Deborah Cooke - [Dragonfire 01] - Kiss of Fire - Rozdział 8.pdf - 1 Kiss of fire - VampikaMarika

Deborah Cooke - Kiss of Fire Ï RozdziaĀ 8

ROZDZIAþ 8

Koszmar dopadł Sarę jak słodziej, wyskakując z tyłu, z bocznej

alejki.

Jest gorąco. Jest słonecznie, słońce lśni tak jasno, Ŝe mały

chłopiec musi mruŜyć oczy, by cokolwiek widzieć. Powietrze jest

suche, parne i suche, tak Ŝe chłopiec oddycha niemal kurzem.

Albo piaskiem pustyni.

Gra w chowanego z braćmi, ich ulubiona gra, w którą, co malec

jeszcze nie wie więcej juŜ nie zagra. Znalazł idealne miejsce na

kryjówkę ukrył się za młyńskim kołem przy młynie. Ogromny

kamień jest wielki i zimny, a w jego cieniu chłopczyk znajduje

trochę chłodu. Dzisiaj nikt nie mieli ziarna, co tylko jest na rękę

bawiącemu się. Miejsca jest tu niewiele, za mało dla jego

starszych braci, tak Ŝe ma pewność Ŝe nikt go tu nie odnajdzie.

Jeśli tylko uda mu się powstrzymać od triumfalnego chichotu.

śył juŜ cztery wiosny, ale był duŜo większy całe rodzeństwo

było wysokie. Wszyscy mieli teŜ ciemne włosy i wdali się z

wyglądu w matkę. KaŜdy z braci patrzył na świat Ŝywymi

niebieskimi oczami odziedziczonymi po rodzicielce. Był

szczęśliwym, otoczonym miłością chłopcem, przed którym lśniła

jasna przyszłość.

Przynajmniej tak mu się wydawało.

Mieszkańcy wsi mówią, Ŝe Ŝona kowala jest dumna ze swego

potomstwa, i słusznie. Pięciu chłopców, kaŜdy obdarzony darem

ojca. Te wszystkie pogłoski musiały być prawdziwe, bo maluch

podsłuchał je rano u piekarza.

Usłyszał teŜ o zbliŜającej się w ich stronę armii.

Ludność wsi była pewna, Ŝe grube mury powstrzymają potęgę

militarną i ucisk. Chłopiec pragnął zobaczyć konie najeźdźców,

ale jego starszy brat, Jean, obiecał Ŝe zabierze go wieczorem na

mury i pozwoli mu popatrzeć na wrogów i ich wierzchowce.

Chłopiec niemal skakał w miejscu. Byłoby wspaniale gdyby

zdołał skutecznie ukryć się przed Jeanem matka wtedy byłaby z

niego bardzo dumna.

Kiedy chłopak usłyszał pierwsze uderzenia stali o stal, pomyślał

Ŝe jego bracia znów trenują szermierkę. ZałoŜył, Ŝe pewnie

139

Deborah Cooke - Kiss of Fire Ï RozdziaĀ 8

zapomnieli o nim. Zdarzało im się to w przeszłości, nawet gdy pod

murami miasteczka nie było obcej armii u bram.

MoŜe starsze rodzeństwo oglądało nadejście wojsk?

MoŜe on o czymś zapomniał?

A moŜe bracia tylko go podpuszczają, by pokazał im gdzie się

ukrywa.

Ha! Cofnął się jeszcze dalej w cień rzucany przez młyńskie koło i

starał się jak najciszej oddychać.

Gdy usłyszał pierwszy okrzyk bólu, pomyślał wpierw, Ŝe Micheal

znów udaje Ŝe cierpi, by Jeanowi się oberwało. Uśmiechnął się na

myśl o przebiegłości Micheala, ale wiedział Ŝe sam moŜe pokazać,

Ŝe jest bardziej podstępny od niego. Jeszcze bardziej skulił się w

kryjówce.

Usłyszał nagle echo zwierzęcych kroków, które skusiło go

wyjrzenia z kryjówki. Dojrzał setki koni, które wywołały

wcześniejszy tętent. Zaczął się podnosić.

Ale przecieŜ konie powinny być poza miejskimi murami, a nie w

środku osady. Brama była zamknięta, to teŜ usłyszał w piekarni.

Zatrzymał się w miejscu, próbując ogarnąć sytuację.

Słyszy gniewny okrzyk młynarza i wcale nie udawany płacz

bólu. Dźwięki bitwy są blisko, i nie brzmiało to jak odgłos

treningu jego braci. Usłyszał szczęk ostrza, po nim tchnienie bólu.

Chłopiec wciągnął powietrze. Na ścianie za nim pojawił się

czerwony rozbryzg. Skulił się za młyńskim kołem, czując

przeraźliwy strach.

Coś jest nie tak.

Dociera do niego odgłos opadającego ciała i okrutny śmiech

jakiegoś męŜczyzny. Ten ostatni dźwięk przeraŜa go. Rozlega się

słaby głos młynarza. Po czym jęk bólu, i hałas jaki spowodowały

niewidoczne mu postacie, które zaczęły demolować młyn

przewracać wiklinowe kosze i worki. śona młynarza wydaje

okrzyk bólu, i dochodzi go dyszenie męŜczyzny chłopiec jest za

młody by rozumieć co się dzieje. MęŜczyzna śmieje się ponownie.

Kobieta zaczyna krzyczeć głośniej, płacząc i błagając na przemian

o litość.

A potem nagle milknie.

Chłopiec słyszy, Ŝe męŜczyźni wychodzą, dociera do niego ich

rozmowa w języku, którego nie zna. Zakrywa uszy dłońmi, ale nie

140

Deborah Cooke - Kiss of Fire Ï RozdziaĀ 8

tak dokładnie by odciąć się od hałasów. Usłyszał nagle, Ŝe matka

go woła.

Dopiero po kilkunastu jej poszukiwawczych okrzykach ośmielił

się wyjrzeć. Ukrywał się w cieniu, a jego oddech był cięŜki i

urywany.

Młynarz go zauwaŜa. LeŜy w kałuŜy krwi, która rozlewała się

szeroką plamą po drewnianej podłodze. Jest ranny, przeraźliwie

ranny.

Chłopczyk zamiera z szoku, widząc całą tą przemoc, która

dotknęła jego starszego przyjaciela.

Młynarz potrząsa głową, z autorytetem. Malec zaczyna się

wahać, a wtedy ranny ponownie kręci głową.

Zostań szepcze. Jego głos jest słaby, ale w pojedynczym

słowie zawarł całą siłę swej perswazji.

Na ulicy rozlega się dźwięk kroków. Oczy poranionego

męŜczyzny wypełnia trwoga, a chłopiec w tym czasie przytakuje,

zgadzając się posłuchać rozkazu. Wraca z powrotem w cień

kamiennego koła i stara się nie oddychać.

Gdy obcy odchodzi dalej, chłopiec wychodzi z kryjówki.

Dobry maluch mamrocze młynarz, słowa są tak ciche, Ŝe

dziecko odczytuje je z ruchu warg. Patrzy jak oczy rannego powoli

zamykają się.

JuŜ ich nie otworzył. Wokół leŜącego powiększyła się tylko

plama krwi.

Chłopiec kucał w swej kryjówce, przeraŜony Ŝe mógłby

sprzeciwić się woli przyjaciela, mimo Ŝe ten się nie ruszał.

Obserwuje struŜkę krwi ściekającą po ścianie za sobą. Kościelne

dzwony odzywają się, przyzywające, Chłopczyk nie rusza się. Jego

matka przestaje go nawoływać. Ulica za młynem staje się cicha.

Za cicha.

Nadal nie jest w stanie zrozumieć sensu tego co się wokół niego

dzieje, gdy dociera do niego zapach ognia i słyszy kolejne krzyki

ludzi. Po chwili czuje inną woń zapach palących się ciał, i

zaczyna bać się o konie. Gdy obcy Ŝołnierze wchodzą, by

ponownie przeszukać młyn, maluch jest szczęśliwy Ŝe posłuchał

rady rannego przyjaciela. Znów słyszy okrutny śmiech.

Dziecko nie rozumie jeszcze nie Ŝe wszystko co kochał

zostało właśnie świadomie i z okrucieństwem zniszczone.

141

Deborah Cooke - Kiss of Fire Ï RozdziaĀ 8

Jeszcze mniej Ŝe to jeszcze nie koniec i się powtórzy.

Czuje zapach ognia, widzi płomienie, słyszy trzask ognia

pochłaniającego katedrę. Stoi pod poczerniałą ścianą, patrząc jak

Ŝywioł niszczy wszystko. Dym unosi się ponad spaloną wsią. Ulice

są tak ciche, Ŝe maluch wie, Ŝe jest sam.

Wtedy dostrzega swojego pierwszego smoka, krąŜącego wysoko

na niebie. Jakby szukającego czegoś. Jest hebanowo cynowy,

mityczna, magiczna istota, jedna z tych które budziły przeraŜenie

w sercu czterolatka.

To moment, gdy zaczyna uciekać.

* * *

Sara przebudziła się gwałtownie z mocno bijącym sercem. Czuła

się bezradna i obolała wewnętrznie, tak zgnębiona, Ŝe miała

ochotę zapłakać.

Sen był tak realny, Ŝe aŜ czuła się z tego powodu chora. Nie

lubiła zapachu pieczonego mięsa. Był to jedne z powodów dla

których została wegetarianką. Powąchała zranione, przypalone

ramię i była ciekawa czy to przez tą ranę miała taki koszmar.

Ale to wyglądało bardziej jak jakieś wspomnienie.

Wspomnienie Quinna. Wiedziała to instynktownie, mimo Ŝe nie

miało to dla niej większego sensu. Potarła dłonią czoło i

próbowała usunąć sen z pamięci. Zamknęła oczy, z nadzieją na

drzemkę, moŜe okraszoną jakimś miłym snem.

Ale było tu zbyt gorąco. LeŜała na łóŜku, patrząc się w sufit.

Lekka bryza wiejąca z otwartego okna owiewała jej ciało. Pozwoliła

sobie zostawić je uchylone, bo było malutkie. Tylko małpka

mogłaby się przez nie przecisnąć na pewno Ŝaden smok a

potrzebowała świeŜej cyrkulacji powietrza. Powietrze było gorące,

niosło zapowiedź parnych dni, ale to nie ono było sprawcą lekkiej

warstwy potu na ciele dziewczyny.

Nie mogła przestać myśleć o chłopcu.

Usłyszała kobiecy krzyk, krzyk pełen cierpienia, który uderzył w

nią z cała intensywnością. Spuściła nogi z łóŜka, chcąc pomóc

cierpiącej...

142

Deborah Cooke - Kiss of Fire Ï RozdziaĀ 8

To jest zabronione zaczęła wrzeszczeć nieznajoma, jej słowa

zakończył krzyk bólu. Wielka Wiwerno, pomóŜ mi dodała

cichym szeptem, pełnym przeraŜenia.

Potem krzyknęła ponownie.

To była Wiwerna, ale tym razem sama Sara poczuła jak w jej

ciało wbija się nóŜ. Wygięła się w agonii, czując niewidzialne

ostrze zagłębiające się w ścięgnach na jej plecach. Walczyła, ale to

nic nie dawało, a ostrze zagłębiło się tylko głębiej.

Była w jakimś odosobnionym miejscu. Wokół panowała

ciemność i wilgoć, jakby znalazła się w lochu. Rozpacz wypełniła

jej serce. Czuła jak krew ścieka jej z ramienia i kapie na brudną

podłogę. Ból był straszny, tak Ŝe nie pozostało jej do zrobienia nic

innego jak zaszlochać z bólu.

Sara zmusiła się do otworzenia oczu i nabrania powietrza. Puls

bił jej, jakby brała udział w maratonie. Jej ramię paliło.

Zmusiła samą siebie do zrozumienia, Ŝe jest we własnej

sypialni. Bezpieczna. Sięgnęła palcami do bolącego ramienia... I

okryła Ŝe skóra jest nienaruszona.

Nie było Ŝadnej otwartej rany.

Nie powinno być Ŝadnego bólu.

Głos i przeŜycia Wiwerny były tylko w jej myślach, nie brała w

nich udziału. Westchnęła z ulgi, nadal lekko drŜąc.

Wizja była taka realna...

Podniosła się z łóŜka i podeszła do okna. Zasłony targał wiatr, a

ulica poniŜej była cicha i spokojna. Kilka nocnych ptaków

świergotało w koronach drzew, dostrzegła jakiegoś kota

przechodzącego przez trawnik sąsiada. Wszystko było absolutnie

normalnie.

I pod mieszkaniem stał zaparkowany czarny pickup. Sara

westchnęła z ulgi, rozpoznając go.

CięŜarówka miała srebrną przyczepę i bruneta ubranego w T

shirt i szorty opartego o drzwi pasaŜera. Na głowie miał słomkowy

kapelusz, który ocieniał jego oczy, ale nie przeszkodził

dziewczynie w jego identyfikacji. Tej hawajskiej koszuli zresztą

trudno było by nie poznać. MęŜczyzna trzymał w dłoni kubek

kawy i, popijając ją, obserwował dom. Drugi kubek kawy stał na

dachu samochodu.

143

Deborah Cooke - [Dragonfire 01] - Kiss of Fire - Rozdział 8.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: