Sandemo Margit - Opowieści_26 - Ocalenie.pdf - Opowieści - janradz

MARGIT SANDEMO

OCALENIE

Z norweskiego przełożyła

LUCYNA CHOMICZ-DĄBROWSKA

POL-NORDICA

Otwock 1997

Przekład elektroniczny przygotował

JaWa

ROZDZIAŁ I

Każdego dnia siedmioro dzieci z indiańskiej wioski wyruszało w stronę potoku

płynącego leniwie przez dolinę. Brodząc po kostki w wodzie, przechodziły na drugi brzeg na

niewielkie poletko, które same uprawiały. Najstarszy w tej grupie był dziesięcioletni Manuel.

To na nim spoczywała odpowiedzialność za czteroletniego brata, Antonia, który dreptał, ufnie

trzymając go za rękę, i za siostrzenicę Rosę śpiącą w chuście przewiązanej na jego plecach.

Praca na poletku posuwała się powoli, bo choć kierujący dziećmi Manuel traktował ją bardzo

sumiennie, to jednak nie wszyscy wykonywali ją z równym zapałem.

Teresa miała dziewięć lat. Była surowa i pobożna, a na jej twarzy rzadko gościł

uśmiech. Ale za to dziewczynka rwała się do pracy i zawsze przykładnie wywiązywała się ze

swych obowiązków w przeciwieństwie do siedmioletniej Esmeraldy, która mimo dziecięcego

wieku zachowywała się z iście kobiecą kokieterią. Nieraz z tego powodu dochodziło między

dziewczętami do konfliktów. Na łajanie Teresy Esmeralda reagowała chichotem i trzepocząc

długimi rzęsami okalającymi jej duże ciemne oczy, zerkała w kierunku Manuela, który

udawał, że niczego nie dostrzega. Wynajdywała tysiące wymówek, by wymigać się od zajęć.

Brat Esmeraldy, młodszy od niej zaledwie o dziesięć miesięcy Pablo, był prawdziwym

figlarzem i tak jak jego siostra specjalnie się nie przepracowywał. Miał dużo wdzięku i nie

sposób się było na niego gniewać, co szybko nauczył się wykorzystywać. Siódmy członek tej

gromadki, chorowity dwulatek Carlitos, mówił niewiele, a na skierowane do niego pytania

odpowiadał pogodnym uśmiechem.

Dzieci szczyciły się tym, że mają własną uprawę, za którą są odpowiedzialne.

Nieopodal na znacznie większej plantacji pracowały ich matki. Obie plantacje dzieliła

niewielka odległość, tak że w razie potrzeby obie gromadki mogły porozumiewać się

wołaniem.

Matka Manuela oczekiwała dziesiątego już potomka i z ulgą przyjęła pomoc

najstarszego syna, który podjął się opieki nad Antoniem i Rosą, dzieckiem jej piętnastoletniej,

niezbyt odpowiedzialnej córki. Pozostałe matki także były wdzięczne chłopcu, że zobowiązał

się rzucić okiem na maluchy, które dzięki temu nie kręciły się im pod nogami i nie

przeszkadzały w pracy. Wiedziały, że dzieci są bezpieczne, bo poletko z trzech stron otaczały

strome skały, a potok, z którym graniczyło, był w tym miejscu płytki i niegroźny. Zresztą

Manuel pilnował, by żaden malec nie wpadł do wody.

Chłopcy nosili długie spodnie, wetknięte w cholewki wysokich, miękkich kamaszy.

Ramiona okrywały im kolorowe poncha, a głowy osłaniały kapelusze z szerokimi rondami.

Dziewczynki były ubrane w przyciasne sukienki.

Ich widok radował serca: czarnookie, o śniadych twarzach z wystającymi kośćmi

policzkowymi i płaskich nosach, odsłaniały w uśmiechu rzędy mocnych białych zębów.

Kruczoczarne włosy chłopcy mieli podcięte równo poniżej ucha, a dziewczynki zaplatały w

grube warkocze. Szczególną urodą w tym gronie wyróżniało się rodzeństwo Pablo i

Esmeralda. Patrząc na nich odnosiło się wrażenie, że są arcydziełami natury.

Antonio i Carlitos, znudzeni pracą, poszli się pobawić. Współzawodniczyli w rzucaniu

na odległość dzid wykonanych z bambusowej trzciny. Wygrał oczywiście Antonio, starszy i

silniejszy od słabowitego Carlitosa. Pablo pod pozorem, że chce coś pokazać chłopcom,

kilkakrotnie próbował wykręcić się od pracy. Ale Manuel i Teresa przejrzeli jego zamiary i

kazali mu natychmiast wracać na pole.

Carlitos szybko zmęczył się zabawą i zdyszany przysiadł z boku, żeby odpocząć.

Antonio, jego najlepszy przyjaciel, brzydkie kaczątko w gromadzie, otoczył go ramieniem i

zapytał życzliwie:

– Może pobawimy się w cos, co cię tak nie zmęczy?

Carlitos pokiwał tylko głową i uśmiechnął się promiennie.

– Esmeraldo! – odezwała się Teresa z wyrzutem. – W tym czasie, gdy ja związałam

dziesięć snopków, ty związałaś tylko jeden. Pamiętaj, Pan Bóg widzi z góry każdy twój krok!

Esmeralda, wykrzywiając w grymasie twarz, podniosła demonstracyjnie garść kłosów,

ale zaraz je upuściła, bo zaczęła z zapałem wymachiwać rękami do przechodzących niedaleko

znajomych dzieci.

Ich rodzinna wioska, położona samotnie w zalesionej dolinie wśród ośnieżonych

szczytów Andów, była niewielka i nie miała nawet nazwy. Czasami któryś z jej mieszkańców

ruszył zarośniętymi ścieżkami w dół rzeki do oceanu. Wędrując wzdłuż wybrzeża łatwiej się

było przedostać do gęściej zaludnionych traktów, ale taka wyprawa wymagała nie lada

orientacji w terenie. Wielu było śmiałków – tak Indian, jak i białych – którzy, zapuściwszy się

w gęstą dżunglę, pobłądzili i przepadli bez wieści.

Indiańskie dzieci nie znały pojęcia „szkoła”. Tylko raz w roku pojawiał się w ich wiosce

misjonarz, który starał się je czegoś nauczyć.

Czasami w rodzinne strony zaglądał jeden ze współplemieńców, który przeniósł się do

stolicy, i przywoził stamtąd nowinki. Poza tym Indianie utrzymywali kontakt z mieszkańcami

sąsiednich wiosek, tyle że ze względu na dzielącą ich odległość wielu mil zdarzało się to dość

rzadko.

Codzienne życie w wiosce toczyło się cicho i spokojnie, z dala od problemów wielkiego

świata.

Dzieci wiodły w gruncie rzeczy beztroski żywot. Pablo nieustannie wymyślał psoty.

Najchętniej do chusty, w której leżała Rosa, wrzucał jakieś owady. Teresa puszyła się, że jest

bardziej cnotliwa od Esmeraldy, a Antonio i Carlitos uciekali we własny świat pełen tajemnic

i fantazji.

Tego dnia, kiedy malcy rzucali dzidami z bambusowej trzciny, a Rosa spała słodko w

chuście przewiązanej na plecach Manuela, kiedy najstarsze dzieci usiłowały okiełznać

niesforne rodzeństwo, Esmeraldę i Pabla, wysoko w górach decydował się ich los...

Bogaci przemysłowcy wydali okrutny wyrok na ubogich, nieświadomych

niebezpieczeństwa Indian.

Na szczycie stanął mężczyzna ze stertą projektów w rękach i popatrzył na dolinę

ścielącą się u jego stóp. W pobliżu huczał potężny wodospad, nie zagłuszając jednak warkotu

spychaczy i koparek.

– Ten plan jest po prostu genialny, señor – zwrócił się do drugiego, przewyższającego

go wzrostem mężczyzny. – Wodospad zasłania bogate złoża minerałów. Tu się kryje

prawdziwa żyła złota! – Roześmiał się, uświadomiwszy sobie dwuznaczność

wypowiedzianych słów, i dodał: – O, złoto jest zaledwie drobną cząstką ukrytych tu bogactw.

– Co na to władze? – zapytał jego towarzysz, który, sądząc z wyglądu, nie pochodził z

tych stron.

Juan Rodriquez potrząsnął ręką.

– A to już pańskie zadanie, señor. Temu krajowi potrzebny jest zagraniczny kapitał.

Mam znajomości w ministerstwie. Moi ludzie przymkną oko na niektóre nasze działania, a

pozostali nie muszą o niczym wiedzieć. Oficjalnie ściągnąłem tu maszyny i sprzęt do

realizacji innych zaakceptowanych już wcześniej projektów. Tutaj nikt nigdy nie dotrze –

zapewnił, otulając się szczelniej ciepłą kurtką, bo wiatr dmuchał przejmująco. A potem

zwrócił się do swego kierowcy, który stał w pobliżu: – Przyjedziesz po nas za pięć dni,

O'Donell! Zazdroszczę ci, że możesz już dzisiaj opuścić to paskudne miejsce.

Kieron O'Donell nic nie odpowiedział. Wybrano go, by przywiózł tutaj tych ludzi,

między innymi dlatego, że nie zwykł wścibiać nosa w cudze sprawy, poza tym oczywiście

świetnie znał Andy. Był to niezwykle przystojny, wysoki mężczyzna o ciemnych włosach i

szarych oczach w czarnej oprawie. Mocno zarysowane usta wykrzywiały się w pełnym

goryczy grymasie. Na jego twarzy rzadko gościł uśmiech. Kroki stawiał miękko, a w jego

gestach i leniwym spojrzeniu kryło się coś podniecającego. Może to dziwne, ale Kieron nie

uświadamiał sobie, jak bardzo może podobać się kobietom. Był typem indywidualisty,

mającym w pogardzie opinie innych.

Rodriquez, gestykulując z ożywieniem, znów zagadnął obcokrajowca:

– Moi inżynierowie, señor, odwalili kawał dobrej roboty. Jak pan widzi, zamierzają

zmienić bieg rzeki i skierować wody do nowego koryta, tak by w miejscu, gdzie teraz huczy

wodospad, można było zacząć wydobycie.

– Czy to znaczy, że rzeka popłynie w dół do doliny? – dopytywała się obcokrajowiec,

przedstawiciel nielegalnej spółki zamierzającej rozpocząć działalność w tym kraju.

– Zgadza się – potwierdził Rodriquez. – Potem, w niższych partiach gór, rzeka znowu

wróci do swego naturalnego koryta, tak więc nikt nie nabierze żadnych podejrzeń.

Kieron O'Donell popatrzył na usypywane przez robotników wały i powiódł wzrokiem aż

po zasłaniające widok szczyty.

– Czy w tej dolinie nie leży przypadkiem wioska indiańska? – zapytał.

– Co takiego? – Rodriquez popatrzył na niego ze zdziwieniem. – Możliwe, że jest jakaś

nieduża, licząca zaledwie kilka duszyczek osada, o ile w ogóle w tym przypadku można użyć

określenia „duszyczki”...

– Czy Indianie zostali powiadomieni? – zainteresował się obcokrajowiec.

Rodriquez z trudem krył irytację.

– Zostaną powiadomieni w odpowiednim czasie, o ile już tego nie uczyniono. Pozostaje

tylko kwestia, czy te tępaki cokolwiek zrozumieją.

– Kto im przekazał wiadomość? – chciał wiedzieć Kieron.

Rodriquez popatrzył na niego tak, jakby chciał go zabić wzrokiem, ale zaraz na jego

ustach pojawił się fałszywy uśmiech.

– Słyszałem, że nigdy nie zadajesz zbędnych pytań – syknął. – Przecież nie mogę znać

szczegółów! Wyślę tam kogoś, żeby to sprawdzić. Czyżbyś mi nie dowierzał?

Kieron nic nie odpowiedział. Ostatecznie to nie jego sprawa...

Kiedy Kieron O'Donell zjechał w dół ze szczytów Andów, odczuł gwałtowną zmianę

temperatury. Wysoko w górach wiał lodowaty wiatr, a tymczasem tu powietrze było gorące

jak parujący kocioł z wrzątkiem.

Jeepem zarzucało i trzęsło na wertepach, które w niczym nie przypominały drogi

dopuszczonej dla ruchu kołowego, ale ponieważ tylko tędy można się było dostać do miasta,

Sandemo Margit - Opowieści_26 - Ocalenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: