Liz Fielding - Nagłe zastępstwo.pdf - ● Harlequin Romans(2) - ograzyna

Liz Fielding

Nagłe zastępstwo

Antologia: „Biurowe sekrety"

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Niech pan zaczeka!

Pędem puściłam się przez wykładany marmurem hol Radcliffe Tower w

kierunku zamykającej się windy i z wdzięcznością uśmiechnęłam się do

mężczyzny, który przytrzymał mi drzwi.

- Wielkie dzięki, to mój pierwszy dzień w pracy, a już jestem spóźniona -

powiedziałam, spoglądając na mojego dobroczyńcę.

Prawie zawsze gdy chciałam komuś spojrzeć w oczy, musiałam unosić

głowę. Jeszcze kiedy byłam mała, babcia ostrzegała mnie, że jeżeli nie będę

jeść szpinaku, nie urosnę i przestaną mi się kręcić włosy. Na szczęście spełniła

się tylko pierwsza część tej przepowiedni.

Facet w windzie był prawdziwym przystojniakiem, miał męskie, stalowe

spojrzenie, silnie zaznaczone kości policzkowe i szerokie bary. Żeby dobrze

poczuć się w towarzystwie kogoś takiego, kobieta musiała mieć nie tylko

nienaganny makijaż i szałową fryzurę, ale także perfekcyjną figurę i seksowne

ciuchy. A ja miałam na sobie kiepsko uprasowaną garsonkę, twarz

zaczerwienioną po sprincie do windy, a o fryzurze w ogóle lepiej nie

wspominać.

- Które piętro? - zapytał nieznajomy.

- Trzydzieste drugie, dziękuję. - Mógłby się choć uśmiechnąć,

pomyślałam, chyba by go to nie zabolało. Nacisnął odpowiedni guzik, a ja

paplałam dalej: - To naprawdę nie z mojej winy. Bardzo się cieszę na tę pracę,

ale obawiam się, że to może być najkrótsze zatrudnienie w historii tej firmy.

- Wystarczyło nastawić budzik na nieco wcześniejszą godzinę -

skomentował beznamiętnie. - U kogo pani będzie pracować?

- U dyrektora finansowego.

- To ma pani kłopot.

Poczułam, jak żołądek kurczy mi się z nerwów.

- Ale to naprawdę nie moja wina, a budzik nastawiłam na szóstą.

Byłabym tu już godzinę temu, gdyby nie...

- Dyrektor finansowy nie przyjmuje takich wymówek

- To pan?

- Ależ skąd, jeszcze przez kilka minut jest pani bezpieczna. - Uśmiechnął

się trochę ironicznie, ale przynajmniej jego twarz nabrała jakiegoś ludzkiego

wyrazu.

- Nie ma co, nie udał mi się początek - powiedziałam, przykładając dłonie

do płonących policzków.

- Ma pani jakieś rozsądne usprawiedliwienie?

- Bardzo bym chciała, ale to nie jest takie proste.

Lewa brew mężczyzny powędrowała znacząco do góry.

- No tak, mam prawdziwe szczęście do dziwacznych zdarzeń. Jakiś facet

dostał w metrze ataku epilepsji...

- A więc to on powinien się spóźnić do pracy, nie pani.

Czyżby sobie ze mnie żartował?

- Ludzie mijali go obojętnie. Pewnie myśleli, że jest naćpany, ale nie był.

Przecież nie mogłam go tam tak zostawić, to nieludzkie.

Na twarzy mężczyzny pojawił się sarkastyczny uśmiech. Czy dlatego, że

mam tylko nieco więcej niż metr pięćdziesiąt wzrostu i około dziesięciu kilo

nadwagi? Przynajmniej zgodnie z tym, co podają jako normę w czasopismach,

w których zaczytuje się moja ciotka. Nie pojmuję, dlaczego traktuje się serio

tylko wysokich i szczupłych.

- Widzi pan w tym coś śmiesznego?

- Skąd, tylko zastanawiam się, czy nie zdziwiło pani, że nikt inny się nie

zatrzymał?

- Oczywiście, ja też się trochę bałam, ale on potrzebował pomocy. Ktoś

musiał powiadomić lekarza i zaczekać na karetkę.

- Mam nadzieję, że wszystko skończyło się dobrze.

Wreszcie jakiś ludzki odruch, pomyślałam.

- Kiedy odchodziłam, ten człowiek był już przytomny.

W tym momencie winda się zatrzymała.

- Och, to moje piętro...

- Życzę szczęścia.

- Nie dziękuję. Proszę trzymać za mnie kciuki.

Szkoda, że nie jestem ze dwadzieścia centymetrów wyższa. Wtedy

wszyscy traktowaliby mnie poważnie. Dość miałam facetów, którzy spoglądali

na mnie z pobłażaniem. Zdecydowanie bardziej odpowiadałyby mi namiętne,

gorące spojrzenia. To poprawiałoby mi nastrój i podkręcało poczucie wartości.

- W porządku, ale myślę, że należy pani do osób, które zawsze sobie

jakoś poradzą.

Z uśmiechem pod nosem Jude Radcliffe wszedł do swojego gabinetu,

który mieścił się na ostatnim piętrze.

- Heather - zwrócił się do swojej osobistej asystentki - czy mogłabyś

zadzwonić do Mike'a Garretta? Powiedz mu, proszę, że będę mu wdzięczny,

jeśli przymknie dziś oko na spóźnienie swojej nowej pracownicy. Miała

przejścia z pogotowiem w metrze.

- O rety, coś poważnego? Ale co ty robiłeś w metrze?

- Nic nie robiłem w metrze, jechałem z nią windą.

- Wpadła ci w oko? Jak się nazywa?

Liz Fielding - Nagłe zastępstwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: