Dashiell Hammett - Sokół maltański.pdf - amatorskieeE - xxxfroog

Sokół maltański

Przełożył Wacław Niepokólczycki

„KB”

Spade & Arche

Samuel Spade miał długą, kościstą szczękę i podbródek w

kształcie „v pod łagodniej wyciętym „v ust. Nozdrza miał

wykrojone w formie jeszcze jednego, mniejszego „v.

Żółtawoszare oczy były w linii prostej, za to gęste brwi znowu

podejmowały motyw „v, unosząc się ku górze od dwóch

pionowych zmarszczek nad zakrzywionym nosem, a jasne włosy

cofały się od punktu w środku czoła ku płaskim, wysokim

skroniom. Wyglądał dość sympatycznie, trochę jak blondwłosy

diabeł.

- Słucham cię, kochanie? - spytał Effie Perine.

Effie była wysoką, szczupłą, opaloną dziewczyną. Brązowa

suknia z cienkiej wełenki przylegała do jej ciała jak zmoczona.

W piwnych oczach migotały iskierki wesołości. Zamknęła drzwi

za sobą, oparła się o nie i powiedziała:

- Jakaś dziewczyna chce ciebie widzieć. Nazywa się

Wonderly.

- Interesantka?

- Chyba tak. W każdym razie na pewno chętnie z nią

porozmawiasz: jest urocza.

- Dawaj ją tu, kochanie - rzekł Spade. - Dawaj ją tu.

Effie Perine otworzyła drzwi i stojąc z ręką na klamce

powiedziała:

- Proszę wejść, panno Wonderly.

- Dziękuję - zabrzmiało tak cicho, że tylko bardzo staranna

artykulacja czyniła słowo zrozumiałym, i w drzwiach ukazała się

młoda kobieta.

Zbliżała się wolnym, jakby ostrożnym krokiem, patrząc na

Spade’a kobaltowo-niebieskimi oczyma nieśmiało, a zarazem

badawczo.

Była wysoka i gibka, ale nie chuda. Prosta, o stromych

piersiach, nogi miała długie, dłonie i stopy wąskie. Ubrana była

w dwa odcienie koloru niebieskiego, dobranego do barwy oczu.

Włosy, wymykające się falami spod niebieskiego kapelusza,

były ciemno-rude, usta pełne i czerwone. Zęby połyskiwały bielą

między rozchylonymi w nieśmiałym uśmiechu wargami.

Spade wstał, ukłonił się i ręką o grubych palcach wskazał

dębowy fotel obok biurka. Miał sto osiemdziesiąt trzy

centymetry wzrostu. Spadziste ramiona nadawały jego ciału

wygląd stożkowaty i sprawiały, że świeżo wyprasowana szara

marynarka źle na nim leżała.

Panna Wonderly mruknęła cichutko: - Dziękuję - i usiadła

na brzeżku drewnianego fotela.

Spade opadł na krzesło obrotowe, zrobił ćwierć obrotu w jej

stronę i uśmiechnął się uprzejmie. Uśmiechnął się nie otwierając

ust i wszystkie „v na jego twarzy wydłużyły się.

Zza zamkniętych drzwi dochodziło klekotanie, cieniutki

dzwonek i stłumiony turkot maszyny, na której pisała Effie

Perine. Gdzieś za ścianą wibrowała jakaś maszyna o napędzie

elektrycznym. Na biurku Spade’a tlił się niedopałek w mosiężnej

popielniczce, pełnej dawniejszych niedopałków. Szare,

postrzępione płatki popiołu przyprószyły żółty blat biurka,

zieloną suszkę i papiery. Lekko uchylone okno za firanką

wpuszczało zalatujący nieco amoniakiem powiew z podwórka.

Popiół drgał i pełgał po biurku.

Panna Wonderly przyglądała się drgającym i pełgającym

szarym płatkom. Jej oczy były niespokojne. Siedziała na samym

brzeżku fotela, trzymając stopy równo na podłodze, jakby

chciała zaraz wstać. Ręce w ciemnych rękawiczkach

przytrzymywały płaską ciemną torebkę na kolanach. Spade

przechylił się do tyłu i zapytał:

- Czym mogę pani służyć?

Nabrała powietrza w płuca i podniosła na niego wzrok.

Przełknęła ślinę i powiedziała szybko:

- Czy mógłby pan... Pomyślałam... Ja... to znaczy... Zagryzła

dolną wargę lśniąco białymi zębami i zamilkła. Tylko jej ciemne

oczy mówiły dalej, prosząc o zmiłowanie. Spade skinął głową,

niby ją rozumiejąc, ale z wyrazem, jakby nie chodziło o nic

poważnego.

- A może niech mi pani powie wszystko od początku i

wtedy zobaczymy, co trzeba zrobić. Najlepiej zacząć od

samiutkiego początku.

- To było w Nowym Jorku.

- Tak.

- Nie wiem, gdzie ona go spotkała. To znaczy, gdzie w

Nowym Jorku. Jest młodsza ode mnie o pięć lat - ma ledwie

siedemnaście - i nie przyjaźnimy się z tymi samymi ludźmi.

Chyba nigdy nie byłyśmy tak zżyte, jak powinnyśmy będąc

siostrami. Mama i tatuś są w Europie. Oni tego nie przeżyją.

Muszę ściągnąć ją do domu, zanim rodzice wrócą.

- Tak - rzekł Spade.

- Rodzice wracają pierwszego. Oczy Spade’a rozjaśniły się.

- Więc mamy dwa tygodnie czasu - powiedział.

- Nie wiedziałam, co zrobiła, póki nie przyszedł list.

Odchodziłam od zmysłów. - Usta jej drżały. Ręce gniotły ciemną

torebkę na kolanach. - Byłam w rozterce, czy iść na policję, czy

nie, bo z jednej strony skłaniał mnie do tego lęk o siostrę, a z

drugiej wstrzymywało przerażenie jej postępkiem. Nie miałam

się kogo poradzić. Nie wiedziałam, co robić. No, bo co mogłam

zrobić?

- Nic, rzecz jasna - rzekł Spade. - A potem przyszedł list?

- Tak, i posłałam telegram z prośbą, żeby wracała do domu.

Wysłałam go tu, na poste restante. To był jedyny adres, jaki mi

dała. Czekałam cały tydzień na odpowiedź, ale nie

odpowiedziała ani słowa. A dzień powrotu mamy i tatusia stawał

się coraz bliższy. Więc przyjechałam po nią do San Francisco.

Dashiell Hammett - Sokół maltański.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: