B.pdf

B - symbol literowy używany na oznaczenie dowolnie długiego czasu otwarcia

migawki ; nastawienie na znak B powoduje otwarcie migawki trwające od

naciśnięcia spustu do jego zwolnienia.

bagnetowy uchwyt - rodzaj mechanicznego połączenia części; w aparacie

fotograficznym, zazwyczaj obiektywu, mieszka lub pierścienia pośredniego z

aparatem. Nazwa pochodzi od zasady mechanicznego łączenia bagnetu z

karabinem. Łączenie bagnetowe polega na złożeniu ze sobą dwu elementów o

odpowiednich wykrojach lub zaczepach, które po przekręceniu obydwu

elementów względem siebie o pewien kąt zakleszczają się zmocowując

łączone elementy. Sposób ten jest znacznie szybszy niż łączenie przez

wkręcanie (na gwint).

Baltermane Dmitrij Nikołajewicz (urodzony w 1912) - jeden z

najwybitniejszych fotografików radzieckich, przedstawiciel nowoczesnego

fotoreportażu, urodził się w Warszawie; z wykształcenia matematyk. W okresie

II wojny światowej fotoreporter wojenny i sprawozdawca "Izwiestii" i gazet

dla armii. Jego zdjęcia wojenne zyskały wyjątkową sławę i wiele nagród na

międzynarodowych konkursach i wystawach: w Hamburgu, Londynie,

Rzymie, Belgradzie, Nowym Jorku, Budapeszcie, Pradze. Do najbardziej

znanych jego reportaży należą między innym fotoreportaże wizyty L.

Breżniewa w Stanach Zjednoczonych, Olimpiady w Monachium...

Barrisa metoda - ogłoszone w 1932 roku przez Barrisa metoda fotografii

barwnej, dziś już nie stosowanej. W specjalny aparacie fotograficznym

otrzymywano trzy wyciągi barwne. Kopie wykonywano z garbowanym

reliefem i za ich pomocą przenoszono trzy komponenty barwników na papier

zawierający substancje potrzebne do syntezy barwnika.

Barnack Oskar (1879-1936) - niemiecki konstruktor zakładów Leitz w

Watzlar. W latach 1912 do 1914 zbudował pierwszy model aparatu

małoobrazkowego na filmową taśmę perforowaną 35 mm, po udoskonaleniu

aparat ten wszedł do przemysłowej produkcji w 1924 roku jako Leica, dając

początek wielkiej rodzinie aparatów małoobrazkowych.

Barszczewski Leon (1894-1910) - polski podróżnik i fotograf, oficer armii

carskiej w Odessie, za postępowe poglądy przeniesiony karnie w 1876 roku do

Samarkandy. Organizator wyprawy w Tien-szan i Pimir. W 1985 roku na

wystawie w Paryżu otrzymał złoty medal za zdjęcie gór, lodowców oraz

Samarkandy.

barwa - wrażenie wzrokowe wywołane przez światło (widzialną część

promieniowania elektromagnetycznego). Światło białe składa się z mieszaniny

barw odpowiadających różnym długościom fal świetlnych. Zwykle

wyróżniamy w tym bezstopniowym ciągu następujące barwy: fioletową,

indygo, błękitną, niebieską, niebieskozieloną, zieloną, zielonożółtą, żółtą,

żółtopomarańczową, pomarańczową, pomarańczowoczerwoną, czerwoną.

barwy dopełniające - barwy, które po uszeregowaniu ich na kole barw

znajdują się naprzeciw siebie; po zmieszaniu addytywnym dają wrażenie bieli,

po zmieszaniu subtraktywnym - czerni. Najważniejsze barwy zasadnicze i

dopełniające: niebieska - żółta, zielona - purpurowa, czerwona -

niebieskozielona.

barwa prosta - barwa monochromatyczna, czysta barwa, której odpowiada

promieniowanie o ściśle określonej długości fali, np. czerwona (700 nm),

zielona (546,1 nm), fioletowa (435,8 nm), w odróżnieniu od barw

stanowiących mieszaninę kilku innych.

barwy podstawowe - barwy zasadnicze: niebieska, zielona i czerwona w

addytywnym mieszaniu barw dającym w wyniku biel oraz żółta, purpurowa i

niebieskozielona - w subtraktywnym mieszaniu barw dającym czerń.

Mieszanie odpowiednich barw każdą z wymienionych metod pozwala uzyskać

dowolne odcienie.

barwoczułość - zdolność światłoczułych materiałów fotograficznych do

prawidłowego, zbliżonego do wrażeń wzrokowych, reagowania na barwy;

znajduje wyraz w odpowiednim zaczernieniu emulsji przez światła

poszczególnych barw (w fotografii czarno-białej) lub w prawidłowym oddaniu

barw naturalnych na barwnym materiale światłoczułym. Ze względu na

barwoczułość materiały te dzielą się na: barwoślepe (najdawniej znane, czułe

głównie na barwę fioletową i niebieską), ortochromatyczne (czułe dodatkowo

na barwę żółtą i zieloną), panchromatyczne (czułe na wszystkie barwy z

podkreśleniem czerwieni) i ortopanchromatyczne (czułe jak poprzednie z

przytłumieniem nadmiernej czułości na czerwień). Rozszerzenie

barwoczułości materiałów światłoczułych było możliwe wskutek zastosowania

sensybilizacji optycznej. Rozszerzenie to szło w kierunku od fioletu i barwy

niebieskiej do podczerwieni, czyli od fal krótkich do fal długich.

barytowany papier - papier z domieszką siarczanu baru zwanego bielą

barytową lub barytem (BaSO 4 ); składnik ten pełni rolę obciążalnika.

Barytowanie papieru polega na pokryciu siarczanem baru powierzchni kartonu,

na którą ma być naniesiona warstwa światłoczuła. Barytowa warstwa ma

izolować warstwę światłoczułą od włókien papieru, zapobiegać defektom

emulsji, powstałym wskutek drobnych nieczystości podłoża, oraz zwiększyć

klarowność "świateł" obrazu fotograficznego.

Bayard Hippolyte (1801-1887) - jeden ze współwynalazców fotografii. W

maju 1839 roku uzyskał fotograficzny obraz pozytywowy na papierze

jodosrebrowym.

baza - podstawa geometryczna, np. linia, od której mierzy się pozostałe

wielkości. W fotografii baza dalmierza - znana odległość pomiędzy okienkami

dalmierza, stanowi podstawę trójkąta, którego wierzchołek leży w punkcie

fotografowanego przedmiotu. W fotografii stereoskopowej - baza

stereoskopowa - odległość między punktami, z których została wykonana para

stereoskopowych zdjęć (np. odstęp między obiektywami aparatu

stereoskopowego), również odstęp pomiędzy okularami aparatu do oglądania

par zdjęć stereoskopowych. Decyduje o plastyczności widzenia; im większa,

tym efekt plastyczności większy.

Becquerel Edmond (1820-1891) - fizyk francuski. W 1840 roku odkrył, że

niedoświetlona płyta dagerotypowa może być wzmocniona przez naświetlenie

jej światłem czerwonym (zjawisko Becquerela), w 1849 roku odkrył zjawisko

fotoelektryczne, będące podstawą działania światłomierzy selenowych.

Belitzky'ego osłabiacz - jeden z osłabiaczy proporcjonalnych

przygotowywany w postaci oddzielnych pięciu roztworów mieszanych przed

użyciem w następującej kolejności: chlorek żelaza (25 g), cytrynian potasowy

(75 g), kwas cytrynowy (20 g), siarczyn sodowy bezwodny (30 g), tiosiarczan

sodowy krystaliczny (200 g) - woda do 1 litra.

Belcolor - metoda fotografii barwnej opracowana przez K. Blechera,

wykorzystywana w technice reprodukcyjnej, głównie w poligrafii. Polega na

użyciu barwnych folii pigmentowych uczulonych za pomocą dwuchromianu

amonu, a po naświetleniu lampami łukowymi (rtęciowymi lub jodowymi),

wywoływanych w wodzie aż do otrzymania reliefu. Dla obejrzenia pełnego

efektu barwnego folie składa się razem zgrywając kontury obrazu za pomocą

punktur.

Bell and Howell - amerykańska firma fotograficzna produkująca zarówno

sprzęt fotograficzny, jak i materiały światłoczułe oraz sprzęt filmowy,

związana kooperacją licencyjną z japońską firmą Canon. Obecnie firma już nie

istnieje.

benzenosulfinian sodowy - C 6 H 5 SO 2 Na·2H 2 O, białe lub jasnokremowe

kryształy (lub proszek) dobrze rozpuszczalny w wodzie, stosowany jako

składnik przeciwutleniający utrwalaczy garbujących używanych w fotografii

barwnej oraz jako środek przecizadymieniowy w emulsjach światłoczułych.

benzotriazol - C 6 H 5 N 3 , środek klarujący (przeciwzadymieniowy), składnik

niektórych wywoływaczy czarno-białych.

Bernotar - filtr polaryzacyjny produkowany przez zakłady Zeissa.

Beyer Karol (1818-1877) - jeden z pionierów fotografii polskiej, znany

numizmatyk. W roku 1844 zakłada w Warszawie zakład dagerotypowy,

przekształcony później w fotograficzny w miarę rozwoju fotografii; w 1857

zakład został przeniesiony na Krakowskie Przedmieście. Pod koniec życia

przestał zajmować się fotografią; jego zakład przeszedł na własność Kostki i

Mulerta. Beyer i jego zakład wykonali wiele tysięcy zdjęć; do najcenniejszych

zaliczają się widoki Warszawy z lat 1850-1864, portrety powstańców z 1863

roku, kopie sławnych obrazów, portrety znanych i sławnych ludzi, itp. Beyer

sporządzał albumy fotograficzne, np. widoki Warszawy. W zakładzie swym

wykształcił wielu przyszłych znanych fotografów polskich, np. K. Brandla.

bezodblaskowość - cecha błon, obiektywów oraz wnętrza aparatów

fotooptycznych , polegająca na maksymalnym ograniczeniu powstania odbić

promieni światła od powierzchni podłoża błony (płyty), powierzchni soczewek

lub od wewnętrznych powierzchni ścianek aparatu. W tym celu podłoża

warstw światłoczułych (błony, płyty) pokrywa się warstwami

przeciwodblaskowymi, które pochłaniają promienie światła dochodzące przez

emulsję do podłoża, podobnie warstwami przeciwodblaskowymi pokrywa się

powierzchnie soczewek i członów obiektywów; warstwy te, o współczynniku

załamania światła pośrednim pomiędzy współczynnikiem powietrza i szkła

optycznego, wygaszają odblaski na zasadzie interferencji światła. W celu

uniknięcia odbić światła we wnętrzach aparatów fotooptycznych wewnętrzne

ich ścianki pokrywa się czarną matową farbą lub też jednocześnie nadaje im

się odpowiedni kształt - falisty, chropowaty.

bezcieniowe fotografowanie - sposób oświetlenia fotografowanego obiektu,

zapewniający uzyskanie zdjęć pozbawionych cieni własnych (rzucanych przez

fotografowany obiekt) oraz cieni obcych (rzucane przez przedmioty obce). Jest

sposobem stosowanym najczęściej w fotografii atelierowej, reklamowej i

katalogowej, gdy chodzi o dokładne, dokumentalne ukazanie przedmiotu,

zazwyczaj drobnego. Zdjęcia bezcieniowe uzyskuje się wskutek oświetlenia

fotografowanego przedmiotu światłem doskonale rozproszonym. Światło takie

uzyskuje się w tak zwanym tunelu świetlnym, tj. stożkowej lub kopulastej

półprzezroczystej zasłony bez dna, z wycięciem jedynie na obiektyw aparatu.

Światło skierowane z różnych stron na półprzezroczystą (matowe szkło, kalka

techniczna, itp.) zasłonę zostaje idealnie rozproszone, a przedmiot zostaje

równomiernie oświetlony ze wszystkich stron. Aby uniknąć cieni na podłożu,

na którym ustawiony jest przedmiot, kładzie się go na szybce ułożonej na

wspornikach, dzięki czemu cień zostaje przesunięty poza pole widzenia

obiektywu. Zdjęcia bezcieniowe można też uzyskać fotografując jasne

przedmioty na ciemnym, matowym tle, na którym cień staje się niewidoczny,

jeśli zastosowany zostanie czas naświetlania odpowiedni dla jasnego

przedmiotu (to zostanie niedoświetlone).

Bischof Werner (1916-1954) - wybitny fotoreporter pochodzenia

szwajcarskiego, współpracownik wielu tygodników ilustrowanych: Epoca,

Paris Match... Od 1949 roku członek znanej agencji - Magnum. Odbył podróże

fotoreporterskie po niemal całej Europie, odwiedził między innymi również

Polskę, zginął podczas wyprawy fotoreporterskiej w Andy Peruwiańskie w

wypadku samochodowym.

bipack - dwie różnie uczulone na barwy błony fotograficzne złożone

emulsjami do siebie, naświetlane przez podłoże jednej z nich. Błona

znajdująca się w aparacie fotograficznym od strony obiektywu jest

odpowiednio zabarwiona lub ma dodatkową warstwę filtracyjną, w celu

zatrzymania promieni niebieskich. Wykonane na tym materiale wyciągi

barwne używane były dawniej do sporządzania pozytywów dwubarwnych.

blokada migawki - mechaniczne zabezpieczenie przed kilkakrotnym

naświetleniem tej samej klatki materiału światłoczułego w aparacie

fotograficznym. Po naciśnięciu spustu migawki następuje jej zablokowanie i

można ją ponownie wyzwolić po przesunięciu błony o kolejną klatkę, gdyż

podczas przesuwania błony odpowiedni mechanizm odblokowuje przycisk

migawki. System takiej blokady działa również blokująco na przesuw błony, tj.

uniemożliwia pozostawienie nie naświetlonej klatki; aby przesunąć błonę o

następną klatkę, należy przedtem wyzwolić migawkę. Niekiedy pod

określeniem blokady migawki rozumiane jest zabezpieczenie (zazwyczaj

obrotowo-zaciskowe) przycisku migawki przed mimowolnym, przypadkowym

jego naciśnięciem.

błona fotograficzna - jeden z podstawowych rodzajów światłoczułych

zdjęciowych materiałów fotograficznych (błona właściwie służy jako podłoże

dla emulsji światłoczułej), jest materiałem przezroczystym przewidzianym dla

warstw negatywowych do kopiowania projekcyjnego lub stykowego i dla

warstw diapozytywowych. Może występować w postaci arkuszowej, tzw.

płaskiej (w formatach podobnych do formatów papierów) lub błon zwojowych,

np. o szerokości 61,5 mm (określanej potocznie jako 6 cm), małoobrazkowej

filmowej taśmy perforowanej o szerokości 35 mm, podobnej taśmy

perforowanej lub nieperforowanej o szerokości 16 mm. Pierwsze błony były

właściwie taśmami papierowymi odpowiednio spreparowanymi w celu nadania

im większej przezroczystości. Od 1888 roku Eastman zastosował błony

nitrocelulozowe pomysłu Goodwina, które przetrwały do lat pięćdziesiątych

XX wieku. Ich niedogodnością była łatwopalność. Zastąpiły je powszechnie

błony z trójoctanu celulozy.

boraks - czteroboran sodowy Na 2 B 4 O 7 ·10H 2 O, ma postać białego proszku lub

kryształków rozpuszczalnych w wodzie; stosowany jako składnik alkalizujący

w wywoływaczach negatywowych (drobnoziarnistych).

borowy (borny) kwas - H 3 BO 3 , biały proszek lub połyskliwe łuski, dobrze

rozpuszczalne w ciepłej wodzie; bardzo słaby kwas, stosowany jako składnik

niektórych wywoływaczy drobnoziarnistych, np. D-76d Kodaka, oraz

garbujący utrwalacz. Używany jest najczęściej razem z boraksem.

Brady Mathew (1823-1896) - jeden z amerykańskich pionierów fotografii. W

1844 roku otwiera zakład w Nowym Jorku na Brodwayu, a w 1847 roku filię

w Waszyngtonie. Wykształcił wielu znanych potem fotografów: T. O'Sullivana,

J. i A. Gardnerów... Wykonał wiele portretów sławnych ludzi, między innymi

prezydenta Lincolna. W okresie wojny secesyjnej (1863-1866) wraz z

pracownikami swych zakładów towarzyszył wojskom stanów północnych i

wykonywał wiele zdjęć wojennych, z których sporo zachowało się w zbiorach

Kongresu Stanów Zjednoczonych.

Brandel Konrad (1838-1920) - jeden z pionierów polskiej fotografii, uczeń K.

Bayera, fotograf, konstruktor i wynalazca. W 1865 roku wspólnie z bratem

Władysławem oraz Marcinem Olszyńskim, znanym rysownikiem, otwiera

zakład fotograficzny w Warszawie, przy Nowym Świecie, z którego pochodzi

wiele widoków Warszawy, zdjęć reporterskich, portretów znanych osób,

reprodukcji dzieł sztuki, prac z zakresu fototypii. Był wynalazcą ręcznego

aparatu reporterskiego tzw. fotorewolweru nazwanego jego nazwiskiem

9format 6x9 cm, podwójna kaseta), pracował nad udoskonaleniem suchych

płyt bromosrebrowych, współpracował jako fotograf z "Tygodnikiem

Ilustrowanym" i "Fotografem Warszawskim".

Brandla fotorewolwer - ręczny aparat fotograficzny umożliwiający szybkie

fotografowanie z ręki, tzw. brandlówka; budowany w sposób rzemieślniczy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: