Lubina Anna Violetta - Wyłącznie z rozsądku.pdf - Amerykańdscy, angielscy i australijscy milionerzy - gosiadabrowska

Anna Violetta Łubina

Wyłącznie z rozsądku

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Schodów było zbyt wiele, a winda jak zwykle zepsuta. Elżbieta

powoli wchodziła na szóste piętro. Dwanaście razy po dziewięć stopni

i będzie mogła odpocząć. Zamknie za sobą drzwi swojej kawalerki i

odetnie się od reszty świata. Nieważne, że to nie mieszkanie, tylko

schronienie, ale będzie u siebie. Była tak zmęczona, że wyjęte ze

skrzynki koperty trzymała po prostu w ręku. Wiadomo, następny plik

rachunków. Od rozwodu z Ryszardem nic się nie zmieniło. Rachunki

nadal przychodziły do niej. Miała już tego dość. Za każdym razem i

każdemu się tłumaczyć, że za długi byłego męża nie odpowiada. W

końcu to on o ten rozwód wystąpił i powinien ponieść konsekwencje.

Nie chciała myśleć o tym, co wydarzyło się nie tak dawno. Ryszard do

małżeństwa po prostu się nie nadawał. A to, że straciła dziecko,

niewiele go obeszło. Przeważyła opinia lekarska, że Elżbieta więcej

dzieci chyba mieć nie będzie. Ale kto mógł przewidzieć, że Ryszard,

który nigdy nie chciał mieć dzieci, uzna tę diagnozę za powód do

rozwodu?

Jeszcze tylko cztery razy po dziewięć stopni i będzie mogła

otworzyć drzwi swojej „dziupli". Kawalerka była rzeczywiście

mikroskopijna, ale Elżbieta godziła się na wszystko, byle tylko

Ryszard znikł jej z oczu. Może należało trochę poczekać z tą zamianą,

poszukać lepszej okazji. Jednak przebywanie pod jednym dachem z

byłym mężem stało się nagle nie do zniesienia. Tyle niespełnionych

marzeń i zawiedzionych nadziei. Kiedy wychodziła za mąż przed

ośmiu laty, oczami naiwnej dwudziestolatki widziała w nim ideał.

Tymczasem okazał się człowiekiem słabym i zapatrzonym w siebie.

Ciągle mówił o swoich planach i aspiracjach, o tym, do czego dojdzie,

co załatwi; ale niczego nie potrafił konsekwentnie doprowadzić do

końca. I zawsze miał za złe, kiedy mu to wytykano. Uważał, że ciągle

się go ktoś „czepia". Zdarzało się jednak, że przedłużał sobie urlop,

nie uprzedzając o tym nikogo, bo była piękna pogoda. I nie rozumiał,

czemu ktoś ma o to pretensje. Pomimo trzydziestki pozostawał

niepoważnym lekkoduchem, jakiego poznała jeszcze w liceum. I

chyba nigdy już nie dorośnie. W życiu prywatnym postępował zresztą

podobnie. Ileż to razy czekała na niego gotowa do wyjścia, a on

wracał do domu spóźniony o godzinę, bo przypadkiem spotkał kogoś

znajomego. Nigdy nie pamiętał o imieninach czy rocznicy ślubu,

naiwnie się tłumacząc, że okolicznościowy prezent zostawił w pracy.

Pewnego razu spóźnił się na własne przyjęcie imieninowe, bo poszedł

z kolegą na piwo i dobrze im się rozmawiało. Tymczasem Elżbieta

musiała świecić oczami przed tłumem gości, których sam zaprosił.

Wszystkie sprawy załatwiała sama, nie można mu było powierzyć

nawet płacenia rachunków, bo zapominał o terminach albo o

przeznaczeniu pieniędzy. Do pieniędzy miał zresztą stosunek

niefrasobliwy. Kiedy mu ich brakowało - pożyczał; kiedy nie miał z

czego oddać - zwyczajnie nie oddawał. Wiecznie musiała zwracać

jakieś długi, o których nie pamiętał lub nie chciał pamiętać.

Przypuszczalnie nie wszystkie z nich zaciągnął, ale zwracać polecił za

każdym razem. Czasem nieźle się musiała nagimnastykować, aby jej

starczyło pieniędzy, a on jeszcze krytykował zbytnią niegospodarność

i rozrzutność żony. Jakoś to znosiła, coraz częściej patrząc na niego

jak na niedorosłego chłopca, ale rozstanie okazało się nieuniknione,

gdy potraktował z podobną niefrasobliwością i ją. Nie ma dziecka, nie

ma małżeństwa. Nawet się nad tym nie zastanawiał. Przekreślił

wszystko, całe ich dotychczasowe wspólne życie. I z podobną

beztroską liczył, że dalej będzie opłacać jego długi. Zupełnie

absurdalny brak poczucia realności.

Otworzyła drzwi i rzuciła plik kopert na stolik w pokoju.

Wystarczyło tylko wyciągnąć rękę. Całe mieszkanko miało

dwadzieścia pięć metrów. Usiadła na kanapie i oparła nogi na stoliku.

Była śmiertelnie zmęczona. Wycieczka z szóstą klasą do muzeum

jawiła się jak koszmar senny. Nabiegała się za nimi, usiłując

upilnować, żeby niczego nie dotykali i nie zniszczyli. Niestety,

trzydziestu rozbrykanych nastolatków upilnować nie sposób. Pani

kustosz zwracała uwagę Elżbiecie, a tymczasem uczniowie robili, co

chcieli. Nic dziwnego, wcale nie znała tej klasy, więc nie mieli

powodu jej słuchać. Oglądać też niczego nie chcieli, traktując

wycieczkę jako okazję uniknięcia lekcji. Nauczycielka plastyki, która

wycieczkę zorganizowała, rozchorowała się nagle, a Elżbieta, z

wykształcenia chemiczka, nie miała pojęcia, jak uczniów

zainteresować wystawą. Biegała więc za nimi po salach jak kwoka,

narażając się na krytyczne uwagi personelu. Jedna z pań, szczególnie

dotknięta zachowaniem kilku chłopców, którzy próbowali

rozmontować współczesną rzeźbę, złożoną z kawałków

pordzewiałego złomu, obiecała, że zawiadomi dyrekcję szkoły o braku

dozoru. Elżbietę niewiele to obeszło, w tej szkole pracować będzie

jeszcze trzy tygodnie, do końca roku. Oszczędności w oświacie objęły

jej etat. Na pracę w innej szkole też nie miała co liczyć. Trzeba będzie

o czymś zacząć myśleć, jak tylko poczuje się na siłach. Ale gdzie

znajdzie pracę po swoim kierunku studiów? Komu potrzebny chemik

z wykształceniem pedagogicznym?

Po godzinie szum w głowie nieco ucichł i zmęczenie przestało

być tak obezwładniające. Postanowiła zaparzyć kawę i przejrzeć

wreszcie korespondencję. Właściwie listy do byłego męża należałoby

wyrzucić do kosza, ale nie umiała tak postępować. Sięgając po kolejne

listy, z przyjemnością wdychała aromat kawy. Pocztówka z Anglii od

koleżanki, która postanowiła popracować „na czarno". Może to byłby

pomysł na przyszłość? Popracować trochę, wrócić z pieniędzmi i

założyć jakiś niewielki interes. Może kwiaciarnię? Koperta z

wyciągiem z konta. Niestety, jego stan niemal równy był zeru.

Dobrze, że wypłata za dwa dni. Listy do Ryszarda odeśle, jak zwykle,

nie czytając. Prenumerowane czasopisma odsunęła na bok, można je

przeczytać później. Z ciekawością sięgnęła po ostatnią kopertę,

zaadresowaną nieznanym, zdecydowanym charakterem pisma.

Nazwisko i adres nadawcy niczego nie mówiły. Była zupełnie pewna,

że nie zna osoby o takim nazwisku. A może po prostu zapomniała?

List był skierowany do niej, adres zwrotny, gdzieś z koszalińskiego,

raczej wykluczał sprawę mężowskich długów. Chociaż z Ryszardem

nigdy nic nie wiadomo. Był tylko jeden sposób, by znaleźć odpowiedź

na pytanie. Elżbieta rozerwała kopertę. Na stół wypadł list, jakiś

dokument i zdjęcia. Sięgnęła najpierw po list.

Szanowna Pani!

Z pewnością będzie Pani zaskoczona, czytając list od zupełnie

nieznajomej osoby. Przede wszystkim z żalem muszę Panią

zawiadomić o śmierci Pani siostry, Ireny. Zmarła w marcu, w

koszalińskim szpitalu, w wyniku urazów na skutek wypadku

samochodowego, któremu uległa kilka dni wcześniej. Dopiero w

szpitalu powiedziała mi, że ma rodzinę. Niestety, znała tylko dawny

Pani adres. Musiałem zlecić agencji detektywistycznej poszukiwania,

aby nie popełnić omyłki. Dzisiaj dostałem kompletny raport na Pani

temat i natychmiast piszę ten list.

Myślę, że zainteresuje Panią fakt, że zgodnie z wolą Ireny, mam

powierzyć Pani właśnie opiekę nad jej córką, czyli Pani siostrzenicą.

W związku z tym mamy do omówienia kilka ważnych spraw, a tego

nie da się załatwić listownie. Zapraszam więc do siebie. Warunki do

odpoczynku są w naszej okolicy idealne, proszę potraktować to jako

zaproszenie do spędzenia tu całych wakacji. Będziemy mieć dwa

miesiące na ustalenie szczegółów.

Załączam do listu kilka zdjęć Ireny i jej córki, aby nie sądziła

Pani, że jest to niestosowny żart. Przesyłam również akt zgonu. Proszę

powiadomić mnie, kiedy Pani przyjedzie do Koszalina, bym mógł

oczekiwać na dworcu i zawieźć Panią do mojego domu.

Oczekuję odpowiedzi z niecierpliwością. Z poważaniem Janusz

Czertwiak Przyjeziorna 18 woj. koszalińskie

Elżbieta odłożyła list na stolik i drżącą ręką sięgnęła po zdjęcia i

urzędowy dokument. Nie mogło być żadnych wątpliwości. Akt zgonu

stwierdzał, że Irena Nowińska, urodzona 17 stycznia 1971 roku w

Katowicach, zmarła 27 marca 1996 roku w Koszalinie.

Ze zdjęcia patrzyły błękitne oczy Ireny. Na jednym z nich była

sama, stała roześmiana w cieniu rozłożystego drzewa, za którym

widoczny był zarys jakiegoś budynku. Na drugim trzymała za rękę

dwuletnią może dziewczynkę, która w tym momencie poruszyła

głową i rysy jej twarzy były zamazane. Na trzecim Irena rozciągnięta

na kocu nad brzegiem jakiejś wody, w skąpym kostiumie bikini,

prezentowała swoją zgrabną figurę, a ciemne znamię na udzie było

wyraźnie widoczne. Nie mogło być żadnej pomyłki, to musiała być

Irena. Młodsza siostra, którą rodzice i Elżbieta rozpuszczali niemal od

urodzenia. Bo przyjście na świat Ireny było zaskakującą

niespodzianką: po dwóch poronieniach, trudnym przebiegu ciąży i

cesarskim cięciu, pani Barbara Nowińska była przekonana, że więcej

dzieci mieć nie będzie. A ponieważ zawsze chciała mieć kilkoro,

poczuła się głęboko rozczarowana. Tym większą radością było

pojawienie się Ireny - trzy lata później i, co najdziwniejsze, bez

żadnych komplikacji. Złotowłosy i błękitnooki aniołek zaskarbił sobie

miłość i sympatię wszystkich ludzi bez wyjątku. Niestety, aniołek

wyrósł na anioła o charakterze zgoła nie anielskim. Już w wieku lat

czternastu przejawiała niesamowite wręcz skłonności do pakowania

innych w kłopoty. Nigdy nikogo nie słuchała. Nigdy o nikogo nie

dbała. Nie chciała się uczyć. Obracała się w dziwnym towarzystwie.

Ze wszystkich ryzykownych sytuacji wywijała się cudzym kosztem.

Lubina Anna Violetta - Wyłącznie z rozsądku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: