Barnett Jill - Czary(2).pdf - Jill Barnett - bimi4

Tytuł oryginału

BEWITCHING

Koncepcja serii

Marzena Wasilewska

Redaktor

Zofia Skorupińska

Ilustracja na okładce

Robert Pawlicki

Projekt okładki

FELBERG

Skład i łamanie

FOTOTYPE

MILANÓWEK

For the Polish translation

For the Polish edition

Wydanie I

ISBN 83-866ll-60-X

Printed in Germany

by ELSNERDRUCK -BERLIN

Pewnego razu...

Lubię rozgardiasz...

Bardziej zniewala mnie niż sztuka,

Co w pedanterii piękna szuka.

R. Herrick Rozkosz w rozgardiaszu tłum. S. Barańczak

Dla wtajemniczonych działy się czary, ale dla zwykłych śmiertelników to była tylko

burza, choć gwałtowna i groźna. Nocne niebo rozdzierały błyskawice, a wśród

grzmotów i piorunów skłębiona szara woda Sound of Mull u wybrzeża Szkocji z

piekielnym hukiem uderzała w potężne granitowe skały, obryzgując pianą urwisko, na

którym wznosił się zamek Duart.

Stał tu od sześciuset lat, a przez pięć wieków stanowił twierdzę rodu MacLeanów oraz

miejsce gościnne dla ich krewnych z rodu MacQuarriech. Bitwa na Culloden Moor

przed sześćdziesięciu siedmiu laty zmieniła wszystko. Opór Szkotów na posępnym,

podmokłym wrzosowisku przyprawił MacLeanów o wielkie straty, a zamek przeszedł

w ręce angielskiego rodu, który najwyraźniej nie potrafił docenić potęgi twierdzy,

ponieważ stała pusta. Było tak przynajmniej na pozór.

W tej chwili rozbrzmiewał tu huk piorunów i fal. Dla zwykłych śmiertelników

oznaczał wyłącznie walkę rozszalałych żywiołów, podczas gdy wtajemniczeni

wyznawcy starożytnych wierzeń wiedzieli, że dzieje się coś więcej.

To był czas czuwania czarownic. One naprawdę tu żyły, choć

JlLL BARNETT CZARY

różniły się między sobą, tak jak ród MacQuarriech różnił się od rodu MacLeanów.

Historia MacQuarriech jest bolesna, a zaczęła się setki lat przed dzisiejszą burzliwą

nocą, gdy protoplasta rodu przybył do miejsca, które leży na południu Anglii, na

święto wiosennego zrównania dnia z nocą. Na rozległej równinie wznosiła się tam

masywna kamienna świątynia, gdzie spotykali się czarownicy i czarownice, żeby

demonstrować sobie nawzajem swoje moce.

Zgodnie z wyrokami wróżb przodkowi rodu MacQuarriech przypadł wówczas

upragniony przez wszystkich zaszczyt wyczarowania kwitnących róż -najbardziej

cenionych wiosennych kwiatów. Ale najpierw pozostali czarownicy i czarownice

zgromadzili się pośrodku świątyni i za pomocą swej magii przywrócili zimową ziemię

do życia. Widok, jaki się ukazał, był godny zobaczenia, ponieważ podmokła ziemia

momentalnie pokryła się trawą i rozzłociła kwiatami laku wonnego, jaskrami oraz

mleczami, a gałęzie brzóz utonęły w srebrzystym listowiu i zazieleniły się korony

smukłych olch. W chwili nie dłuższej niż wymaga wypowiedzenie zaklęcia czy

wykonanie magicznego gestu powróciły do życia dęby, jesiony i wiązy. Rześkie

poranne powietrze nasyciło się zapachem jaśminu, pierwiosnków i lawendy. Krążyły

w nim roje ptaków i owadów. Po wielu ponurych miesiącach martwej ciszy słychać

było śpiew skowronków, bzyczenie pszczół, gruchanie gołębi. Nagle nastała wiosna.

Teraz przyszła pora na występ MacQuarrie'a. Tłum rozstąpił się, gdy czarownik

zmierzał ku środkowi świątyni. Zrobiło się cicho jak makiem zasiał, ponieważ każdy

w podnieceniu oczekiwał na ten szczególny moment. Najpierw MacQuarrie

koncentrował się przez długą chwilę w milczeniu, po czym skierował dłonie ku

ciężkiemu kamiennemu sklepieniu i pstrykając palcami wykonał gest zaklęcia.

Nie rozkwitła żadna róża, lecz świątynią wstrząsnęła straszliwa eksplozja, tak że

mury i dach wyleciały w powietrze. Kiedy kurz opadł, a zebrani zerwali się z

posadzki, świątyni już nie było. Pozostały po niej zaledwie szczątki łukowatych bram.

Zwykłych śmiertelników ruiny te, które nazywają Stonehenge, napawają lękiem, lecz

czarownice całego świata na wspomnienie tej nazwy i tego dnia potrząsają

zawiedzione głowami i mamroczą o hańbie ciążącej na rodzie MacQuarriech.

Roku pańskiego tysiąc osiemset trzynastego w Szkocji były zaledwie dwie

czarownice -jedna z rodu MacLeanow, a druga z... MacQuarriech. W tę burzliwą noc,

kiedy morskie fale z hukiem uderzały o brzeg wyspy Muli, a nad ruinami zamku, który

stanowił niegdyś przedmiot dumy, górując na stromym skalnym cyplu, szalała ulewa, i

gdy zwykli mieszkańcy tej maleńkiej wyspy kulili się przy ogniu, wsłuchując w

odgłosy nieba, obie czarownice uprawiały czary.

Joyous Fiona MacQuarrie pochyliła się, żeby zebrać z podłogi komnaty w wieży

porozrzucane księgi. Przeguby jej dłoni zdobiły złote bransolety, które pobrzękiwały

niczym dzwoneczki, zagłuszając pełną napięcia ciszę. Joy cieszyła się z powodu tego

hałasu, ponieważ dawał jej upragnioną chwilę wytchnienia od stale ją strofującej,

gniewnej ciotki MacLean. Nie patrząc w jej stronę, chwyciła pod pachę kolejną

księgę.

-Poszło zaledwie o sylabę -mruknęła, podnosząc następny tom i pobrzękując

bransoletami.

Gdy tylko spoczęły na moment spokojnie na nadgarstkach, do uszu Joy dotarło

wyraźne, energiczne stąpanie. Rozpoznała chód ciotki i zerknęła na trzymane pod

pachą księgi; skrzywiła się, udręczona, ciotka zaś skrzyżowała ręce i potrząsając

złotymi włosami spoglądała na nią z oburzeniem. Najgorsze było to, że z wyrazu ust

starszej pani wynikało, iż znowu zaczęła odliczać.

Serce Joy zamarło. Po raz kolejny nie udało się jej dobrze wykonać zaklęcia.

Westchnęła w poczuciu porażki i odłożyła księgi na wiekowe dębowe półki.

Przysunęła do stołu na kozłach, stojącego pośrodku komnaty, rozchwiany drewniany

zydel i ciężko usiadła. Podparła dłonią podbródek, czekając aż ciotka odliczy do stu.

Miała nadzieję, że skończy się na tej liczbie.

Zwinny kot o futrze tak białym jak świeży śnieg w Highlandzie wskoczył jednym

susem na blat i zaczął spacerować wokół trzech

JlLL BARNETT CZARY

spatynowanych przez czas mosiężnych lichtarzy. Przyćmione światło świec otulało

wysłużony dębowy stół złotym blaskiem, a ogon kota rzucał na porysowany blat

zagadkowe cienie. Joy, zaintrygowana ich kształtami, próbowała przełożyć je na

wymyślone na poczekaniu symbole, popuszczając wodze fantazji, co zdarzało się jej

często. Wyprawy w świat wyobraźni stanowiły jej problem jako czarownicy, ponieważ

utrudniały koncentrację. Ten kot, imieniem Gabriel, był towarzyszem ciotki,

wcielonym w zwierzę duchem, powołanym, by służyć czarownicy i bronić jej w razie

potrzeby.

Joy zerknęła na swojego towarzysza, gronostaja Beelzebuba, który również miał

śnieżnobiałe, zimowe futro, upstrzone czarnymi plamkami tylko na ogonie i łapach.

Jednak pokaźny brzuch upodabniał go raczej do ociężałego królika, nie pozwalając

dostrzec w nim równie zwinnego jak kot kuzyna łasicy. Wszystko wskazywało na to,

że jak zwykle, śpi. Joy westchnęła. Beezle był jedynym zwierzęciem, które chciało

zostać jej towarzyszem, ponieważ koty takie jak Gabriel zachowywały się wobec

czarownic nie panujących w pełni nad magią wyniośle i nieprzyjemnie, wcale nie

pragnąc się z nimi wiązać. Również sowy były zbyt mądre, by się sprzymierzać z kimś

tak nie na miejscu jak Joy. Ropuchy zaś po jednym spojrzeniu odskakiwały od niej z

rechotem.

Stary, niezdarny Beezle sapał przez sen, ale spoglądając na jego podkurczone łapy,

Joy przypominała sobie, że ma kogoś bliskiego, nawet jeśli jest to tylko gronostaj.

Może wyczuwając jej myśli, otworzył leniwie oko i patrzył na nią, jakby ze stoickim

spokojem oczekiwał na kolejne nieszczęście.

Wyciągnęła rękę, żeby go podrapać po miękkim brzuchu i natychmiast wywróciła

filiżankę z ostygłą herbatą z owoców dzikiej róży. Gabriel syknął i błyskawicznie

odskoczył od rozlewającego się po blacie płynu, lecz Beezle nie potrafił się poruszać

tak szybko, a w ogóle rzadko się poruszał, więc zaraz znalazł się w kałuży herbaty.

Zamrugał oczami i widząc, że płyn moczy jego białe futro, posłał Joy spojrzenie

równie nieprzyjemne jak spojrzenie ciotki. Otrząsnął się, rozpryskując herbatę po

całym blacie, niezdarnie przedostał się na suche miejsce i opadł ciężko na stół, po

czym przekoziołkował, wystawił łapki, tłuściutki biało-różowy brzuch, i zagapił się w

sufit.

Barnett Jill - Czary(2).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: