Paver Michelle 5 - Złamana przysięga.pdf - ebooki Przygoda i sensacją - kasiek790

PAVER MICHELLE

Kroniki pradawnego mroku V

Zlamana przysiega

MICHELLE PAVER

Przełożył Krzysztof Mazurek

Tytuł oryginału: Oath Breaker

Warszawa 2009

Rozdział 1

Bywa i tak, że pojawia się bez ostrzeżenia. Zupełnie znienacka.

Twój kajak z foczej skóry sunie nad falami jak kormoran, wiosło rozbryzguje

srebrzyste kropelki wody nad łamiącymi się grzywaczami i wszystko jest dokładnie

tak, jak być powinno – rozkołysane morze, słońce rażące w oczy, chłodny wiatr

bijący w plecy. I wtedy z wody nagle wyłania się góra większa niż wieloryb, a ty

pędzisz wprost na nią, za chwilę się rozbijesz…

Torak rzucił się na bok i pociągnął mocno wiosłem wzdłuż burty. Jego kajak wyrwał

do przodu, mało co się nie wywrócił i z szumem przemknął obok góry lodowej,

mijając ją o grubość palca.

Cały mokry, kaszląc morską wodą, Torak z trudem odzyskiwał równowagę.

–Wszystko w porządku? – krzyknął Bale, zawracając.

–Nie zauważyłem tej góry – mruknął pod nosem Torak. Czuł się głupio.

Bale uśmiechnął się od ucha do ucha.

–Mamy w obozowisku kilku żółtodziobów. Chcesz zawrócić i ustawić się z nimi w

jednym szeregu?

–Powiedział, co wiedział! – odciął się Torak, uderzając wiosłem w wodę i ochlapując

Bale’a. – Kto pierwszy za przylądkiem Crag!

Chłopiec z klanu Foki krzyknął wesoło i w tej samej chwili ruszyli – drżeli z zimna,

byli mokrzy, ale przepełniała ich radość. Wysoko nad głową Torak ujrzał dwie czarne

kropki. Gdy gwizdnął, Rip i Rek puściły się w dół i przeleciały tuż obok niego, a

końce ich skrzydeł niemal dotykały fal. Zawrócił ostro, żeby ominąć krę kołyszącą się

na wodzie, a kruki zrobiły to samo. Słońce połyskiwało purpurą i zielenią na ich

gładkich, czarnych piórach. Wyrwały się do przodu. Torak przyspieszył, żeby nie

zostawać w tyle. Czuł, że jego mięśnie są gorące od wysiłku, a sól wżera się w

policzki. Roześmiał się w głos. To było świetne, prawie tak dobre jak latanie.

Bale – dwie wiosny starszy od niego, najlepszy wioślarz na wyspach – wysunął się

naprzód i zniknął w cieniu wysokiego cypla zwanego Crag. Morze rozkołysało się

potężnie, kiedy wypłynęli z zatoki, i wysoka fala runęła na łódź Toraka od dziobu.

Szarpnęło kajakiem, który nieomal przewrócił się do góry dnem.

Kiedy Torak opanował łódź, okazało się, że dziób jest skierowany w złą stronę.

Zatoka Fok wyglądała pięknie w słońcu i Torak na chwilę zapomniał o wyścigu.

Wodospad na jej południowym krańcu otaczał woal mgły, a wokół klifów krążyły

mewy. Nad plażą unosił się dym snujący się spomiędzy przygarbionych szałasów

klanu Foki, a długie rzędy solonych dorszy połyskiwały w słońcu, jak gdyby pokryte

szronem. Torak zobaczył Fin-Kedinna, jego ciemnorude włosy wśród jasnowłosych

Fok świeciły jak ognista latarnia na brzegu; ujrzał też Renn, która udzielała lekcji

strzelania z łuku grupce dzieci stojących wokół niej z otwartymi z podziwu buziami.

Torak uśmiechnął się. Foki znacznie lepiej posługiwały się harpunem niż łukiem i

strzałą, a Renn nie była zbyt cierpliwą nauczycielką.

Bale zawołał do niego, żeby się z nim zrównał, więc Torak zawrócił kajak i przyłożył

się do wiosła.

Kiedy minęli Crag, zdali sobie sprawę, że są straszliwie głodni, więc zawinęli do

małej zatoczki, gdzie rozniecili ogień, zebrawszy uprzednio suche wodorosty i

drewno wyrzucone przez morze. Zanim zaczęli jeść, Bale rzucił kęs suszonego

dorsza na płyciznę Matki Morze, opiekunki jego klanu, a Torak, który nie miał

opiekuna klanu, wetknął kawałek kiełbasy z łosia w krzak jałowca, jako ofiarę dla

Lasu. Czuł się trochę dziwnie, bo Las był o dzień żeglugi łodzią na wschód, ale

czułby się jeszcze dziwniej, gdyby tego zaniechał.

Później Bale podzielił się z nim resztą suszonego dorsza – słodkiego, twardawego i

zadziwiająco słabo smakującego rybą, Torak zaś zaczął odrywać od skały

przyczepione do niej małże. Jedli je na surowo, odłamując połówki muszli i

wygrzebując nimi cudownie sycące, śliskie, pomarańczowe mięso. Na zakończenie

posiłku Bale pomógł mu się rozprawić z kiełbasą z łosia. Podobnie jak reszta klanu

nie miał już takich oporów przed mieszaniem Lasu z Morzem, dzięki czemu

wszystkim żyło się łatwiej.

Chłopcy wciąż byli głodni, postanowili więc ugotować sobie potrawę

jednogarnkową. Torak napełnił naczynie do gotowania wodą ze strumienia, zawiesił

je na skrzyżowanych patykach blisko ognia i wrzucił do środka parę kamyczków

ogrzanych w ognisku. Bale dorzucił kilka garści purpurowego mchu morskiego,

Paver Michelle 5 - Złamana przysięga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: