4 rozdział.pdf

4 Historia Rosalie i Emmeta

Tej nocy nie śniły mi się żadne koszmary… Tylko moi

rodzice… Przez chwilę wszystko było jak dawniej,

przynajmniej przez chwilę moje życie było normalne… Śnił

mi się po prostu jeden zwykły dzień. Zeszłam do kuchni na

śniadanie i pogadałam z moimi rodzicami. Najpierw tata

wyszedł do pracy, a potem mama zrobiła mi drugie śniadanie i

ja wyszłam do szkoły. W szkole jak zawsze nie było zbyt

miło, ale dało się wytrzymać… Potem wróciła do domu…

Chciałam przytulić się do mich rodziców i powiedzieć im, że

ich kocham, ale się obudziłam… I znów wróciła szara

rzeczywistość.

Była godzina 7.00 rano, za oknem padał deszcz, a ja

wcale nie czułam się lepiej. Te wszystkie zdarzenia nadal

miałam przed oczami, a łzy płynęły mi po policzkach. Czemu

to wszystko spotkało mnie? Chciałabym poznać odpowiedzieć

przynajmniej na to jedno pytanie. Podeszłam do lustra, które

miałam w swoim pokoju. Dopiero teraz dostrzegłam te

wszystkie rzeczy, które tu były. Miałam tu komputer,

telewizor, szafy, biurko i wszystko czego mogłaby sobie

życzyć każda dziewczyna. Dostrzegłam też, że wyglądam jak

upiór… Miałam poczochrane włosy, opuchnięte oczy i cała

byłam blada.

- Witaj Alice! – do mojego pokoju weszła Bella.

- Część. – szepnęłam bez entuzjazmu.

- I jak się dzisiaj czujesz? – zapytała troskliwie.

- Szczerze to ani trochę lepiej. – po co miałam ją okłamywać?

Była dla mnie taka miła.

- Uwierz mi, ze to minie. – pocieszyła mnie.

- Nie wydaje mi się, a jutro jest pogrzeb moich rodziców. –

chciałam na niego nie iść, ale choćbym miała na nim

wypłakać morze łez to, to byli moi rodzice i należy im się

odrobina szacunku.

- Jeżeli będziesz chciała mogę iść z tobą. Mogę ci też

pożyczyć jakieś ciuchy. – Bella była dla mnie jak prawdziwa

siostra.

- Dziękuje ci, byłabym ci wdzięczna. – przytuliłam się do niej.

- Idziesz coś zjeść? – zapytała gdy wychodziła już z pokoju.

- Nie wiem… – nie miałam na nic ochoty…

- Musisz coś jeść.

- Nie mam ochoty. – chciałam się jakoś z tego wyplątać.

- Chodź. – pociągnęła mnie za rękę.

Nie miałam wyjścia, musiałam z nią pójść. Zbiegłyśmy

po schodach. W kuchni krzątali się już Rosalie i Emmet.

- Siemka! – przywitała się z nimi Bella.

- Cześć. – odpowiedzieli prawie chórem.

- Witajcie. – przywitałam się nieśmiało.

- Cześć! – wykrzyknął radośnie Emmet – Zrobić ci coś do

jedzenia? – spytał troskliwie.

- Nie dzięki.

Bella usiadła przy stole i zaczęła jeść chrupki z mlekiem.

Ja usiadłam koło Rosalie, której coś na śniadanie

przygotowywał Emmet.

- Jak się czujesz? – spytała mnie.

- Nie za dobrze. – wydawało mi się, że z Rosalie nie będę

potrafiła się dogadać, ale teraz miałam wrażenie, ze nie będzie

tak źle.

- Uwierz mi, że po jakimś czasie ból minie. – uśmiechnęła się

do mnie.

- Mam taką nadzieję. – szepnęłam.

- A co ci się w ogóle stało? – włączył się do rozmowy Emmet.

Spojrzałam na Belle, która złapała mnie za rękę i kiwnęła

głową.

- No a więc pracowałam jako opiekunka do dzieci i pewnego

dnia, gdy pilnowałam bliźniaków pewnej bogatej pary jacyś

mężczyźni chcieli je porwać. Ja oczywiście nie chciałam im

na to pozwolić, więc mnie też porwali… Trzymali nas w takiej

ruderze za miastem… Zawiadomiłam o tym rodziców no i tam

przyjechali… Chcieli mi pomóc, a oni… – załamał mi się głos

– …ich zabili… Ja straciłam przytomność, bo jeden z nich

rozciął mi nożem nogę… Potem przyjechała policja i trafiłam

do szpitala. Tam Carlisle powiedział mi co się stało, bo nic nie

pamiętałam i zaproponował żebym tu zamieszkała… Kiedy

byłam w sali sama zjawił się tam Ben jeden z tych porywaczy

i… – rozpłakałam się na całego – mnie zgwałcił… No i potem

trafiłam tutaj… To tak w skrócie. A jak ty tu trafiłaś Rosalie?

– zakończyłam moją opowieść ocierając łzy.

- Współczuje ci na prawdę i jak będziesz miała jakiś problem

obiecuję ci pomóc. – przytuliła mnie Rosalie. Nie sądziłam, że

będzie dla mnie aż taka miła – Ja trafiłam tutaj jako druga po

Edwardzie, a dopiero po mnie Emmet… Moja historia może

nie jest taka straszna, ale za to dość długa… Moi rodzice mieli

fioła na punkcie mojej urody. Od najmłodszych lat brałam

udział w konkursach na miss. Nigdy nie miałam prawdziwych

przyjaciół, nie chodziłam do prawdziwej szkoły. Rodzice

uważali, że tam mogło mi się coś stać. Chcieli żebym została

modelką.

Na początku mi się to podobała, ale z czasem to wszystko

stało się dla moich rodziców obsesją…Zamykali mnie w

pokoju na klucz i tam miałam spędzać cały dzień, dostawałam

tylko jeden posiłek na dzień, to wszystko miało mi pomagać

zdobywać na konkursach piękności pierwsze miejsca… Ile

mogłam mieć wtedy lat? Chyba siedem, dlatego pamiętam to

jak przez mgłę… Byłam już przez nich tak wykończona, że

ledwo stawałam na nogach. Pamiętam, że na kilku konkursach

zemdlałam. Jeżeli nie wygrywałam za karę nie dostawałam do

jedzenia już nic. Z czasem oni nie byli już moimi rodzicami

tylko katami…

Zaczęłam się im sprzeciwiać i wtedy tata zaczął mnie

bić… To wszystko tak mnie wykończyło, że już nie

wstawałam z łóżka, nie miałam siły. Dlatego właśnie wydałam

się rodzicom bezużyteczna. Chcieli się mnie pozbyć…

Pewnego dnia do mojego pokoju wszedł jakiś,

mężczyzna już go nawet nie pamiętam, a z nim moi rodzice.

Zaczęli coś szeptać między sobą, ja się im przyglądałam.

Byłam naiwna, myślałam, że to był jakiś lekarz, który miał mi

pomóc… Niestety nie. Ten mężczyzna dał pieniądze mojemu

tacie i wziął mnie na ręce…

Wyniósł mnie z domu i wsadził do bagażnika swojego

samochodu. Zaczęłam płakać, byłam przecież jeszcze małą

dziewczynką, miałam może jakieś dziesięć lat. Oprócz mnie

były tam jeszcze inne małe dziewczynki.

Podczas tej drogi w bagażniku straciłam przytomność, a

obudziłam się w jakimś pustym pokoju… Tam, co jakiś czas

przychodził tamten mężczyzna i… teraz wiem, że po prostu

mnie gwałcił. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, co on ze mną

robił… Po prostu powoli tam umierałam. Nie dostawałam nic

do jedzenia, ani niczego innego potrzebnego mi wtedy do

życia.

Siedziałam w tej sali sama jak palec i tylko co jakiś czas

przychodził do mnie tamten facet… – mimo, że Rosalie

dawno to wszystko przeżyła załamał jej się głos i po

policzkach spłynęły łzy. Przytuliłam ją… Ona też była dla

mnie taka dobra, chodź wcale się tego nie spodziewałam…

- Przykro mi… – szepnęłam do niej.

- Oki, już dobrze… Teraz ciąg dalszy. – Emmet podał jej

jakieś kanapki i usiadł przy niej trzymając ją za rękę.

- Po jakimś czasie tamten facet przestał przychodzić, a ja

czułam się coraz gorzej…

Pewnego dnia przyszedł, ale nie sam. Miał ze sobą

dziewczynkę jeszcze młodszą ode mnie. Rzucił ją na ziemię

obok mnie.

- Już mi się znudziłyście. Zostańcie tu i bądźcie cicho –

powiedział i wyszedł… Wtedy nie rozumiałam, o co mu

chodziło, ale teraz wiem… – znów się rozpłakała, ale mówiła

dalej – Pamiętam, że z tą małą było jeszcze gorzej niż ze

mną…

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: