Kathy Reichs - Kosci w proch.pdf - Kathy Reichs - Illusjon

Kathy Reichs

Kości w proch

(Bones to Ashes)

Przełożyła Agnieszka Jarosz

Szlachetnym, dzielnym i pełnym życia Akadyjczykom.

On ouairaquosseque d’main nous amèneras.

Podziękowania

Powieść ta, tak jak poprzednie, jest efektem pracy

całego zespołu ludzi.

Ogromne podziękowania należą się Andrei i Cleoli

Leger, bez których pomocy ta książka mogłaby nigdy nie

powstać. To oni wprowadzili mnie w świat ciepłych,

wielkodusznych, tryskających życiem Akadyjczyków. Merci.

Merci. Mille mercis.

Jestem niezmiernie wdzięczna wszystkim, którzy tak

serdecznie przyjęli mnie w New Brunswick. Są wśród nich

Claude Williams, MLA, Maurice Cormier, Jean-Paul i Dorice

Bourque, Estelle Boudreau, Maria Doiron, Laurie Gallant,

Aldie i Doris LeBlanc, Paula LeBlanc, Bernadette Leger,

Gerard Leger, Normand i Pauline Leger, Darrell i Lynn

Marchand, Fernand i Lisa Gaudet, Constable Kevin Demeau

(RCMP – Kanadyjska Królewska Policja Konna), George i

Jeannie Gaggio, oraz Joan MacKenzie z Beaverbrook House.

Na gorące podziękowania zasługują również mieszkańcy

Tracadie, w szczególności Claude Landry, MLA, Pere Zoel

Saulnier, oraz Raynald Basque i pracownicy Cojak

Productions. Soeur Dorina Frigault i Soeur Zelica Daigle z

RHSJ (Szpitalnicy św. Józefa) udostępnili materiały

archiwalne i oprowadzili mnie po muzeum i cmentarzu, który

powstał w miejscu dawnego lazaretu.

Doktor Robert A. Leonard z Uniwersytetu Hofstra,

językoznawca i kierownik zespołu zajmującego się

językoznawstwem sądowym, znalazł w swym napiętym

harmonogramie czas, żeby podzielić się ze mną swoją wiedzą

w tej dziedzinie. (Naprawdę byłeś jednym z założycieli grupy

Sha Na Na? Tak, Kathy. Nie wierzę. Tak, Kathy.

Niesamowite!).

Ron Harrison z Policji Montrealskiej dostarczył

informacji na temat broni, alarmów i policyjnej roboty.

Normand Proulx, Directeur général, Sûreté du Québec,

oraz l’inspecteur-chef Giles Martin, adjoint au Directeur

général, ad joint à la Grande fonction des enquêtes

criminelles, Sûreté du Québec, dostarczyli danych odnośnie

zabójstw w Quebecu oraz informacji o niewyjaśnionych, lecz

zamkniętych sprawach o morderstwo.

Mike Warns, inżynier projektant w firmie ISR Inc.,

odpowiadał na niekończące się pytania i wprowadzał mnie w

świat techniki.

Prawdziwy człowiek Renesansu, Mike jest również

autorem większości fragmentów poezji.

W zakresie anatomopatologii wiedzą swoją podzielili

się dr William C. Rodriguez, koroner z Departamentu Sił

Zbrojnych, oraz dr Peter Dean, koroner w okręgach Suffolk i

Essex.

Paul Reichs miał swój znaczący udział w powstawaniu

rękopisu.

Dziękuję też Nan Graham i mojej rodzinie ze Scribner,

bez których pomocy ta powieść nie byłaby tym, czym jest.

Podziękowania te kieruję również do Susan Sandon i

wszystkich pracowników Random House UK.

Jennifer Rudolph-Walsh, prawdziwa kopalnia

pomysłów, jak zawsze służyła wsparciem.

Pomocna okazała się również książka Children of

Lazarus: the story of the lazaretto at Tracadie M. J. Losier i C.

Pinet, Les Editions Faye, 1999.

Oto puszcza pierwotna, lecz gdzież są serca, galopujące

jak sarna usłyszawszy myśliwych odgłosy?

Gdzież strzechą pokryta wieś, dom Akadyjskich

chłopów?

Henry Wadsworth Longfellow Évangéline

Rozdział 1

Dzieci umierają. Ludzie znikają. Ludzie umierają.

Dzieci znikają.

Prawdy te wpojono mi dość wcześnie. Oczywiście

rozumiałam na swój dziecinny sposób, że życie ma swój kres.

W szkole zakonnice opowiadały o niebie, czyśćcu, otchłani i o

piekle.

Zdawałam sobie sprawę z tego, że moi starsi krewni

„przeminą”.

Tak właśnie moja rodzina omijała ten temat. Ludzie

przemijali.

Odchodzili, by być z Bogiem. Spoczywali w pokoju.

Tak więc w pewien nieokreślony sposób zaakceptowałam fakt,

że życie doczesne jest tymczasowe. Mimo to, śmierć mojego

ojca i braciszka mocno mną wstrząsnęła.

A zniknięcia Évangéline Landry po prostu nie dało się

wytłumaczyć w żaden sposób.

Lecz za daleko wybiegam w przyszłość.

Zaczęło się to tak.

W dzieciństwie mieszkałam w południowej części

Chicago, na mało modnym, odległym przedmieściu dzielnicy

zwanej Beverly.

Miejsce to zostało rozbudowane jako wiejskie ustronie

dla miejskiej elity po Wielkim Pożarze w 1871 roku.

Charakterystyczne dla niego były szerokie trawniki i

ogromne wiązy, a także irlandzkie klany katolickie, których

drzewa genealogiczne miały więcej gałęzi niż same wiązy.

Nieco odrapane Beverly w późniejszym okresie zostało

odświeżone przez średniej klasy przedstawicieli wyżu

demograficznego z lat pięćdziesiątych, poszukujących zieleni

w sąsiedztwie śródmiejskiej dzielnicy Loop.

Nasz dom wybudowano jako gospodarstwo rolne.

Antydatował on wszystkie inne w sąsiedztwie. Wyposażony w

zielone okiennice o białych ramach, posiadał obudowaną

werandę, starą pompę z tyłu i garaż, który kiedyś zajmowały

konie i krowy.

Wspomnienia związane z tym okresem i miejscem są

szczęśliwe. Kiedy było zimno, dzieci z sąsiedztwa jeździły na

łyżwach na lodowisku utworzonym za pomocą ogrodowych

węży na pustej działce. Tatuś podtrzymywał mnie, gdy

jeździłam na łyżwach o podwójnym ostrzu i za każdym razem,

gdy upadałam, usuwał rozmokły śnieg z mojego kombinezonu

narciarskiego. W lecie graliśmy na ulicy w piłkę, bawiliśmy się

w berka lub w grę Red Rover* [Red Rover – zabawa, w której

trzeba przedrzeć się przez linię trzymającej się mocno za ręce

drużyny przeciwnej (przyp. red.)]. Razem z moją siostrą Harry

łapałyśmy świetliki do słoików z podziurawionymi zakrętkami.

Podczas niekończących się zim w środkowozachodniej

części kraju niezliczone ciotki i wujowie z rodziny Brennanów

gromadzili się przy kartach w naszym eklektycznie

sfatygowanym salonie. Zwyczaj ten nigdy nie ulegał zmianie.

Po kolacji mama wyciągała stoliki z szafy mieszczącej się w

holu, wycierała je z kurzu i rozkładała. Następnie Harry

przykrywała je białymi, lnianymi obrusami, a ja kładłam na

środku talie kart, serwetki i miski z orzeszkami ziemnymi.

Z nadejściem wiosny stoliki karciane zamieniano na

fotele bujane stojące na werandzie, a kanastę i brydża

zastępowano rozmowami. Nie rozumiałam z nich zbyt wiele.

Komisja Warrena* [Komisja Warrena – komisja powołana

przez prezydenta Lyndona Johnsona do zbadania sprawy

zabójstwa Johna F. Kennedyego (przyp. red.)]. Zatoka

Tonkińska* [Zatoka Tonkińska – miejsce incydentu w 1964 r.,

w którym amerykański niszczyciel USS Maddox uszkodził trzy

łodzie torpedowe sił zbrojnych Północnego Wietnamu (przyp.

red.)] . Chruszczow. Kosygin* [Aleksiej Kosygin – premier

ZSRR po obaleniu Chruszczowa w 1964 r. (przyp. red.)] Nie

obchodziło mnie to.

Kathy Reichs - Kosci w proch.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: