Harrison Harry - Planeta Smierci 05.pdf - harison - Jurand2007

Harry Harrison & Ant Skalandis

Planeta Śmierci 5

Przekład Inessa Kim

Część I

Flibustierski raj

Cassylia — trzecia planeta w systemie żółtego karła Sunpride (FG233-16) w południowej

części zewnętrznego ramienia Galaktyki. Środowisko tlenowe typu ziemskiego. Zagospodarowana

jako jedna z pierwszych w początkowym okresie Wielkiej Ekspansji. Etniczny skład mieszkańców

— przeważnie Europejczycy. Język państwowy — międzyjęzyk. Stolica — Goldenburg, około

półtora miliona mieszkańców. Wysoki poziom rozwoju technologii informacyjnych oraz łączności.

Członek Ligi Planet z 200-letnim stażem. Epoka wojen galaktycznych dotknęła Cassylię w sposób

nieznaczny. Planeta, która była międzygwiezdnym centrum finansowym, a potem stała się również

uzdrowiskiem oznaczeniu galaktycznym i powszechnie znanym centrum rozrywki, nigdy nie miała

mocnej floty kosmicznej. Dwa razy uczestniczyła w wojnach z najbliższym sąsiadem — drugą

planetą systemu (Darkhan), ale wszystkie działania bojowe toczyły się tylko w przestrzeni

międzyplanetarnej, bez niszczenia miast i obiektów przemysłowych. W dzisiejszych czasach

Darkhan i Cassylia utrzymują stosunki dyplomatyczne w granicach niezbędnego minimum, ale

nieprzerwanie toczy się między nimi wojna informacyjna, ideologiczna i ekonomiczna.

Z oficjalnej informacji o planecie Cassylia

Ogromne okno ze złocistego lustrzanego szkła, o wysokości przynajmniej dziesięciu

metrów i szerokości nie mniej niż sześciu, pękło i posypało się na szeroki chodnik deszczem

błyszczących odłamków. Na szczęście ulica przed fasadą Narodowego Banku Cassylii była prawie

pusta i śmiercionośne szklane okruchy dosięgły tylko jednego ochroniarza i jednego

przypadkowego przechodnia, który podszedł do drzwi banku, zapewne po pijanemu. Syrena

awaryjna zawyła wcześniej niż pierwszy odłamek dotknął ceramicznej płytki chodnika, a już po

dwudziestu sekundach z przybyłego minibusu wyskoczył specjalny oddział policji i otoczył

budynek. Sprawdzono wszystkie piętra, zablokowano wszystkie linie komunikacyjne. Ulicę szybko

oczyszczono ze wszędobylskich cudaków, których ciekawość jest silniejsza od strachu. Pojedynczy

wybuch nie narobił, jak się okazało, większych szkód, a tylko dużo hałasu i straż pożarna, która

pojawiła się wkrótce, nie znalazła wiele do roboty. Kto mógł przewidzieć, ile pracy będzie miała

trochę później?

Następnego dnia pierwsze strony wszystkich stołecznych gazet prawie w całości

poświęcono reportażom o obrabowaniu kasyna, bo dziwny napad na bank okazał się tylko

manewrem, odwracającym uwagę. Dziennikarze prześcigali się w pomysłach co do tożsamości

zuchwałego przestępcy. Nazwano go Nowym Jasonem, Jasonem Piętnaście Miliardów (właśnie

taką sumę skradziono) albo po prostu Superbohaterem. W całym zamieszkanym wszechświecie

chyba tylko Cassylianie są zdolni do uwielbienia dla zwykłego bandyty i skupiają się na aspekcie

finansowym sprawy nawet wtedy, gdy dzieje się prawdziwa tragedia.

Tak, rzeczywiście, wiele lat temu Jason dinAlt, który przybył nie wiadomo skąd, potrafił

wygrać i zabrać z najbardziej znanego kasyna „Cassylia” ponad trzy miliardy kredytek, za co

doczekał się dumnie brzmiącego przezwiska Trzymiliardowy Jason. Oczywiście, dom gry

niechętnie rozstawał się ze swoimi pieniędzmi i w rezultacie strzelaniny zginęło sześć osób.

Wszyscy byli ochroniarzami organizacji mafijnych, kontrolujących „Cassylię”, albo wojskowymi z

lądowych służb portu kosmicznego, to znaczy ludźmi, których trudno zaliczyć do kategorii

„ludność cywilna”. Ale tym razem było niewybaczalnie dużo ofiar, w większości zupełnie

przypadkowych: sto dwadzieścia trzy osoby, z których trzydzieści osiem to rdzenni mieszkańcy

planety. W dodatku, chociaż działo się to w nocy, zginęło troje dzieci.

Oto jak przebiegały wydarzenia.

Około północy w domu gry „Cassylia” pojawił się człowiek z wypchaną torbą. Ochrona go

sprawdziła i okazało się, że w torbie nie ma nic niebezpiecznego; zawierała tylko pieniądze —

prawdziwe, wyrywkowo sprawdzone banknoty o nominale pięćdziesięciu tysięcy, stu tysięcy i

miliona kredytek. Człowiek ten usiadł do gry w pokera i powiększając stawki w ciągu godziny

przegrał wszystko, to znaczy prawie półtora miliarda. Zachowywał się jak zupełny idiota, a w

oczach płonął mu ogień szczerej nadziei rewanżu. Ostatnie milionowe banknoty jeszcze nie

zdążyły trafić do kasy kasyna, a gracz już dzwonił do kogoś z prośbą o wsparcie. Pięciu kolegów

pechowego gracza zjawiło się dość szybko, każdy z taką samą wypchaną torbą. Można się było

tylko domyślać, ile pieniędzy przynieśli, ale krupier był człowiekiem dyskretnym i praktycznym.

Uznał, że lepiej będzie policzyć pieniądze, kiedy trafią już do kasy.

Chcąc uczynić grę bardziej emocjonującą, kasyno postanowiło włączyć do niej jeszcze

jednego uczestnika — podstawioną osobę, która miała dodatkowo śrubować stawki. By jednak ten

„naiwniak” mógł jak równy z równym grać z szalonym hazardzistą i jego kolegami, potrzebował

odpowiedniej sumy.

Krupier razem z właścicielem kasyna zdecydowali, że poproszą o pomoc finansową Bank

Narodowy, który był jednym z udziałowców domu gry „Cassylia”. Gotówkę dostarczono do sali

sekretnym tunelem, biegnącym pod ulicą. Zaczęła się najbardziej niewiarygodna w historii gra, w

której najmniejszą stawką było sto milionów. Jeden z największych w Galaktyce domów gry nie

jest miejscem, które odwiedzają ludzie biedni. Oprócz dwóch głównych bohaterów znalazło się

jeszcze kilku ochotników gotowych zaryzykować duże pieniądze i wystawić na próbę swoje nerwy.

W ten sposób po jakiejś półgodzinie ogólna ilość gotówki, skoncentrowanej w sali gry „Cassylia”,

przekroczyła dwadzieścia miliardów. Gra nie była już teraz nudna i przebiegała ze zmiennym

szczęściem — ściśle według scenariusza kasyna. Właśnie wtedy nastąpił wybuch w budynku

naprzeciwko. Pękła witryna Banku Narodowego.

Ochrona kasyna zareagowała błyskawicznie. Kto nie wie, co trzeba robić w takich

przypadkach? Skończyć grę, wziąć pod lufę wszystkich obecnych i ogłosić: „Rzucić broń! Położyć

się na podłogę!” Niestety towarzysze człowieka, który przegrywał duże sumy, nie mieli zamiaru się

podporządkować. Po pierwsze, okazało się, że było ich nie sześciu, a co najmniej trzy razy więcej

— reszta do tej pory grała rolę znudzonej albo nie znudzonej publiczności. Po drugie, wszyscy oni

działali z zaskakującą precyzją i w błyskawicznym tempie. Bez żadnego ostrzeżenia rozpoczęła się

strzelanina. Ochroniarzy zabito prawie natychmiast. Przy okazji zginęło jeszcze kilka osób, które

na swoje nieszczęście znalazły się na linii ognia. Wybuchła panika i przez to policja, która pojawiła

się prawie od razu, nie zdołała zapobiec kradzieży. Całą gotówkę znajdującą się w kasie kasyna, na

stołach i w kieszeniach klientów szybko i sprawnie zapakowano do ogniotrwałych worków.

Zabijano każdego, kto próbował się przeciwstawić.

Specjalna grupa komandosów potrafiła tylko trochę opóźnić ucieczkę rabusiów z budynku

kasyna na ulicę. Policjanci nie chcieli strzelać w obecności cywilów, za to bandyci strzelali na

prawo i lewo, nie zwracając uwagi na nic oprócz własnego bezpieczeństwa. Właściwie nawet o to

nie bardzo się troszczyli, tylko dokładnie osłaniali tych, którzy nieśli worki z pieniędzmi. Na

pomoc policji wezwano jednostki wojskowe. Teraz bandytów z pewnością dałoby się zatrzymać,

gdyby nie to, że w tym momencie nad miastem pojawił się ciężki wojskowy statek kosmiczny —

krążownik liniowy klasy „PQ”. Zauważono go na wieży kontrolnej portu kosmicznego Digo, ale

statek nie stosował się do żadnych rozkazów wydawanych z ziemi. Wbrew wszelkim zasadom od

krążownika oderwała się lekka desantowa kanonierka. Pod osłoną huraganowego ognia z

najróżniejszych rodzajów broni, nawet takiej, której nie powinno się używać w atmosferze, bo

samemu można wylecieć w powietrze, bandyci załadowali się razem z pieniędzmi na niedużą, ale

mocną łódkę i wrócili na statek kosmiczny. Pozostawili tylko dwóch zabitych. Pancerz

gigantycznego krążownika był całkowicie odporny na ataki Cassylian. Złodzieje albo o tym nie

wiedzieli, albo po prostu nie myśleli o liczbie przyszłych ofiar. Tak czy inaczej, wystartowali w

trybie awaryjnym, co oznaczało eksplozję gorącej plazmy i w rezultacie pożar w samym centrum

gęsto zasiedlonego miasta.

Tak zakończyła się tragedia, która pochłonęła sto dwadzieścia trzy ludzkie istnienia i

zamieniła w dymiące ruiny jeden z najbogatszych i najładniejszych domów gry Galaktyki.

Władze cassylijskie zachowały się bardzo lekkomyślnie. W dodatku technika, jakiej

używali Cassylianie, nie dorównywała tej, jaką dysponowali przestępcy. W rezultacie nie udało się

ich zatrzymać. Nikt na planecie nie miał nadziei na sprawiedliwą karę. Cassylianie w ogóle

obojętnie odnoszą się do śmierci. Tak już jest od dawna w tym wszechświatowym centrum

przyjemności i rozrywki, gdzie ani w dzień, ani w nocy nie cichnie aktywne i wesołe życie. Nikogo

nie wzruszają beznamiętne dane statystyczne, głoszące, że na przykład w głównym mieście

Cassylii Goldenburgu codziennie giną setki ludzi, przeważnie mieszkańców obcych planet.

Ponoszą śmierć w wypadkach drogowych i bandyckich strzelaninach, w pijackich bójkach i

krwawych turniejach sportowych, umierają z przedawkowania narkotyków i na nieznane choroby,

sprowadzone z odległych planet. Albo po prostu dlatego, że nie bardzo cenili swoje życie. Śmierć

na Cassylii to zwyczajna i normalna rzecz. Niektórzy goście planety specjalnie jej szukają i

znajdują właśnie w Goldenburgu. Wygodnie jest umierać w miejscu, gdzie nikt nikogo nie szuka i

o nic nie pyta, gdzie przypadkowe morderstwo w ogóle nie podlega karze. Ci, którzy mordują z

premedytacją, teoretycznie powinni być ukarani, ale tak naprawdę bardzo rzadko stają przed

sądem. Są to przeważnie prawdziwi fachowcy, którzy umieją nie tylko popełnić przestępstwo, ale

również uniknąć odpowiedzialności.

Ale obrabowanie kasyna poruszyło nawet obojętnych, opanowanych Cassylian. To już była

przesada.

Nie jest tajemnicą, że w całym wszechświecie istnieją planety, których mieszkańcy słyną ze

zdziczenia i demoralizacji. Tych planet nie można przyjąć do cywilizowanej wspólnoty ani nawet

mierzyć zwyczajną, cywilizowana miarą. I to jest zrozumiałe. Jednak rasa, która dysponuje

nowoczesnymi systemami łączności, porozumiewa się w powszechnym międzyjęzyku, ma

rozwiniętą technikę wojskową, a jednocześnie nie przestrzega żadnych ludzkich praw, etycznych,

religijnych, cywilnych czy karnych, stanowiła ewenement. Taką rasę mieszkańcy Cassylii spotkali

po raz pierwszy. Większość z nich nie chciała nawet spekulować, z jakiej części Galaktyki

przybyły te moralne potwory. Chociaż policja bardzo szybko dowiedziała się, z kim miała do

czynienia, nikomu nie poprawiło to humoru.

Kiedy na planetę przybywają ze wszystkich bliższych i dalszych gwiezdnych skupisk

znudzeni bogaci ludzie, którzy chcą zabawić się i odpocząć, na pewno trafiają się wśród nich

również osoby z podejrzaną reputacją. Policja cassylijska nie ma więc czasu się nudzić. Rośli

faceci w granatowych mundurach są świetnie wyszkoleni i jeszcze lepiej poinformowani. Umieją

działać w najbardziej nietypowych warunkach. Są prawdziwą dumą planety. Rząd nazywa ich

supermanami i demonstracyjnie nie używa żadnych robotów — ochroniarzy, chociaż takie

maszyny produkuje się masowo w Galaktyce i na innych planetach używa regularnie, podobno nie

bez sukcesu. Cóż, Cassylia ufa tylko ludziom. Owszem, są narażeni na niebezpieczeństwo, ale

praca to praca. Policjanci ryzykują dobrowolnie, a przecież niejednokrotnie wychodzili obronną

ręką z zupełnie beznadziejnych sytuacji.

Tym razem jednak Cassylia przeżyła gorycz druzgocącej porażki. Jedni nie mogli sobie

wyobrazić, a drudzy zdążyli zapomnieć, że istnieją na świecie tak okrutni i bezlitośni bandyci,

dysponujący supernowoczesnymi osiągnięciami techniki.

Sprawę obrabowania kasyna rozpatrywała specjalnie powołana komisja rządowa. Najwyżsi

urzędnicy policji, pracownicy kontrwywiadu, właściciele największych spółek i banków połączyli

wysiłki, porównali swoje bazy danych i doszli do jednoznacznego wniosku. Cassylia została

napadnięta przez tych samych ludzi, którzy niegdyś nazwali się Gwiezdną Ordą. Ordę rozbito, ale z

jej niedobitków, jak się teraz okazało, powstała całkiem nowa banda. Jej organizatorów nazywano

kosmicznymi piratami; ich wodzem był niejaki Henry Morgan. Komputer policyjny od razu go

rozpoznał, o żadnym błędzie nie mogło być mowy.

Po co podsunąłeś mi tę mapę, Archie?

— Popatrz uważniej. Czerwona linia pokazuje trasę ostatniej migracji diabłorogów, a ta

zielona kierunek masowego przelotu żądłopiórów. Gdyby w teorii przeprowadzić płaszczyznę

przez port kosmiczny imienia Welfa i Miasto Otwarte, te linie będą symetryczne, jak przedmiot i

jego odbicie w lustrze.

— I co z tego? — zapytał Jason, głośnym pacnięciem zabijając komara na czole.

— Wariantów może być kilka. Na początek przychodzą mi do głowy dwa: albo te

stworzenia poruszają się wzdłuż linii pola magnetycznego planety, albo... ktoś jednak kieruje

naszymi zwierzątkami.

— Wesoło — powiedział Jason w zamyśleniu i popatrzył na swoją dłoń.

Ostatnie słowa Archiego tak go zaskoczyły, że ręka zastygła w powietrzu i Jason nie strącił

komara z czoła. Malutki krwiożerca zawisł przyklejony do skóry. Krwiożerca... Owad... Niechby

nawet bardzo mały... Skąd się wziął?!

Widocznie Archie pierwszy zrozumiał, że pojawienie się komara w pomieszczeniu budynku

badawczego jest jeszcze bardziej tajemnicze niż jego niespodziewane odkrycie z symetrycznym

odbiciem. Idealna hermetyczność wszystkich modułów i dokładna sterylizacja ubrania, broni i w

ogóle wszystkich przedmiotów, wnoszonych z zewnątrz, została ostatnio uzupełniona jeszcze

innym, dobrze sprawdzonym środkiem — ekranem bioenergetycznym. Mądre pole nie

przepuszczało do wewnątrz niczego żywego bez specjalnego kodu. Komar znający odpowiedni kod

— to już przesada. Inna oczywista hipoteza to owad-cyborg. Ale przecież cyborg to organizm,

który musi zawierać żywą substancję. Czyli, że jest to stuprocentowy robot, elektroniczny komar.

Ale numer!

Tak lekkomyślnie zabitą (zepsutą?) przez Jasona unikalną istotę (urządzenie?) natychmiast

schowali do kontenera z gazem obojętnym. Archie zawołał Bruciego — głównego specjalistę od

pyrrusańskiej flory i fauny. Tamten obiecał, że przyleci, ale od razu zastrzegł, że wątpliwe, by w

tak malutkim organizmie ukryto wielkie tajemnice. A jeżeli nawet, to nie na poziomie biologii.

Archie zgodził się z tą opinią i zaproponował, że osobiście przeprowadzi fizyko-mechaniczną

ekspertyzę obiektu po entomologicznych testach starszego kolegi.

Archie — Archibald Stover z dalekiego Uctisu — jeszcze półtora ziemskiego roku temu

zrezygnował z astrofizyki na rzecz niepewnych, jeżeli chodzi o wyniki, ale za to niesamowicie

wciągających: badań środowiska Planety Śmierci. Młody naukowiec od razu został w wciągnięty

nie tylko w projekty naukowe, ale również do kilku ekspedycji, które, zgodnie z opinią

wojowniczych Pyrrusan, były dość banalnym przedsięwzięciem, natomiast mieszkańcy innych

planet uznaliby je za szalone awanturnictwo. Archie uczył się od Jasona spokojnego podejścia do

dziwactw Pyrrusan i powoli zmienił swój stosunek do środowiska. Był dość młody, by szybko

adaptować się do podwójnej grawitacji. Skończył intensywny kurs sztuki walki, szybko przyswoił

Harrison Harry - Planeta Smierci 05.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: