Daniel Juster - Powrot do korzeni(1).pdf - burydom

Powrót do korzeni

POWRÓT DO KORZENI

Podstawy teologii biblijnej judaizmu mesjanistycznego

Daniel Juster

Tłumaczenie: Krzysztof Dubis

Powrót do korzeni

Wstęp

Judaizm mesjanistyczny jest ruchem oddolnym. Ogólnie rzecz ujmując, zjawisko to dotyczy

żydowskich i nie-żydowskich naśladowców Jezusa z Nazaretu, którzy wierzą, iż prawidłową, a

nawet pożądaną postawą Jego uczniów wywodzących się z potomstwa Abrahama jest

przyznawanie się do narodowej i kulturowej tożsamości. Podkreślanie żydowskiego stylu życia

musi być jednak spójne z całością nauczania biblijnego, a kongregacje założone i budowane

przez Żydów mesjanistycznych służą przede wszystkim jako środki do wypełnienia

podstawowego celu, jakim jest wyjście z Dobrą Nowiną do braci „według ciała”.

Judaizm mesjanistyczny jest w swych zewnętrznych przejawach bardzo zróżnicowany;

niektóre kongregacje przywiązują większą uwagę do tradycji, podczas gdy inne nie podkreślają

jej znaczenia. Interpretacja i zrozumienie Biblii również nie są całkowicie jednolite — judaizm

mes janisty c z n y jako pulsujący ży c i e m ruc h oddo l n y przejawia rów n ie ż charak ter ysty c z n e d la

podobnych zjawisk braki: niewyrobienie teologiczne, niespójność i prostotę. Oprócz tego,

widać jednak płomienną gorliwość i wielki entuzjazm towarzyszący dokonywaniu nowych,

znaczących odkryć.

Niniejsza książka zawiera cały rozdział dotyczący historii judaizmu mesjanistycznego. W tym

miejscu wystarczy nadmienić kilka faktów: obecny ruch mesjanistyczny jest stosunkowo

młody, gdyż datuje się mniej więcej od 1967 roku. Jego korzenie sięgają jednak czasów

starożytnych, kiedy to pierwsi żydowscy uczniowie Jezusa zwani nazarejczykami przyjęli

nowotestamentową wiarę zachowując jednocześnie swą narodową tożsamość i kulturowe

dziedzictwo.

Od tego czasu na przestrzeni historii istniały nieliczne jednostki i grupy, które odkrywały dla

siebie tę perspektywę. W dziewiętnastym wieku został zainicjowany ruch hebrajskich

chrześcijan, który mimo niewielkiego przywiązania do żydowskiej tradycji z pewnością stał się

kolebką judaizmu mesjanistycznego. Obydwa zjawiska w pewien sposób się przenikają, jako że

jedno jest pochodną drugiego.

Na przełomie wieków pojawiły się tak wybitne jednostki, jak Mark John Levy czy Theodore

Luckey, którzy rozpoczęli opracowywanie zrębów doktryny judaizmu mesjanistycznego

używając nowej terminologii charakterystycznej dla ruchu. Zresztą, kongregacje Żydów

mesjanistycznych istniały w Europie Wschodniej na długo przedtem, zanim w Stanach

Zjednoczonych pojawili się pierwsi hebrajscy chrześcijanie! Dzisiaj na całym świecie jest już

kilkadziesiąt takich zgromadzeń. Większość z nich założono w USA, jedną w Paryżu, jedną w

Londynie, kilka w Izraelu. Istnieje nawet jedna kongregacja mesjanistyczna w Indiach.

Judaizm mesjanistyczny wzbudza wiele kontrowersji, choć absolutnie nie jest to intencją ludzi

tworzących ten ruch. Niektórzy chrześcijanie patrzą nań podejrzliwie, obawiając się

popularyzacji legalizmu oraz wznoszenia barier narodowościowych w łonie Ciała Mesjasza.

Trzeba jednak przyznać, iż Kościół jako całość jest zdumiewająco otwarty na to nowe zjawisko,

a zamiast reakcji negatywnej obserwujemy przychylność i brak uprzedzeń. Z drugiej strony,

społeczność żydowska obawia się, że judaizm mesjanistyczny jest jedynie przykrywką dla

kolejnej chrześcijańskiej akcji, mającej na celu asymilację Żydów i pozbawienie ich tożsamości.

Powrót do korzeni

Termin „judaizm mesjanistyczny” jest przez niektórych określany jako nieuczciwy. Mówią

oni, że choć prawdą jest, że hebrajski Mesjasz jest tytułem, który historycznie oraz

lingwistycznie poprzedza greckiego Chrystusa — dlatego prawidłowe jest używanie terminu

„mesjanistyczny” w odniesieniu do Żyda, który wierzy, że Jezus przyszedł jako Mesjasz — to

jednak można powiedzieć, iż wszyscy ortodoksyjni Żydzi wierzący w Stary Testament są

mesjanistyczni, ponieważ oczekują przyjścia Mesjasza lub przynajmniej ery mesjańskiej. Do tej

pory żaden odłam judaizmu ani chrześcijaństwa nie używał tego określenia w takim

rozumieniu, jak zaczęli to czynić ci, którzy nazywają siebie Żydami mesjanistycznymi. Tak, czy

owak, konkretne znaczenie słowom nadają ci, którzy ich używają. Stąd bierze się zjawisko

ewolucji języka.

Tak więc, termin „judaizm mesjanistyczny” wywalczył sobie prawo do zaistnienia dzięki

oddolnemu ruchowi społeczno-religijnemu, który wprowadził go w życie. Nadejdzie jednak

czas, gdy większość Żydów i chrześcijan będzie go rozumiała w takim sensie, jak autorzy

najnowszej edycji słownika wydanego w Izraelu. Pod hasłem „judaizm mesjanistyczny”

napisali oni, że jest to określenie odnoszące się do tych Żydów, którzy są naśladowcami Jezusa

z Nazaretu, a jednocześnie podkreślają wierność swemu żydowskiemu dziedzictwu.

Wydaje się jednak, że centralną kwestią pozostaje podstawa biblijna dla judaizmu

mesjanistycznego. Jeżeli taka podstawa istnieje, to jakie są cechy charakterystyczne poglądów

Żydów mesjanistycznych, czyli innymi słowy, jak wyglądają podstawy i wyróżniki teologii

judeochrześcijańskiej? A skoro jest teologia, to czy wynika z niej jakiś styl życia i pobożności?

Powyższe tematy muszą zostać potraktowane mądrze i poważnie — taki jest cel niniejszej

książki. Nie pretenduje ona do roli traktatu teologicznego, choć rozważania w niej zawarte

opierają się na solidnych podstawach — jest to raczej pewien szkic przeznaczony dla ludzi

spoza kręgów duchowieństwa.

Chcąc podejść do tematu w sposób adekwatny do jego wagi, musimy zagłębić się w materię

ogólnego nauczania biblijnego nie ryzykując jednocześnie ugrzęźnięcia w problemach natury

semantycznej. Będziemy używać imienia „Jeszua”, ponieważ tak brzmi oryginalne (hebrajskie)

imię Jezusa z Nazaretu. Oprócz tego, będziemy stosować terminologię, która lepiej pasuje do

oryginalnego żydowskiego kontekstu Pism, podając odpowiednie wyjaśnienia tam, gdzie

nazewnictwo odbiegnie od powszechnie przyjętego w kręgach chrześcijańskich. Uważam, że

mimo potencjalnych problemów z komunikatywnością, stosowana terminologia posłuży

lepszemu zrozumieniu tekstów.

Autor głęboko wierzy, iż judaizm mesjanistyczny jest efektem cudownego, ponadnaturalnego

działania Ducha świętego. Pomimo wszelkich nierozwiązanych kwestii oraz problemów, z

jakimi musi się zmierzyć ten młody ruch — a jest on szansą na wypełnienie i zniwelowanie

ogromnej przepaści dzielącej judaizm od chrześcijaństwa — widzimy przemożne działanie

Bożej ręki wszędzie tam, gdzie zaczyna on kiełkować. Judaizm mesjanistyczny jest

niemowlęciem: niedojrzałym, gaworzącym i uczącym się chodzić. Jest to jednak dziecko Boże.

Być może niniejsza książka będzie pomocna w procesie dojrzewania ruchu mesjanistycznego.

Żywimy również nadzieję, że będzie ona wkładem w lepsze zrozumienie Biblii zarówno przez

Żydów, jak i chrześcijan.

Powrót do korzeni

ROZDZIAŁ 1

Biblijne znaczenie Izraela

Podstawowe znaczenie Tory

Nie jest sprawą przypadku, ani wynikiem błędu fakt, że Synagoga nadała specjalne znaczenie

Torze, czyli pięciu Księgom Mojżeszowym. Niektórzy mylnie uważają, iż w ten sposób

Synagoga pomniejszyła wartość reszty natchnionych Pism. Trzeba jednak wyraźnie podkreślić,

że to nieprawda. Bardziej prawidłowe byłoby stwierdzenie, że społeczność żydowska od

najwcześniejszego okresu słusznie wyczuwała podstawowe i zasadnicze znaczenie Tory.

Właśnie tam znajdujemy zapis przymierzy Boga z Izraelem, z czego wynika, że objawienie

rozwijane w następnych księgach musi być zgodne z podstawową doktryną podaną w Torze.

Zgodność z nauczaniem Tory była standardem służącym do rozsądzania, czy każde kolejne

objawienie pochodziło od Boga, czy też nie (V Ks. Mojżeszowa 13).

Tora jest osią judaizmu, gdyż w niej opisane jest dzieło stworzenia, potop, powołanie

Abrahama, dzieje patriarchów, niewola egipska, wyzwolenie spod władzy faraona oraz

objawienie dotyczące systemu ofiarniczego, będącego zapowiedzią dzieła samego Mesjasza.

Dlatego jest oczywiste, że perspektywa judaizmu mesjanistycznego musi być jasna i wyraźna,

jeśli chodzi o rozumienie Tory oraz wczesnych przymierzy zawartych przez Boga z Izraelem.

Nasze widzenie tych spraw ma oczywiście charakter retrospektywny, gdyż patrzymy na nie

przez pryzmat dzieła i Osoby Jeszuy. Mimo to uważamy, że nie odbiega ono od pierwotnego

rozumienia problematyki przymierza.

Powołanie Abrahama

Historia Żydów rozpoczyna się od Abrahama. Wprawdzie określenie Żyd pochodzi od

plemienia Judy, lecz zostało przypisane wszystkim Izraelitom — potomkom Jakuba, czyli

Izraela, który był wnukiem Abrahama. Przymierze Boga z Izraelem rozpoczyna się jednak od

Abrahama, dlatego można powiedzieć, że to właśnie on był pierwszym Żydem.

Niewiele wiemy o wczesnym okresie życia Abrahama. Pochodził z chaldejskiego miasta Ur,

skąd wraz z ojcem przybył do Haranu, aby się tam osiedlić. Przebywając w tym mieście,

otrzymał od Boga powołanie, aby iść dalej. Czy rodzina Abrahama była całkowicie „pogańska”?

Czy może ludzie ci w jakiś sposób czcili od pokoleń jedynego, żywego Boga, choć ich wiara

zdążyła nabrać pogańskich „domieszek”? Niestety, są to pytania, na które nie potrafimy

odpowiedzieć. Wiemy, że na terenach nazywanych dzisiaj Bliskim Wschodem żyli wtedy ludzie

czczący Boga stworzyciela — lub inaczej Boga niebios, którego stawiali ponad innymi bogami.

Nie znaleziono tam jednak żadnych śladów istnienia religii monoteistycznych 1 . Staniemy na

znacznie pewniejszym gruncie, jeśli zamiast poszukiwań w tym kierunku, skoncentrujemy się

na naturze powołania, jakie Abraham otrzymał od Boga.

Powrót do korzeni

Abraham usłyszał głos Boga i posłuchał Jego rozkazu: „Wyjdź z ziemi swojej i od rodziny

swojej, i z domu ojca swego do ziemi, którą ci wskażę” (I Ks. Mojżeszowa 12:1). Bóg powiedział,

a Abraham przyjął i był posłuszny wezwaniu: „Abram wybrał się w drogę, jak mu rozkazał

Pan.” Pierwsze z cytowanych zdań jest zapowiedzią siedmiu wielkich obietnic: „Uczynię z

ciebie naród wielki; będę ci błogosławił; uczynię sławnym imię twoje; staniesz się

błogosławieństwem; będę błogosławił błogosławiącym tobie; przeklinających cię przeklinać

będę” oraz „będą w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi” (wersety 2-3).

Naród musi mieć swoje terytorium. W następnych wersetach znajdujemy obietnicę ziemi dla

Abrahama, która to obietnica jest częścią przymierza zawartego między Bogiem a nim. W I Ks.

Mojżeszowej 12:7 Bóg mówi, że da ziemię potomstwu Abrahama na zawsze lub inaczej w

wieczne posiadanie. W wielu miejscach czytamy, że jest to obietnica wieczna (I Ks. Mojżeszowa

13:14-15; 15:18; 17:19; 26:1-4; 28:12-14). Przymierze przechodzi na syna Abrahamowego, Izaaka,

a potem na Jakuba — którego imię zostaje zmienione na Izrael — oraz na jego dwunastu

synów.

Boże przymierze jest oferowane przez Niego jako akt łaski, a nie w odpowiedzi na zasługi

człowieka. Od drugiej strony umowy, czyli skruszonego człowieka, wymagana jest wiara,

przejawiająca się w posłuszeństwie. Dlatego czytamy, że Abraham „uwierzył Panu, a On

poczytał mu to ku usprawiedliwieniu” (I Ks. Mojżeszowa 15:6). Werset ten jest jedną z podstaw

nauczania nowotestamentowego — Paweł konsekwentnie wykazuje, że właściwa postawa

wobec Boga wynika z odpowiedzi wiary na Jego łaskę, a nie na uczynkach mających prowadzić

do samousprawiedliwienia. Apostoł wskazuje również, iż przymierze zawarte z Abrahamem

jest kluczem tej doktryny (List do Rzymian 4, List do Galacjan 3). Na czym polegała ta wiara?

Po pierwsze, była ona na tyle konkretna, by na jej podstawie Abraham mógł iść naprzód z

Bogiem ze względu na otrzymane od Niego obietnice. Przejawiała się również w tym, że

Abraham uwierzył Bogu, iż jego potomstwo będzie tak liczne, jak gwiazdy na niebie, choć

przecież Sara była niepłodna.

Cała historia Abrahama oraz narodzenie Izaaka jest efektem cudownego działania Boga, a

jednocześnie wskazuje na Mesjasza Jeszuę. Izaak, tak jak On, był jedynym, cudownie poczętym

syn em , po święc o ny m na o f i arę d la Bog a ze w z g l ędu n a po sł u szeń s two Ojcu oraz dla dobr a

innych (I Ks. Mojżeszowa 22). Sara, podobnie jak Miriam (Maria), poczęła w sposób

nadprzyrodzony dzięki Duchowi świętemu. Czytanie o tych wydarzeniach i porównywanie ich

jest dla nas wielką radością, gdyż Izaak — przodek naszego Mesjasza — jest postacią

zapowiadającą Jego przyjście.

Warto zauważyć, że częścią objawienia dotyczącego przymierza jest praktyka obrzezania.

Abraham otrzymał nakaz obrzezania wszystkich mężczyzn w swoim domostwie, natomiast

każde nowo narodzone dziecko płci męskiej ma być obrzezywane w ósmym dniu życia.

Obrzezanie jest znakiem przymierza zawartego między Bogiem i Abrahamem. Jak wywodzi

Paweł, Abraham został usprawiedliwiony zanim otrzymał od Boga znak przymierza. Obrzezka

znakiem odpowiedzi na zawarte przymierze, a nie aktem, który usprawiedliwia nas przed

Bogiem. To samo można powiedzieć o mykwie lub inaczej chrzcie dokonywanym na

potwierdzenie zawarcia Nowego Przymierza. Na temat obrzezania należy poczynić jeszcze kilka

uwag, bardzo istotnych dla lepszego zrozumienia judaizmu mesjanistycznego.

Daniel Juster - Powrot do korzeni(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: