się różne pachnące substancje, np. pokrojona cebulę, kminek, majeranek, cynamon, czekoladę, wodę kwiatowa, cukier waniliowy, pokrojone jabłko, kawałek cytryny, kawałek pomarańczy, korzenie piernikowe, igliwie sosny itp.
Dziecko z zawiązanymi oczami ma rozpoznać, co jest w słoiczku. Jeżeli dzieci jest więcej, zawiązuje się wszystkim oczy i podaje się po jednym słoiczku. Dzieci kolejno mówią co rozpoznają. Następnie słoiczki się miesza i znów rozdaje, aż dzieci rozpoznają wszystkie zapachy.
Moje zwierzęta
Pewien gospodarz wyjechał na kilka godzin do miasta. Gdy wrócił do swego gospodarstwa, spostrzegł, że wszystkie jego zwierzęta rozbiegły się. Wobec tego musi je odnaleźć i rozpoznać swoje. Jednemu dziecku, które jest gospodarzem, zawiązuje się oczy, a pozostałe ustawiają się w rzędzie. Teraz gospodarz zbliża się do pierwszego dziecka i pyta: Czym ty jesteś? Dziecko wydaje głos jakiegoś wiejskiego zwierzęcia. Jeżeli gospodarz rozpozna, mówi np. Ty jesteś moja owca Basia. Jeżeli nie może rozpoznać, dziecko powtarza do trzech razy, potem mu się mówi. Rozpoznane zwierzęta wracają do gospodarstwa.
Po zakończeniu inne dziecko zostaje gospodarzem. Nikt nie wygrywa.
Zgadywanie osoby
Jedno dziecko wychodzi na chwilkę z pokoju, pozostałe porozumiewają się i wybierają jakąś znaną osobę (z historii, z bajki lub współczesną). Dziecko wraca i ma za zadanie odgadnąć, kto to jest, ale wolno mu stawiać pytania tylko w ten sposób, aby odpowiedź była „tak” lub „nie”. Odpowiadają wszyscy. Po odgadnięciu wychodzi następne dziecko. Można się też tak umawiać, że wybiera się tylko osoby do odgadnięcia spośród obecnych w pokoju. Zamiast osób można też wybierać jakiś przedmiot znajdujący się w pokoju albo jakieś pojęcie. Gra jest wtedy trudniejsza.
Zapamiętywanie przedmiotów
W grze bierze udział jedna osoba dorosłą, która przygotowuje 15 małych przedmiotów i układa je na stole. Wszyscy przyglądają się przez dwie minuty, następnie przedmioty zakrywa się i dzieci zapisują je w pamięci. Kto zapisał najwięcej, ten wygrywa. Powinien je dla sprawdzenia głośno przeczytać lub powiedzieć.
Dyrygent
Jedno dziecko wychodzi z Sali, w tym czasie grupa wybiera dyrygenta. Wszyscy stoją. Dziecko wraca i ma za zadanie odgadnąć, kto jest dyrygentem. Dyrygent pokazuje (nadaje) jakiś ruch lub postawę, co wszyscy naśladują. Nadany ruch co chwilę należy zmieniać, przy tym dyrygent powinien starać się być możliwie długo nie rozpoznanym. Kiedy zostaje rozpoznany, wtedy on z kolei wychodzi z pokoju.
Piłka: siedząc w kole rzucamy piłką do dowolnej osoby i mówimy swoje imię
CZARNE KROPKI ( zależnie od liczebności grupy)
Dwie lub trzy osoby stają poza kołem. Reszta grupy chodzi po Sali w rozsypce i niepostrzeżenie przekazuje sobie do rąk czarne kółka z tektury. Osoby na zewnątrz obserwują. Na hasło stop osoby w rozsypce stają w bezruchu a osoby na zewnątrz mają za zadanie wytypować osoby, które w tej właśnie chwili mają w ręku czarne kropki
5. ZNAJDOWANIE PRZEDMIOTU: ZNALEŹĆ PRZEDMIOT, KTÓRY… jest miękki, twardy, mały, itp.
6. HISTORIA PRZEDMIOTU (zabawa na improwizację i twórcze myślenie)
Obieramy sobie jeden dowolny przedmiot z pomieszczenia w którym jesteśmy. Przez chwilę wymyślamy krótką zmyśloną historię i przekazujemy ten przedmiot wraz z historią innej dowolnej osobie. Pozostali robią to samo a więc otrzymujemy również inne przedmioty wraz z ich historiami od innych osób. Na hasło STOP! Zostajemy z przedmiotem dowolnej osoby i staramy się przedstawić najbardziej wiarygodną historię jaką na temat przedmiotu nam przekazano.
Zabawy w parach:
· Naśladujemy jeden drugiego;
· Poruszamy się tak jak kartka białego papieru- jedna osoba steruje kartką wyginając ją dowolnie a druga osoba próbuje naśladować ruchem ruch kartki.
· Dwie osoby z zawiązanymi oczami szukają siebie mając w ręku plastikowe butelki- kto kogo szybciej znajdzie….( gra na zmysły)
· Spostrzegawczość: jedna osoba odwraca się do drugiej osoby plecami uprzednio zapamiętując wygląd osoby pierwszej. Osoba pierwsza zmienia trzy szczegóły w swoim wyglądzie (np. podwija rękaw, zdejmuje spinkę do włosów itp.) po chwili osoba pierwsza musi odgadnąć co zmieniło się w wyglądzie drugiej osoby.
· Rysowanie przedmiotu na plecach innej osoby z pary.
Zabawy w grupie:
· Gangi: dwie grupy stają naprzeciwko siebie tworząc gang czy bandę
…...
flek