Temat : Odpowiedzialność cywilna
Pojęcie odpowiedzialności cywilnej jest jedną z podstawowych instytucji, na których opiera się system prawa cywilnego, a jednak mimo to trudno jest znaleźć jednoznaczną definicję tego pojęcia. W najszerszym ujęciu można stwierdzić, iż odpowiedzialność cywilna to sytuacja prawna, w której powstaje zobowiązanie podmiotu do świadczenia odszkodowania za szkodę wyrządzoną wskutek naruszenia norm cywilnoprawnych regulujących stosunki umowne, jak i pozaumowne. Odpowiedzialność cywilna jest odpowiedzialnością majątkową sprawcy wobec osoby poszkodowanej za wyrządzoną szkodę i celem jej jest kompensacja szkody. Niewątpliwie największe znaczenie ma odpowiedzialność odszkodowawcza rozumiana jako prawny obowiązek naprawienia szkody. Ten rodzaj odpowiedzialności przeważa wśród rozwiązań, co wynika między innymi z faktu, iż świadczenie in natura (czyli przywrócenie do stanu sprzed szkody) w przypadku naprawienia szkody przynosi ze sobą szereg trudności. W literaturze przedmiotu wyróżnia się dwa typy odpowiedzialności mianowicie odpowiedzialność: sprawczą i gwarancyjną. Wyodrębnione one zostały biorąc pod uwagę kryterium podmiotu odpowiedzialnego za naprawienie szkody. Jeżeli podmiotem tym jest sprawca szkody - w szerokim rozumieniu sprawstwa obejmującym czyny własne, podopiecznych, podwładnych itp. – mówimy o odpowiedzialności sprawczej (indywidualnej). Konieczną jej przesłanką jest istnienie związku przyczynowego miedzy zachowaniem sprawcy szkody a powstałą szkodą. Z odpowiedzialnością gwarancyjną mamy zaś do czynienia, gdy podmiot odpowiedzialny za naprawienie szkody nie jest sprawcą. W tym typie odpowiedzialności związek przyczynowy zastąpiony został związkiem normatywnym – przepisem ustawy lub postanowieniem umowy. Odpowiedzialność sprawcza jest instytucją pierwotną w stosunku do gwarancyjnej, a typowym przykładem tej drugiej jest odpowiedzialność ubezpieczeniowa. Przesłanki zaistnienia odpowiedzialności cywilnej Niezbędnym warunkiem powstania odpowiedzialności cywilnej jest łączne spełnienie trzech następujących przesłanek: 1) uszczerbek majątkowy lub niemajątkowy (szkoda), jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo (życie, zdrowie, wolność, cześć, majątek itp.). Szkoda jest następstwem zdarzenia, jest podstawowym warunkiem powstania odpowiedzialności. Rodzi ona stosunek zobowiązaniowy niezależnie od istniejącego wcześniej stosunku prawnego pomiędzy danymi osobami. 2) fakt powodujący uszczerbek czyli zdarzenie – ludzkie działanie, niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania lub inne zdarzenie – w wyniku którego została wyrządzona szkoda osobie trzeciej, a z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy. Szkoda sama w sobie nie jest więc warunkiem wystarczającym dla powstania odpowiedzialności. 3) związek przyczynowy pomiędzy szkodą a zdarzeniem, z którym prawo łączy obowiązek odszkodowawczy, przy czym kodeks cywilny stoi na gruncie tzw. adekwatnego związku przyczynowego stanowiąc art. 361 § 1, że zobowiązany do odszkodowania odpowiada tylko za normalne następstwa swego działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Obowiązek naprawienia szkody powstaje z chwilą ustalenia, iż bez zdarzenia początkowego – czynu niedozwolonego - nie nastąpiłoby inne zdarzenie, jakim jest wynik ostateczny w postaci uszczerbku (majątkowego lub/i niemajątkowego). Rodzaje odpowiedzialności cywilnej Oprócz wymienionych wyżej stałych przesłanek istnienia odpowiedzialności cywilnej, kodeks cywilny przewiduje dodatkowo przesłanki zmienne, które przesądzają o rodzaju tej odpowiedzialności. Przesłankami tymi są: wina, ryzyko, zasady współżycia społecznego. Odpowiedzialność na zasadzie winy zwana jest również odpowiedzialnością na zasadach ogólnych, gdyż jest najczęściej spotykaną formą w stosunkach zobowiązaniowych. Podstawowa norma prawna w tym zakresie zawarta została w art. 415 k.c., który brzmi: kto z winy swojej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Należy stwierdzić, że pojęcie winy na gruncie kodeksu cywilnego nie różni się od pojęcia winy w prawie karnym. Określając winę bierzemy pod uwagę nie tylko zachowanie sprawcy oraz jego psychiczne nastawienie, ale również sprzeczność jego działania lub zaniechania z obowiązującymi normami prawnymi lub zasadami współżycia społecznego. Przesłanką winy jest poczytalność. W prawie polskim osoba, która z jakichkolwiek powodów znajduje się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne podjęcie decyzji i wyrażanie woli, nie ponosi odpowiedzialności za powstałą szkodę wyrządzona w tym stanie, chyba, że zakłócenie czynności psychicznych było skutkiem świadomego użycia środków odurzających. W przypadku odpowiedzialności na zasadzie winy to poszkodowany, a nie na sprawca szkody musi udowodnić zaistnienie wszystkich przesłanek odpowiedzialności sprawcy szkody. Istnieją jednak grupy osób, którym nie można przypisać winy np. małoletnim do 13 lat, chorym psychicznie i niedorozwiniętym, ułomnym fizycznie. Nie jest odpowiedzialny za szkodę także ten, kto działał w obronie koniecznej bądź też w stanie wyższej konieczności odparcia bezpośredniego niebezpieczeństwa. Odpowiedzialność na zasadzie ryzyka zwana jest odpowiedzialnością za skutek. Podstawą jej ukształtowania się jest ryzyko, jakie stwarza dla społeczeństwa zachowanie niektórych jej członków np. prowadzących działalność gospodarczą z użyciem urządzeń wprawianych w ruch za pomocą sił przyrody. Jest to najostrzejsza forma odpowiedzialności niezależna od winy. Można zauważyć, że we współczesnym prawie cywilnym nabiera ona coraz większego znaczenia, ponieważ w niektórych przypadkach zasada winy może okazać się niewystarczająca dla ochrony poszkodowanego. Chodzi tu o sytuacje, gdy napotyka się trudności, a niekiedy wręcz niemożliwe jest przypisanie subiektywnej naganności zachowaniu osoby, której działanie doprowadziło do powstania szkody. Postępujące uprzemysłowienie, mechanizacja, a także rozwój motoryzacji niosą za sobą szereg niebezpieczeństw i zagrożeń, które mogą doprowadzić do powstania szkód u różnych osób. Jeżeli w każdym przypadku poszkodowany musiałby wykazywać winę podmiotu posługującego się danym urządzeniem mechanicznym, środkiem komunikacji czy prowadzącemu przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody, odpowiedzialnemu za wyrządzenie szkody, to pozbawiałoby go to praktycznie możliwości rekompensaty takich szkód. Tak więc uzasadnione jest przyjęcie w tych wypadkach odpowiedzialności za sam skutek czyli wyrządzenie szkody. W odpowiedzialności na tej zasadzie poszkodowany musi udowodnić fakt poniesienia szkody, oznaczone zdarzenie spowodowane przez osobę odpowiadającą na zasadzie ryzyka oraz związek przyczynowy pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą. Przy tym rodzaju odpowiedzialności sprawca szkody może uwolnić się od odpowiedzialności jedynie w przypadkach ściśle określonych przez przepisy kodeksu cywilnego. Okoliczności te zwane są okolicznościami egzoneracyjnymi, są to: - wyłączna wina poszkodowanego - wyłączna wina osoby trzeciej, za którą sprawca szkody nie ponosi odpowiedzialności (nie podlegającej nadzorowi i kontroli osoby ponoszącej odpowiedzialność na zasadzie ryzyka), a której działaniu nie można było zapobiec - powstanie szkody wskutek działania siły wyższej, rozumianej jako nagłe zdarzenie, które pochodzi z zewnątrz, nie można go przewidzieć i nie można mu zapobiec (np. trzęsienie ziemi, działania wojenne, akt władzy państwowej). Uzupełnieniem odpowiedzialności na zasadzie winy i odpowiedzialności na zasadzie ryzyka jest odpowiedzialność na zasadach współżycia społecznego nazywana odpowiedzialnością na zasadzie słuszności. Odpowiedzialność ta ma bardzo wąskie zastosowanie, stosuje się ją wówczas, gdy nikomu nie można przypisać odpowiedzialności na powyższych zasadach, ale z powodów etycznych uzasadnione jest obarczenie kogoś odpowiedzialnością odszkodowawczą za szkodę doznaną przez inną osobę. Generalnie odpowiedzialność ta ma zastosowanie w sytuacjach, gdy sprawca szkody wprawdzie nie ponosi odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę, jednakże okoliczności zdarzenia, a zwłaszcza porównanie stanu majątku sprawcy szkody i poszkodowanego przemawiają za przyznaniem mu odszkodowania. Z tych przyczyn można domagać się odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez: małoletniego, osobę niepoczytalną, zwierzęta oraz funkcjonariusza państwowego. Trudno jest znaczenie zasad współżycia przecenić. Są one niezbędnym uzupełnieniem, a jednocześnie także swoistą korektą prawa w procesie jego stosowania. Nie znaczy to oczywiście, by zasady współżycia mogły zastąpić cały system prawa. Tak nie jest. Odpowiednie wyważenie proporcji jest jednym ze szczególnie trudnych, ale i szczególnie wdzięcznych zadań sądów czyli instytucji, które prawo stosują. Poprzez szerokie stosowanie zasad współżycia społecznego prawo nie straci swych walorów, wręcz przeciwnie stanie się bardziej elastyczne, a jednocześnie znacznie bliższe w odczuciu szarego człowieka.
Rozpatrując typy odpowiedzialności cywilnej musimy wziąć pod uwagę kryterium podziału, które to będzie przepisem jak sklasyfikować daną odpowiedzialność. Powyższe rozważania dotyczą podziału odpowiedzialności ze względu na przesłanki takie jak wina, ryzyko czy też zasady współżycia społecznego. Biorąc pod uwagę podstawy prawne odpowiedzialność cywilną możemy podzielić na odpowiedzialność deliktową i kontraktową. Odpowiedzialność deliktowa (ex delicto) uregulowana jest przede wszystkim w art. 415-449 k.c. Pojęcie czynu niedozwolonego, które pojawia się kodeksie cywilnym, jest pojęciem szerokim, bowiem czynem niedozwolonym jest działanie bądź zaniechanie sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego. Czynem niedozwolonym mogą być również uznane również skutki czynów, które w istocie nie maja znamion bezprawności, jak również skutki zdarzeń, które nie są ludzkim działaniem bądź zaniechaniem działania np. szkody wyrządzone przez zwierzęta lub rzeczy, za naprawienie których określona osoba jest jednak odpowiedzialna. Jeśli chodzi zaś o zaniechanie to tylko wtedy rodzi ono odpowiedzialność, gdy istniał prawny obowiązek działania np. udzielenie pomocy osobie rannej w wypadku. Czyn niedozwolony jest źródłem stosunku zobowiązaniowego. Każde zdarzenie wyrządzające szkodę innej osobie implikuje powstanie stosunku zobowiązaniowego, zarówno wtedy, gdy strony nie są związanie stosunkiem obligacyjnym, jak i wtedy, gdy szkoda powstała poza tym stosunkiem. Zastosowanie odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych jest niezależne od tego, czy stronami stosunku zobowiązaniowego są osoby fizyczne, osoby prawne czy też podmioty nie posiadające osobowości prawnej. Ogólne określenie odpowiedzialności kontraktowej (ex contractu) zostało przedstawione w art. 471 k.c.: „Dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi”. Gdy dłużnik nie spełnia świadczenia, które zgodnie z treścią stosunku prawnego należy się wierzycielowi, po stronie wierzyciela powstaje uprawnienie do domagania się świadczenia przy zastosowaniu przymusu państwowego. Gdy ten sposób uzyskania świadczenia nie może zostać zastosowany, dłużnik musi liczyć się z roszczeniem ze strony wierzyciela o naprawienie szkody, która wyniknęła z nie wykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. O odpowiedzialności kontraktowej możemy mówić tylko w stosunkach pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem. Istnienie ważnego zobowiązania, którego dłużnik z przyczyn leżących po jego stronie nie wykonał lub wykonał w sposób nienależyty (w wyniku czego wierzyciel doznał szkodę) jest warunkiem tej odpowiedzialności. Reżim odpowiedzialności kontraktowej obejmuje odpowiedzialność związaną z niewykonaniem jakiegokolwiek istniejącego zobowiązania, niezależnie od sposobu jego powstania. Najczęściej dotyczy on zobowiązań umownych, lecz może również odnosić się do zobowiązań wynikłych z innego zdarzenia prawnego np. alimenty, świadczenia odszkodowawcze. W odpowiedzialności kontraktowej jedyną osobą uprawnioną do dochodzenia odszkodowania jest wierzyciel. Może on żądać w tym trybie jedynie naprawienia szkody majątkowej, przy czym istotne elementy szkody na osobie mogą być rekompensowane w reżimie odpowiedzialności deliktowej. Kodeks cywilny przewiduje określone udogodnienia dowodowe dla wierzyciela. Dochodząc od dłużnika odszkodowania musi wykazać on fakt istnienia zobowiązania, poniesienia szkody wynikłej z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania, a także związek przyczynowy między wymienionymi elementami. Wierzyciel nie ma przymusu udowodnienia winy dłużnika, gdyż art. 471 k.c. zakłada się jej domniemanie w każdym przypadku niewykonania zobowiązania zgodnie z jego treścią. Chcąc uwolnić się od odpowiedzialności za szkodę dłużnik musi udowodnić, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik nie odpowiada.
gocha456