Encyklopedia Wizjonerów c7.doc

Encyklopedia Wizjonerów cz.11
Witam w kolejnej części EW. Dziś początek opowieści o największym wizjonerze wszechczasów, Nostradamusie. Zapraszam do czytania.

Meishu-sama (1882-1955), znany też jako Mokichi Okada, japoński założyciel sekty Sekai-kyusei-kyo, wywodzącej się z shintoizmu. Członkowie sekty twierdzili, że odbierają informacje od japońskiej bogini słońca (Amaterasu, stojącej na szczycie boskiej hierarchii w shintoizmie).
Merlin (V wiek n.e.), najsłynniejszy prorok w historii Anglii. Badacze dziejów do dziś nie mogą ustalić, czy czarownik uwieczniony w legendzie o królu Arturze istniał naprawdę, czy też był postacią mityczną. Lud angielski wierzył święcie, że Merlin był diabelskim pomiotem zrodzonym z piekielnego związku demona z zakonnicą.
Micheasz (VIII wiek p.n.e.), mniej znany prorok Starego Testamentu, którego imię w języku hebrajskim oznacza "ten, który jest jak Jehowa". Pochodził z wioski Moresheth w Judei, podległej niegdyś filistyńskiemu miastu Gam. Micheasz żył w tych samych czasach, co Izajasz. Był jednak od niego młodszy. W pewnym sensie stanowił typ proroka populisty, który spoglądał na przyszłość oczami prostego chłopa wędrującego przez kraj. Pracę kapłańską rozpoczął tuż przed upadkiem Samarii w 721 roku p.n.e. Widzenia Micheasza koncentrowały się przede wszystkim na grzechach grabieży i niesprawiedliwości możnych, którzy gnębią słabych i ubogich oraz na szalbierstwach jego kolegów po fachu. Między innymi przewidział dokładnie (lub przynajmniej przyłączył się do chóru żydowskich proroków), że wszystkie niegodziwości Izraela spowodują upadek Jerozolimy oraz zniszczenie Świątyni Salomona.
Proroctwa zawarte w Księdze Micheasza zostały prawdopodobnie spisane przez innych jasnowidzów Starego Testamentu, posługujących się pseudonimem Micheasz pomiędzy VIII i I wiekiem p.n.e. Uczeni zgadzają się, że jedynie trzy pierwsze rozdziały zostały napisane przez "prawdziwego" Micheasza.
Mnich z Padwy, osiemnastowieczny zakonnik, którego proroctwa pokrywają się z przewidywaniami św. Malachiasza. Przepowiednie te dotyczą jednak tylko dwudziestu ostatnich papieży przed nadejściem dnia Sądu Ostatecznego. Przepowiednie mnicha ukazały się drukiem około 1740 roku. Są w nich imiona kilku papieży sprawujących swe funkcje w XX wieku i opisy ich panowania znacznie dokładniejsze niż proroctwa św. Malachiasza.
Ruth Montgomery. Po wielu latach współpracy z waszyngtońskimi dziennikami jako felietonistka (pisała przede wszystkim na temat polityki amerykańskiej i zagranicznej), Ruth Montgomery zwró-ciła się ku sprawom metafizycznym. Najpierw odniosła międzynarodowy sukces jako autorka książki "A Gift of Prophecy" (Dar prorokowania), w której zapoznała czytelników z życiem współczesnej amerykańskiej wróżki Jeane Dixon. Później sama dała się poznać jako medium. Jak twierdzi pani Montgomery, od 1971 roku odbiera ona przekazy od nieżyjącego medium Arthura Forda oraz niektórych "wyższych duchów", które nazywa swoimi "przewodnikami". Obecnie mieszka w Waszyngtonie, gdzie jej "przewodnicy" odpowiadają na listy oraz ubarwiają pisane przez nią zabawne i dające do myślenia książki na tak popularne tematy, jak powszechna wędrówka dusz, UFO, proroctwa i reinkarnacja.
Johann Adam Müller. Na początku XIX wieku ten prosty rolnik z pruskiej wsi Maisback dokładnie przewidział wydarzenia wojen napoleońskich - ujrzał je za pośrednictwem świetlistej, widmowej postaci. W roku 1807 kobiecy duch wraz z "innymi głosami" polecił mu opuścić gospodarstwo, żonę oraz pięcioro dzieci i wyruszyć na spotkanie z królem Prus. Duchy obiecały Müllerowi, że w chwili spotkania przekażą mu bardzo ważne przesłanie. Po długiej i obfitującej w trudy podróży udało mu się w końcu uzyskać u króla audiencję. Müller przezwyciężył nieśmiałość i wymógł na monarsze obietnicę, że ten wczyta się uważnie w dzieła proroka Izajasza, aby lepiej rządzić krajem. Wilhelm III poświęcił mu wiele uwagi i nawet opłacił jego powrotną drogę do domu. Zdaniem Müllera, przesłanie duchów było dla niego samego znacznym rozczarowaniem.
Guru Nanak (1469-1538), hinduski przywódca religijny, założyciel sikhizmu, badacz i kompilator świętych tekstów. Już w młodości był krytycznie nastawiony do obowiązujących rytuałów religijnych zarówno islamu, jak i hinduizmu. W 1499 roku, po osiągnięciu duchowego oświecenia, które uznał za upoważnienie do rozpoczęcia pracy swego życia, Nanak zaczął głosić zasady sikhizmu w indyjskiej prowincji Pendżab i poza nią aż do roku 1521, kiedy to osiedlił się w założonej przez siebie wiosce Kartapur. Tam żył, aż do śmierci w wieku lat sześćdziesięciu dziewięciu. Przed śmiercią wyznaczył swojego następcę. Miało być jeszcze dziewięciu innych sikhijskich guru, ale guru Govind Singh wyraził swe ostatnie życzenie, by ostatecznym guru były po jego śmierci święte pisma sikhów.
Naród Dobrego Konia (Oyaté Sunkawakan), współczesny indiański mistyk północnoamerykański. Jest szamanem Wisajanów, nosicielem fajki pokoju i Tancerzem Słońca plemienia Siuksów Lakota Teton. W Ośrodku Medycznym Ableza Tiospayne pełni funkcję duchowego doradcy.
Nostradamus (1503-1566) to łaciński przydomek Michela z Notre Dame. Jego arcydzieło pełne proroczych wizji, "Les Propheties", uczyniło Nostradamusa najsłynniejszym i najbardziej kontrowersyjnym jasnowidzem na przestrzeni ostatnich czterystu pięćdziesięciu lat. Urodził się w rodzinie nawróconych na wiarę chrześcijańską Żydów w mieście St. Remy w Prowansji. Jacques, ojciec Michela, był dobrze zarabiającym rejentem.
W rozwijaniu talentu do głoszenia proroctw pomagali mu początkowo dziadkowie - obaj byli wykształconymi mężami epoki renesansu, którzy pracowali przedtem jako nadworni lekarze króla-wolnomyśliciela Renę Dobrego z Prowansji i jego syna, księcia Kalabrii. Ich żądny wiedzy wnuczek wykazał wyjątkowe uzdolnienia w studiowaniu matematyki i astrologii.
Traktujący Michela po ojcowsku dziadek uznał, że chłopiec w wieku lat czternastu może już studiować sztuki wyzwolone w Awinionie, papieskiej enklawie w Prowansji. Tam wielokrotnie zdarzyło mu się rozgniewać swych duchownych nauczycieli, gdyż otwarcie wypowiadał się po stronie astrologii i bronił poglądów Kopernika. Michela posłano później na Uniwersytet w Montpellier, by studiował medycynę. Studia ukończył w 1525 roku. Po otrzymaniu licencji na wykonywanie zawodu medyka Nostradamus opuścił Montpellier i rozpoczął praktykę w południowej Francji, gdzie bez przeszkód mógł wypróbowywać własne teorie medyczne.
Szesnastowieczną Francję nawiedzały okresowe wybuchy epidemii "la charbon" - czarnego moru, czyli dżumy. Nostradamus podążał za postępującą zarazą, nigdy nie opuszczając żadnej osady, zanim niebezpieczeństwo zostało zażegnane. Doskonalił umiejętności i wykorzystywał dla swych potrzeb wiedzę alchemików, żydowskich kabalistów i pogan. W 1529 roku wrócił do Montpellier, gdzie otrzymał tytuł doktora nauk medycznych. Przez trzy lata wykładał tam medycynę, a potem osiedlił się w Tuluzie, i kontynuował praktykę.
Po jakimś czasie Nostradamus przeniósł się do Agen, gdzie bogato się ożenił i został ojcem. Jego pacjenci pochodzili z najzamożniejszych sfer Agen. W 1537 roku dosięgła go jednak tragedia tak straszna, że w młodym doktorze zaszła ogromna przemiana - tak duchowa, jak i umysłowa. W tamtym roku zaraza znów nawiedziła Agen. Nostradamus bezradnie załamywał ręce, którymi uleczył tysiące chorych. Tym razem dżuma zabiła jego żonę i dwoje dzieci. Przyjaciele i rodzina obrócili się przeciwko niemu. Jakby było mało, wydano rozkaz doprowadzenia go przed oblicze inkwizycji za uczynioną przed laty uwagę: kiedyś, gdy zobaczył robotnika pracującego nad brązowym posągiem Dziewicy Maryi, skomentował to, mówiąc, że tamten "sporządza odlew demona". Nostradamus spakował kilka niezbędnych rzeczy, dosiadł muła i uciekł przed gniewem inkwizycji pod osłoną nocy.
Przez następne dziesięć lat pogrążony w żalu doktor błąkał się po południowej Europie, między innymi po Włoszech. Tragedia, która go dosięgła, połączona z rozczarowaniem spowodowała, że Nostradamus skierował swą energię w stronę nauk tajemnych. W tym też czasie jego zdolność proroczego "widzenia" zaczęła ujawniać się w pełni. Po wielu przygodach powrócił w 1544 roku do Prowansji, gdzie wybuchła właśnie jedna z najgorszych na przestrzeni wieku epidemia dżumy. Nostradamus wyleczył niemalże w pojedynkę mieszkańców miast Aix i Salon. W tym ostatnim miasteczku poślubił zamożną wdowę i osiedlił się w domu na skraju miasta.
Chcesz wiedzieć jak dalej potoczyły się losy Nostradamusa, to koniecznie przeczytaj kolejną część Encyklopedii Wizjonerów.
MoszeUsz