Ewa Jarosz, Diagnoza rodziny w praktyce pedagogicznej – wskazania i możliwości, „Problemy Poradnictwa Psychologiczno-Pedagogicznego”, nr 1, 2003, s. 19-34.
Poznawanie rodziny przez dokonywanie mniej lub bardziej precyzyjnej jej diagnozy jest nader częstą, niemal powszechną potrzebą w praktyce pedagogicznej.
W praktyce poznawania rodziny dla celów diagnozy pedagogicznej napotkać też można zróżnicowane podejścia metodologiczne i praktyczne rozwiązania badawcze, dotyczące stosowanych procedur i środków.
Badania nad rodziną podejmowane są zarówno w perspektywie interesowania określonym wychowankiem – jego trudnościami wychowawczymi, zaburzeniami zachowania, problemami szkolnymi czy specyficznymi cechami, np. uzdolnieniami lub niskimi umiejętnościami społecznymi, jak i wówczas, gdy chodzi o zaprojektowanie i zorganizowanie działań profilaktycznych ze względu na różne zagrożenia społeczne i wychowawcze (np. problem agresji między uczniami, problem narkotyków w szkole itp.). Rozpoznawanie rodziny w perspektywie pedagogicznej występuje także z innych względów, takich jak na przykład kwalifikowanie rodzin do określonych zadań i funkcji (rodziny adopcyjne, rodziny zastępcze, pogotowia rodzinne) lub tworzenie ekspertyz pedagogicznych dla potrzeb sądu. Zakres szczegółowych zagadnień i kwestii oraz stopień dokładności diagnozy rodziny jest różny, w zależności od powodów, dla których jest ona podejmowana. Może przybierać postać ogólnej i stosunkowo powierzchownej charakterystyki obrazu rodziny jako środowiska wychowawczego lub polegać na wnikliwym i szczegółowym badaniu, wręcz dokładnym pomiarze cech i warunków funkcjonowania rodziny.
W pedagogicznych ujęciach poznawanie rodziny jest przede wszystkim rozpoznaniem jakości środowiska wychowawczego, które rodzina tworzy. Rodzina w tej perspektywie jest podstawowym obszarem wpływów na rozwój i funkcjonowanie dziecka; w niej przede wszystkim dziecko uczy się podstawowych umiejętności życiowych, kształtuje swoją osobowość, nabiera przekonań o świecie, o jego wartościach i zasadach życia, tu formuje się jego tożsamość i wzorce zachowań. W rodzinie też nierzadko znajdują się jednak źródła jego zaburzeń emocjonalnych, zaburzeń zachowania, trudności szkolnych czy życiowej dysfunkcjonalności. Poznawanie rodziny jako przede wszystkim środowiska wychowawczego oznacza konieczność uwzględnienia kilku ogólnych założeń, które determinują zarówno ogólną perspektywę diagnozowania, sposób specyfikacji przedmiotu badania, jak i możliwości rozwiązań metodologicznych. Założenia te dotyczą kolejno: instytucjonalno-grupowego ujęcia rodziny w jej pedagogicznym rozpoznawaniu, formuły dotyczącej czynników opisujących rodzinę jako środowisko wychowawcze, ogólnych zasad oraz głównych strategii diagnozowania rodziny.
1. Instytucjonalno-grupowy wymiar diagnozowania rodziny
Perspektywa poznawania rodziny w kategoriach grupy społecznej oznacza koncentrację poznawczą diagnosty na znaczących wychowawczo cechach rodziny jako grupy. Zainteresowanie badawcze skierowane jest więc na strukturę formalną rodziny, jej strukturę społeczną i emocjonalną oraz styl i organizację życia. W szczególności następuje tu rozpoznawanie: układu ról i pozycji w rodzinie, podziału władzy, więzi i relacji pomiędzy członkami, rytmu i organizacji życia, ogólnej aktywności rodziny i indywidualnych jej członków, norm i standardów zachowań uznawanych w rodzinie oraz sposobów ich kontroli, wzorów porozumiewania się, charakteru kulturowego stylu życia rodziny, jej warunków materialnych, warunków bytowych oraz związków rodziny z innymi strukturami społecznymi. Wymiar instytucjonalny diagnozy rodziny oznacza przede wszystkim ocenę jakości realizacji przez rodzinę zasadniczych jej zadań, tj. zaspokajania indywidualnych potrzeb członków rodziny oraz wypełniania przez rodzinę oczekiwań formułowanych przez zewnętrzne układy społeczne. Dokonuje się tu więc swoisty osąd na temat sposobu i poziomu wypełniania przez rodzinę funkcji – głównie opiekuńczych, socjalizacyjnych i wychowawczych, ale też i innych funkcji, gdyż wszystkie one mają znaczenie dla procesów i efektów wychowania i nie mogą być rozpatrywane w izolacji od pozostałych (Kawula, 1997a). Instytucjonalny aspekt rozpoznawania środowiska wychowawczego rodziny polega ponadto na odnoszeniu (i ocenianiu) cech, warunków i efektów wychowania w rodzinie, czy też ogólnego sposobu funkcjonowania rodziny, do społecznych – obyczajowych, prawnych lub zalecanych przez profesjonalistów (pedagogów) norm i wzorców, które rozumiane tu są i w wymiarze aksjologicznym i statystycznym. Połączenie ujęć grupowego i instytucjonalnego w diagnozie rodziny urzeczywistnia się więc przez procedurę, w której ustalając obraz poszczególnych cech i warunków funkcjonowania rodziny (jako grupy) i odnosząc ich obraz do istniejących odpowiednich norm i oczekiwań społeczno-pedagogicznych wnioskujemy o jakości wypełniania przez rodzinę jej określonych funkcji. Bądź też instytucjonalno-grupowy wymiar diagnozy występuje w postaci procedury, w której od stwierdzanej – na podstawie widocznych efektów – dysfunkcjonalności rodziny w obszarze wychowawczym, socjalizacyjnym czy opiekuńczym rozpoznajemy (np. dla celów naprawczych) szczegółowe tło owej dysfunkcjonalności (której wskaźnikiem mogą być na przykład zaburzenia adaptacji społecznej dziecka) przez analizę indywidualnych cech i warunków funkcjonowania rodziny.
2. Czynniki opisujące rodzinę jako środowisko wychowawcze
Środowisko wychowawcze rodziny jako obszar rozpoznania pedagogicznego stanowi społecznie wyznaczony układ warunków i cech o różnym jakościowo charakterze, które w zróżnicowany pod względem stałości i intensywności sposób wpływają na przebieg i efekty procesu wychowania. Takie ujęcie rodziny dla celów jej poznawania zdaje się prezentować większość autorów i badaczy, czy to w sensie wyraźnego definiowania pojęcia, czy poprzez sens przyjmowanych lub proponowanych rozwiązań metodologicznych (por. np. Piekarski, 1985; Kawula, 1997). Postrzeganie rodziny jako określonego układu warunków i cech, które wpływają na procesy wychowania, na rozwój osobowości i które stanowią podstawowe tło funkcjonowania jednostki, związane jest z posługiwaniem się mniej lub bardziej licznymi zestawieniami cech opisujących środowisko wychowawcze rodziny. W literaturze odnaleźć można liczne propozycje dotyczące systematyzacji cech i warunków rodziny, które sugerowane są jako czynniki opisujące jej środowisko wychowawcze. Charakter tych rejestrów i zestawień zmieniał się w perspektywie czasowej; od początkowego koncentrowania się na warunkach ekonomicznych i rzeczowych rodziny[1], by z czasem coraz znaczniej rozszerzać liczbę cech pozaekonomicznych. Przykładem bardziej rozwiniętych wykładni na temat elementów opisu rodziny jako środowiska wychowawczego była propozycja Józefa Pietera, Arkuszu Schematycznym. Arkusz Schematyczny w części dotyczącej osobistych warunków środowiskowych dziecka zawierał m.in. rejestr 43 składników opisu i oceny rodziny – jej środowiska wychowawczego. W tej części Arkusza Józef Pieter wymieniał bardzo zróżnicowane jakościowo cechy rodziny: warunki mieszkaniowe, dochody, majątek, odżywianie, higienę, wielkość, zajęcia, czas wolny, tradycje, potrzeby kulturalne, estetyczne, światopoglądowe, język, życie umysłowe, moralność, pozycję dziecka, stan opieki intelektualnej nad nim, opieki moralnej, materialnej, dostęp do książek, kontrolę dostępu do używek i inne (zob. Pieter, 1971). Inną propozycję przedstawiła Elizabeth Fraser (1959), która uwzględniła takie czynniki środowiska domowego, jak: wykształcenie rodziców, zainteresowania czytelnicze rodziców i dzieci, dochód rodziny, zawód ojca, wielkość rodziny, przestrzeń życiową, stosunek rodziców do nauki i przyszłego zawodu dzieci, troskę rodziców o sprawy dzieci, zaburzenia środowiska rodzinnego, ogólną atmosferę w środowisku rodzinnym, pracę zawodową matki poza domem (zob. Wroczyński, 1976). W aktualnych propozycjach diagnozy rodziny jako środowiska wychowawczego zauważyć można różne zestawy większej lub mniejszej liczby czynników. Przegląd przedstawianych przez autorów schematów poznawczych ujawnia jednak pewne zbieżności. Dla przykładu, jedna z propozycji wymienia trzy główne grupy czynników analizy poziomu wychowania w rodzinie (zob. Kawula, 1997b):
- czynniki ekonomiczno-społeczne: wielkość rodziny i jej struktura, źródła utrzymania rodziny (zawód ojca, dochody rodziny), sprawowanie opieki materialnej nad dziećmi (warunki mieszkaniowe, poziom odżywiania, poziom ubioru, majątek trwały), podział pracy i ról w rodzinie (np. praca matki poza domem, praca produkcyjna dzieci);
- czynniki kulturalne: wykształcenie rodziców lub dokształcanie się rodziców lub innych członków rodziny, kultura językowa rodziny, majątek kulturalny rodziny (biblioteka, TV, wideo i inne), sposoby spędzania czasu wolnego (korzystanie ze środków kultury masowej i innych form), stosunek rodziców do nauki szkolnej dzieci i ich przyszłego zawodu (stwarzanie warunków do nauki, kwestie planu życiowego dzieci), stosunek członków rodziny do tradycji i nowości, pielęgnowanie obyczaju i podatność na zmiany;
- czynniki psychospołeczne: rodzaj i siła więzi społecznych i emocjonalnych, uznawane i realizowane wzorce życia rodzinnego, stosunek członków rodziny do zjawisk patogennych, układ i rodzaj postaw i środków oddziaływań wychowawczych, charakter kontroli rodziców nad dziećmi, ogólna atmosfera panująca w środowisku rodzinnym (występujące zaburzenia, więzi uczuciowe między wszystkimi członkami), opinie o rodzinie w miejscu zamieszkania (też w miejscu pracy).
Inna propozycja przedstawia następujące ogólne kategorie czynników opisujących rodzinę (zob. Piekarski, 1987): sfera warunków materialno-rzeczowych – obejmująca dochody, warunki mieszkaniowe, sanitarne itp.; sfera oddziaływań o charakterze wychowawczym – uwzględniająca środki i metody wychowawcze, styl wychowania, sposób spędzania czasu w rodzinie, zakres i charakter kontaktów kulturalnych i inne; sfera wartości i celów wychowania – obejmująca plany edukacyjne, kryteria wartościowania rzeczywistości występujące w środowisku rodzinnym itp.
Dalsze przykłady i porównania oraz konfrontacja ze wspomnianymi wcześniej tradycyjnymi czy klasycznymi schematami wskazują na istnienie pewnej stosunkowo plastycznej, lecz wyraźnie zarysowanej formuły badawczej, wykorzystywanej w pedagogicznych diagnozach rodziny. Obejmuje ona kilka zasadniczych obszarów, które podlegają rozpoznawaniu:
I. obszar cech materialnych, rzeczowych, strukturalnych, organizacyjnych, terytorialnych;
II. obszar więzi między członkami rodziny, cechy relacji społecznych i emocjonalnych między członkami, wzajemne postawy i postawy wychowawcze, style i środki oddziaływań socjalizacyjno-wychowawczych, ogólna atmosfera w rodzinie;
III. cechy i style funkcjonowania społecznego rodziny: związki z otaczającymi ją układami społecznymi, sposoby radzenia sobie z sytuacjami i problemami życiowymi, normy i wartości społeczne respektowane w rodzinie oraz występowanie negatywnych zjawisk;
IV. obszar wartości, tradycji, autorytetów, wzorów osobowych, celów życiowych i wychowania, aspiracji edukacyjnych, konsumpcji czasu wolnego, udziału w kulturze.
Wypełnianie formuły w realizowanych w praktyce schematach badawczych odbywa się przez uwzględnianie przez badaczy mniejszego lub szerszego zakresu cech – wskaźników środowiska wychowawczego rodziny. Mogą być one też formułowane bądź w sposób ogólny, np. atmosfera wychowawcza rodziny, styl wychowania, warunki realizacji obowiązku szkolnego, bądź bardziej szczegółowo, np. występowanie konfliktów między rodzicami, wykorzystywane środki wychowawcze, formy pomocy dziecku w realizacji obowiązków szkolnych.
3. Podstawowe zasady poznawania rodziny
Przegląd literatury pedagogicznej i częściowo psychologicznej, dotyczącej problemów i zagadnień diagnozy rodziny, ujawnia liczne postulaty formułowane w stosunku do charakteru, zakresu i reguł rozpoznawania rodziny. Na tej podstawie można wyeksponować pewne ogólne zasady diagnozy rodziny.
I. Zasada wartościującego charakteru diagnozowania rodziny
Wartościowanie, czyli ocenianie rodziny jako środowiska wychowawczego, wynika z oceniającego charakteru diagnozy pedagogicznej jako takiej. Wyrażanie ocen, co zaznacza Stanisław Kawula (1999), należy do istotnych momentów wszelkiej diagnozy pedagogicznej. Środowisko rodzinne, stając się obszarem zainteresowania diagnozy pedagogicznej, jest oceniane wielowymiarowe. Ocenie poddajemy rodzinę za każdym razem, kiedy chcemy ustalić jej wpływ i związek z jakimś stanem rzeczy (np. problemami szkolnymi dziecka) lub dokonać jej ogólnej charakterystyki wychowawczej w celu zakwalifikowania do jakiegoś typu (np. rodzina wydolna wychowawczo – niewydolna wychowawczo) lub zadań (np. kandydaci na rodzinę zastępczą). Każdy element środowiska rodziny lub każdy czynnik jej opisu poddawany jest w trakcie rozpoznawania ocenie, gdyż w pedagogice „nie zadowala nas opis jako taki” (Kawula, 1996). Decyzyjny charakter diagnozy pedagogicznej (zob. Mazurkiewicz, 1995) jest uwarunkowany dokonaniem oceny danego stanu rzeczy oraz warunków jego występowania i rozwoju. Wyrażając aprobatę lub dezaprobatę analizowanego stanu określonych warunków środowiska rodzinnego, w odniesieniu do norm, wzorców, przyjętych celów wychowania bądź porównawczo do stanów przeciętnych (zob. Kawula, 1996; por. też Kamiński, 1979), tworzymy podstawową przesłankę decyzji pedagogicznych o potrzebie podjęcia działań i ich charakterze. Drogą dokonywania oceny rozpoznajemy też tkwiące w środowisku rodzinnym przyczyny, źródła interesujących nas stanów rzeczy (np. problemów dziecka), ale też identyfikujemy zasoby rodziny, które mogą być spożytkowane w działaniach profilaktycznych czy naprawczych.
II. Zasada diagnozy pozytywnej
Aleksander Kamiński (1979) podkreślał, iż cel pedagogiczny rozpoznania zawsze jest dwojaki: poznać genezę, przejawy i przyczyny niepokojącego stanu rzeczy, ale też odkryć „siły” jednostki i jej najbliższego środowiska, na których można oprzeć postępowanie pedagogiczne. Prawidłowa diagnoza polega więc jego zdaniem na zebraniu informacji, ustaleniu przyczyn danych objawów oraz wskazaniu sił jednostki i sił w jej najbliższym środowisku, które mogą wesprzeć wysiłki pedagogiczne, socjalne, poradnicze czy terapeutyczne (za: Kawula, 1999). W naszych rozważaniach o zasadach diagnozy rodziny należy więc zaznaczyć, iż poznając cechy środowiska wychowawczego rodziny, poza identyfikowaniem stanów niepokojących i niekorzystnych, swym zainteresowaniem poznawczym obejmujemy także „pozytywy rodziny”, jej zasoby, siły, ale również rozpoznajemy zasoby otaczającego ją środowiska, takie jak np. funkcjonowanie instytucji wsparcia czy placówek pomocy w środowisku lokalnym, obecność wysoce zaangażowanych w sprawy dzieci nauczycieli w środowisku szkolnym itp.
III. Zasada relatywności wpływu warunków środowiska rodzinnego
Oznacza konieczność uwzględniania w poznawaniu rodziny jej obiektywno-subiektywego znaczenia jako środowiska wychowawczego. Zgodnie z tą zasadą rodzinę opisujemy jako środowisko wychowawcze zarówno w perspektywie „zewnętrznej” jak i „wewnętrznej”. Rozpoznajemy w rodzinie postać/obraz typowych cech rodziny jako środowiska wychowawczego i na tle zbiorowości rodzin cechy te charakteryzujemy i oceniamy. Jednocześnie staramy się uchwycić indywidualny i niepowtarzalny charakter danej rodziny, jej specyfikę i unikatowość. Występowanie w rodzinach podobnych lub tych samych warunków i cech nie pociąga za sobą identyczności wpływów wychowawczych tych rodzin. Faktyczne znaczenie cech i warunków rodziny osadza się na niepowtarzalnej ich konstelacji i indywidualnym obrazie wzajemnych zależności między nimi (por. Piekarski, 1985). Co więcej, różny jest indywidualny – osobisty sens owej konstelacji cech dla każdego z członków rodziny; dla każdego jest ona odmiennym środowiskiem wychowawczym. Zróżnicowanie osobistego znaczenia warunków i cech środowiska rodzinnego wypływa z indywidualnych różnic jednostek/członków rodziny w odbiorze otaczających bodźców, różnic warunkowanych cechami ich osobowości, właściwościami psychicznymi, doświadczeniami i aktywnością pozarodzinną. Rozpoznając rodzinę jako środowisko wychowawcze należy więc uwzględnić, iż jest ona „czyimś” środowiskiem wychowawczym, należy spojrzeć na rodzinę oczami konkretnej jednostki, np. konkretnego dziecka. Perspektywa taka powinna być realizowana tak w postawie poznawczej diagnosty, jak i w stosowanych rozwiązaniach metodologicznych.
IV. Zasada holizmu poznawczego
Rodzina jako środowisko wychowawcze stanowi określoną całość – jest układem różnych cech i warunków, a nie prostą ich sumą. Podstawowe płaszczyzny funkcjonowania rodziny: strukturalna, opiekuńczo-wychowawcza, ekonomiczna, organizacyjna i emocjonalna przenikają się i wzajemnie warunkują. Obraz rodziny i jej właściwy opis diagnostyczny jest więc wielopłaszczyznowy. Poszczególne, różne rodzajowo elementy rodziny jako środowiska wychowawczego są ze sobą powiązane – wpływają na siebie, wynikają jedne z drugich, wzajemnie wzmacniają lub znoszą swój wpływ wychowawczy – tworząc niepowtarzalną konstelację, która determinuje i urzeczywistnia proces wychowania w danej rodzinie. Faktyczny obraz i wpływ rodziny jako środowiska wychowawczego opiera się nie na działaniach pojedynczych izolowanych cech i warunków, lecz na powiązaniach i zależnościach między nimi. Diagnoza rodziny powinna więc opisywać ją jako określoną całość, jako układ wzajemnie powiązanych czynników (por. Piekarski, 1985, 1987; Kawula, 1996),
V. Zasada uwzględniania dynamizmu rodziny
Rodzina jako środowisko wychowawcze rozwija się i zmienia w czasie: przechodzi przez określone etapy (cykle). Na poszczególnych etapach pojawiają się specyficzne problemy i zadania, formułowane są odmienne wzorce i modele zachowań i relacji rodzinnych, zachowań opiekuńczych i wychowawczych. Różne etapy rozwojowe wymagają przekształcania istniejących stylów funkcjonowania opiekuńczo-wychowawczego, natomiast brak modyfikacji może być powodem pewnej dysfunkcjonalności rodziny oraz nasilania się wewnętrznych napięć czy konfliktów. Rodzina jest układem dynamicznym, a więc w jej diagnozie trzeba mieć stale na uwadze fazę rozwoju i sytuację życiową, w której się znajduje. Rozpoznając środowisko wychowawcze rodziny należy odpowiednio różnicować ocenę i analizę występujących w rodzinie cech i sytuacji, z uwzględnieniem etapu rozwojowego, na którym rodzina się znajduje (por. Frydrychowicz, 1989). Jakkolwiek każda rodzina ma swój własny niepowtarzalny rytm, specyfikę zachowań, wzorów relacji oraz charakter interakcji pomiędzy członkami w każdej z faz rozwojowych, to jednak wyróżnia się pewne ogólne cykle życia rodzinnego. Wśród występujących w literaturze propozycji systematyzujących rozwój rodziny szczególnie popularna jest systematyzacja Evelyn Duvall (1977), według której cykl życia rodziny ma następującą postać (za Ostoja-Zawadzka, 1999):
I faza – para małżeńska bez dzieci,
II faza – para z małym dzieckiem (od urodzenia pierwszego dziecka do ok. 30 miesiąca jego życia),
III faza – rodzina z dzieckiem w okresie przedszkolnym,
IV faza – rodzina z dziećmi w okresie szkolnym (od 6 do 13 roku życia pierwszego dziecka),
V faza – rodziny z nastolatkami (13 do 21 rok życia pierwszego dziecka),
VI faza – rodziny z dziećmi opuszczającymi dom (od pierwszego do ostatniego odchodzącego dziecka),
VII faza – „puste gniazdo”, rodzice w wieku średnim, wycofujący się z aktywności, przejście na emeryturę,
VIII faza – starzenie się rodziców.
W każdym z etapów cyklu inaczej przedstawia się ogólne funkcjonowanie rodziny, specyfika interakcji rodzinnych oraz inaczej kształtuje się oddziaływanie wychowawcze. Każda z faz posiada też inne wzorce dotyczące wypełniania funkcji opiekuńczych i wychowawczych; w każdej występuje nieco inny model opieki i wychowania (zob. Kawula, 1997c). Specyfika środowiska wychowawczego tworzonego przez rodzinę zależy więc w dużym stopniu od fazy rozwojowej, w jakiej rodzina się znajduje. Diagnoza powinna zatem rozpoznawać i dokonywać opisu rodziny oraz analizować problemy funkcjonowania rodziny na tle momentu rozwojowego, który ją w danym czasie charakteryzuje. Poznawanie rodziny winno też uwzględniać występowanie kryzysowych sytuacji w życiu rodziny, takich jak ciężka choroba, śmierć, zmiana miejsca zamieszkania czy inne tym podobne sytuacje, w przeciwnym razie stawiana diagnoza pozbawiona będzie trafności i obiektywności oceny.
VI. Zasada uwzględniania kontekstu społecznego rodziny
Obraz i funkcjonowanie rodziny, a także efekty wychowania w rodzinie powinny być opisywane na tle cech społecznych i kulturowych, jakimi charakteryzuje się otoczenie rodziny (por. Piekarski, 1985, 1987; Kawula, 1996). Otoczenie stwarza określony ekosystem rodziny, tworzy warunki funkcjonowania rodziny, jak również kieruje wymagania pod jej adresem. Rodzina będąc niepowtarzalnym systemem o swoistej autonomii kształtuje jednak swoje środowisko wychowawcze pod wpływem układu społeczno-kulturowego, w którym jest osadzona. System rodziny współistnieje w określony sposób z innymi systemami w układzie zewnętrznym. Jednak rodziny różnią się stopniem otwartości w swoich relacjach z otoczeniem. Mogą być względnie zamknięte, o ograniczonych kontaktach formalnych i nieformalnych, żyjące głównie w obrębie własnych granic lub wręcz wyizolowane społecznie. Rodziny otwarte wymieniają z otoczeniem informacje i energię, charakteryzują się bogatymi kontaktami społecznymi z sąsiedztwem, szkołą, grupami towarzyskimi, instytucjami kulturalnymi itp. (Podhorecka, 1997). Zauważając rolę powiązań społecznych rodziny dla jej znaczenia jako środowiska wychowawczego Stanisław Kawula (1996) proponuje, by związki rodziny z systemem środowiskowym i globalnym rozpatrywać i identyfikować w oparciu o pewne typy: partycypację (współudział, współdziałanie, inspiracja), adaptację (akomodację), inercję (bierność, obojętność), opozycję (odrzucenie, sprzeczności interesów, konflikt). Analiza kontekstu społeczno-kulturowego rodziny oraz jej związków z układami zewnętrznymi, jak też identyfikowanie na tym tle tkwiących w otoczeniu możliwości oddziaływań na rodzinę stanowi w perspektywie pedagogicznej jeden z istotnych celów diagnozy.
VII. Zasada autodiagnozy rodziny i jej członków
Natalia Han-Ilgiewicz formułując założenia etyczne pedagoga prowadzącego badania w rodzinie (podano za I. Lepalczyk, 1987) zwróciła uwagę, iż wśród takich zasad, jak holistyczne traktowanie rodziny, jak zachowanie obiektywizacji, dyskrecji, ostrożności w trakcie prowadzenia badań i interpretacji uzyskanych danych, rodzina powinna być traktowana podmiotowo, a nie jedynie jako „obiekt badawczy”. Oznacza to między innymi dążenie do autodiagnozy rodziny i jej członków, dążenie do samopoznania przez rodzinę, przy współudziale diagnosty, swoich walorów i mankamentów. Dążenie do autodiagnozy rodziny, realizowane różnymi sposobami przez badacza, wydaje się szczególnie korzystne w ujęciach pedagogicznych, które z założenia kierują się na poprawę rzeczywistości wychowawczej, na ulepszanie warunków środowiskowych.
...
monai13