Sandemo Margit - Opowieści_24 - Białe kamienie.pdf - Opowieści - janradz

MARGIT SANDEMO

BIAŁE KAMIENIE

Z norweskiego przełożyła

IZABELLA BUDZISZEWSKA

POL-NORDICA Publishing Sp. z o.o.

Otwock 1997

Przekład elektroniczny przygotował

JaWa

ROZDZIAŁ I

Echo nawołuje z urwistych brzegów

Pobyt w przydrożnej restauracji był ich ostatnim kontaktem z normalnym, beztroskim

codziennym życiem. Później otoczyły ich cienie.

Znaleźli wolny stolik z widokiem na parking i autostradę prowadzącą ku kontynentowi.

Mads Billing, specjalista w dziedzinie reportażu i samouwielbienia, odsunął krzesła dla

swoich obu koleżanek: Siri, prowadzącej „Kącik dla pań”, i jej młodej, początkującej

pomocnicy Ylvy.

Chciałabym, żeby przestał patrzeć mi w oczy w ten irytująco poufały sposób, pomyślała

Ylva. Nie interesuje mnie przecież czterdziestoletni facet. Czy nie widzi, że rani tym Siri?

Ona żywi do niego wiele ciepłych uczuć, chociaż dobrze to ukrywa. Może to zauważyć tylko

inna kobieta. Trzeba przyznać, że Mads Billing posiada trochę uroku właściwego starszym

panom, ale nie chciałabym mieć przyjaciela, który dąży do tego, żeby być kimś popularnym

dla samej tylko popularności.

O, tak! Opinia Ylvy na temat uroku starszego pana zachwiałaby chyba trochę, choć nie

za bardzo, pewnością siebie Madsa. W Oslo mieszkały tłumy jego wielbicielek, młodych gęsi

o pustym spojrzeniu, które przesiadywały w restauracjach i barach, żałośnie triumfując nad

kobietami tego samego co one pokroju, jeśli tylko Mads poświęcił im choć odrobinę swojej

uwagi. Ylva określała je mianem gęsi z tą głęboką pogardą, na jaką może się zdobyć osoba z

zewnątrz.

Ylva była nieco młodsza od tych pań. Należała do pokolenia, które mimo młodego

wieku zdążyło nauczyć się o życiu tyle, ile jego rodzice przez czterdzieści, pięćdziesiąt lat. Jej

rówieśnicy otwarcie i rzeczowo dyskutowali o sprawach, o których starsi w swojej młodości

tylko szeptali w tajemnicy. Ylva była uświadomiona pod względem politycznym, naukowym i

technicznym. Podobnie jak większość osób w jej wieku wyśmiewała stare filmy o miłości

pokazywane w telewizji, podczas gdy rówieśniczki matki, oglądając te same filmy,

wypełniały sale kinowe tłumionym szlochem. Z pełną niedowierzania pogardą odnosiła się do

zwrotów w rodzaju: „Kocham cię” czy „Sprawiasz, że mocniej bije mi serce”. Młode

pokolenie znało najnowsze marki samochodów, wiedziało wszystko o makijażu oraz ostatnich

tendencjach w modzie i posługiwało się językiem, który mógł wywołać rumieńce na twarzy

nawet najbardziej liberalnego pedagoga. A jednak nie do końca wyzbyło się romantycznych

marzeń, które przejawiały się w zainteresowaniu dla słodko różowych tapet albo też w tym,

że cukierkowy szlagier trafiał niespodziewanie na pierwsze miejsce listy przebojów. Mogło to

stanowić świadectwo złego gustu, ale równie dobrze wyrażać tłumioną potrzebę znalezienia

przeciwwagi dla obowiązującego na co dzień trzeźwego realizmu.

Siri rozłożyła kupioną przed chwilą gazetę. Przed gospodą przejeżdżały z hałasem

samochody.

– Stwierdziłam, że ostatnio czytam najpierw nekrologi, a dopiero po nich

zawiadomienia o ślubie – powiedziała z lekkim westchnieniem. – Przerażająca oznaka tego,

że się starzeję.

– No nie – Mads uśmiechnął się szarmancko. – Zostało ci chyba jeszcze sporo życia.

Chociaż, szczerze mówiąc, nie wiem, ile masz lat.

– Od trzech lat trzydzieści dziewięć – wyznała szczerze Siri. – Trzy lata, w ciągu

których przybywało mi coraz więcej powagi.

Mads rzucił wymowne spojrzenie na piętrzące się przed nią ciastka.

– Czy także i ty masz zamiar dołączyć do moich wyrzutów sumienia? – zapytała Siri. –

Czy „Pancernik Potiomkin” już nie wystarczy?

– A co, u licha, ma z tym wspólnego „Pancernik Potiomkin”?

– Tak nazywam mój nowy gorset. Niezwykle przyziemne urządzenie! Trzeszczy i

uwiera przy najmniejszym przekroczeniu limitu kalorii. Któregoś dnia odkryłam, że odkąd

skończyłam trzydzieści pięć lat, bardzo mnie polubiły dodatkowe kilogramy. Wierzcie mi,

próbowałam wszystkiego. Doszłam jednak do wniosku, że nie mam ani krzty charakteru.

Dałam za wygraną. Tak więc teraz gwiżdżę na wszystko i przyjemniej spędzam czas!

Nie powinna być tak bezwzględnie szczera, mówiąc o sobie, pomyślała Ylva z

niepokojem. Oczywiście, można ująć mężczyznę nawet tak szczególnym poczuciem humoru,

ale raczej nie Madsa Billinga. On woli chyba więcej elegancji.

Ylva podziwiała swoją szefową, Siri Gran, ale nie na tyle, by patrzeć na nią

bezkrytycznie. Mogłaby chyba spróbować trochę schudnąć, pomyślała Ylva. Właściwie nie

jest gruba, tyle tylko że ubrania nie leżą na niej dobrze. Wystarczyłoby, żeby zrzuciła sześć,

siedem kilogramów.

Ylva, która sama nigdy nie miała kłopotów z wagą, nie mogła przecież zrozumieć

odwiecznej, z góry skazanej na niepowodzenie walki dojrzałych kobiet przeciwko zbyt

obfitym kształtom. Co ona mogła wiedzieć na temat całych tygodni wyrzeczeń, w czasie

których tak się męczyły, żeby schudnąć parę kilogramów, aby potem w przypływie desperacji

i rezygnacji przybrać na wadze tyle samo w ciągu zaledwie kilku dni? Kiedy jest się młodym,

ciastka i inne frykasy nie smakują tak bosko, nie odczuwa się lęku przed odrobiną ruchu lub

przed głodem, który fatalnie wpływa na samopoczucie.

Pominąwszy jednak małą nadwagę, Siri była właściwą osobą na właściwym miejscu.

Ubrana z dyskretną elegancją, serdeczna i posiadająca znajomość ludzi, jaką dawał jej zawód,

a jednocześnie wolna od arogancji i tupetu, którego z czasem nabierają dziennikarze, Siri

podchodziła do życia z dystansem. Jej niewysoka, przysadzista sylwetka, przyjazne oczy

patrzące spod niegdyś połyskliwych ciemnych włosów, które obecnie straciły trochę blasku i

koloru, świadczące o skłonności do autoironii ułożenie ust – wszystko to sprawiało, że

ewentualny rozmówca czuł się przy niej bezpiecznie. Naturalnie, potrafiła być uszczypliwa w

swoich błyskawicznych replikach, ale najczęściej złośliwości kierowała pod swoim własnym

adresem, nikogo nie raniąc. Ylva ogromnie ją podziwiała.

Mads wstał, ukazując całą swoją imponującą postać. Miał 190 centymetrów wzrostu,

ciemne włosy i był naprawdę pociągający. Sensem życia tego zatwardziałego starego

kawalera stało się publikowanie w gazetach dobrych, ciętych reportaży, natomiast

przebywanie w towarzystwie pań stanowiło jego hobby. Poza tym uważał, że byłoby

nielojalnością w stosunku do reszty rodzaju żeńskiego obdarować taką doskonałością jak

Mads Billing tylko jedną marną istotę.

– No i co dalej? – zapytał. – Jedziecie ze mną do tej doliny czy może wolicie wrócić

pociągiem do Oslo albo zaczekać tu w hotelu?

– Przyda mi się widok czegoś leżącego z dala od cywilizacji - oświadczyła Siri. – Po

przeprowadzeniu wywiadów z najlepiej ubranymi kobietami w Oslo potrzebuję trochę

świeżego powietrza! Najgorsza była ta ostatnia dzisiaj. Chodząca doskonałość. Powinieneś

zobaczyć jej dom! Świeżo wyczesane psy, świeżo uczesane dzieci, dobrze wytresowany mąż,

no i te niepospolite talenty kulinarne! Zgroza! Jadę z tobą. A ty, Ylvo?

Młoda dziewczyna zawahała się przez chwilę. To jasne, że Siri chciała się wybrać na

romantyczną wycieczkę na odludzie! Czy w takim razie ona, Ylva, nie powinna trzymać się z

daleka i dać koleżance szansę przebywania sam na sam z obiektem skrywanej miłości?

– Chodź! – zadecydowała wspaniałomyślnie Siri. – Dobrze ci zrobi przyjrzenie się

okolicy nie tylko z okien samochodu.

– To będzie prawdopodobnie dość nudne – ostrzegł Mads, kiedy szli do auta. – Sprawa

dotyczy nowego projektu pozyskiwania ropy naftowej z łupków. Chodzi o powstrzymanie

odpływu ludności ze wsi. Porozmawiam trochę z mieszkającymi na tym terenie ludźmi i

przyjrzę się okolicy, żeby sklecić efektowny artykuł. Zagram na wzniosłych tonach nie

wykorzystanych zasobów naturalnych i na niezdolności władz do perspektywicznego

myślenia, o ile wykracza ono poza obręb miasta. Wizyta w tej zapadłej dziurze nie będzie dla

was specjalnie ciekawa, ale...

– W porządku – przerwała Siri – To chyba ostatnie spotkanie w tej serii reportaży z

podróży, prawda? Uważam, że dobrze się nam współpracowało. Dziękujemy, że mogłyśmy

jeździć twoim samochodem. Podróże pociągiem tak otępiają. Trzeba wędrować z dworca na

dworzec, przesiadywać godzinami w zatłoczonych poczekalniach i być narażonym na

zaczepki podchmielonych facetów. Mam nadzieję, że nie wchodziliśmy sobie w drogę?

– Wszystko szło świetnie – powiedział Mads, rzucając Ylvie pełne podziwu spojrzenie.

– Wsiadajmy do samochodu. Myślę, że zaraz będzie padać...

Dwie godziny później stały z Madsem na chybotliwym pomoście w gęstej, wilgotnej

mgle, żałując, że jednak nie wróciły do hotelu.

– Tak, najwyraźniej tutaj będziemy musieli zostawić samochód – stwierdził ponuro

Mads. – Szkoda, bez niego czuję się jak bez ręki.

– Po co my się tam właściwie wybieramy? – zapytała z niechęcią w głosie Siri. – Tam

przecież nie ma żadnych zabudowań.

– Rozmawiałem z naszym przewoźnikiem. Podobno przez ten świerkowy las biegnie

pod górę jakaś droga. która prowadzi do Myrsökket.

– Myrsökket! – mruknęła Ylva, otulając się szczelniej letnim płaszczem. – Co za

zachęcająca nazwa! Królestwo za klitkę w hotelu!

– Rzeczywiście, nie jest to jakaś turystyczna okolica – odrzekł Mads. – Obiecano mi

nocleg w jednym z gospodarstw w Myrsökket. Jeśli dacie radę tam dotrzeć, znajdzie się

chyba miejsce i dla was. W zamian za to obiecuję, że kiedy dotrzemy do Oslo, zaproszę cię do

luksusowego lokalu, Ylvo. Przedstawię cię tam tylu sławom, ilu tylko zechcesz.

– Świetnie! – odpowiedziała Ylva z entuzjazmem. – Słyszałaś, Siri? Zostaniemy

zaproszone do luksusowej restauracji przez najbardziej seksownego faceta w mieście!

Mads nie uwzględnił w tym zaproszeniu Siri, poza tym uważał, że ton Ylvy jest w

najwyższym stopniu lekceważący, ale jak na dżentelmena przystało, przyjął jej słowa z

czarującym uśmiechem.

Siri myślami była daleko od luksusowych restauracji w Oslo. Spoglądała z obawą na

wielkie stalowoszare jezioro, które równie dobrze mogło być odnogą fiordu, oraz na strome

urwiska z pozostałościami lawin na brzegu. A więc tam się mieli dostać. Chmury, otulające

ponurą, ciężką warstwą pasmo górskie. odsłaniały tylko kilka zapomnianych szczytów w

szerokiej dolinie porośniętej świerkowym lasem, który zbiegał wąskim pasmem w dół aż do

Sandemo Margit - Opowieści_24 - Białe kamienie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: