Margo Maguire - Dla ciebie wszystko.pdf - ● Harlequin Romans Historyczny - kasiek790

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż

Sydney • Sztokholm • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Północne wybrzeża hrabstwa Northumberland

Późna jesień 1300 roku

Nie było wiatru, ale huczące fale Morza Północnego

wciąż z wściekłością atakowały plażę po porannym

sztormie. Nad wysokim brzegiem i wieżą zamku Nor-

wyck gromadziły się czarne chmury, brzemienne de-

szczem.

Earl Norwyck, Bartholomew Holton, szedł brzegiem

morza, nie zważając na pogodę. Barczysty i wysoki,

ubrany był jak zwykle w kaftan, rajtuzy i długi płaszcz,

narzucony na ramiona.

Nie przywiązywał wagi do strojów, zwłaszcza teraz,

kiedy spoczęło na nim więcej obowiązków. Został ear-

tem po nagłym i przedwczesnym zgonie starszego bra-

ta, Williama. Do tego doszła zdrada i śmierć żony. Cią-

gle nie umiał o tym zapomnieć.

Felicia Holton popełniła straszliwą zbrodnię. Nie tylko

zdradziła Bartholomew, ale także wydała Williama w ręce

odwiecznych wrogów Norwyck, szkockich sąsiadów z

północy, Armstrongów.

butów, ale nie zwracał na to najmniejszej uwagi. Zgarbił

gę lekko i ruszył w dalszą wędrówkę. Osiem miesięcy

minęło od śmierci Felicii. Osiem miesięcy od dnia, w

którym dowiedział się o jej zdra- dzie Wciąż jednak nie

miał pojęcia, jak zdołała wciąg-nąć Williama w

zasadzkę zastawioną przez Lachanna Armstronga. Jak i

dlaczego?

Nie w pełni zdążył poznać ją przed ślubem. Ona mia-

ła . zaledwie siedemnaście lat, on zaś dopiero wkroczył

w wiek męski. Pół roku później opuścił Szkocję, idąc

do boju z królem Edwardem, jego dzielnymi łucznika-

mi i bitną kawalerią.

Przez dwa długie lata przebywał poza domem.

Jak głupiec myślał przed wyjazdem, że jego żona

jest brzemienna. Pomylił się. W gruncie rzeczy wte-dy

nie miało to dlań żadnego znaczenia. Był młody i z

ufnością patrzył w przyszłość. Po powrocie do do-mu

nieustannie adorował żonę. Nie sprawiało mu to

żadnego kłopotu, bo Felicia przez ten czas nic nie

straciła ze swojej urody. Po kilku tygodniach zaszła w

ciążę.

Bart nie miał pojęcia, że w rzeczywistości dziecko

zostało poczęte przed jego przyjazdem. To, że chłopiec,

który urodził się pół roku po jego powrocie, zadało

kłam słowom Felicii.

Szeroka plaża u stóp zamku Norwyck zwężała się po

północnej stronie. Bart mijał wielkie głazy i przeskaki-

wał płytkie kałuże, pełne oślizłych wodorostów. Tu

Prawie rok mijał od dnia, w którym William zginaj

z ręki Lachanna Armstronga. Felicia zakończyła ży-

cie krótko potem, przy porodzie, wydając na świat bę-

karta.

Bartholomew w ponurym i złowieszczym nastroju

przechadzał się po plaży. Nawet nie spojrzał na grube

mury twierdzy, majaczące nad nim na wysokim klifie.

Tęsknił za bratem. Nigdy nie marzył o tym, by zostać

panem zamku, bowiem Norwyck było dziedzictwem

Willa. Williama, poprawił się w myślach. Może czasa-

mi lekkoducha, lecz zawsze uczciwego. William z re-

guły wiedział, co powiedzieć i jak znaleźć wyjście z

trudnej sytuacji. A nade wszystko darzył poważaniem

wszystkich rycerzy z Norwyck, w tym dawnego dorad-

cę ojca, starego sir Waltera.

Po powrocie do Szkocji Bartholomew marzył tylko

o tym, żeby spokojnie osiąść w swym majątku, hojnie

darowanym mu przez króla Edwarda i powiększonym

o rozległe dobra z posagu pięknej Felicii. Marzył o

dzieciach i pełni szczęścia u boku ukochanej żony.

Felicia. Zdrajczyni i kłamliwa ladacznica.

Bart kopnął kawałek drewna wyrzuconego na ląd

przez fale. Był to ściemniały od wody fragment staran-

nie obrobionej deski. Spojrzał nań mimochodem i po-

szedł dalej, zajęty własnymi myślami, od czasu do cza-

su omijając inne szczątki zaśmiecające plażę.

Nagły podmuch wiatru szarpnął jego płaszczem. Bart

ze złością przytrzymał poły. Piasek wsypywał mu się do

i ówdzie na mokrym piasku widniały kępki sztywnej

trawy.

Drewnianych szczątków wciąż przybywało. W koń-

cu zwróciły uwagę kasztelana. Zobaczył kilka dziw-

nych przedmiotów: nogę od stołu, zamknięty kufer z

mosiężnymi uchwytami, dwie łyżki i beczkę.

Zatrzymał się i czujnym spojrzeniem omiótł po-

wierzchnię morza. Domyślił się, że szczątki pochodzą

ze statku, który zapewne rozbił się ubiegłej nocy na

okolicznych skałach i zatonął. Żeglarze omijali te nie-

bezpieczne wody. W ciągu dwudziestu ośmiu lat życia

Barta zdarzyło się, że raz był świadkiem podobnej ka-

tastrofy.

Był wtedy chłopcem; zszedł na plażę wraz z ojcem

i Williamem, by poszukać rozbitków.

Nie znaleźli żadnego. Owszem, na brzegu leżały lu-

dzkie ciała, lecz okazało się, że nikt nie przeżył. Teraz

musiało być tak samo.

Bart mimo woli poczuł dziwną ulgę, że coś oderwało

go od ponurych myśli. Postąpił jeszcze parę kroków i

znalazł pierwsze zwłoki. Był to prawdopodobnie je-

den z marynarzy, odziany w strzępy ubrania.

Pochylił się i przewrócił go na wznak. Niestety, w

niczym już nie mógł pomóc temu nieszczęśnikowi.

Bart szybko rozejrzał się, czy w pobliżu nie leży ktoś

inny.

Wiatr dął coraz mocniej. Morskie fale z wściekłością

atakowały skaliste brzegi, lecz Bartholomew uparcie

krążył pośród głazów, w nadziei, że znajdzie choć jedną

żywą duszę.

Nie znalazł.

Na skałach i wśród wodorostów spoczywały jedynie

trupy.

Sztorm przybierał wciąż na sile. Bart pochylał się nad

ofiarami. Przyrzekł sobie, że natychmiast po powrocie

na zamek przyśle tu kilku ludzi, żeby zebrali i pocho-

wali zwłoki. Każe mnichowi...

Stanął jak wryty i odruchowo przetarł oczy, żeby le-

piej widzieć. Zimny dreszcz przebiegł mu po plecach.

Na piaszczystej łasze spoczywała jeszcze jedna postać.

Zobaczył długie ciemne włosy i wyraźny zarys kobie-

cych pośladków.

Niewiasta.

Początkowo ogarnęła go fala gniewu. Dziewczyna

była na pokładzie statku! Przez chwilę walczył z mie-

szanymi uczuciami. Wierny rycerskim zasadom, nie po-

trafił bez litości patrzeć na to biedne i posiniaczone cia-

ło. Mimo niechęci, jaką czuł do płci niewieściej, uznał

w duchu, że jednak żadna z kobiet nie zasługiwała na

tak marny koniec.

Nie umiał pozbyć się goryczy. Wszak to kobieta

sprowadziła nań najgorsze nieszczęścia. Wbrew logice

był przekonany, że ta, którą teraz widział, w jakiś spo-

sób stała się przyczyną katastrofy i zagłady statku.

Podszedł do niej ostrożnie. Ledwie musnął spojrze-

niem wąską kibić, długie zgrabne nogi i delikatne stopy.

Widział jedynie ciemne sińce i brzydkie zadrapania,

szpecące jej alabastrową skórę.

Przyklęknął obok, położył jej dłoń na ramieniu i

przewrócił na plecy. Wprawdzie nie wiedział, co zo-

baczy, lecz nie spodziewał się, że „nieboszczka" nagle

zakrztusi się i zacznie kaszleć.

Na miłość boską, ona żyła!

Bart uniósł ją, by mogła wypluć wodę, ale wątłe ciało

bezwładnie zawisło mu na rękach. Okrył ją tak, jak

mógł strzępami podartej sukni i owinął własnym płasz-

czem.

Rozejrzał się. Wprawdzie zobaczył jeszcze jakieś

ciała, lecz jednocześnie zdawał sobie sprawę, że musi

wracać, jeśli chce zdążyć przed nadciągającą burzą. Za-

mek Norwyck był dla niego i nieprzytomnej niewiasty

jedynym bezpiecznym schronieniem.

Wziął ją na ręce. Nie uczyniła najmniejszego ruchu.

Omotana przemokniętym płaszczem, przypominała te-

raz bezkształtny tobół. Bartholomew był barczystym i

krzepkim rycerzem, nawykłym do dźwigania kolczugi i

miecza, a mięśnie nóg miał silne, bo nawykłe do dłu-

giej konnej jazdy. Niemal nie poczuł ciężaru dziewczy-

ny. Wstał z klęczek, wyprostował się i poszedł przez

plażę w stronę ścieżki wiodącej do zamkowej bramy.

głucha cisza, a potem wszyscy zaczęli mówić naraz, za-

sypując go dziesiątkami pytań.

- Co się stało?

- Kto to?

- Żyje?

- Można na nią spojrzeć?

Podszedł do stołu i nogą odsunął krzesło na tyle da-

leko, by mógł usiąść, nie wypuszczając dziewczyny z

ramion.

- Cisza! - burknął. Był teraz nie tylko nowym ear-

lem, ale także jedynym opiekunem czwórki młodszego

rodzeństwa. Przyrodniego rodzeństwa, bo jego własna

matka zmarła, kiedy był jeszcze chłopcem. Ojciec oże-

nił się po raz drugi i założył nową rodzinę.

Bracia bliźniacy, Henry i John, mieli po czternaście

lat. Kathryn liczyła sobie teraz jedenaście wiosen, lecz

uważała się za dorosłą damę i panią zamku Norwyck,

a sześcioletnia Eleanor była sprytna i wścibska, jak

wszystkie dzieci w jej wieku.

- Statek zatonął - wyjaśnił Bart i odchylił się na

krześle, żeby dać nieco odpocząć ramionom. - Przeżyła

chyba tylko ona. Znalazłem ją na plaży.

Ponownie wybuchła wrzawa. Bart skinął na jednego

ze starszych służących.

- Rob! Wyślij pokojówkę, żeby przygotowała dla

niej gościnną komnatę - rozkazał. - Potem zbierz kilku

ludzi i idźcie nad morze, zanim burza rozpęta się na do-

bre. Sprawdźcie, czy ktoś nie ocalał.

W wielkiej sali, pod okiem służby, bawiła się dzie-

ciarnia. Bartholomew kopnięciem otworzył ciężkie dę-

bowe drzwi i wszedł do środka. Na chwilę

zapanowała

Margo Maguire - Dla ciebie wszystko.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: