Ostatnia podróż Bilba.pdf

Ostatnia część pamiętnika Bilba Bagginsa

Ja Bilbo Baggins spisuję w tej księdze przygody swoje, które mnie w drodze do dworu

zacnego Elronda w Rivendell przywiodły. Jest to juŜ być moŜe przygód moich księga ostatnia, wiek

bowiem ciąŜy na mnie, i czuję, Ŝe dni przygód moich juŜ się dopełniły. Te zaś, które w tej księdze

spisuję, nie mogą być przyrównane, do przygód siostrzeńca mojego, Froda, które w innej księdze i

w innym czasie spisane zostały.

Jeślibyś jednak, drogi czytelniku skuszony nazwiskiem Bagins, które mój siostrzeniec z taka

dumą w świecie rozsławił, zechciał zapoznać się z tą opowieścią, wiedz, Ŝe wielką przyjemność mi

sprawisz. Czytaj, moŜe chociaŜ ty zrozumiesz moją opowieść.

Po opuszczeniu zacnego Shire’u i pozostawieniu na barkach mego siostrzeńca całego

rozgardiaszu (Och, gdybym wtedy wiedział jaki to rozgardiasz mu pozostawiam, pewnie nigdy bym

w tą podróŜ nie wyruszył), nie bardzo wiedziałem co będę dalej robił. Łatwo jest bowiem

opowiadać wszystkim, nawet kochanemu Gandalfowi, jak to bardzo pragnie się przygód, o wiele

trudniej jest jednak te przygody przeŜywać. Na szczęście kompania była wesoła, a moi, tak rzadko

widywani przyjaciele mieli mi tyle do opowiedzenia. Poza tym droga była prosta, więc liczyłem, Ŝe

tak jak dawniej przygoda sama mnie odnajdzie.

Nie od razu skierowałem się teŜ w stronę Rivendell. Jakieś przedziwne przeczucie mówiło mi,

Ŝe przyjdzie mi juŜ na zawsze poŜegnać się z tą ukochaną krainą, w której przeŜyłem całe moje

dzieciństwo, i gdzie za wyjątkiem mojej pierwszej wyprawy spędziłem całe swoje dorosłe Ŝycie.

Wędrowaliśmy więc z moimi towarzyszami po okolicznych wzgórzach i lasach, sypiając pod gołym

niebem lub w ukrytych elfich dworach. Były to piękne dni, słońce świeciło jasno, nie na tyle jednak,

Ŝeby dawało się odczuć jakiekolwiek zmęczenie.

Kiedy teraz o tym pomyślę, zastanawia mnie, Ŝe nie dostrzegłem wtedy tych wszystkich oznak

nadchodzących kłopotów. Nigdzie po drodze nie widzieliśmy obcych, ani teŜ Ŝadnych dziwnych

stworów. Kiedy teraz przyrównuję tamte dni do moich poprzednich przygód, widzę wyraźnie, Ŝe

było wtedy wręcz nudno. Myślę, Ŝe gdy nie mój podeszły wiek i nawyki osiadłego i wygodnego

Ŝycia, to zaraz zaproponowałbym inną wyprawę.

W kaŜdym bądź razie mijały dni i tygodnie, a ja wciąŜ nie oddaliłem się zanadto od

Hobbitonu. Kiedy juŜ zacząłem przemyśliwać gdzie by się udać przybył posłaniec z wiadomością,

Ŝe moi towarzysze wyczekiwani są w niedalekim Rivendell. Chodziło zdaję się o jakieś sprawy

majątkowe, co Krasnali zawsze przyprawia o szybsze bicie serca, postanowiłem więc nie stawać się

dla nich przeszkodą i zaproponowałem, Ŝe razem udamy się do Rivedell. Wierzyłem, Ŝe

przyjaciele, po załatwieniu swoich spraw z pewnością zgodzą się kontynuować podróŜ. Poza tym

wiedziony byłem chęcią obejrzenia dworu Półelfa, który to dom nie raz pojawiał się w rozmowach z

Elfami.

Po zapoznaniu się z relacją posła i poŜegnaniu z pewną niedawną napotkaną elfią rodziną

(Muszę przyznać, Ŝe liczna była to rodzinka. Kiedy opowiadałem później o nich moim innym elfim

przyjaciołom, ci uśmiechają się tylko tajemniczo, i nie chcą wyjaśnić mi tej niezwykłej jak na elfy

liczebności.), wyruszyliśmy raźno w drogę. Trzeba przyznać, Ŝe od tego dnia podróŜ nabrała tempa.

Spotykaliśmy co prawda jeszcze róŜnych znajomych, takŜe elfów, nigdy jednak nie

zatrzymywaliśmy się na dłuŜej, Ŝeby nacieszyć się ze spotkania.

Pozwolę sobie tutaj na kilka słów na inny niŜ moja podróŜ temat. Nie mogę bowiem

zrozumieć jak to się dzieje, Ŝe Hobbici, mieszkając w takiej bliskości elfów i innych tajemniczych

stworzeń, tak rzadko je widują. Sam bowiem wielokroć wędrowałem po tej naszej malutkiej

krainie, i wielokroć napotykałem się na całkowitą ignorancję ze strony mieszkańców Shire’u,

Bucklandu i wszystkich innych miasteczek i prowincji. Jedynie małe dzieci przyjmowały ze

spokojem, czy teŜ raczej z radością i zaciekawieniem, wiadomości o Elfach czy Krasnalach. Nie

wiem czym to jest powodowane. PrzecieŜ rasy nasze nigdy nie prowadziły ze sobą Ŝadnych wojen

(jeszcze do niedawna uwaŜano, Ŝe Hobbici w ogóle nie znają się na wojnie). Wydaje mi się, Ŝe to

strach przed nieznanym i zmianami kaŜe Hobbitom ignorować to co się dzieje w Świecie, i kto

mieszka za pobliskim wzgórzem. MoŜe to właśnie dlatego, tak bardzo cały Hobbiton ucierpiał w

wyniku ostatniej intrygi Sarumana. Po prostu Hobbici nie zwrócili się do nikogo o pomoc. Co

gorsza nie znali nikogo kto mógłby im tej pomocy udzielić. Wystarczy przecieŜ przypomnieć sobie

jak traktowali Aragorna, który jako StraŜnik patrolował nasze okolice.

Wracając jednak do podróŜy, to poruszaliśmy się szybko, chcąc jak najszybciej dotrzeć do

domu Elronda Półelfa. Po kilku dniach moi towarzysze wiedzeni pośpiechem postanowili porzucić

trakt, i ruszyć na przełaj. Nie bardzo wiedziałem po co to zrobili, skoro trakt wiódł prosto do

Rivendell, nie protestowałem jednak, wkroczyliśmy bowiem juŜ dawno na tereny, które niezbyt

dobrze znałem.

Jak juŜ pisałem, do tej pory nie spotkały nas Ŝadne warte opisania przygody. Jednak

najdłuŜszy okres spokoju musi się jednak kiedyś zakończyć. Tak było i tym razem. Kiedy tylko

zeszliśmy z traktu i zagłębiliśmy się w pokryte lasem wzgórza zaczęły się kłopoty. Najpierw jeden z

niosących nasze juki mułów okulał i musieliśmy nieść część ładunków na plecach, Ŝeby nie

przeciąŜać pozostałych zwierząt. Osiołki nabyliśmy, czy teŜ raczej nabyłem je za znaczną cześć

zabranych z domu oszczędności, od pewnych dosyć skąpych hobbitów, dlatego uwaŜaliśmy, Ŝe

lepiej jest pocierpieć odrobinkę z cięŜarem na plecach niŜ stracić tak cenny nabytek. Potem jeden z

krasnali przeziębił się, i musieliśmy zmitręŜyć wiele godzin na szukaniu jakiegoś ziela. Ziele to

musiało być zerwane przy świetle księŜyca. ChociaŜ noc była bardzo pogodna i księŜyc wędrował

po niebie w pełnej krasie, minęło duŜo czasu zanim je znaleźliśmy. Następnego dnia jednak,

niepomni na zmęczenie i zbierające się na horyzoncie chmury postanowiliśmy ruszać dalej. Teraz

wiem, Ŝe był to błąd, ale wiadomo, mądry hobbit po szkodzie.

Właśnie tego dnia, juŜ parę godzin po wejściu w las, musieliśmy się rozdzielić. Kiedy w

poszukiwaniu jakiejś ścieŜki przedzieraliśmy się bowiem przez krzaki nad naszymi głowami

otworzyło się podniebne jezioro. Deszcz był tak gęsty, Ŝe ledwo widziałem sznurek którym dla

bezpieczeństwa się powiązaliśmy.

Ziemia pod naszymi nogami z kaŜdą chwilą stawała się bardziej grząska, wpadłem nawet na

pomysł, Ŝe zamiast wzrokiem lepiej kierować się słuchem, lepiej bowiem słyszałem swych

towarzyszy niŜ ich widziałem. Dziwne jakie pomysły przychodzą podstarzałemu hobbitowi w

takich chwilach do głowy. W pewnej chwili poczułem, Ŝe sznurek, którym się powiązaliśmy napina

się niebezpiecznie. ZdąŜyłem chwycić go, kiedy usłyszałem głośny pluskot, to znaczy Ŝe gdyby nie

głośny plusk, to pewnie usłyszałbym głośny huk, a trzymany sznurek zrobił się całkiem luźny.

Zacząłem krzykiem przyzywać moich towarzyszy, prosząc ich, Ŝeby przynajmniej wskazali mi

głosem gdzie są. Burza jednak stawała się coraz głośniejsza, a ja potykając się i ślizgając musiałem

oddalić się od miejsca wypadku, bowiem nikt mi nie odpowiedział.

Wołałem jednak nieustannie, aŜ głos całkiem mi zachrypł, i nie mogłem wymówić głośno ani

jednej litery. Kiedy juŜ straciłem nadzieję, Ŝe pomogę towarzyszom przystanąłem pod rozłoŜystą

sosną, której gałęzie chroniły przed deszczem równie dobrze jak kaŜdy inny dach, i zacząłem

rozmyśliwać o swojej sytuacji. Po dłuŜszym okresie zastanowienia, przerywanym powaŜnymi

myślami o głodzie, ostatni posiłek spoŜyłem bowiem na tyle dano, Ŝe kaŜdego szacownego hobbita

napawać to musiało oburzeniem, doszedłem do wniosku, Ŝe przeczekam ulewę w mej przytulnej

kryjówce.

Czas dłuŜył mi się wtedy niezmiernie. W dodatku mój Ŝołądek doszedł do wniosku, Ŝe

przypomniał sobie, dlaczego kiedyś z takim pośpiechem wracałem do Bag End, i muszę przyznać,

Ŝe Ŝadnemu z nas się te wspomnienia nie podobały. W końcu jednak, po czasie tak długim, Ŝe

zacząłem się martwić o moje kolejne urodziny, deszcz zaczął słabnąć, a ja postanowiłem udać się

na poszukiwanie przyjaciół.

Kiedy tylko wygramoliłem się spod drzewa, zorientowałem się, Ŝe będzie to zadanie

trudniejsze niŜ przypuszczałem. Wszędzie pełno było wody, a kaŜdy, nawet najmniejszy rowek

zmienił się w rwący potok. Na domiar złego nigdzie nie mogłem dojrzeć Ŝadnych znajomych

znaków rozpoznawczych. Mówiąc krótko, zgubiłem się.

Zacząłem krzyczeć, jednak dźwięk, który wydobywał się z moich ust w niczym nie

przypominał znajomego mi głosu, więcej, prawie w ogóle nie przypominał głosu hobbita.

Przestałem więc krzyczeć, bojąc się, ze moi przyjaciele słysząc tan dźwięk pomyślą, Ŝe to odgłosy

jakiejś bestii. Postanowiłem wdrapać się na jakieś drzewo, i stamtąd rozejrzeć się za krasnoludami.

Kiedy juŜ byłem w połowie pnia zorientowałem się, Ŝe nic mi to nie da. Gałęzie drzew były

zbyt gęste, a w dodatku wszędzie rosło niezliczone mnóstwo zasłaniających wszystko krzaków.

Kiedy zacząłem schodzić z drzewa, jakimś przedziwnym zbiegiem okoliczności ujrzałem, Ŝe woda

płynącego w pobliŜu strumyka niebezpiecznie się podnosi. Pewnie został bym na drzewie, tak

nawet chciałem przez moment zrobić, bałem się jednak, Ŝe juŜ i tak podmyta ziemia, jeŜeli zostanie

dodatkowo zalana przez strumień, nie utrzyma drzewa, a co dopiero drzewa i mnie. Zeskoczyłem

więc nie bacząc na wysokość i ignorując ból w nogach i ramionach.

Będąc juŜ na ziemi wyszukałem najbliŜsze wzniesienie. Jak się okazało, był to dość pokaźny

pagórek, porośnięty całym gąszczem leśnych malin. Dla wygłodniałego hobbita to prawdziwy skarb,

nie bacząc więc na nic skorzystałem z tego daru natury. W czasie kiedy się posilałem, słońce na

dobre wyjrzało zza chmur, świetliste promienie zalały cały pagórek, przynosząc ze sobą

wystarczająco duŜo ciepła, Ŝeby wysuszyć moją odzieŜ i rozgrzać zziębnięte ciało. Pełny Ŝołądek i

przytulne ciepło pokonały wszelki moje sprzeciwy, i znajdując sobie wygodne łoŜe z paproci

uciąłem sobie drzemkę.

Kiedy się obudziłem było mi zimno, a dookoła unosiła się mgła. Rozejrzałem się dookoła,

doszedłem do wniosku Ŝe jest ranek, i Ŝe gęsta mgła i tak uniemoŜliw mi poszukiwania moich

towarzyszy, po czym wygrzebawszy z pozostałym mi bagaŜy wszystkie ubrania i jakiś koc, który

równie dobrze mógłby być obrusem, przygotowałem sobie nieco wygodniejsze, ale za to duŜo

cieplejsze posłanie i pozwoliłem sobie na jeszcze odrobinę snu.

Ponownie obudziłem się kiedy słońce było juŜ wysoko na niebie, a ptaki prowadziły nad moją

głową oŜywione dyskusje. RozłoŜyłem wszystkie posiadane rzeczy na trawie, mając nadzieję, Ŝe

jeŜeli nawet nie zdąŜą przed wyruszeniem w drogę przeschnąć, to przynajmniej moŜe coś da się

uratować. Posiliłem się jeszcze raz malinami i ruszyłem w stronę, z której jak mi się wydawało

przyszedłem. Mój poobiedni spacer nie trwał jednak zbyt długo. JuŜ kilka kroków od krzewów

malin ujrzałem wszech obecną wodę. Dostrzegłem co prawda, Ŝe juŜ od jakiegoś czasu musi ona

powoli opadać, wiedziałem jednak, Ŝe jest to jak dla mnie o wiele za wolno.

Nie wiedząc co w takiej sytuacji zrobić, zacząłem obchodzić pagórek dookoła, tuŜ przy

wodzie, jak gdybym wypatrywał jakiegoś brodu albo ukrytego mostu. Kiedy jednak prawie juŜ

prawie powróciłem do punktu z którego zacząłem wyspę (czy to nie dziwne, Ŝe zawsze mając do

wyboru dłuŜszą i krótszą drogę, na chybił trafił wybieramy tą dłuŜszą), dostrzegłem zaplątany w

krzakach duŜy kawałek deski. Był to kawał na tyle duŜy, Ŝe siedząc i trzymając obie nogi mocno

przyciśnięte do siebie mogłem się na niej zmieścić, a nawet utrzymać na wodzie.

Wyszukałem w krzakach gałąź wystarczająco szeroką, Ŝe mogła słuŜyć jako wiosło,

pozbierałem swoje rzeczy, i usiadłem na brzegu zastanawiając się co robić dalej. Łatwo jest

planować bohaterskie akcje, kiedy siedzi się w domu przed kominkiem, w rzeczywistości trudno

zebrać się na odwagę. Dla ciebie czytelniku, jeśli nie jesteś hobbbitem moŜe ci się to wydawać jakąś

głupotą, ale dla nas niziołków, jak o nas mawiacie, pływanie po wodzie to prawdziwa brawura. Co

prawda są miejsca, gdzie hobbici uprawiają ten niebezpieczny i nierozwaŜny sport. Są to jednak

osobniki uznane za niespełna rozumu, i to nie tylko przeze mnie, ale takŜe przez wszystkich

rozsądnych hobbitów.

Kiedy zebrałem się wreszcie na odwagę, południe juŜ dawno minęło. Wiedziałem, Ŝe malin

nie starczy na długo, i był to chyba najwaŜniejszy powód. Postanowiłem, Ŝe popłynę przed siebie.

Po kilkudziesięciu godzinach przygód, doszedłem do wniosku, Ŝe nic gorszego nie moŜe mnie juŜ

spotkać. Miałem teŜ nadzieję, Ŝe podobnie jak w czasie maojej pierwszej wyprawy, los ponownie

się do mnie uśmiechnie.

Po kilku nieudanych próbach, wszystkie zachody z wysuszeniem rzeczy poszły na marne,

udało mi się opanować tę trudną sztukę na tyle dobrze, Ŝe mogłem spróbować przepłynąć to

niezwykłe jezioro. Ruszyłem więc przed siebie, nie zastanawiając się zbytnio nad kierunkiem.

Tak jak się domyślałem, los tym razem mi sprzyjał. Zanim jeszcze odczułem prawdziwe

zmęczenie ujrzałem wyłaniające się z wody wzniesienie. Było ono duŜe większe od tego, na którym

przyszło mi spędzić noc. Doszedłem do wniosku, Ŝe powinienem sprawdzić, czy nie jest to

przypadkiem koniec wody.

Kiedy tylko wdrapałem się na szczyt, okazało się Ŝe miałem rację. Bez Ŝalu porzuciłem więc

swoją dziwną łudź i ruszyłem raźno przed siebie. Przez chwilę próbowałem rozpoznać jakieś

elementy krajobrazu, przekonałem się jednak szybko, Ŝe nie ma to najmniejszego sensu.

Wędrowałem więc ciągle przed siebie, mając nadzieję, Ŝe spotkam jakiegoś przyjaźnie

nastawionego mieszkańca lasu, który zgodzi się wskazać mi drogę do Traktu. Po drodze posilałem

się przypadkowo spotkanymi malinami i jagodami.

W ten sposób minął kolejny dzień. Widząc, Ŝe zbliŜ się noc, postanowiłem znaleźć sobie

jakieś przytulne miejsce do spania. Zbyt się jednak obawiałem dzikich zwierząt i innych, mniej

przyjaźnie nastawionych mieszkańców lasu. Wyszukałem więc sobie rozłoŜysty dąb. W jego

rozgałęzienie mógłby wygodnie połoŜyć się nawet duŜy człowiek, a co dopiero maleńki hobbit.

Nazbierałem więc liści paproci i umościłem sobie wygodne gniazdko. Trzeba przyznać, Ŝe chociaŜ

zgubiłem się, moje połoŜenie nie było takie złe. Gdybym zawsze w czasie swoich przygód mógł

spędzać no w takim przyjemnych i bezpiecznym miejscu... Kto wie, moŜe nie powróciłbym do Bag

End, pewnie losy całego Śrudziemia potoczyłyby się inaczej...

W kaŜdym razie ułoŜyłem się wygodnie. Być moŜe jednak przeŜycia ostatnich godzin, moŜe

teŜ to, Ŝe tak duŜo spałem ostatniej nocy, spowodowało, Ŝe sen nie chciał do mnie przyjść. LeŜałem

więc wpatrując się w niebo i rozmyślając o moich wcześniejszych przygodach. Z rozrzewnieniem

wspominałem teŜ lata spędzone w Shire.

Kiedy na niebie pojawiły się gwiazdy po raz pierwszy w czasie tej podroŜy poczułem, Ŝe

czegoś bardzo mi brakuje. Uczucie braku stawało się z kaŜdą chwilą coraz silniejsze. Zdziwiłem

się, byłem bowiem przekonany, Ŝe przed połoŜeniem się spać najadłem się wystarczająco. Chciałem

nawet juŜ zabrać się za przygotowane na śniadanie owoce, kiedy nagle zdałem sobie sprawę czego

mi tak naprawdę brakuje. Zrozumiałem teŜ, Ŝe Gandalf miał rację. Znałem wystarczająco wielu

hobbitów i duŜych ludzi, którzy po latach naduŜywania trunków lub fajkowego ziela nie mogli się

juŜ bez tego obejść. Wiedziałem więc skąd się bierze trapiący mnie głód.

Nim jednak zdałem sobie sprawę z tego co robię, znalazłem się na ziemi idąc w kierunku, z

którego przyszedłem. Pięści miałem kurczowo zaciśnięte, z moich ust wydobywał się niezrozumiały

bulgot, z którego co chwila wyławiałem znajome słowa: mój skarb. Jak bardzo przypominałem w

tej chwili tego paskudnego Goluma.

Nie mogłem jednak nic zrozumieć. Moje własne ciało nie chciało mnie słuchać. Musiałem

bezsilnie patrzeć, jak po omacku przedzieram się przez krzaki.

Kiedy juŜ zwątpiłem, i poddałem się rozpaczy, moje ciało potknęło się o jakiś korzeń i

upadło, uderzając głową o pień drzewa. W tej chwili odzyskałem kontrolę nad ciałem. Pomacałem

ręką głowę, wyczuwając juŜ rosnącego guza. Obejrzałem całe moje ciało, sprawdzając, czy nie

nabawiłem się jakichś innych obraŜeń. Na szczęście nadawałem się jeszcze na tyle do uŜytku, Ŝe

postanowiłem wrócić do swojego gniazdka. Po dłuŜszych poszukiwaniach odnalazłem mój dąb.

Wdrapałem się nań, i padłem bez czucia na posłanie.

Obudziłem się znowu koło południa. Niewiele pamiętałem z ostatniej nocy, a bolący guz na

głowie wziąłem za wynik sennych koszmarów i twardego pnia drzewa.

Cały następny dzień minął mi w drodze. Cieszyłem się z tego, Ŝe w czasie moich

wcześniejszych przygód, a takŜe podczas spacerów z Frodem nauczyłem się wystarczająco duŜo na

temat leśnych owoców. Mogłem teraz wykorzystać tą wiedzę. Niestety z kaŜdym krokiem las stawał

się coraz gęstszy. Nigdzie nie mogłem dostrzec śladów jakiegokolwiek inteligentnego Ŝycia.

Wieczorem postanowiłem, Ŝe następnego dnia rozpocznę marsz z powrotem. Nie chciałem bowiem

za bardzo zapuszczać się w ten nieznany i dziki las.

TakŜe tej nocy wyszukałem sobie wygodne leŜe w gałęziach dębu. Jednak tym razem

zasnąłem szybko i bez problemów.

Obudziłem się w środku nocy odczuwając ten sam koszmarny głód. Stałem na ziemi, tak

samo pozbawiony władzy nad własnym ciałem. Od razu przypomniałem sobie zdarzenia z ostatniej

nocy. Znowu musiałem przeŜywać męki obserwowania tego upiornego marszu mojego własnego

ciała. Widziałem kaŜde mijane w dzień drzewo i krzaczek. I nic nie mogłem zrobić. Pozostawało

mieć nadzieję, Ŝe moje ciało znowu popełni jakiś błąd.

Minęło sporo czasu zanim zauwaŜyłem swoją szansę. W pewnym momencie noga zawadziła

o korzeń, a ciało niebezpiecznie się zachwiało. Złapało za jakąś gałązkę, i tylko to uratowało je

przed upadkiem. Kiedy jednak balansowało niezdarnie, ziemia pod nogami obsunęła się i ciało

ześliznęło się, puszczając gałązkę i bezradnie koziołkując w dół jakiejś rozpadliny. Pamiętam, Ŝe

spadałem dosyć długo, aŜ w końcu wszystko przesłoniła czerń.

Obudziłem się cały poraniony i obolały. Z rozpaczą zauwaŜyłem, Ŝe leŜę na brzegu jakiegoś

potoku. Z dreszczem przestrachu zdałem sobie sprawę, jak niewiele brakowało, Ŝebym się w nim

utopił Nigdzie nie mogłem dostrzec mojego plecaka. Widocznie ciało wybierając się w podróŜ nie

uznało za stosowne zabrać go ze sobą.

Nie dość Ŝe potłuczony, to jeszcze cały umorusany trawą i ziemią, nie przedstawiałem na

pewno najszczęśliwszego widoku. Mając przy tym nie najlepszy humor, nie widziałem sensu

wyruszania w dalszą drogę. Przez moment zastanawiałem się nawet, czy jeszcze kiedykolwiek

zobaczę jakieś przyjazne i inteligentne stworzenie.

Byłem tak brudny, Ŝe sam nie mogłem tego znieść. Wyszukałem więc w miarę spokojne

miejsce i urządziłem sobie kąpiel i pranie. Zawsze lepiej mieć ubranie czyste niŜ brudne, a przecieŜ

nikt mnie tam nie mógł zobaczyć, kiedy nagi jak jakieś młodziutkie hobbiciontko biegałem dla

rozgrzewki po lodowatej wodzie.

Cała ta kąpiel i związana z nią zabawna sytuacja znacznie poprawiła mi humor. Kiedy tylko

słońce wysuszyło mi ubranie postanowiłem ruszać w drogę. Nie bardzo wiedziałem w którym

kierunku mam iść, jednak znowu postanowiłem zaufać losowi.

Kiedy zagłębiłem się w las, zauwaŜyłem, Ŝe drzewa, krzewy i kwiaty znacznie się róŜnią od

tych które widziałem w czasie mojej wcześniejszej marszruty. śeby rzec prawdę, nigdy wcześniej

nie widziałem takich roślin. Wszystkie byłe piękne. Przyznaję, Ŝe nawet ogrody elfów mnie tak nie

zachwyciły.

Wędrowałem jak we śnie podziwiając wspaniałe rośliny. Nie zwracałem uwagi ani na

samotność, ani na ból czy zmęczenie. Z tego radosnego stanu wyrwała mnie przepiękna muzyka,

czy teŜ raczej pieśń. Trudno mi dzisiaj, po tylu latach to dokładnie określić. Wiem tylko jedno, było

to melodia tak piękna, tak idealna, Ŝe przez dłuŜszą chwilę stałem oczarowany. Dopiero kiedy

melodia ucichła udało mi się wyrwać z tego stanu.

Nie zastanawiając się długo ruszyłem w kierunku z którego wydawało mi się, Ŝe dobiegała ta

przepiękna melodia. JuŜ po kilku chwilach znalazłem się na skraju niewielkiej polany. Jasne

promienie słońca wspaniale oświetlały środek polany, gdzie na duŜym pniu siedziała tajemnicza

postać. W chwili kiedy wszedłem na polanę pochylał się właśnie nad nim, najwidoczniej coś

dostrajając.

Wydawała się wyglądać jak duzi ludzie, poza tym, od kogoś kto zna taką piękna muzykę, nie

moŜna oczekiwać czegoś innego jak tylko przychylności. Podszedłem więc śmiało do pniaka.

Widząc, Ŝe postać mnie nie dostrzega, odchrząknąłem głośno.

Postać uniosła powoli wzrok i popatrzyła na mnie surowo. Nie potrafię opisać jej twarzy,

pamiętam tylko oczy, głęboki i mądre. Kiedy tak na mnie patrzyła, trwało to dobre kilka chwil,

czułem się przewiercany na wylot. Zrozumiałem, Ŝe znowu wetknąłem nos w sprawy do których

nawet nie powinienem się zbliŜać.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: